Ακούω γέλια γύρω μου,
Νιώθω την οργή τριγύρω μου.
Κοιτάζω δεξιά, βλέπω πρόσωπα αναμμένα,
Κοιτάζω αριστερά, βλέπω πρόσωπα αγριεμένα.
Τρέχω, τρέχω… για να ξεφύγω…
Θα πάω να βρω την Ελευθερία.
Όμως, πού να βρίσκεται άραγε;
Αν περάσω απ’ τη θάλασσα, κύματα αγριεμένα θα έρθουν κατά μένα.
Αν περάσω απ’ τα βουνά, τα χιόνια θα με πλακώσουν χωρίς ενδοιασμό κανένα.
Ελευθερία…
Έχω ακούσει πολλά γι’ αυτή.
Είναι όμορφη, γλυκιά
Και για όλους έχει μία ζεστή αγκαλιά.
Χαρίζει απλόχερα την ευτυχία
Και είναι έτοιμη να ακούσει την κάθε επιθυμία.
Έχει όμως και κανόνες…
«Ποτέ μην προσπαθήσεις να κλέψεις αυτούς που κρατάω στην αγκαλιά μου,
γιατί τότε θα γνωρίσεις και την άλλη την πλευρά μου».
Ανυπομονώ να τη βρω…
Ανυπομονώ να την κοιτάξω στα μάτια,
Να νιώσω τη γαλήνη που εκπέμπει,
Να πάω κοντά της και να της πω
«Αγκάλιασε με…»,
Να ανοίξει τα χέρια της,
Να με σφίξει στην αγκαλιά της,
Να την κρατήσω γερά,
Να χαϊδέψω τα όμορφα και λαμπερά μαλλιά της,
Να νιώσω τη ζεστασιά του κορμιού τους πάνω στο δικό μου,
Να σκύψει, να με φιλήσει,
Και εγώ να πετάξω στα σύννεφα χέρι χέρι μαζί της…
Να ξεχάσω κάθε έννοια, κάθε πόνο,
Να φύγω μια για πάντα απ’ αυτόν τον σκληρό και τον απόμακρο τον κόσμο.
Ελευθερία… πώς θα σε βρω;
Μήπως πρέπει να ανέβω στον ουρανό για να σε φτάσω;
Τότε ας μου πει κάποιος το δρόμο και θα ‘ρθω να σε ψάξω.
Αλλά και να μην μάθω, θα κάνω το ταξίδι,
Γιατί δεν αξίζει να αφήσω στη μέση το βαρύ αυτό της ζωής παιχνίδι.
