Τα αμάξια στην πόλη μου είναι τόσο πυκνά που κάνουν τα πεζοδρόμια στενά και πάλι δεν χωράω να τα διασχίσω, τα πεζοδρόμια της πόλης μου είναι τόσο μικρά και πολύκοσμα που με κάνουν να νιώθω χοντρή και ασήμαντη. Το αμάξι μου είναι τόσο μικρό για να χωράει στην ασφυκτική πόλη μου, που μερικές φορές με στενεύει όπως το τζίν που δεν λέει να ξεχειλώσει. Τα γραφεία που επισκέπτομαι δεν επιτρέπουν κανένα τέντωμα, όπως ούτε το μετρό, το μπαρ, οι συναυλίες, το μποτιλιάρισμα. Η ζωή μου στην πόλη είναι τόσο στριμωγμένη που κοντεύω να πάρω το σχήμα καρέκλας σε πολυσύχναστη αίθουσα και συχνά λησμονώ για άπειρους στενάχωρους λόγους το τραγούδι από τις ΤΡΥΠΕΣ που λέει Δεν Χωράς Πουθενά.
Το φαί, τι βάζουμε μέσα μας, συνηδειτοποιω ότι δεν χρειάζομαι τα bodyline ούτε όμως τα bodyline χρειάζονται μηχανήματα αδυνατίσματος, τον Ευαγγελάτο χρειάζονται να σου θυμίζει τι τρως και αν έχεις μια καλύτερη κουλτούρα και δεν καταδέχεσαι το επίπεδο του Ευαγγελάτου, τρέχα να δεις την άκρως ποιοτική και ποιητική δυσβάστακτη ταινία της εποχής του σκοτωμένου φαγητού. Τα χρώματα που ακόμα η φύση έχει αφήσει, συνοδεύονται με παραφύση εικόνες βιασμού της προς τρεψη του λεπτού και χοντρού πληθυσμού της γης. Είναι ίσως η πιο δυνατή ταινία για να σε κάνει ανορεξικο και επαναστάτη, γιατί όπως βλέπετε ο Ευαγγελάτος δεν πείθει, δεν πέσαμε οι πωλήσεις, αν όμως δεις το «Ο ΑΡΤΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟ» έχεις πολλά πράγματα να σιχαθείς και κυρίως τον τρόπο ζωής μας που δημιουργεί περιττά κιλά, περιττούς σκοτωμούς, περιττή μετάλλαξη.
Όταν πάω διακοπές το chubby σώμα μου φαντάζει πιο δυνατό, πιο όμορφο, πιο ερωτικό, πιο ενεργητικό, ξαφνικά το τροπάρι της δίαιτας δεν υπάρχει, είναι η κάθε μέρα ζωντανή και η δίαιτα είναι μέσα στη ζωή μου ανώδυνα. Δεν κοιτάω τα καλορις ούτε που παίρνω ούτε που καίω, εδώ στην πόλη τα περιττά κιλά θυμίζουν τις τροφές του Ευαγγελάτου, ξερνάνε τις τροφές του Ευαγγελάτου του. Το σώμα μου έχει ψυχή και είναι όμορφο όπως κάθε σώμα άμα είναι κοντά στο φυσικό του περιβάλλον. Είμαι σίγουρη ότι δεν μπορώ να σταματήσω την αντίστροφη μέτρηση της κακοποίησης της φύσης και των καρπών της και των πλασμάτων της αλλά το ίδιο σίγουρη είναι μέσα μου η πεποίθηση ότι δεν χρειάζομαι καμία αφύσικη δίαιτα, κανένα μπαλονάκι, αυτό που χρειάζομαι είναι έναν τρόπο ζωής πιο κοντά στην φύση που έχει απομείνει και που δεν βρίσκεται στην πόλη και δη στην Αθήνα, γιατί για να πούμε την αλήθεια, υπάρχουν πόλεις που έχουν σχεδιαστεί καλύτερα για ανθρώπους. Ο καθένας έχει τον τύπο του, αν όλοι τρώγαμε και ζούσαμε σωστά το στρουμπουλό κορμί θα ήταν όμορφο και υγειές και δυνατό, σαν τοιχογραφία μπαρόκ. Σήμερα είναι το ίδιο απαίσιο με τα ανορεξικα μοντέλα! Όπως το άχρωμο πρόσωπο του καυσαερίου.
