Ξαφνικά σαν να βράδιασε. Μέσα και έξω. Παντού σιωπή, σαν να σήκωσε ένας αόρατος δάσκαλος το δάχτυλο και όλοι να σώπασαν. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ακούω καν τη φωνή μου. Μόνο το είδωλό μου κοιτάζω, σαν ξένη μοιάζω έτσι που ανοιγοκλείνω το στόμα δίχως ήχο. Μου έρχεται να γελάσω με το γελοίο θέαμα.
Δύσκολη η επιλογή. Τόσο δύσκολη που οι διαφημίσεις την έκαμαν τσίχλα για να μη την φοβόμαστε. Όμως εγώ δεν βλέπω τηλεόραση. Αρα; Αφού δεν βαυκαλίζομαι με την ηδονή του να επιλέγω το μηδέν, πώς θα αντιμετωπίσω την κατ’ ουσίαν επιλογή;
Κοιτάζω τη μικρή. Κοιμάται. Η καλύτερη ώρα της μέρας! Κουρνιάζω στο πάτωμα πλάι στο κρεβάτι της και ακούω την ανάσα της. Η επιλογή του να είμαι μαμά της είναι η μόνη που δεν φοβήθηκα ποτέ. Σαν να υπήρχε από πάντα μέσα μου. Μήπως τότε δεν ήταν επιλογή; Δεν ξέρω. Η ανάσα της είναι τόσο ήσυχη!
Κάποτε ζητούσα κι άλλες ανάσες στο δίπλα μου να σεργιανούν. Τώρα οι ίδιες ανάσες μου προκαλούν αποστροφή. Τι πήγε στραβά; Πότε; Τότε ή τώρα; ΤΟΤΕ Ή ΤΩΡΑ;
Σκιτσάρω φανταστικούς διαλόγους.
- Η μαμά σου είναι λίγο διαφορετική. Όχι πως δεν αγαπώ το μπαμπά, όχι. Αλλά τον αγαπώ διαφορετικά. Και εσένα διαφορετικά σε αγαπάω. Και την...
Εκεί σταματάω πάντα και κόβεται η φωνή. Αυτό πώς θα της το πω; Και για πόσο ακόμα θα πιστεύει ο κόσμος ότι είμαι η ροζ κορδέλα στη ζωή του; Για πόσο ακόμα θα τον πληγώνω απομακρύνοντας τα χέρια του όταν ξαπλώνει δίπλα μου; Για πόσο ακόμα πάνω σε μια σκηνή θεάτρου θα ζω, όπου ο θίασος θα αποτελείται από δύο και θεατές θα είναι όλοι εκείνοι που πραγματικά αγαπώ και είναι σημαντικοί στη ζωή μου;
Δεν είναι χρέος να αφήνεις στα χέρια των ανθρώπων που δικούς σου λογιάζεις την αλήθεια σου; Δεν είναι χρέος υπέρτατο να μην φοράς συνέχεια μια μάσκα που σε παραμορφώνει ενώ εσύ νομίζεις πως όλα είναι όπως πριν; Δεν είναι χρέος προς τον εαυτό σου να μπορείς να κάμεις μια βόλτα στη λιακάδα πιασμένη από το χέρι με τον άνθρωπο που γουστάρεις;
Και το σχολείο της; Η γειτονιά; Τι θα πει ο κόσμος; Ο κόσμος πάντα θα λέει, μάτια μου. Εκείνη τι θα πει είναι η ουσία. Σαν μεγαλώσει και συνειδητοποιήσει πως όλα τούτα τα χρόνια την είχες βουτήξει μέχρι το λαιμό στο ψέμα. Επιλογή. Θυμάμαι αυτά που έλεγα σε άλλους. Αν σ’ αγαπάει κάποιος δεν απομακρύνεται επειδή δεν συμφωνεί με τις επιλογές σου. Πόσο πιο εύκολα φαντάζουν όλα όταν δεν σε αφορούν προσωπικά. Πόσο πιο εύκολα...
Με παίρνει ο ύπνος κάτω στο πάτωμα, δίπλα της. Πάτωμα, γη, χώμα, αλήθεια. Επιλογή. Στις πλάτες μου η χαρά κι η δυσκολία της. Δεν είναι η κάθε ανάβαση Γολγοθάς. Υπάρχει πάντα και ο θρίαμβος της κορυφής. Κι ας ήταν δύσκολη και κακοτράχαλη η ανάβαση.
Καληνύχτα...
"Eγώ"
