*ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ*
"Τίποτα πιο διεγερτικό απ' το μυαλό"
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
Στο τηλέφωνο ακούγεται η φωνή μιας νέας, γελαστής και πολύ ευγενικής γυναίκας. Σου δίνει την αίσθηση ατόμου καλλιεργημένου και χαμηλών τόνων. Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πως σκηνοθετεί λεσβιακές πορνογραφικές ταινίες σαδομαζοχιστικού περιεχομένου. Πόσο μάλλον πως πρωταγωνιστεί σε πολλές απ' αυτές - συνήθως στο ρόλο της "δούλας" που υποτάσσεται στην "αφέντρα". Κι όμως. Μιλά γι' αυτό με τον πιο απλό και αφοπλιστικό τρόπο.
Πριν από λίγες μέρες η βραβευμένη σκηνοθέτρια και παραγωγός Μαρία Μπίτι, μια όμορφη νέα γυναίκα με εκφραστικό πρόσωπο και κοντά, ξανθά, αγορίστικα μαλλιά, βρέθηκε στην Ελλάδα ως τιμώμενο πρόσωπο του 1ου Φεστιβάλ Γκέι και Λεσβιακών Πορνογραφικών Καλλιτεχνικών Ταινιών που διοργάνωσε η Proud Promotions. Η νεοσύστατη διαφημιστική αυτή εταιρεία, που απευθύνεται αποκλειστικά στο ομοφυλόφιλο κοινό της Ελλάδας, με επικεφαλής την Μαρία Cyber, βάλθηκε να μας πείσει πως πορνογραφία δεν είναι μόνο οι ταινίες μαζικής παραγωγής των βιντεοκλάμπ, αλλά μπορεί να έχει καλλιτεχικές αξιώσεις και κοινωνικό περιεχόμενο. Κι εδώ είναι που μπαίνει η Μαρία Μπίτι: μια αμερικανίδα λεσβία, που ξεκίνησε στη Ν. Υόρκη ως σκηνοθέτρια ταινιών για φεμινίστριες περφόμερ, αλλά γρήγορα τα παράτησε για να γυρίζει πορνό με τον δικό της τρόπο, και να καταγράφει έτσι τον πόθο της "για κυριαρχικές γυναίκες".
Οι ταινίες της, μαυρόασπρες και ιδιαίτερα φροντισμένες στιλιστικά, παραπέμπουν στο μοντέλο των βωβών φιλμ της γερμανικής αβανγκάρντ του '20. Λόγος δεν υπάρχει. Μόνο μεσότιτλοι. Και κυριαρχεί ο φετιχισμός (κορσέδες, λάτεξ, δέσιμο με σχοινιά, σωματικές τιμωρίες) που εκφράζει την προσωπική επιθυμία της σκηνοθέτριας για ερωτική κυριαρχία από τα χέρια μιας άλλης γυναίκας: όπως λ.χ. μιας υπηρέτριας από την κυρία της που την "τιμωρεί", στην πρώτη της ταινία "Elegant Spanking" (1995).
- Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας;
"Μάλλον ως μια δημιουργό ερωτικών φετιχιστικών ταινιών φαντασίας. Ξεκίνησα στις αρχές του '90, όταν είχα μια σχέση με μια γυναίκα dominatrix (σ.σ.: κυριαρχική), που ήθελε να γίνω η υποτακτική της: έτσι προέκυψε το "Elegant Spanking" όπου παίζουμε οι ίδιες τον εαυτό μας. Μ' αυτόν τον τρόπο θέλαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο την υφή της σχέση μας".
- Με το να εκτεθείτε;
"Ναι, βέβαια. Η δημόσια έκθεση, η επιδειξιμανία είναι συστατικό στοιχείο αυτού του είδους σχέσης, αναπόσπαστο μέρος της φετιχιστικής λογικής. Το να μας βλέπουν μας διέγειρε. Το να παίζεις με το μυαλό είναι το πιο ερεθιστικό πράγμα. Κι αυτή άλλωστε είναι μια από τις παραμέτρους που διαφοροποιούν τις ταινίες μου από την κοινή πορνογραφία: η ψυχολογική κορύφωση, το "χτίσιμό" της, αντί για την ωμή διείσδυση που συνήθως δεν περιλαμβάνει κανένα παιχνίδι ή μυστήριο, κανέναν αισθησιασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί σήμερα εκθέτουν την ερωτική τους ζωή στο Ίντερνετ. Και δεν μιλάω μόνο για το cyber sex που γίνεται επί πληρωμή από επαγγελματίες, αλλά και για απλούς ανθρώπους που εμφανίζονται να κάνουν έρωτα στο υπνοδωμάτιό τους".
