Τα dildo του Sex Shop, οι φασαρίες και εμείς στο MindRadio!

Δεν άντεξα και ενώ αγγίζω τα 39 και είναι παρελθόν για εμένα “η πλατεία”, όταν οι φασαρίες φτάσανε μέχρι κάτω από το γραφείο μου, ξύπνησα, θυμήθηκα, δεν έχω γεράσει, δεν έχω παραιτηθεί, δεν θέλω να κυνηγώ την μικροζωούλα μου. Θέλω να ζήσω καλύτερα, να προλαβαίνω να γράφω, να προλαβαίνω να ονειρεύομαι, να προλαβαίνω να βλέπω ήρεμα τις φωτογραφίες μου - τι μαζεύω και τραβάω τόσες φωτογραφίες όταν δεν έχω χρόνο να τις αρχειοθετήσω να τις απολαύσω - θέλω να ακούω την μουσική μου, να μαθαίνω τους στίχους, να περνάω χρόνο ουσιαστικό με τους φίλους μου. Δεν θέλω να τρέχω πίσω από λογαριασμούς και η δημιουργικότητα του μυαλού μου να περιορίζεται στο πως θα τους πληρώσω. Δεν θέλω να λέω «πάλι καλά, υπάρχουν χειρότερα» και να σκύβω το κεφάλι. Θέλω να ζήσω καλύτερα.

 

Είναι η δεύτερη φορά στην ζωή μου που οι μπάτσοι σκοτώνουν 15 χρόνο, τότε ήμουν πλατεία όταν φάγανε τον Μιχάλη Καλτέζα και η σφαίρα τον βρήκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του - τι περίεργη η άμυνα του αστυνομικού να πυροβολήσει ενώ ο μικρός ήταν σε φυγή. Πάλι κάηκε η Αθήνα, εγώ ήμουνα πρώτη Λυκείου, έκλαιγα, κατέβηκα στην πορεία, ο αστυνομικός Μελίστας έφαγε μόλις δύο χρόνια φυλάκιση. Πότε δεν ονειρευόμουνα το μέλλον μου έτσι, όταν ήμουν 15 χρονών. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα έμπλεκα με αυτό που λένε promotion και διαφήμιση. Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο «νερό θα έβαζα στο κρασί μου» και το μόνο που ακόμα τολμώ είναι να ξυρίζω το κεφάλι μου προς ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας, προς ένδειξη θλίψης για εμένα και για όλους εμάς - πως έχουμε καταντήσει έτσι; - αλλά πάλι κάποιοι το θεωρούν «μόδα».

 

Πριν μια εβδομάδα ένας στο διπλανό τραπέζι του μεζεδοπωλείου έλεγε ότι μόλις είχε βγει μετά από 9 χρόνια φυλακή γιατί του φόρτωσαν ότι πήγε να σκοτώσει μπάτσο, πήγε λέει, δεν τον σκότωσε και έμεινε 9 χρόνια φυλακή. Το ξέρουμε πλέον ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με αστυνομικούς και γιατρούς. Εγώ έχω μεγαλώσει και έχω κονομήσει έναν διαβήτη. Όταν πήγα να κάνω μήνυση στην γιατρό της πανίσχυρης ιδιωτικής μου ασφάλειας που πληρώνω αδρά κάθε μήνα, γιατί είχα τον διαβήτη εδώ και 2 ολόκληρα χρόνια με βλαβερές για την υγεία μου συνέπειες και εκείνη, η γιατρός μου, η εγκληματίας, δεν μου είχε πει τίποτα, απλά είχε φωνάξει στο διάδρομο του λουξ πολυιατρείου να κάνω δίαιτα και έφυγε τρέχοντας, γιατί το ξέρουμε σε ξεπετάνε οι γιατροί, δεν ασχολούνται μαζί σου. Που να ήξερα τι ζόρι και πόσο επικίνδυνος είναι ο διαβήτης, όταν το έμαθα ήθελα να της κάνω μήνυση, είχα όλες τις αποδείξεις με το μέρος μου, η δικηγόρος μου όμως μου είπε ότι δεν θα βγάλω άκρη με τους γιατρούς, αλληλοκαλύπτοντε και τα παράτησα, όπως και με τους μπάτσους, όπως και με τις διάφορες αναξιόπιστες τηλεφωνίες που ποτέ δεν έχεις ιντερνέτ αλλά πληρώνεις.

