OΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΟΥ TRANSCREEN FILM FESTIVAL ΤΟΥ AMSTERDAM ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ OUTVIEW 2018

Καλεσμένοι το TranScreen: Transgender Film Festival Amsterdam.
Με την Υποστήριξη της ΟΛΛΑΝΔΙΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ

To Outview Film Festival 2018 έχει την χαρά να φιλοξενεί το TranScreen Amsterdam Transgender Film Festival, ένα πολυήμερο συλλογικό φεστιβάλ ταινιώνπαγκόσμιου βεληνεκούς, που αφηγούνται εκφάνσεις της τρανς πραγματικότητας. Ο στόχος του TranScreen είναι να διεκδικήσει τον χώρο για την κοινωνική αποδοχή όλου του φάσματος των φύλων και να προωθήσει την ενδυνάμωση τους. Φέτος, στα πλαίσια του Outview Film Festival, το TranScreen θα μας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους από τους κόλπους του φεστιβάλ του.

Επιπροσθέτως, θα έχουμε την τιμή να φιλοξενήσουμε την ομάδα του σε ένα από τα πάνελ μας με τίτλο «My body,My home» τη Δευτέρα 23 Απριλίου στις 8 μ.μ. . Το συγκεκριμένο πάνελ στοχεύει να προωθήσει την ποικιλομορφία του ανθρώπινου σώματος και να καλλιεργήσει την έννοια της αυτοαποδοχής, η οποία μοιραία βάλλεται από τα μη-ρεαλιστικά στερεότυπα ομορφιάς. Παράλληλα, το πάνελ αυτό προτρέπει όσους το παρακολουθήσουν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την αυτοεικόνα τους, μέσα από το πρίσμα της αγάπης για τον εαυτό συνολικά, τόσο σωματικά, όσο και ψυχοσυναισθηματικά, αποβάλλοντας την ενοχή της ατελούς ύπαρξης και αποκηρύσσοντας τις πλαστικές, τις ιατρικές και τις κάθε επεμβάσεις, που η πατριαρχική και η καπιταλιστική κοινωνία, σχεδόν με βίαια, οδηγεί τα σώματα, να πράξουν για να γίνουν αρεστά. Είσαι γυναίκα ή άντρας ή no binary γιατί απλά είσαι και δεν χρειάζεται να μπαίνεις σε μια σειρά εξόδων και διαδικασιών αν δεν το επιθυμείς για να σε αποδεχτεί η κοινωνία ως αυτό που είσαι!  Ο καπιταλισμός, αν τον πληρώσεις μπορεί να σε μετατρέψει στο δικό του πρότυπο ομορφιάς αλλά εμείς διεκδικούμε την δικιά μας ομορφιά, μέσα από την αγάπη για τα σώματα μας όπως αυτά επιθυμούν να εκφράζονται!

Στα πλαίσια του αφιερώματος προβάλονται επίσης οι παρακάτω ταινίες:

BIXA TRAVESTY
(βραβείο Teddy Awards 2018 για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ)
Το “Bixa Travesty” (Tranny Fag) είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που απεικονίζει μια τρανσέξουαλ τραγουδίστρια της Βραζιλίας,  το όνομα της οποίας είναι Linn da Quebrada. Ερχόμενη από μια πολύ φτωχή περιοχή του Σάο Πάολο, έρχεται αντιμέτωπη με πολλές προκαταλήψεις, ακόμα και επειδή είναι μαύρη. Η Funk μουσική της ηχεί σαν ένα “όπλο” κατά της τοξικής αρρενωπότητας. Με μια πραγματικά ισχυρή και τολμηρή παρουσία στη σκηνή, επιδιώκει να συζητήσει και να καταπολεμήσει τα αρχέτυπα και τα στερεότυπα.
Με την Υποστήριξη της ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