- Ο φεμινισμός πάντως, που αρχικά "σκηνοθετούσατε", δεν έχει και πολύ σχέση με ολ' αυτά...
"Οχι, αλλά ανέκαθεν αγαπούσα τις δυναμικές γυναίκες, που έχουν τον έλεγχο της ζωής και του μυαλού τους. Αυτό με διεγείρει. Μεγάλωσα στη Ν. Υόρκη, σ' ένα πολύ ελεύθερο περιβάλλον με δυο ανοιχτόμυαλους γονείς, που από νωρίς με μύησαν στην τέχνη, στο φιλμ, στη φωτογραφία. Η μητέρα μου ήταν σαν αδέρφη για μένα - με έφερε σ' επαφή με τον απενοχοποιημένο ερωτισμό μέσα από την τέχνη. Θυμάμαι πως είδα το "Salo" του Παζολίνι πάρα πολύ μικρή. Οι γονείς μου υπήρξαν ανέκαθεν πολύ υποστηρικτικοί. Βλέπουν τις ταινίες μου, μπαίνουν στο site μου... Δεν τους έκρυψα ποτέ τις προτιμήσεις μου που αντιλήφθηκα από πολύ μικρή. Αλλωστε, ο πατέρας μου, ως γυναικολόγος δέχεται συχνά πολλούς φίλους και συνεργάτες μου: επαγγελματίες dominatrix, πόρνες... Από μικρή είχα πρόσβαση στο "Playboy" του. Δεν γνώρισα καμία λογοκρισία".
- Ούτε με τις ταινίες σας;
"Οχι. Στις ταινίες μου ποτέ δεν χρησιμοποιώ ανηλίκους και είμαι πολύ προσεκτική. Σέβομαι τους συνεργάτες μου. Τα φιλμ μου έχουν προβληθεί σε γκαλερί, σε μουσεία, σε φεστιβάλ. Δεν θεωρούνται τόσο "σκληρές", αλλά περισσότερο καλλιτεχνικές ταινίες. Αλλωστε δεν παρουσιάζω τόσο ακραίες καταστάσεις".
- Δεν είναι αρκετά ακραίο μια γυναίκα να ουρεί κι εσείς να πίνετε τα ούρα της;
"Οχι με τον τρόπο που εγώ το γύρισα: σε μαυρόασπρο, με απαλό, ρομαντικό θα έλεγα τρόπο. Είναι άλλωστε μέρος της καθημερινής ρουτίνας του εν λόγω ζευγαριού (δηλαδή της σχέσης που είχα τότε με την Ρόζμαρι). Για μένα αυτή ήταν μια όμορφη εικόνα. Πρόθεσή μου δεν είναι να σοκάρω. Δεν με εξιτάρει. Γι' αυτό και δεν δείχνω πραγματικά ακραία πράγματα: αίμα κ.λπ.".
- Πώς κερδίζετε τα προς το ζην;
"Σήμερα από τις ταινίες μου, τις οποίες διανέμω κυρίως σε DVD, αλλά και στο Ιντερνετ (σε adult pay per view sites όπως το δικό μου, το www.bleuproductions.com). Μπορώ πλέον και να ζω απ' αυτές, αλλά και να χρηματοδοτώ τις επόμενες. Μέχρι πριν από δυο χρόνια όμως, που αυτό δεν ήταν εφικτό, δούλευα ως επαγγελματίας submissive".
- Δηλαδή;
"Δηλαδή εκπλήρωνα επί πληρωμή τις σεξουαλικές φαντασιώσεις 
ατόμων που έρχονταν γι' αυτόν τον σκοπό στο "House of the Illusions", έναν φετιχιστικό και σαδομαζοχιστικό οίκο ανοχής, όπου υιοθετούσαμε διάφορους ρόλους με τους πελάτες: της μαθήτριας και του καθηγητή, της νοσοκόμας και του γιατρού... Επαιζαν διάφορα σενάρια: ξύλο στον πισινό, υποδούλωση, κ.λπ. Σπάνια βέβαια έρχονταν γυναίκες πελάτισσες -κάτι που συνήθως απολάμβανα. Με τους άντρες είναι δυσκολότερο όταν είσαι ομοφυλόφιλη, αλλά καθώς γενικά περιτριγυριζόμουν από γυναίκες συναδέλφους, ήταν πιο εύκολο. Και βέβαια είναι μια αφάνταστα καλοπληρωμένη δουλειά. Βγάζεις γρήγορα λεφτά, κι εγώ τα είχα ανάγκη για να κάνω τις ταινίες μου. Σήμερα γυρίζω τα φιλμ μου στην Ν. Υόρκη και τα μοντάρω στο Παρίσι".
