Πως θα κάνουν αυτήν την πόλη; Θα βουλιάξει; Θα την σιχαθώ; Η εικόνα ότι η πόλη μου θα γεμίσει ασφυκτικά τόσο κόσμο με πνίγει. Σαν η πόλη μου να γίνει το επίκεντρο του κόσμου για κάποιες μέρες και μόνο αυτό με κάνει να θέλω να φύγω μακριά της. Μερικές φορές θέλω να φύγω μακριά και από αυτή που είναι ξαπλωμένη τώρα δίπλα μου, όταν αυτή θέλει να γίνεται το επίκεντρο της ζωή μου, με πνίγει.
Με αυτές τις σκέψεις ξύπνησα αλλά είχα αφήσει τα μάτια μου κλειστά, άκουγα το γάβγισμα του σκύλου μου, τα παιδάκια της απέναντι πόρτας λέγανε τα κάλαντα. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα σηκωνόμουνα να ανοίξω, ήταν τόσο πρωί και δεν ξέρω γιατί αλλά είναι ελάχιστες οι φορές, σε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου, που έχω χαρεί όταν ακούω τα κάλαντα. Εάν ήξερα ότι η γιαγιά μου ήτανε σε θέση να ακούσει ή να καταλάβει θα άνοιγα την πόρτα για να την κάνω να χαρεί αλλά πλέον πρέπει να έχει ακουμπήσει τα 100 χρόνια και με τεράστια δυσκολία καταλαβαίνει ακόμα και το ποια είμαι εγώ που με μεγάλωσε.
Την τελευταία φορά, πριν λίγες μέρες την τραβάγαμε video με τον κολλητό μου, αυτός τράβαγε και εγώ την είχα πάρει αγκαλιά. Την ρώταγα εάν έχει την παραμικρή ιδέα τι έτος έχουμε, δεν δυσκολεύτηκε να μου απάντηση: «Δεν ξέρω τι λες», μετά την ρώτησα εάν είναι μέρα ή νύχτα και αυτή απλά με αγνόησε, μάλλον δεν την απασχολούσε καθόλου, μετά είπα να την ρωτήσω κάτι που θα μου απάνταγε. «Ποια είμαι εγώ;», της λέω, με κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα και καταγράφετε στην κάμερα η απάντηση της «Ο Χάρης είσαι» εκεί κάπου τελείωσε και η μπαταρία της κάμερας.
Γύρισα πλευρό μπας και αλλάξουν οι σκέψεις μου, τι περίεργο πράγμα φέτος δεν έχω καμία διάθεση να πω τι αρχή θα κάνω από τον καινούργιο χρόνο, βασικά σκέφτομαι ότι για εμένα πραγματικά αλλάζει χρόνος στα γενέθλια μου οπότε έχω περίπου ένα μήνα για να πάρω τις βαριές αποφάσεις που σίγουρα δεν θα τηρήσω.
Ξαναγυρίζω πλευρό και ανοίγω λίγο τα μάτια μου, σφυρίζω στον σκύλο μου να έρθει να τριφτεί δίπλα μου, αλλά δεν με ακούει, είναι αφοσιωμένος και ρουθουνίζει κάτω από την πόρτα, σκέφτηκα για ένα λεπτό να πάω να ανοίξω την πόρτα και να τον αφήσω να χυθεί σαν άσπρη μικρή μπαλίτσα που είναι, να μπλεχτεί και να παίξει με τα παιδάκια, αυτός θα ήτανε ο μόνος που θα απολάμβανε τα πρωινά κάλαντα.
Ανοιχτά τα μάτια και χαζεύω το μπαλκόνι απέναντι, την κυρία που μαζεύει την τέντα, μια ωραία σκέψη μου ήρθε, μια σκέψη που με έκανε να σκάσω το πρώτο χαμόγελο της ημέρας καθώς το φανταζόμουνα να γινότανε πραγματικότητα. Να πηγαίναμε λέει ένα μικρό γκρουπ από gay λεσβίες και τρανς και να λέγαμε τα κάλαντα. Το Ελληνικό LGBT Forum σας εύχεται Καλές Γιορτές. Ναι, γιατί είμαστε τόσο μαλάκες και δεν το κάνουμε; Γιατί καταναλωνόμαστε σε βλακείες, καβγάδες και δεν κάνουμε κάτι τόσο όμορφο, αποτελεσματικό και αστείο; Αυτό θα μας ένωνε τόσο πολύ.
Τεντώθηκα, γύρισα δίπλα της, της έδωσα ένα φιλάκι στο μάγουλο και της ψιθύρισα σ΄αγαπάω, είναι Χριστούγεννα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα την πόρτα, άκουσα τα κάλαντα και έδωσα γερό μποναμά, τι χαρά!
Καλές Γιορτές
