Δε θα μπορούσα βέβαια να μην σκουντουφλήσω πάνω σε κάποιο γαλαζοπράσινο τραπεζάκι…ήταν άλλωστε πρωί κι η τσίμπλα στο μάτι δεν έλεγε να φύγει ακόμα…
Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω αποφασισμένη προς το κυλικείο. Παίρνω το καφεδάκι μου και κατευθύνομαι προς ένα παγκάκι ώστε να απολαύσω ήλιο, καφέ και τσιγάρο, ενώ λοιπόν απολαμβάνω τις πρώτες τζούρες, διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι μου, με καλημερίζουν, έρχονται, κάθονται δίπλα μου, ανοίγουν συζήτηση, ζητάνε τη γνώμη μου ή τις γνώσεις μου για τη Γ. Σ ή το νόμο πλαίσιο ή το άρθρο 16…τέσσερα χρόνια άλλωστε, έντονου συνδικαλισμού κι ακτιβισμού αρκούν για να μη μπορείς να χαρείς μια λιακάδα με την ησυχία σου…
Έχω αποφασίσει πως δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να με συγχύσει, ούτε καν οι παπαρολογίες του κάθε αδαή…έτσι έλεγα, σε μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου να διατηρήσει την ψυχραιμία του εν όψει Γ.Σ.
Αφού πήρα τις minimum δόσεις καφεΐνης και νικοτίνης για να μπορέσω να λειτουργήσω, ξεκινάω την προκαθορισμένη γύρα απ’ τα τραπεζάκια των παρατάξεων…το standard ψάρεμα προτάσεων…άλλωστε των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Πρώτος σταθμός το κοντινότερο τραπεζάκι…
Πλησιάζω…
Καλημερίζω…
Ρωτάω…
Κι ενώ περιμένω την κλασική απάντηση κι ετοιμάζω την κλασική μπηχτή, ξαφνικά στα αυτιά μου φτάνει κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά.
- Χρόνια Πολλά!!! Μου εύχεται μια χαρούμενη, γλυκιά φωνούλα.
- Εεε; Απαντάω εγώ απορημένη (δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη πως ο μήνας είχε 8) .
- Τι; Δεν γιορτάζεις εσύ σήμερα; Γιατί; Λεσβία είσαι;
Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που δε μπόρεσα να σκεφτώ και σχεδόν αντανακλαστικά αποκρίνομαι…
- Γιατί; Οι λεσβίες δεν είναι γυναίκες;
Κι η απάντηση έρχεται να με αποτελειώσει…
- Εεε, αυτές δεν γιορτάζουν σήμερα αλλά στη γιορτή του πατέρα…χαχαχαχα!!!!
Ήταν αστείο!!!
Εκείνη την ώρα εγώ έπρεπε να είμαι γυναίκα και να γελάσω ή να είμαι λεσβία και να βρίσω ή να είμαι γυναίκα λεσβία ή να είμαι πατέρας και να θιχτούν τα σπερματοζωάρια μου…Χαμογέλασα…Δεν ξέρω όμως γιατί απ’ όλα…
Ίσως γι’ αυτά που διάβαζα εκείνη τη στιγμή καθώς ξετύλιγα το χαρτάκι με τις ευχές που μοίραζε η παράταξη στις γυναίκες, ίσως γιατί με το χαμόγελο αυτό απέλασα λόγω βλακείας τη γλυκιά αυτή κοπελίτσα και της συγχωρούσα την άγνοια της, ίσως γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να είμαι ούτε γυναίκα ούτε λεσβία, δεν ήθελα να είμαι μέλος αυτής της generation X ή ίσως αυτό το χαμόγελο να ήταν ένα μειδίαμα, σκεφτόμενη πως αυτή η όμορφα ντυμένη και βαμμένη κοπελίτσα νομίζει πως η 8 Μάρτη είναι η ευκαιρία των γυναικών να επιδοθούν σε ασύστολο shopping therapy χωρίς την γκρίνια των ανδρών τους (πατεράδων ή συζύγων ή γκόμενων) και η μέρα που μπορούν να απολαύσουν ένα ανδρικό strip show χωρίς να χρειάζεται μετά να πάνε για εξομολόγηση ή γιατί απλά περίμενα να ακούσω κάτι σχετικό μ’ αυτό που εγώ θεωρούσα μείζονος σημασίας, δηλαδή το άρθρο 16 και το νόμο πλαίσιο και τελικά βρέθηκα αντιμέτωπη με κάτι το οποίο δεν περίμενα…