"Πού διαφέρω από τα πορνό"
- Πώς βρίσκετε τις πρωταγωνίστριές σας;
"Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολύ ειδικές. Τις βρίσκω κυρίως στους χώρους που σας προανέφερα. Οχι όμως στο Παρίσι. Εκεί κανείς δεν θέλει να κάνει σαδομαζοχισμό. Αλλωστε στη Γαλλία είναι παράνομο να δουλεύεις επαγγελματικά ως submissive, ως υποτακτική. Ακόμα και οι straight S/M κρύβονται σε κλαμπ. Η Αμερική είναι πολύ πιο ανοιχτή σ' αυτά. Εκεί άλλωστε άρχισαν οι πρώτοι πειραματισμοί σ' αυτό το είδος κινηματογράφου στα τέλη του '80".
- Ούτε και στο συνεργείο σας βλέπω αντρικά ονόματα...
"Κάποιες κοπέλες δεν θα ένιωθαν άνετα να εκτίθενται μπροστά σε άντρες κι εγώ θέλω να υπάρχει μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα. Τώρα έχω έναν ηλεκτρολόγο, αλλά δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άντρες στη διάρκεια του γυρίσματος. Πάντως, στη νέα ταινία που ετοιμάζω, την πρώτη μου μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, που θα διανεμηθεί στο καλλιτεχνικό κύκλωμα (δεν θα έχει ακραίες πορνογραφικές σκηνές), θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με άντρα: θα εξερευνήσω τη σχέση μιας ώριμης γυναίκας με ένα όμορφο αγόρι, που έχει μια κάπως ανδρόγυνη εμφάνιση. Μου αρέσει πολύ η ανδρόγυνη εμφάνιση. Κι εγώ λένε πως έχω ένα γκαρσόν λουκ".
- Τι είναι αυτό που πιστεύετε πως διαφοροποιεί τις ταινίες σας από την συνήθη πορνογραφία;
"Η αισθητική. Η ατμόσφαιρα ενός σεξουαλικού σύμπαντος όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Το σύνηθες σκληρό πορνό δεν έχει ούτε φαντασία, ούτε μυστήριο. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη συνταγή και είναι εντελώς απροκάλυπτο. Εμένα μου παίρνει ένα χρόνο να κάνω τις ταινίες μου. Η βιομηχανία του πορνό παράγει δέκα σε ένα μήνα, στη λογική των χάμπουργκερ. Ο μόνος στόχος τους είναι να βγάλουν λεφτά".
- Και το σύνηθες λεσβιακό πορνό;
"Λίγα είναι αυτά που απεικονίζουν το πώς λειτουργούν πραγματικά οι λεσβίες. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι ταινίες αυτές γυρίζονται με την οπτική του άντρα: του πώς δηλαδή ο ίδιος θα ήθελε να βλέπει τις λεσβίες. Με χυδαία ρούχα, κραυγαλέα βαμμένες και βέβαια με φαλλική διείσδυση. Και συνήθως στο τέλος πάντα κάποιος άντρας μπαίνει στο παιχνίδι! Στην πραγματικότητα οι λεσβίες δεν αγοράζουν πορνό. Οι άντρες είναι παγκοσμίως οι μεγαλύτεροι καταναλωτές του".
- Εσείς λοιπόν γιατί διαλέξατε αυτόν το δρόμο; Φαντάζομαι πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να υποστηρίξει κανείς την διαφορετικότητά του.
"Ασφαλώς. Αλλά εμένα αυτή ήταν η εμμονή μου τα τελευταία 15 χρόνια. Ηθελα να ελέγξω την αντιπροσώπευση της εικόνας μου. Στις περισσότερες ταινίες ετεροφυλόφιλου πορνό κυριαρχεί η θυματοποίηση, η υποταγή και η απάθεια της γυναίκας και πολλές ομοφυλόφιλες θεωρούν πως αυτό αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα. Ομως εγώ δεν κάνω προπαγανδιστικές ταινίες για ν' αντιταχθώ σ' αυτή τη λογική. Θέλω απλώς να εικονοποιήσω τις φαντασιώσεις μου".
