Η Μαδρίτη, οι βόμβες και εμείς, (23/3/2004)

Πρόλογος 1

Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί κρύβεστε, γιατί κρύβεστε στην ντουλάπα σας και δεν λέτε δυνατά και περήφανα «είμαι gay». Για να είμαι πιο ειλικρινής, δεν είναι ότι απλά αναρωτιέμαι αλλά χειρότερα, μου προκαλεί αναγούλα. Με εκνευρίζει, με αηδιάζει.

Μου είναι αδιανόητο να καταλάβω για όλους εσάς που ζείτε στην πόλη και όχι σε κάποια επαρχία, όλους εσάς μου βιώνεται την τρέλα της καθημερινότητας στην μεγαλούπολη, για όλους εσάς που βλέπετε απροκάλυπτα μπροστά σας την άθλια κατάσταση που πολιτικά ζούμε, πόση απίστευτη μικρότητα διαθέτετε για να τολμάτε ακόμα να κρύβεστε;

Πέστε μου έναν καλό λόγο γιατί δεν το λέτε. Καθίστε μόνοι σας στον καθρέπτη
και απαριθμήστε τους λόγους που το κρύβεται. Όλοι οι λόγοι θα φανούν ποταποί μπροστά σε αυτά που ακούμε, βιώνουμε και βλέπουμε καθημερινά.

Part I

Είναι εκείνη η ελεεινή μέρα της 11ης Μαρτίου, κάθε μέρα έπαιρνε εκείνο το τραίνο για να πάει στην δουλειά του, δούλευε από μικρό παιδάκι σε διάφορες δουλειές και τα βράδια παιρνότανε στις πιάτσες της Chueca στα gay bars, κάπου εκεί είχε αρπάξει και τον ιό που τον έκανε οροθετικό. Από την ημέρα που έμαθε ότι έχει μολυνθεί είχε φάει κόλλημα να το πει στους γονείς του, δεν ήξερε όμως με ποια σειρά να το πει. Μαμά, μπαμπά είμαι gay και οροθετικός ή είμαι οροθετικός και gay; Εκείνη την μέρα δεν είχε πάρει το τραίνο, ούτε είχε γυρίσει το προηγούμενο βράδυ σπίτι, κάπου σε κάποιο αχούρι παιρνότανε με έναν μουσουλμάνο με όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις πλέον που του είχαν γίνει έμμονη ιδέα και μέσα στο λιώμα του.

Οι γονείς του τρελάθηκαν, εκείνος κοιμότανε μέχρι αργά το μεσημέρι, στην δουλειά δεν ήτανε και το κινητό δεν το σήκωνε, είχε σχεδόν πέσει σε κώμα από το αλκοόλ και τα drugs της προηγούμενης νύχτας. Αργά το μεσημέρι ανοίγει τα μάτια του και απλώνει τα χέρια του στο αγόρι που ήτανε ξαπλωμένο δίπλα του. Μέσα σε 10 λεπτά έχουνε και οι δυο μάθει τι είχε γίνει στην πόλη τους. Παίρνει τους γονείς του και τους λέει «Ζω αλλά έχω aids και είμαι αδερφή, να έρθω σπίτι;»

Ακόμα δεν ξέρει εάν θα είχε βρει το θάρρος να το πει, εάν δεν είχε βρεθεί η τόσο κατάλληλη ακατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρει εάν θα το είχαν αποδεχτεί τόσο εύκολα σε κάποια άλλη στιγμή. Το μόνο που ξέρει είναι ότι το έκανε γιατί θόλωσε το μυαλό του, θα ήτανε τόσο εύκολο να ήτανε σε εκείνο το τραίνο και να ήτανε τώρα νεκρός. Αυτό που είπε μέσα του ήτανε «Μπροστά στον θάνατο όλα τα άλλα φαντάζουν τόσο απλά και εύκολα όσο ακόμα ζεις και είσαι ικανός, να μιλάς και να πράττεις.»

Πρόλογος 2

Oh God I Love the World, I love the world, ένα παλιό τραγούδι των New Model Army ήρθε στο μυαλό μου όταν είδα αυτά τα εκατομμύρια του κόσμου να βγαίνουν στους δρόμους της πόλης, να νιώθουν αγάπη, συμπόνια, φόβο και να φωνάζουν «σε εκείνα τα τραίνα ήμασταν όλοι εμείς»

Άσπροι, έγχρωμοι, μεγάλοι, μικροί, gay, str8, μια αγανακτισμένη λαοθάλασσα, κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω τον κόσμο, λατρεύω το σύμπαν, νιώθω δυνατή και αισιόδοξη. Κάτι τέτοιες στιγμές ξέρω ότι ο καθένας μπορεί να πιάσει σφικτά το χέρι του άλλου. Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί, όλοι ενωμένοι. 

Part IΙ

Την είδα να κλαίει με λυγμούς, μετά άλλαξε κανάλι και πάλι έκλαιγε αν και το άλλο κανάλι είχε διαφημίσεις και δεν μίλαγε για την Μαδρίτη, εκείνη συνέχισε να κλαίει.

