Για ένα Pride από τα κάτω και με τους/τις κάτω
Κεντρική εκδήλωση, 27 Μάη 2017, Αμφιθέατρο ΣΘΕ
Εισήγηση RADical Pride (Κική Σταματόγιαννη):
Γιατί υπάρχει ανάγκη για αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα στον χώρο των Pride σήμερα στην Ελλάδα;
Αυτό θα μπορούσε να απαντηθεί με δύο μόνο λέξεις κι εκεί κάπου θα τέλειωνε η συζήτηση. Δύο λέξεις: Eldorado Gold. Για όσες τα παρακολουθήσατε τις τελευταίες μέρες, το Athens Pride, δέχτηκε χορηγία από την Eldorado Gold. Είναι η εταιρεία που σκάβει τη Χαλκιδική και καταστρέφει τη μισή Βόρεια Ελλάδα. Σ’ αυτήν απευθύνθηκε το Athens Pride, που μιλάει για δικαιώματα της λοατκια+ κοινότητας, για να το χρηματοδοτήσει – και μάλιστα ήτανε χρυσός χορηγός του Athens Pride. Μετά από πάρα πολλά σχόλια τις τελευταίες μέρες, τελικά αυτή η χορηγία αποσύρθηκε.
Γιατί ξεκινάμε έτσι την εισήγησή μας στην κεντρική εκδήλωση του RADical Pride; Γιατί μια τέτοια χορηγία σε ένα δικό μας, αυτό-οργανωμένο εγχείρημα, θα ήταν αδιανόητη. Και δεν θα ήταν απλώς αδιανόητη. Θα ήταν οριακά ανέκδοτο. Γιατί φανταστείτε να είχαμε εμείς απευθυνθεί στην Eldorado Gold και να την είχαμε ανάμεσα στα περίπτερα των συλλογικοτήτων που μας στηρίζουν, μαζί με το επιτροπή Θεσσαλονικής... εναντία στην εξόρυξη χρυσού, που είναι σήμερα μαζί μας. Θα ’ταν αδιανόητο και θα ’ταν ανέκδοτο για ένα αυτό-οργανωμένο εγχείρημα να απευθυνθεί για παράδειγμα για χορηγία στο ίδρυμα Μποδοσάκη, όπως έχει κάνει το Athens Pride ή στην αμερικανική πρεσβεία και σε πολύ μεγάλες εταιρείες, πολυεθνικές κλπ. τη στιγμή που εμείς έχουμε δίπλα μας, φίλους, συμμάχους, συμπαραστάτες τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ. Καταλαβαίνετε ότι δεν μιλάμε για διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Είμαστε κόσμοι αντίθετοι. Ήμασταν πάντα, απλώς τώρα έχει φτάσει η στιγμή που αυτό το δίλημμα που έμπαινε και παλιότερα, δηλαδή στις κρίσιμες στιγμές “με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…” μπαίνει πολύ επιτακτικά. Και μπαίνει με το αν θα επιλέξεις να πας με τις μεγάλες εταιρείες και με το σύστημα και με όλα όσα στην ουσία ενισχύουν και τροφοδοτούν τη βία ή με ό,τι το αντιπαλεύει; Με την αμερικανική πρεσβεία, δηλαδή με την πρεσβεία ενός κράτους που στέλνει στρατό σε όλα τα μέρη του πλανήτη για να σκοτώνει άμαχο πληθυσμό ή με τους ανθρώπους του κινήματος; Ή με τους ανθρώπους “τους δικούς μας”: των κινημάτων, της αριστεράς, της αναρχίας, των εργαζομένων και της νεολαίας; Έχουμε φτάσει, λοιπόν, σε αυτό το σημείο και δεν μπορούμε να “συμφιλιωθούμε”, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι θα υπάρχουν κάποιοι λίγοι, 10, 15, 20 άνθρωποι; –πείτε όσους θέλετε- που θα λειτουργούν πίσω από κλειστές πόρτες, θα παίρνουν αυτοί τις αποφάσεις, αυτή η κλειστή οργανωτική επιτροπή, και κάποιοι άλλοι -ας τους ονομάσουμε εδώ “εθελοντές”- θα είναι αυτοί που θα έρχονται να υλοποιήσουν αυτές τις αποφάσεις.
Εμείς, λοιπόν, δεν θέλουμε ένα Pride που θα γίνεται έτσι. Δεν θέλουμε ένα Pride που θα παίρνονται οι αποφάσεις από λίγους και κάποιοι θα έρχονται απλώς για να υλοποιήσουν τις αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί. Έχει τελειώσει η εποχή της ανάθεσης. Ακόμα κι αν κάποιοι είχαν πιστέψει στη λογική της ανάθεσης, αυτό το πράγμα έχει τελειώσει. Το ’χει πληρώσει το κίνημα. Το κατάλαβε με επώδυνο τρόπο το προηγούμενο διάστημα. Το ’χει καταλάβει όμως πια. Κι έχει καταλάβει ότι εμείς είμαστε αυτές και αυτοί που θα διαχειριστούμε τις ζωές μας. Θα πάρουμε εμείς την ευθύνη για το πώς θέλουμε να είναι τα πράγματα.
