ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ
Αντωνιάδου 6, δίπλα στην ΑΣΟΕΕ
Ακολουθεί το κείμενο της Ρούλας Σκούταρη
Ήταν άνοιξη του 2006 όταν πληροφορήθηκα ότι το περιοδικό "Οδός Πανός" είχε αφιέρωμα στη Ντόρα Ροζέττη, συγγραφέα του βιβλίου "Η ερωμένη της". Αγόρασα λοιπόν το τεύχος 132 του προαναφερόμενου περιοδικού και διαπίστωσα ότι το εν λόγω άρθρο είχε γραφτεί από την Ελένη Μπακοπούλου και τιτλοφορείτο "Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ροζέττη".
Α, μάλιστα, σκέφτηκα τότε. Η Ελένη Μπακοπούλου έχει γράψει το άρθρο αυτό. Τι να κάνει άραγε; Πού να βρίσκεται; Έχω κάτι χρόνια να την δω. Από την άνοιξη του 2003, στο συνέδριο για την βία κατά των γυναικών. Ποιος ξέρει, όλο και κάπου θα ξανασυναντηθούμε, συνέχισα τη σκέψη μου. Έτσι κι αλλιώς, σε κοινούς χώρους κινούμαστε.
Δεν ήξερα τότε ότι η Ελένη εκτός απ' τις κινηματικές της μάχες έδινε και μια πολύ δύσκολη προσωπική μάχη. Δεν ήξερα ότι ένα χρόνο μετά θα μάθαινα τον θάνατό της.
Η Ελένη Μπακοπούλου. Μια ιστορία ολόκληρη για το φεμινιστικό και λεσβιακό κίνημα της χώρας μας. Μία από τις πρώτες λεσβίες που βγήκαν ανοικτά, μίλησαν, έγραψαν και διεκδίκησαν τα δικαιώματα των λεσβιών, άνοιξαν τις πρώτες ρωγμές στην υποκριτική συνομωσία της σιωπής της ελληνικής κοινωνίας, αμφισβήτησαν ένα κατεστημένο που ήθελε τις λεσβίες εντελώς αόρατες. Με περίσσια αγάπη για όλες τις γυναίκες, συμμετείχε στο φεμινιστικό κίνημα, στους αγώνες και στις αγωνίες του.
Στο λεσβιακό κίνημα συμμετείχε από την δεκαετία του `70 και αργότερα, κατά τη δεκαετία του `80, περισσότερο οργανωμένα ως μέλος της Αυτόνομης Ομάδας Ομοφυλόφιλων Γυναικών και μία απ' τις συντάκτριες του περιοδικού " Η Λάβρυς". Στο φεμινιστικό κίνημα, η συμμετοχή της ξεκινά επίσης την ίδια περίπου εποχή. Προσωπικά, την θυμάμαι κατά την δεκαετία του `90, κυρίως στις συναντήσεις του Ελληνικού Τμήματος του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών. Με ενάργεια πνεύματος κι ευθύτητα, με ευθράδεια λόγου κι ανοικτό μυαλό τοποθετείτο εύστοχα σε διάφορα ζητήματα κι έθετε πάντα στις σωστές τους κι απροκατάληπτες βάσεις τα ζητήματα που αφορούσαν την ομοφυλοφιλία και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Την θυμάμαι επίσης και σε κάποια συνέδρια, για την υγεία και για την βία κατά των γυναικών. Μια μικροκαμωμένη αλλά εξαιρετικά ζωντανή γυναίκα, που έλαμπε από καλωσύνη και ζεστασιά. Ανοικτόκαρδη και γελαστή, γεμάτη σπιρτάδα και μια ήρεμη καλωσυνάτη δύναμη. Όπου την συναντούσα πάντα την πλησίαζα και κουβεντιάζαμε ιδιαιτέρως. Αρκετά μεγαλύτερή μου σε ηλικία και με διάφορες κινηματικές κι επαγγελματικές εμπειρίες, πάντα είχε κάτι ενδιαφέρον να μου πει είτε για την ομοφυλοφιλία και το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων είτε για τα ταξίδια που έκανε στην Λατινική Αμερική ως ξεναγός.
Λόγω του επαγγέλματός της, χανόταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα αλλά πάντα έλπιζα ότι αργά ή γρήγορα κάπου θα την ξαναδώ...
Η Ελένη Μπακοπούλου δεν είναι πια ανάμεσά μας. Υπήρξε πρωτοπόρα κι ως λεσβία φεμινίστρια άνοιξε δρόμους τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και ανάμεσα στα δυο αυτά κινήματα. Άφησε ένα πολύ σημαντικό έργο, κληρονομιά και παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, για το λεσβιακό και το φεμινιστικό κίνημα. Πάντα με θέρμη και με αγωνία για να είναι ορατός ο γυναικείος ομοερωτικός λόγος, για να μην καταχωνιαστεί η ιστορία και τα δικαιώματα των γυναικών και ιδιαίτερα των λεσβιών.
Της ωφείλουμε πολλά και τιμούμε ιδιαίτερα την ίδια και το έργο της. Τον περασμένο μήνα έγινε ένα πολιτικό μνημόσυνο για την Ελένη στην Ερεσό της Λέσβου, όπως αναφέρεται στο πολύ καλό αφιέρωμα για κείνην του 18ου τεύχους της Uncovered City. Σχεδιάζεται κάτι ανάλογο να γίνει και στην Αθήνα. Να ζούμε και να την θυμόμαστε...
Ρούλα Σκούταρη
