Αφορμή αυτού του κειμένου είναι η ενημέρωση για τις Ενεργειακές Προσεγγίσεις, ποια η σχέση τους με την Ανατολική Πρακτική και πώς αυτές συμβάλλουν σημαντικά στην κινητοποίηση της «αυτοϊαματικής» διαδικασίας του οργανισμού του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Στις μέρες μας οι αρρώστιες και οι ασθένειες αντιμετωπίζονται τόσο από την Κλασική Ιατρική όσο και από τους ασθενείς σαν ένα τυχαίο περιστατικό, σαν ατύχημα ή τιμωρία. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν μία μηχανή που αποτελείται από διαφορετικά ανεξάρτητα μεταξύ τους εξαρτήματα (όργανα, ιστούς, κύτταρα). Αυτή η κατακερματισμένη αντιμετώπιση του σώματος έχει σαν συνέπεια να υπάρχει άλλος γιατρός για την καρδιά, άλλος για το συκώτι, άλλος για τα νεφρά κοκ. Εντελώς ξεχωριστά η Δυτική Ιατρική αντιλαμβάνεται επίσης το σώμα από την ψυχή. Εδώ λοιπόν συναντάμε τους ειδικούς ψυχιάτρους για τις ψυχικές παθήσεις. Όταν τα όργανα νοσούν ή η ψυχική υγεία του ανθρώπου διαταραχτεί, ο γιατρός τα «διορθώνει» με την χορήγηση χημικών φαρμάκων, τα οποία συνήθως προκαλούν παρενέργειες. Τα περισσότερα φάρμακα στην ουσία σταματούν για μικρό χρονικό διάστημα τα συμπτώματα, ή πρέπει να χορηγούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα για να μην ταλαιπωρείται ο ασθενής από την ασθένεια.
Με βεβαιότητα λέμε ότι στις μέρες μας οι ασθένειες αυξάνονται ως προς τον αριθμό και την βαρύτητά τους, η κατανάλωση των χημικών φαρμάκων πολλαπλασιάζεται και η ποιότητα της ζωής μας πτωχαίνει. Σαφώς δεν είναι μόνο η Κλασική Ιατρική που είναι υπεύθυνη γι’ αυτό, αλλά ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός που έχουμε δημιουργήσει και που οδηγείται σε ένα φαύλο κύκλο .Ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε τα όποια θετικά βήματα έχουν γίνει από αυτήν (ως προς την έγκαιρη διάγνωση των ασθενειών, την αντιμετώπιση κάποιων μικροβιακών παθήσεων που μάστιζαν την ανθρωπότητα, τα διάφορα ανατομικά ορθοπεδικά προβλήματα –κατάγματα-, τις οξείες χειρουργικές καταστάσεις –ρήξη ενός σπλάχνου-, τον σημαντικότατο περιορισμό των θανάτων στη βρεφική ηλικία). Η μόλυνση του περιβάλλοντος, η διατροφή που ακολουθούμε, η βιαιότητα των συναισθημάτων μας, ο περιορισμός των πνευματικών μας αναζητήσεων είναι επίσης παράγοντες που έχουν συνεισφέρει πολύ σημαντικά σ’ αυτή τη σταδιακά αυξανόμενη πτώση μας.
Η Ολιστική Θεραπευτική αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως μία αδιάσπαστη ενότητα σώματος, ψυχής και πνεύματος. Το σώμα είναι η υλική εκδήλωση της ψυχής και σαν συνέπεια η Ολιστική Θεραπευτική δεν στρέφει την δράση της μόνο ως προς την αρρώστια ή ως προς το όργανο που νοσεί, αλλά προς ολόκληρο τον οργανισμό και ερευνά τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στην εκδήλωση της ασθένειας. Μία τέτοια αντίληψη σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία ιδιαίτερη μονάδα, που λειτουργεί διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
Η οπτική γωνία της Κινέζικης Ιατρικής είναι ότι το σώμα είναι ένα κύκλωμα μέσα στο οποίο ρέει ενέργεια, «η ζωτική ενέργεια». Στην Κίνα ονομάζεται Τσι, στην Ιαπωνία Κι και στην Ινδία Πράνα. Η διατήρηση ή ανάκτηση του Κι σε βέλτιστη κατάσταση επιτυγχάνεται με τις τεχνικές των Ενεργειακών Θεραπειών.
Η χειροπρακτική τέχνη του “SHIATSU” (Σιάτσου) είναι μία από τις Ενεργειακές Προσεγγίσεις που εφαρμόζεται επίσημα στην Ιαπωνία από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ουσιαστικά είναι η μεταγενέστερη μορφή της τεχνικής του Βελονισμού. Γίνεται με απλές τεχνικές πιέσεων, διατάσεων και δονήσεων σε συγκεκριμένα σημεία πάνω σε κανάλια που διασχίζουν νοερά το σώμα μας, τους λεγόμενους Μεσημβρινούς. Έτσι ξεμπλοκάρονται τα σημεία αφήνοντας την ενέργεια «Κι» να κινηθεί ελεύθερα σε ολόκληρο το σώμα. Αυτό φέρνει άμεσα ευεξία και χαλάρωση, αναγκαίο για να αντεπεξέλθουμε στο καθημερινό στρες.
Ο πρακτικός της Τεχνικής Σιάτσου αγκαλιάζει τον άνθρωπο, παρατηρεί τα συμπτώματα που έχουν ήδη αποτυπωθεί στο σώμα (αρρώστιες, στάση του σώματος, κάλοι, ραβδώσεις στα νύχια κτλ) αφουγκράζεται την ψυχική του κατάσταση (θλίψη, θυμός, μελαγχολία, υπερβολική χαρά κτλ) και εξ επαφής προσπαθεί να διακρίνει τι του υποδεικνύουν. Η διάγνωση των συμπτωμάτων στο σώμα του «ασθενή» και του ψυχισμού του γίνεται με την σπουδή και την γνώση της Ανατολικής Διάγνωσης. Μετά από κάποιες θεραπείες, αναλόγως την περίπτωση, τα αποτελέσματα είναι εμφανή στο σώμα του «ασθενή», οι λειτουργίες των οργάνων του ρυθμίζονται, το ανοσοποιητικό του σύστημα δυναμώνει και εμφανέστατα ο ψυχισμός του γαληνεύει και ισορροπεί.
Ο «θεραπευτής» είναι ο μοχλός που με την τεχνική του ενεργοποιεί την ενέργεια «Κι.». Την ίαση την επιτυγχάνει ο «ασθενής», όπου και αυτός είναι ο σκοπός των Ενεργειακών Τεχνικών (Αυτό)Ίασης, να καταφέρει ο «θεραπευόμενος» να αποκτήσει μια βαθύτερη γνώση των αιτιών των προβλημάτων του και να πάρει την ευθύνη της υγείας του.
Η θεραπεία του είναι η «Ευθυγράμμιση» , της ψυχής, του νου και του σώματος. Σ’αυτό στοχεύει το Σιάτσου.
