Της Άννας Απέργη από το T-zine
Το τελευταίο χρονικό διάστημα με το που κατατέθηκε στη Βουλή το Σχέδιο Νόμου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, την αλλαγή των στοιχείων ενός ατόμου δηλαδή στα δημόσια και κρατικά έγγραφα, έχουμε δει και ακούσει στην κυριολεξία τέρατα.
«ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ ΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΙΤΗΣΗ», «Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ», «ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ», είναι μερικοί τίτλοι που είδαμε σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες.
Το σκηνικό άρχισε να γίνεται ακόμα πιο ζοφερό, όταν ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Κοντονής, προανήγγειλε την τροποποίηση του άρθρου 3, ώστε να κατέβει το όριο ηλικίας από τα 17 στα 15 έτη. Που βεβαίως, δεν θα γίνεται απλού μέσω αιτήματος του παιδιού, όπως τερατολόγοι λένε, καθώς ο νόμος προβλέπει ότι θα είναι με δικαστική διαδικασία, το αίτημα θα κατατίθεται από τους γονείς (αφού το πρόσωπο είναι ανήλικο –όπως γίνεται πάντα για τα ανήλικα πρόσωπα), και με την επιπλέον προϋπόθεση ότι το πρόσωπο θα περνά πρώτα από επιστημονική επιτροπή του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού. Περί αυτού μιλάμε. Επομένως με όλες αυτές τις δρακόντειες προϋποθέσεις, είναι απορίας άξιον για ποιόν λόγο διαμαρτύρονται, όσες και όσοι το κάνουν.
Κάποιοι πολιτικοί εξοργίστηκαν, οι ιερείς «έσκισαν» τα ιμάτια τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ οι πένες των δημοσιογράφων για άλλη μία φορά πήραν φωτιά.
«ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ ΣΕ ΑΝΗΛΙΚΑ», «ΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΜΕ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ», «ΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ ΑΠΟ ΑΝΗΛΙΚΑ ΑΤΟΜΑ», και άλλοι τέτοιοι τεράστιοι τίτλοι, που προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια.
Μάλλον αυτοί οι κύριοι και αυτές οι κυρίες που στέκονται ενάντια σε όλο αυτό, εκτός του ότι δεν έχουν κατανοήσει το νομοσχέδιο το οποίο μιλάει για αλλαγή των στοιχείων των τρανς ανθρώπων στα δημόσια και κρατικά έγγραφα και όχι για επαναπροσδιορισμό φύλου μέσω χειρουργικών ή άλλων παρεμβάσεων, τους διαφεύγει ένα πράγμα, ότι υπήρξα και εγώ κάποτε παιδί.
Ένα παιδί, που όπως καταγράφεται σε πλήθος επιστημονικών μελετών, στην ηλικία των 3 – 6 ετών, ήδη έχει διαμορφώσει την αντίληψη για το φύλο που βιώνει, και ως εκ τούτου, ένιωθε τελείως διαφορετικά μέσα του από αυτό που έβλεπε στον μεγάλο καθρέπτη του σαλονιού του σπιτιού του. Ένα παιδί που έψαχνε την ευκαιρία το πότε θα φύγει η μητέρα του για την εργασία της, για να της «κλέψει» τα ρούχα και τα παπούτσια για να παίξει.
Για να παίξει; Ήταν παιχνίδι τελικά ή μήπως ήταν η πραγματικότητα του και η αλήθεια του;
Ένα παιδί που όταν έβγαινε να παίξει στην αλάνα της γειτονιάς, τα υπόλοιπα παιδιά το κοροϊδεύαν επειδή ήταν διαφορετικό από αυτά. «Είσαι σαν κορίτσι» του φώναζαν χλευαστικά για να το μειώσουν και να το κάνουν να αισθανθεί άσχημα. Και γιατί θα έπρεπε να αισθανόταν μειονεκτικά, είναι κακό να είσαι κορίτσι;
Ένα παιδί που άκουγε τις γειτόνισσες να σιγοψιθυρίζουν τις Κυριακές στην εκκλησία στον παπά «κρίμα που βγήκε τέτοιο, είναι καλό παιδάκι, πάτερ να το διαβάζατε μπας και αλλάξει;»
Να αλλάξω τι; Την ύπαρξη μου, τη ζωή μου, το είναι μου ή την αλήθεια μου;
Τους διαφεύγει ότι υπήρξα ένα παιδί που στην αρχή της εφηβείας μου στο γυμνάσιο όταν η καθηγήτρια φώναξε μέσα στην τάξη το όνομα με το οποίο ήμουν καταγεγραμμένη στους καταλόγους και το οποίο εγώ ποτέ μου δεν αναγνώρισα για μένα την ίδια, τα παιδιά όλα γύρισαν τα κεφάλια τους και με κοιτούσαν λες και ήμουν κάτι το εξωπραγματικό, ένα πλάσμα από άλλο πλανήτη ενώ άκουγες ανάμεσα στα γέλια τους «ρε μαλάκα αγόρι είναι τελικά».
Που στα διαλείμματα δεν τολμούσα να βγω έξω από την τάξη για να μην με γιουχάρουν, που δεν πήγαινα στις τουαλέτες του σχολείου για να μην συναντήσω άλλα αγόρια και με βρίσουν. Που αργούσα να πάω στο σχολείο επειδή πήγαινα από άλλο δρόμο για να μην βρεθώ με συμμαθητές και συμμαθήτριες μου που θα με κοροϊδεύανε, με αποτέλεσμα να χάνω συνήθως την πρώτη ώρα του μαθήματος και στην 3η Γυμνασίου να μείνω από απουσίες στην ίδια τάξη.
Που σταμάτησε τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και άλλων μαθημάτων λόγω του εκφοβισμού που δεχόταν από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του ή και μεγαλύτερα ακόμα και ήταν αναγκασμένο να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι, που και αυτά όμως σταμάτησαν λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους.
Αγνοούν παντελώς τις φοβίες που είχε η μητέρα μου η οποία βίωνε όλο αυτό το Γολγοθά του παιδιού της σιωπηρά, μην έχοντας στη φαρέτρα της κάτι για να το προστατέψει, πέραν της αγάπης της.
Τους διαφεύγουν πολλά και σημαντικά πράγματα.
Ναι, σε εσάς απευθύνομαι κύριοι και κυρίες, που κουνάτε το δάχτυλό σας αυστηρά, που φωνάζετε για το καλό αυτού το τόπου και που μιλάτε για ήθος.
Ήθος σημαίνει δικαιοσύνη, τιμιότητα και αλληλεγγύη. Ήθος σημαίνει ανθρωπιά.
Σκεφτείτε λοιπόν πριν πείτε το οτιδήποτε αν πραγματικά νοιάζεστε για το καλό των παιδιών και κατ’ επέκταση για τον μέλλον αυτού του τόπου ή η ηθικολογία, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις σας, θέλουν τα παιδιά έρμαια στα νύχια του ρατσισμού.
*Σταματήστε να κάνετε όνειρα για τα παιδιά σας. Κάντε τα όνειρα των παιδιών σας και δικά σας, ώστε να μπορέσουν να γίνουν πραγματικότητα.
