Πέμπτη βράδυ, 11 Μαΐου 2017, και κάπου εκεί ανάμεσα ή και λίγο μετά από Eurovision και μουσικά ριάλιτι σε τηλεόραση και σε σχόλια στα social media, περιμένουμε να δούμε άλλη μια εκπομπή που θα μιλήσει για σεξουαλικότητα, ομοφυλοφιλία και ταυτότητα φύλου.
Κάποια σχόλια γίνονται διστακτικά από τα lgbt άτομα που εμφανίζονται σε αυτή. "Για να δούμε τι θα δούμε (πάλι)" και ένα "lets cross our fingers" σχολιάζει ένα παιδί στην σελίδα της Colour Youth στο facebook.
Ξεκινάει η εκπομπή. Λίγο λίγο ανεβαίνουν και άλλα σχόλια. Και πάλι διστακτικά. Αλλά μια ανακούφιση φαίνεται σε αυτά.
"Μέχρι τώρα η προσέγγιση μου φαίνεται πολύ οκέι. Εσείς τί λέτε;"
"ναι, κι εγώ νοιώθω μια χαρά είναι μέχρι τώρα"
"Πολύ καλό μέχρι τώρα 
"
"Όλα πολύ καλά ως τώρα❣❣❣"
Εκείνο το "ως τώρα" μου ακούγεται τόσο βαρύ, τόσο δύσκολο. Φανερώνει αγωνία και φόβο. Φόβο από προηγούμενες, αντίστοιχες εμπειρίες. Κακοποιητικές εμπειρίες.
Η εκπομπή τελειώνει: "Μια χαρά τα είπαν τα παιδιά, μπράβο τους".
Μπράβο τους ναι, τα παιδιά τα είπαν μια χαρά, εξέφρασαν την πραγματικότητά τους, μίλησαν όμορφα. Αλλά διαφωνώ εν μέρη. Στην τηλεόραση, στις ειδήσεις και σε άλλα κομμάτια της κοινωνίας μας, όχι, όλα δεν είναι δημοκρατικά. Εσύ μπορεί να πεις την αλήθειά σου αλλά να μην μεταδοθεί έτσι ακριβώς, να κοπεί στο μοντάζ, να ντυθεί με μουσική υπόκρουση θρίλερ ή το φόντο να την καλύψει. Να ακουστεί ένας αντίλογος από έναν ξαναμμένο ιεράρχη που σου πετάει στα μούτρα την κακία του και σε παρασέρνει σε έναν "διάλογο" ανταλλαγής βρισιών.
Όλοι μιλάνε όμορφα όταν μιλάνε για την ζωή τους και τις επιλογές τους, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Αν θέλουμε να ακούσουμε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, οφείλουμε να τους αφήσουμε να μιλήσουν. Ένα σχόλιο ήταν πολύ επιτυχημένο για την παρουσιάστρια: "ξέρει να ακούει"!
Κολλάω στις λεπτομέρειες. Το 'χω αυτό. Είμαι φαν του "η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά". Το φόντο. Θυμάμαι σε άλλη εκπομπή, του ίδιου καναλιού, την εποχή της ψήφισης του νομοσχεδίου για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, συνεντεύξεις lgbt ατόμων σε μισογκρεμισμένα, εγκαταλελειμμένα κτίρια, νύχτα. Σκηνικό περιθωρίου. Θυμίζει όλο ότι κάτι "παράνομο" γίνεται εκεί, μυστικό. Σε αυτή την εκπομπή είναι διαφορετικό. Είναι το σκηνικό της καθημερινότητάς μας. Ο πεζόδρομος στο τέλος της Ερμού, ένα καφενείο, ένα πάρκο, η Πειραϊκή! Αυτό είναι επιλογή της παραγωγής. Δεν μπορεί να το ελέγξει ο άνθρωπος που του ζητάνε να δώσει συνέντευξη. Το σκηνικό που επιλέχθηκε από την παραγωγή αυτή την φορά ήταν η ορατότητα!
Οι ερωτήσεις κατευθύνουν. Αν σε ρωτάνε συνέχεια για το πως κάνεις σεξ, σεξ θέλουν να πουλήσουν. Γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Εδώ οι ερωτήσεις δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να μεταδώσουν συναίσθημα, να επιτρέψουν στους άλλους να τους συναισθανθούν. Δεν υπάρχει θυμός. Ο θυμός, θυμό θα μεταδώσει. Ναι, μιλάμε για δικαιώματα, δεν διαπραγματεύονται τα δικαιώματα. Αλλά, κάποτε πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να συναισθανθούμε σε αυτή την κοινωνία. Δεν ζητάμε λύπηση. Ζητάμε να μας καταλάβουν για να μην μας αδικούν. Δεν αδικούμε κάποιον και εμείς! Και όταν το κάνουμε, αυτό δεν οφείλεται στην σεξουαλικότητά μας. Δεν είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι επειδή είμαστε λεσβίες, γκέι, τρανς... Ο νόμος, νόμος αλλά ο νόμος παραβιάζεται. Το ζήτημα είναι να υπάρχουν νόμοι δίκαιοι αλλά και να τηρούνται.
Ένα μπράβο λοιπόν, στην εκπομπή «360°» του Alpha TV και στην παρουσιάστριά της Σοφία Παπαϊωάννου. Αυτή την φορά η τηλεόραση δεν μας κακοποίησε. Δεν μας παραμόρφωσε.
Στέκομαι σε ένα ακόμα σχόλιο από τον τοίχο της Colour Youth:
"Είναι δίπλα ο πατέρας μου και απλά ελπίζω να καταλάβει μερικά πράγματα"
Και αν όλα δεν ήταν τέλεια και έγιναν λαθάκια, που θα πάει, έγινε μια αρχή, μακάρι να ωριμάσει και αυτή. Αλλά ας το πούμε. Αυτή την τηλεόραση θέλουμε. Αυτές είναι οι ειδήσεις μας.
Μπορείτε να δείτε την εκπομπή εδώ
Γράφει ο Xaris Torto(relis)