Ήθελα να μιλήσω, να της πω για το φεμινιστικό κίνημα, για το τι ρόλο έχουν παίξει οι λεσβίες σε αυτό, για το φεμινισμό του τρίτου κύματος που αναζητά την επέκταση των κοινωνικών ορισμών του φύλου και της σεξουαλικότητας, για λεσβίες ή μη φεμινίστριες όπως την Susan Sutag ή την Wittig Monique, την Audre Lodre που πήγαν την ανθρώπινη σκέψη μπροστά με το έργο και τη δράση τους, ήθελα να της πω για την 8 Μάρτη 1857 και την πνιγμένη στο αίμα απεργία των γυναικών με τα άσπρα, στη Νέα Υόρκη που απαιτούσαν ίσες αμοιβές με τους άντρες και για την Κοπεγχάγη του 1910 που τότε καθιερώθηκε η 8η Μάρτη ως η παγκόσμια μέρα της γυναίκας, για το πώς η γιορτή της γυναίκας σήμερα συνδέεται με τους αγώνες του χθες, ταξικούς και κοινωνικούς του γυναικείου κινήματος, για το πως η σύγχρονη γυναίκα υπόκειται σε διπλή εκμετάλλευση…μα ύστερα σκέφτηκα πως με αυτά τα γαλάζια κοριτσάκια δε μπορώ να μιλήσω για τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε σήμερα, για δικαιώματα που διακυβεύονται όπως το αν θα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο για κάτι άλλο πλειν της μάσκαρας και του eye liner, για το αν θα έχουμε υπόσταση μέσα στις σχολές μας μετά την ψήφιση του νόμου πλαισίου και την αναθεώρηση του άρθρου 16, πόσο μάλλον για αγώνες που δόθηκαν ή δίνονται και εκείνη αγνοεί επιδεικτικά…
Και το μυαλό μου πάει στην Αθήνα…
Πόσες χιλιάδες θα κατακλύζουν τους δρόμους της άραγε;
Γιατί εγώ σήμερα τη μέρα της γυναίκας επέλεξα να μείνω πίσω; Πόσοι θα χτυπηθούν από τα ΜΑΤ;
Γιατί η δική μου σχολή είναι ανοιχτή;
Ήθελα να την κατακεραυνώσω, το πιθανότερο όμως είναι πως θα με περνούσε για καρικατούρα της Ρόζας Λούξεμπουργκ ή του Μαρξ(αν βέβαια παρ’ ελπίδα τους γνωρίζει έστω και εξ ακοής) ή τέλος πάντων για κάποια αλλοπαρμένη που ψάχνεται για καβγάδες πρωί πρωί…Απλά χαμογέλασα κι έφυγα, αποφάσισα πως η μάχη θα δοθεί στο αμφιθέατρο…
Και η μάχη δόθηκε κι η μάχη χάθηκε…μα ο πόλεμος συνεχίζεται… Στους δρόμους, στα αμφιθέατρα, στα παράθυρα των καναλιών, στις στήλες των εφημερίδων, γιατί δυστυχώς όπου δε φτάνει το γκλόπ του μπάτσου, φτάνει η πένα του δημοσιογράφου, αυτού που καταδικάζει παραβατικές και βίαιες συμπεριφορές και «συλλαμβάνεται» να χουλιγκανίζει στο γήπεδο, αυτού που πιστά εξυπηρετεί την αστική χούντα που επικρατεί στη χώρα, αυτού που πια έγινε και σύνθημα στα χείλη των χιλιάδων.
Αυτή η ριμάδα η πένα των κάθε λογής Πρετεντέρηδων και Τρέμηδων και Κακαουνάκηδων που γεμίζει τα μυαλά και τις συνειδήσεις με ηττοπάθεια και ψέμα και συντηρητισμό και στρέφει τους γονείς ενάντια στα παιδιά, τον εργάτη ενάντια στον άλλο εργάτη, τον Έλληνα ενάντια στον ξένο, τον str8 ενάντια στον gay, πρέπει να πάψει πια να γράφει μες τα μυαλά μας…
