Σε κάποιες πόλεις, όπως το Βαγιαδολίδ, μία από τις μεγαλύτερες στην Ισπανία, οι δήμαρχοι εφεσίβαλαν την εφαρμογή του νόμου. Παρ’ όλα αυτά, ο δήμαρχος Φρανθίσκο Μαρότο από το Καμπίγιο δε Ράνας (περήφανος ομοφυλόφιλος ο ίδιος που φευ δε μπορεί να τελέσει το γάμο του εαυτού του), ένα μικρό χωριό πενήντα κατοίκων στα βάθη των βουνών της Γουαδαλαχάρα, βγήκε μπροστά και είπε: «Εγώ παντρεύω!» (Si lo quiero)
Aυτό ήταν το θέμα του ντοκιμαντέρ «Καμπίγιο, ναι δέχομαι» και από τότε που ο δήμαρχος είπε το ναι, έχουν πει το «ναι» ενώπιόν του περίπου 10.000 ζευγάρια γυναικών και αντρών (ακόμα και από τις Η.Π.Α. συχνά πηγαίνουν στο γραφικό χωριό της Guadalajara, ζευγάρια- εννοείται πως είναι υποχρεωτικό προς το παρόν ο ένας/η μια εκ των δύο να ναι Ισπανός/ή υπήκοος). Οι μόλις 50 κάτοικοι του χωριού έχουν βρει την χαρά τους με όλα αυτά, καθώς το κατά κεφαλή εισόδημα, με τόση κινητικότητα, έχει αυξηθεί.
Είχα την «τύχη» να δω το ντοκιμαντέρ και να συνομιλήσω τόσο με το δήμαρχο, όσο και με το σκηνοθέτη που τυχαίνει να είναι και δημοσιογράφος της El Pais. Η πρωθύστερη κατάσταση ήταν όπως στην Ελλάδα με πλήθος διαμαρτυρίες τόσο από τον κλήρο του Θεού, όσο και από τη δεξιά και με τόνους προβλήματα. Μια διασταλτική ερμηνεία του αστικού κώδικα υπήρξε και εκεί όπως στα καθ’ημάς η νομική βάση για το να είναι οι σύζυγοι (όπως ορίζουν και προβλέπουν τα άρθρα του ΑΚ που δεν αναφέρονται στο βιολογικό φύλο των συζύγων) ομόφυλοι χωρίς να χρειαστεί συνταγματική αλλαγή. Και δεν είναι μόνο τα χιλιάδες ζευγάρια που επισκέφθηκαν το γραφικό Καμπίγιο αλλά και άλλα τόσα σε άλλες περιοχές της Ισπανίας (φαίνεται πως έχει ήδη εκκινήσει ένας αγώνας διεκδίκησης του «ειδικού αυτού κοινού» και στήνεται σιγά αλλά σταθερά μια βιομηχανία γάμων).
Aυτό που φαίνεται ακόμα περίεργο είναι πως οι γυναίκες που «παντρεύονται» (άντε να αλλάξεις τώρα του υπό του ανδρός σε «υπό γυναικός») είναι ακόμα πολύ επιφυλακτικές και κανένα ζευγάρι δεν άφησε το σκηνοθέτη να τραβήξει σκηνές . Σύντομα, όμως, επίκειται ένας γάμος όπου οι μελλόνυμφες συναίνεσαν να καταγραφεί υλικό.
Η συζήτηση που ακολούθησε είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον κυρίως για το μήνυμα που είναι “la visibilidad”. Aν δε γίνουν «ορατά» τα ζευγάρια, ορατές οι διεκδικήσεις, ορατά τα δικαιώματα/ τα θέλω κ.ο.κ. πολύ φοβάμαι προσωπικά (και εδώ έγκειται και η αποκόλληση της ιεράς ημών αριστεράς από τα ιερά όσια και ανέγγιχτα- δε γίνεται «αναίμακτα» και δε γίνεται όλοι σε όλα) πως ο δρόμος θα ναι ιδιαίτερα δύσβατος. Βέβαια, υπάρχει και το κατά PACS σύμφωνο διαβίωσης…μα «γερνάω μαμά».
Aγαπητές συναγωνίστριες και αγαπητοί συναγωνιστές, προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σας συνιστώ να δείτε το ντοκιμαντέρ και όσοι/ες εμπνέεστε από το θεσμό του γάμου να γίνετε «ορατοί/ές». Χαρακτηριστικό σημείο του ντοκιμαντέρ πάντως ήταν πως στο πλαίσιο του απίστευτα όμορφου φυσικού τοπίου (που διόλου τυχαία δεν επιλέχθηκε…καθώς η κινηματογραφική γραφή αποδεικνύει πως δεν άλλαξε δα η φύση από τους γάμους των ομοφύλων) ο σκηνοθέτης έδειξε το οστεοφυλάκιο δίπλα στη χαρακτηριστική καθολική εκκλησία όπου ξέθαβαν κόκαλα προσδίδοντας έμφαση στο γεγονός ότι (έτσι το έπιασα και έτσι ήταν τελικά η πρόθεση του δημιουργού) η ζωή είναι τώρα, είναι μία, όλα εις χουν και πάντα είναι αργά…αν δεν ξεκινήσουμε να γινόμαστε ορατοί/ές. Είναι θέμα…δικαιωμάτων και ζωής τελικά.
Με εκτίμηση,
Vinceremos… εννοείται πως οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ και ο δήμαρχος συμπαρίστανται και μπορούμε να τους καλέσουμε για κινήσεις visibilidad!
Άννα