Δεν ξέρει πολλά από πολιτική, πάντα ήτανε κλασσική παραδοσιακή νοικοκυρά που δεν ασχολείται με τους μεγάλους στόχους και τα έργα των κυβερνήσεων, μέχρι πριν λίγες μέρες ακόμα πίστευε ότι όλα είναι έργα του Θεού, μόνο εκείνη την ημέρα που έκλαιγε, την άκουσα να βρίζει τον Μπους όπως έβριζε τον άντρα της τα τελευταία 30 χρόνια, «Κακό ψόφο να έχεις κύριε Μπους» έλεγε μέσα από τα αναφιλητά της.

Ξανά αλλάζει κανάλι, πρόσωπα από τις οικογένειες των θυμάτων, κλαίνε μαζί της.
Την ακούω να λέει «Δεν έχω κατέβει σε πορεία σε ολόκληρη την ζωή μου, ούτε όταν έπεσε η χούντα, δεν είχα βγει στους δρόμους να πανηγυρίσω, χαιρόμουνα και έκανα τον σταυρό μου στην κάμαρα μου, τώρα όμως εάν ήμουνα στην Μαδρίτη θα πήγαινα».

Το Σάββατο το πρωί την βλέπω την κυρία Στέλλα να πηγαίνει, όχι στην λαϊκή, όπως κάθε Σάββατο, αλλά στην αντιπολεμική πορεία. Δεν ήξερε σε πιο μπλοκ θα πήγαινε, ήταν απλά χαρούμενη, σαν την γυναίκα που επιτέλους βρήκε το θάρρος να εγκαταλείψει τον σύζυγο και βγαίνει μόνη της να το γιορτάσει, θα μπλεκόταν στον κόσμο και θα φώναζε ότι φωνάζανε. Δεν ξέρω τι ψήφισε στις εκλογές, με τρομερή τέχνη αλλάζει μπερδεύει την κουβέντα αποφεύγοντας να μου πει και πάντα το γυρνάει και καταλήγει να βρίζει τον άντρα της.

Εκείνο το Σάββατο όταν γύρισε από την πορεία έδειχνε τόσο χαρούμενη και δυνατή, την είδα λίγο πριν φτάσω στο περίπτερο, με σταμάτησε και μου έπιασε το χέρι και μου το έσφιξε, τόσο δυνατά που με μπέρδεψε. Ήθελε να με πονέσει γιατί έχω κάνει κάτι κακό ή ήθελε να με κάνει να νιώσω κάτι έντονα. «Είσασταν και εσείς οι ομοφυλόφιλοι στην πορεία, σας είδα και ξέρεις κάτι σας καμάρωσα» εκεί μου αφήνει το χέρι και συνεχίζει κοιτώντας με βαθιά και περήφανα στα μάτια, κάτι που ποτέ πριν δεν είχε κάνει. «Όποιοι ήτανε στην πορεία σήμερα δεν ήταν ανώμαλοι, ανώμαλοι είναι αυτοί που κάνουν τους πολέμους. Σε γνωρίζω από μικρό παιδί εδώ στην γειτονιά και πάντα στεναχωριόμουνα που σε λέγανε λεσβία, εγώ δεν σε έχω πει ποτέ και πάντα σε συμπαθούσα και σκεφτόμουνα τι συμφορά βρήκε το κακόμοιρο το κοριτσάκι, σήμερα είδα πολλούς σαν και εσένα και μου ήρθε να κλάψω, γιατί φωνάζανε δεν είμαστε ανώμαλοι εμείς - το σύστημα είναι. Τι καλά παιδιά και να υποφέρετε από όλους εμάς. Εγώ είπα από μέσα μου άμα είχα παιδί που ήτανε ομοφυλόφιλος θα πήγαινα μαζί του εκεί που ήσασταν όλοι μαζεμένοι, ας με συγχωρέσει ο θεός αλλά δεν μπορώ να ακούω άλλους άδικους σκοτωμούς και μετά κάθε μέρα στην τηλεόραση να βρίζουν εσάς αντί για τον κακό ψόφο να΄χει ο αυτός, ο Μπους, κάνατε πολύ καλά που ήρθατε και εσείς στην πορεία με τα δικά σας συνθήματα, να σας βλέπει ο κόσμο ότι είστε καλά παιδιά και εσείς»

Μετά χτύπησε το κινητό μου και εφόσον μου είχε πει ότι ήθελε, βρήκε την ευκαιρία μου έδωσε και ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο, με έσφιξε φευγαλέα στην αγκαλιά της και έφυγε σχεδόν χοροπηδώντας η ηλικιωμένη κυρία Στέλλα μας.

Επίλογος 1

Η Πρωτοβουλία Ομοφυλόφιλων Ενάντια στην Καταπίεση , η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας και άλλα 100 περίπου άτομα περήφανα διαδήλωσαν στο Gay Block στην Αντιπολεμική πορεία του Σαββάτου.

«Ο στόχος μας  είναι να γίνει αντιληπτό ότι η προσωπική αλλά και η συλλογική
απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων γυναικών και ανδρών θα γίνει εφικτή όχι
μέσα από τις μικρές παρέες και τα bars αλλά μέσα από την υπερήφανη παρουσία
μας στις  ευρύτερες διεκδικήσεις της κοινωνίας, της οποίας μέλη είμαστε και
εμείς» ΛΟΑ (Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας)

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...