Εμείς, λοιπόν, επιμένουμε στην αλληλεγγύη και στη συντροφικότητα και δεν θέλουμε εθελοντισμό με την έννοια που το βάζουν αυτές οι εταιρείες. Επιμένουμε, λοιπόν, ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από όλες και όλους εμάς, σε ανοιχτές συνελεύσεις, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με διάλογο, με συνδιαμόρφωση. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας και η καθεμία από μας μπορεί να πάρει το λόγο στη συνέλευση, ο λόγος του καθενός και της καθεμιάς μετράει το ίδιο, συμβάλλουμε με τον ίδιο τρόπο στη διαμόρφωση της απόφασης. Κι αν μπορούσαμε να το βάλουμε κάπως κωδικά, έχει φτάσει η στιγμή –επιτέλους- που πρέπει να μιλήσει το 99% της κοινωνίας και όχι το 1%. Για τη στιγμή που βρισκόμαστε τώρα, πρέπει να σταματήσει να μιλάει το 1% και να δοθεί ο λόγος στο 99% της κοινωνίας.
Γιατί τώρα; Γιατί ειδικά τώρα;
Γράφουμε στο κεντρικό κείμενό μας ότι το φετινό Pride πραγματοποιείται “μέσα σε συνθήκες ασφυξίας”. Κι είναι ένας όρος που περιγράφει πολύ καλά στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Είναι αυτό το αίσθημα πνιγμού, που νιώθουμε οι περισσότερες και οι περισσότεροι. Πνιγμός γιατί;
Γιατί υπάρχουν καθημερινά ομοφοβικά και τρανσφοβικά περιστατικά παντού στον κόσμο. Ήταν πολύ πρόσφατο το περιστατικό που έγινε στη Ρωσία, στη Ρωσία του Πούτιν, όπου λοατκια+ ακτιβιστές/στριες συνελήφθησαν από τη ρωσική αστυνομία και μάλιστα είχανε το θάρρος και τη γενναιότητα οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι εκεί να βγάζουν selfie μέσα στην αστυνομική κλούβα και να χαμογελάνε, παρόλα αυτά ζητώντας την ενίσχυσή μας. Βέβαια, συνελήφθησαν ακριβώς γι’ αυτή την ακτιβιστική τους δράση.
Έχουμε, επίσης, την κλιμάκωση της βίας κατά των γυναικών: είναι τρομακτικά τα περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά. Τον τελευταίο καιρό ειδικά στη Λατινική Αμερική είναι μάστιγα οι δολοφονίες γυναικών. Την ίδια στιγμή δέχονται βία οι γυναίκες και στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους. Έχουμε δει το τι συνέβη στην Ιρλανδία και στην Πολωνία σαν τα πιο εμβληματικά παραδείγματα, όπου εκεί βέβαια είχαμε και την αντίδραση –θα το πούμε μετά αυτό- την κινητοποίηση δηλαδή των γυναικών απέναντι σε όλο αυτό. Αλλά για να μην φεύγουμε πολύ απ’ τα “δικά μας”: Είχαμε πριν από 1-2 εβδομάδες, την απερίγραπτη απόφαση των αναισθησιολόγων στο Γενικό Νοσοκομείο της Σάμου, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αρνήθηκαν, αρνούνται με μια απόφασή τους να χορηγήσουν αναισθησία σε γυναίκες οι οποίες επιθυμούν να προχωρήσουν σε άμβλωση, παρά μόνο –βάζουν μια περίπτωση- αν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή του εμβρύου. Καταλαβαίνετε ότι αυτή η απόφαση μάς πηγαίνει δεκαετίες πίσω. Δηλαδή, πηγαίνει δεκαετίες πίσω το φεμινιστικό κίνημα και όλες τις κατακτήσεις στις οποίες είχαμε φτάσει.
Τι άλλο έχουμε; Έχουμε αυτή τη στιγμή έναν πλανητάρχη, έχουμε την εκλογή Τραμπ, έναν οριακά ακροδεξιό, ρατσιστή, με χυδαία σεξιστική ρητορεία και έντονο αντιμεταναστευτικό μένος. Μια από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε, ήτανε να μπλοκάρει την είσοδο των υπηκόων μουσουλμανικών χωρών στις ΗΠΑ. Και την ίδια στιγμή να διακόψει τη χρηματοδότηση στα κέντρα συμβουλευτικής για τις γυναίκες που επιθυμούσαν να προβούν σε άμβλωση.
