Το σκεπτικό της απόφασης στηρίζεται σε ιστορικά επιχειρήματα, τα οποία είναι από χέρι συντηρητικά. Στην απόφαση αναφέρεται ως σημείο αναφοράς ο ορισμός του Ρωμαίου Μοδεστίνου, ορισμός ηλικίας 2000 ετών! Οι θεσμοί όμως αλλάζουν. Ο γάμος ειδικότερα έχει αλλάξει τα τελευταία 30 χρόνια περισσότερο από ό,τι έχει αλλάξει τα προηγούμενα 5000, όπως αποδεικνύει η καθηγήτρια Stefanie Coontz στο βιβλίο της «Η Ιστορία του Γάμου».
Με την αφορμή της αναφοράς στην αρχαία Ρώμη, ας θυμίσουμε ότι Ρωμαίος συγκλητικός διώχτηκε από τη Σύγκλητο επειδή φίλησε τη γυναίκα του μπροστά στην κόρη του! Επίσης ο γάμος παραδοσιακά ήταν στενά συνδεδεμένος με την εξουσία, την περιουσία, πολιτικές και οικογενειακές σκοπιμότητες κλπ, ενώ το στοιχείο της αγάπης και του έρωτα παρουσιάζονται μόλις στο 19ο αιώνα. Και όλα αυτά, με δεδομένο ότι ο γάμος ήταν μια σχέση υποταγής της γυναίκας, η οποία μέσα από το γάμο άλλαζε νόμιμο κάτοχο.
Αντίθετα σήμερα, ο γάμος στηρίζεται κύρια στις συναισθηματικές προτιμήσεις των ατόμων, είναι (παρά τα κατάλοιπα) σχέση ισότιμη, ενώ και η δημιουργία τέκνων δεν έχει σχέση με τη γαμήλια διαδικασία. Τέλος, γνωρίζουμε ότι σήμερα οι γυναίκες μπορούν να τεκνοποιήσουν με τεχνητή γονιμοποίηση.
Αυτές οι αλήθειες, που πολύ συνοπτικά παραθέτω, μας κάνουν αντιληπτό, ότι η απόφαση μένει προσκολλημένη σε μια ερμηνεία, η οποία δεν στέκεται πια.
Ένα άλλο νομικό παράδοξο είναι ότι ένα άτομο το οποίο έχει προβεί σε πλήρη διόρθωση φύλου και έχει προχωρήσει σε αλλαγή ταυτότητας, μπορεί να συνάψει σχέση με άτομο, το οποίο συμπίπτει με το αρχικό βιολογικό του φύλο, ενώ θα αποκλειόταν αν το ίδιο άτομο παρέμενε στην αρχική βιολογική του κατάσταση. Ποια είναι η διαφορά στο στάτους της οικογένειας; Ή τι λαμβάνει ως οικογένεια υπόψη της η δικαστής;
Το μοναδικό αισιόδοξο, ωστόσο βασικό μήνυμα της απόφασης, είναι η αναγκαιότητα για ένα σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Και εδώ να επισημάνουμε την ελλιπή λίστα παραδειγμάτων χωρών που αναφέρονται, καθώς και την αποσιώπηση ότι ένας αυξανόμενος αριθμός ευρωπαϊκών χωρών προβαίνει στο «άνοιγμα» του γάμου και για ομόφυλα ζευγάρια. Γιατί δεν βγήκε η απόφαση βάσει των χωρών που προβλέπουν γάμο , ενώ παραπέμπει η απόφαση στο «σύμφωνο»; Ας μας κάνει κατανοητό η δικαστής, μιας και παραπέμπει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, τι διαφορετικό έχει ένα ζευγάρι λεσβιών στην Ουτρέχτη από ό,τι στην Καλαμάτα; Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά; Και, τέλος, γιατί πρέπει η Ελλάδα να ακολουθεί μόνο όταν κάτι το έχει κάνει μια «ασφαλής» πλειοψηφία χωρών και να μην βρίσκεται επιτέλους στην πρωτοπορεία;
Δημήτρης Τσαμπρούνης
