Ο πόλεμος των αφισών μεταξύ εκδιδομένων γυναικών και φεμινιστριών συνεχίζεται. Κυριολεκτικά hilarious η πολύ έξυπνη αντίδραση του συλλόγου εκδιδομένων γυναικών που βγήκανε με μια ροζ αφίσα στους Αθηναϊκούς δρόμους «όποιες δεν έχουν νιώσει οργασμό μπερδεύουν τα μπουρδέλα με τον βιασμό». Αυτή ήτανε η απάντηση τους, στην λευκή αφίσα με το κόκκινο κιλοτάκι που βγάλανε κάποιες φεμινίστριες για να θίξουν το ζήτημα της καταναγκαστικής πορνείας. Οι φεμινίστριες μπλέξανε τον πληρωμένο οργασμό με τον βιασμό. Εγώ πάντως έχω πολλές φίλες που από το να ξεπουλιώνται στην σχέση γάμου ή στο σουπερμάρκετ για 550 ευρώ το μήνα, προτιμάνε για 5 κυριολεκτικά λεπτά να διαθέσουν κατά βούληση το σώμα τους έναντι συμπαθητικής αμοιβής.
Η καταναγκαστική πορνεία αλλά και δουλεία είναι κατακριτέα αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει πολύς κόσμος που εκπορνεύεται κατά συγκριτική επιλογή. 8 ώρες την ημέρα πωλήτρια ή 2 πλούσιους κυρίους μερικά λεπτά τον μήνα; Συγγνώμη αλλά είναι ένα σύγχρονο ερώτημα που έχει ήδη απαντηθεί στην πράξη.
Οι φίλες μου μένουν πάνω στην οδό Φυλής, ανάμεσα σε έξι σπιτάκια με κόκκινα φωτάκια. Από το πρωί με τον καφέ στην βεράντα μετράνε τους εκατοντάδες επισκέπτες και διαπιστώνουν: πρώτον είναι άντρες καθημερινοί, της διπλανής μας πόρτας. Δεύτερον σε κανένα άλλο δρόμο της πόλης καθημερινά δεν χύνεται τοσο σπέρμα, τρίτον όλοι τους έχουν την συνήθεια του σκύλου, φεύγοντας αφήνουν το σημάδι τους, αφού κατουράνε σε κάθε γωνία του δρόμου. Έχουμε ραντεβού στις 28 Μαρτίου να πιούμε ποτάκι στην βεράντα τους να δούμε και τα Αρίων.
Αρίων στο Μέγαρο Μουσικής εκεί που πριν χρόνια ειχα κλάψει ακούγοντας Wim Mertens. Μουσικά Βραβεία Αρίων και εδώ ακριβώς κολλάει το σλόγκαν «η μουσική δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται». Και παρόλη την κουρδιστή οροφή αυτά τα τραγούδια των βραβείων δεν κάθονται καλά στα ευαίσθητα αυτιά μου. Μαντεύουμε όλοι μας με βεβαιότητα ότι ακόμα και για αυτούς του μη καθημερινούς ανθρώπους που συμμετέχουν στα Αρίων χρειάστηκαν πολλοί πληρωμένοι οργασμοί για να φτάσουν μεχρι εκεί ή για να αγγίξουν ένα βραβείο.
Ο κόσμος ψηφίζει το κλασικό δίδυμο Βίσση-Καρβέλα και όλοι ευτυχισμένοι πάμε για την Γιουροβίζιον. Μόνο που για να βρούμε κάθισμα στην βραδιά της Γιουροβίζιον με τιμή εισιτηρίου στα 250 euro θα πρέπει μερικές νύχτες να σταθούμε στην τιμημένη λεωφόρο Συγγρού. Να τελικά που όλοι μας έχουμε έναν καλό λόγο να εκπορνευτούμε.
Μια γυναικεία ομάδα που υπογράφει No Man’s Land καλεί τις γυναίκες σε συνάντηση στο Πολυτεχνείο προσπαθώντας κάτι να τους πει για το σώμα τους. Μπράβο κορίτσια που μπήκατε στον κόπο να βγάλετε αφίσα και να την κολλήσετε παντού, από Αθήνα μεχρι Π.Φάληρο. Αναρωτιόμουνα μόνο σε ποιες απευθύνεστε; Γιατί με το απόλυτα ελιτιστικό κείμενο σας αφήνετε παγερά αδιάφορες το 99% των ελληνίδων γυναικών που δεν μπορούν να καταλάβουν τι θέλετε να τους πείτε.
Θα κατεβάσω τα ρολά, θα βγάλω την τηλεόραση από την πρίζα και θα διαβάσω την Ελένη Μπακοπούλου που σκιαγραφεί τόσο ζεστά την γιαγιούλα Ντόρα Ρωζέττη. Αν διαβάσατε τον βιβλίο «η Ερωμένη της», τρέξτε να αγοράσετε το Οδός Πανός «Η φίλη μου Κυρία Ντόρα Ρωζέττη». Με τρομερή συγκίνηση και ειλικρίνεια η Ελένη Μπακοπούλου μας γνωρίζει την ίδια την άγνωστη συγγραφέα που τόλμησε στα 23 της χρόνια, στην Αθήνα του 1929, να γράψει ένα υπέροχο ομοερωτικό λογοτέχνημα. Στο βιβλίο της Ρωζέττη βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον πιο γλυκό, ερωτικό, λεσβιακό, πληρωμένο φιλί.