Και την ίδια στιγμή υπάρχουν δίπλα μας, νέοι, νέες, εργαζόμενοι/ες σε συνθήκες που ξέρουμε όλοι/ες όσοι/ες εργαζόμαστε τι συνθήκες αντιμετωπίζουμε, άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια τους, που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, άνθρωποι που αυτοκτονούν - είναι χιλιάδες οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Και την ίδια στιγμή, χιλιάδες πρόσφυγες άλλοι πνιγμένοι, δολοφονημένοι/ες στα νερά της Μεσογείου, για μια Ευρώπη που κλείνει τα σύνορα και υψώνει φράχτες και διαχωρίζει ανθρώπους. Πρόσφυγες που εγκλωβίστηκαν στις λάσπες της Ειδομένης το προηγούμενο διάστημα και του Καλαί στη Γαλλία, και τώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις άθλιες συνθήκες που όλοι/ες ξέρουμε.
Και… ακροδεξιά. Άνοδος παντού στην Ευρώπη.
Κι όλα αυτά δεν προμηνύουν τίποτα καλό.
Γιατί, όμως, τώρα;
Γιατί την ίδια στιγμή που τώρα το σύστημα δρα μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή στη δράση υπάρχει πάντα η αντίδραση. Απέναντι στη δράση του συστήματος έχουμε από την άλλη να αντιπαρατάξουμε τις δικές μας δυνάμεις, κι αρχίζει σιγά-σιγά να επανεμφανίζεται ένα πολύ δυναμικό κίνημα. Το είδαμε και στην Αμερική, που ήταν όντως έκπληξη – τα λέγαμε και χτες, στο φεμινιστικό εργαστήριο που έγινε στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών- ήταν έκπληξη ότι βγήκε ένα πολύ δυναμικό κίνημα γυναικών στις ΗΠΑ με πολύ ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, που δεν έχει καμία σχέση με τον θεσμικό φεμινισμό των προηγούμενων δεκαετιών. Χιλιάδες γυναίκες σε πορείες διαμαρτυρίας στην Ιρλανδία, στην Πολωνία, στην Τουρκία. Όλα αυτά είναι πράγματα που μας δίνουν αισιοδοξία.
Σε έναν τέτοιο, λοιπόν, κόσμο που ριζοσπαστικοποιείται με πάρα πολύ έντονο τρόπο, δεν θα μπορούσαμε εμείς, σαν λοατκια+ κίνημα, να μείνουμε έξω απ’ αυτό, να παραμείνουμε αμέτοχοι/ες.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, να διεκδικούμε. Χαιρόμαστε με τις όποιες θεσμικές κατακτήσεις πετυχαίνουμε, αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Επομένως, βγαίνουμε έξω στους δρόμους με αυτές και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας ότι και για τα δικά τους, τα επιμέρους αιτήματα, τα επιμέρους κινήματα δεν είναι αρκετό να ζητάς απλώς τις θεσμικές διεκδικήσεις κι ότι έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο που, αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα.
Κλείνοντας:
Η αυτό-οργάνωση στον χώρο των Pride δεν είναι απλώς κάτι καλό, κάτι όμορφο, κάτι με το οποίο ασχολούμαστε για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήρεμες τα βράδια και ήσυχες ότι κάναμε κάτι και βοηθήσαμε με κάποιον τρόπο.
Για μας, είναι το μόνο δυνατό ενδεχόμενο. Είναι το μόνο δυνατό μέλλον που έχουμε μπροστά μας. Δηλαδή άνθρωποι να παίρνουν οι ίδιοι και οι ίδιες τις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές τους. Όχι κάποιοι άλλοι γι’ αυτούς. Όχι μέσω μιας διαμεσολάβησης, όπως ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια. Άνθρωποι, που έχουν συνειδητοποιήσει ότι αν θέλουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος, όπως πρέπει να αλλάξει αυτός ο κόσμος γιατί είναι σάπιος και το καταλαβαίνουμε, θα πρέπει να τον αλλάξουμε μόνο εμείς, μέσα από τη δική μας δράση.
Κι αν αυτό δεν γίνει πραγματικότητα, δυστυχώς θα γίνει πραγματικότητα το άλλο σενάριο, αυτό το οποίο πολύ εύγλωττα μάς σχεδίασαν στην αφίσα χθες, κάτω από το Στέκι Μεταναστριών, αφού πρώτα την έσκισαν. Και το άλλο ενδεχόμενο είναι η σβάστικα. Αυτό είναι, λοιπόν, το μέλλον αν δεν πάρουμε εμείς την ευθύνη για τις ζωές μας. Γιατί σε τελευταία ανάλυση εμείς θα είμαστε αυτές και αυτοί που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τον φασισμό και τους φασίστες, στον δρόμο και οπουδήποτε. Δεν θα τον αντιμετωπίσουν οι κλειστές οργανωτικές επιτροπές και οι εταιρείες. Θα ’μαστε εμείς, εγώ, εσείς και όλες και όλοι άλλοι που θέλουμε να παλέψουμε μαζί.
Η αυτο-οργάνωση των ανθρώπων που έχουμε δεχτεί βία και καταπίεση είναι το μόνο πράγμα που μας κρατάει, που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανές και ζωντανούς για το επόμενο διάστημα κι είναι το μόνο δυνατό για το μέλλον.
Γιατί, αλλιώς, δεν θα υπάρξει μέλλον