DONT CALL ME SON
(Mikko Makela, Brazil, 82’, 2017)
Ψηλός, μελαχρινός, με ανδρόγυνη ομορφιά, ο Pierre φοράει eyeliner και μαύρο δαντελένιο εσώρουχο, ενώ παράλληλα κάνει σεξ με αγόρια και κορίτσια. Η κατάσταση επιτείνεται, όταν η μητέρα του εφήβου,  γυναίκα της εργατικής τάξης, συλλαμβάνεται επειδή τον έκλεψε (αυτόν και την «αδελφή» του) κατά τη γέννηση τους. Χάρη στα θαύματα του DNA, επιστρέφει στους βιολογικούς γονείς του: αστοί, μπουρζουά και ενθουσιασμένοι που τον έχουν πίσω – τουλάχιστον μέχρι να τους συνοδεύσει σε ένα παιχνίδι μπόουλινγκ με ένα ζερβέ μίνι φόρεμα. Ο αναβρασμός της εφηβείας παρουσιάζεται γεμάτος συμπόνια σε μία πνευματώδη ατμόσφαιρα από τη συγγραφέα/σκηνοθέτη Anna Muylaert, της οποίας η προηγούμενη ταινία The Second Mother ασχολήθηκε επίσης με την οικογενειακή αφοσίωση και τις ταξικές αντιπαραθέσεις. Η ηθοποιός Dani Nefussi δίνει καταιγιστικά ρεαλιστικές ερμηνείες στο ρόλο και των δύο μητέρων και ο πρωτοεμφανιζόμενος Naomi Nero  ξεπερνά τις προσδοκίες του κοινού με την έντονη και εκρηκτική παρουσία του ως ένας δίμετρος πάνω σε γόβες στιλέτο.
Με την Υποστήριξη της ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

MISS ROSEWOOD
(Hellen Jensen, USA, 67’, 2017)
Μια αυτοαποκαλούμενη τρανσέξουαλ/τρομοκράτης στην σκληροπυρηνική σκηνή της Νέας Υόρκης μοιράζεται το πάθος της για την τέχνη και μας δείχνει πού μπορεί να φτάσει προκειμένου να αφήσει εμβρόντητο το κοινό της. Όμως πίσω από το βαρύ μακιγιάζ υπάρχει ένας ευαίσθητος άνθρωπος, και η σκηνοθέτης Helle Jensen μας γνωρίζει τον Jon Cory που κρύβεται πίσω από την περσόνα της Miss Rosewood. Το ντοκιμαντέρ έχει προβληθεί σε φεστιβάλ της Κοπεγχάγης, Πορτογαλίας, Ελβετίας και του Μεξικού.

THE DEATH AND LIFE OF MARSHA P. JOHNSON
(David France, ΗΠΑ, 105’, 2017)
Βετεράνος των εξεγέρσεων του Stonewall και κεντρικό πρόσωπο του γκέι γκέττο της Νέα Υόρκης, η Martha P. Johnson (η «Rosa Parks του LGBT κινήματος») ήταν μια ευχάριστη και δυναμική τραβεστί, λατρεμένη στον κύκλο της. Μαζί με την φίλη της και τρανς είδωλο Sylvia Rivera, ίδρυσε το S.T.A.R. (Street Transvestites Action Revolutionaries), μια ομάδα τρανς ακτιβιστών, στην καρδιά του Greenwich Village. Η ζωή της είχε ένα τραγικό και απότομο τέλος τον Ιούλιο του 1992, όταν βρέθηκε πνιγμένη στον ποταμό Hudson. Οι λεπτομέρειες του θανάτου της παραμένουν αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα, με τις αρχές να θεωρούν το γεγονός αυτοκτονία, δήλωση την οποία οι φίλοι και υποστηρικτές της Martha αμφισβήτησαν έντονα, ξεκινώντας ένα κύμα από διαμαρτυρίες, πορείες και διαδηλώσεις. Ο σκηνοθέτης David France πλαισιώνει τις εξελίξεις μέσα από τις προσπάθειες της Victoria Cruz να αποκαλύψει την αλήθεια, μιας τρανς ερευνήτριας LGBT εγκλημάτων, η οποία υπήρξε επίσης θύμα τρανσφοβικής βίας κατά την δεκαετία του 90. Στην έρευνά της, η Cruz έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με αποσιωπημένες υποθέσεις επιθέσεων σε τρανς άτομα. «Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός δολοφονημένων τρανς, και ουρλιάζουν από τους τάφους τους απαιτώντας δικαιοσύνη», όπως της λέει κάποιος. Το ντοκιμαντέρ κάνει ένα σημαντικό βήμα για να εισακούσει την έκκληση αυτή, προσπαθώντας να διαλευκάνει τον θάνατό της Martha, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την κληρονομιά που εκείνη άφησε. Περιγράφοντας ένα προβληματικό παρελθόν, το έργο συνομιλεί με το παρόν θυμίζοντάς μας την έντονη συστημική καταπίεση και τα εγκλήματα από τα οποία η τρανς κοινότητα χαρακτηρίζεται και υποφέρει ακόμα σε σταθερή βάση.
Με την Υποστήριξη της ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.

 

Για το facebook event κοιτάξτε εδώ.

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...