Είχε δει τόσα αγοροκόριτσα που πλέον όταν έμπαινε κάποιος στο σπίτι με κοντά μαλλιά η γιαγιά ρώταγε κατευθείαν «ποια είναι;» και είχανε γίνει διάφορες παρεξηγήσεις από άλλους συγγενείς. Η γιαγιά είχε δει πολλά όμορφα γυναικεία πρόσωπα και όταν τα φίλαγε τσιμπάγανε τα γένια τους και πάλι ρώταγε «τι είναι άντρας ή γυναίκα;» Ήταν δύσκολο να της απαντήσουμε και εκείνη μας απειλούσε ότι θα ρωτήσει τον γείτονα και εκνεύριζε την μανά μου.
Της έδειχνα φωτογραφίες με κοπέλες να φιλιόνται και είχε ακριβώς την ίδια αντίδραση όπως όταν έβλεπε στην τηλεόραση ένα str8 ζευγάρι να φιλιέται, όλα ήταν αμαρτία για αυτήν και νόμιζε ότι πλέον στην εποχή μας όλοι πάνε με όλους. Είχα πάει με την κοπέλα μου στο κρεβάτι της και της λέγαμε πειραχτικά ότι θα παντρευτούμε, αν και τα είχε λίγο χαμένα, είχε ξεπεράσει τα 90, αντέδρασε «δεν μπορείς να παντρευτείς την φίλη σου» μου έλεγε και γέλαγε, νόμιζε ότι την κοροϊδεύαμε, «αλλα να την αγαπάς είναι καλή κοπέλα η Ναφταλία».
Την Τρίτη πέθανε η γιαγιά, ήρεμα στο κρεβάτι της με τα παιδιά και τα εγγόνια της δίπλα, είχε ακουμπήσει κάπου τα 100 και είχαμε μαζευτεί όλοι οι φίλοι και λέγαμε τις ιστορίες της που μας κάνουν εδώ και χρόνια να γελάμε. Είδαμε όλα τα video με την γιαγιά και ακουγόντουσαν γέλια τρανταχτά από το σπίτι που πενθούσε όμορφα έναν ήσυχο θάνατο.
Κάποτε μπαίνω στην πολυκατοικία με μια φίλη μου, ήμασταν πιτσιρίκια και μαστουρώναμε πολύ τότε και γελάγαμε συνέχεια, βλέπω έναν τύπο να βάζει το πόδι του στην εξώπορτα για να μην κλείσει και χτυπάει ένα κουδούνι. Περιμένω καχύποπτα στο ασανσέρ να δω τι θέλει και ακούω μια εκκωφαντική γέρικη φωνή να ουρλιάζει στην λεωφόρο από το θυροτηλέφωνο «ποιος είναιιιιι;;;;», ο κύριος απαντάει κι αυτός φωνάζοντας «ο υδραυλικός», φωνάζω και εγω με την σειρά μου «ελάτε κύριε να σας πάω εγω» είχε χτυπήσει το κουδούνι της γιαγιάς μου. Η γιαγιά συνέχιζε να ουρλιάζει από το θυροτηλέφωνο «ναιιιι, ποιος είναι;» και αυτός συνέχιζε να απαντάει φωνάζοντας «ο υδραυλικός» και εγω συνέχιζα να επιμένω «ελάτε κύριε μαζί μου να σας πάω εγω». Είχε μαζευτεί όλη η λεωφόρος και άκουγε γελώντας την γιαγιά να διαμαρτύρεται «ποιος είναι; Γιατί χτυπάτε τα κουδούνια και δεν μιλάτε;», αυτός φώναξε πιο δυνατά «Ο υδραυλικός είμαι».
Επιτέλους κατευθύνεται ο υδραυλικός στο ασανσέρ μαζί μας. Φτάνουμε στον όροφο και βάζω το κλειδί στην πόρτα να ανοίξω αλλά η πόρτα άνοιξε λίγο και κόλλησε, νομίζαμε ότι ήταν η γιαγιά πίσω και την είχαμε πετάξει κάτω, είχε βάλει την αλυσιδίτσα στην πόρτα από τον φόβο της.
Βάζω το κεφάλι μου στο μικρό άνοιγμα της πόρτας και αρχίζω να της φωνάζω «έλα γιαγιά, άνοιξε, εγω είμαι». Επιτέλους, ακούει και ανοίγει την κάτω πόρτα βέβαια και ξαναουρλιαζω «έλα γιαγιά άνοιξε, εδώ, πάνω είμαι» και την ακούμε με τα πασουμάκια της να έρχεται και να λέει «εσύ είσαι παλιόπαιδο; Γιατί λες ότι είσαι ο υδραυλικός;»
Αυτή ήταν η πιο πετυχημένη ιστορία γέλιου που όλοι ξέρουν για την γιαγιά Ελένη και είχα υποσχεθεί με κάθε τρόπο όταν πεθάνει να την δημοσιεύσω. Ένας τέτοιος γαλήνιος θάνατος δεν είναι για δάκρυα σε μια εποχή που το να σβήσει κάποιος στο κρεβάτι του από γηρατειά σπανίζει.
Καλό ταξίδι γιαγιάκα μας.