 

Όπως και με το ΤΕΒΕ που κάθε μήνα τώρα στέκομαι στην ουρά παρόλο που δεν προλαβαίνω και τρώω μια μέρα για να πάρω πίσω τα 200 ευρώ τον μηνά που χρειάζομαι για βελόνες και φάρμακα. Μετά τρέχω στην άλλη ουρά στην τράπεζα να εξαργυρώσω την επιταγή του ΤΕΒΕ και μετά για να προλάβω να δουλέψω για να πληρώσω το ΤΕΒΕ και να του δώσω ζεστά τα λεφτά που εκείνο δεν τα δίνει στα φαρμακεία, ούτε στις Βιοιατρικές και καταντά το ελάχιστο δικαίωμα μου στην περίθαλψη σαν Γολγοθά, εγώ ρε γαμώτο σου βγάζω το λάδι να σε πληρώσω;

Εσείς γιατί τρώτε τα λεφτά μας και μας κάνετε να περιμένουμε στις ουρές; Και αυτή είναι μόνο η μια άδικη ουρά που στήνομαι και φαντάζει ελάχιστη αδικία, μπροστά στις τόσες αποτρόπαιες που κάνει το κράτος μου που εγώ δεν το ψηφίζω αλλά εκατομμύρια άλλοι χαζοί το κάνουν και την πληρώνουμε. Και το γελοίο; Να βάζουνε διαφημίσεις για να μας ψήσουν ότι εμείς με την φοροδιαφυγή φταίμε και να σταματήσουμε, λες και εμείς προλαβαίνουμε ή έχουμε άξια κέρδη φοροδιαφυγών, μας δουλεύουν τελείως. Μια αφίσα πάμε να βάλουμε στους δρόμους και το ελάχιστο πρόστιμο έχει φτάσει 500 ευρώ, για να μην λερώνουμε την μολυσμένη πόλη μας. Πρέπει ο Δήμος της Αθήνας να μαζεύει από αυτά τα πρόστιμα τουλάχιστον μισό εκατομμύριο την εβδομάδα, χωρίς να ξοδεύεται να μας δίνει χώρους «έκφρασης», χωρίς να ξοδεύει φράγκο για την πόλη και τους πολίτες της, ούτε έστω ένα ταμπλό να βάζουμε ότι θέλουμε. Δηλαδή μόνο οι πλούσιοι που έχουν χρήματα για τηλεόραση, ραδιόφωνο και περιοδικά θα μπορούν να περνάνε μηνύματα;

Οι φάκελοι στη είσοδο του γραφείου μου σχεδόν κάθε μέρα έρχονται και κάτι πρέπει να πληρώσω, δεν πάει άλλο, δεν αντέχω άλλο. Διαβάζω την δόση του δανείου και γράφει ακαταλαβίστικους αριθμούς επιτοκίων που μεγαλώνουν και που με την σειρά τους γίνονται βάρος που πρέπει να πληρώσω με πάντα κάτι παραπάνω από αυτά που νόμιζα και άρα πρέπει να δουλέψω παραπάνω και για να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο προλαβαίνω μόνο στην χέστρα.

 

Η γιαγιά στην ουρά της Βιοιατρικής παθαίνει έμφραγμα όταν της ανακοινώνει η υπάλληλος ότι η συμμετοχή της στις εξετάσεις που επιβάλλεται να κάνει κοστίζει 820 ευρώ, βάζει τα κλάματα και εγώ μαζί της. Καταλήξαμε σε ένα θάνατο, αλλά έχουμε ξεκινήσει από μικρούς καθημερινούς θανάτους, μας εξοντώνουν σιγα-σιγά.

Τότε, μικρή δεν είχα διαβήτη, ευτυχώς, τότε δεν είχα υποχρεώσεις, τότε με ένα χατζηλίκι την έβγαζα και τότε κατέβηκα στην πορεία, στην κάθε πορεία. Το βράδυ του Σαββάτου, 7 Δεκεμβρίου 2008 πήγα με φίλες να εκτονώσουμε την ήττα της παράδοσης μας στο σύστημα, στους ρυθμούς των πεθαμένων ramones. Με το που έφτασα στην συναυλία, έμαθα για την δολοφονία του καινούργιου 15χρονου πιτσιρικά, άκουσα μόνο ένα τραγούδι, δεν μου άρεσε και βγήκα έξω από την συναυλία - άμα έχεις δει τους ramones ζωντανούς, τους αληθινούς ramones δεν αντέχεις κακέκτυπα, εκτός και αν ήταν συναυλία στο πολυτεχνείο με διασκευές των ramones, τότε θα το συγχωρούσα - αλλά χάρηκα που υπήρχαν ακόμα πιτσιρίκια και χτυπιόντουσαν στο «Beat On A Brat With A Baseball Bat». Φύγαμε, περάσαμε μέσα από τις φωτιές της Ακαδημίας, φτάσαμε σπίτια μας, ακόμα δεν είχε ξυπνήσει για τα καλά η οργή μέσα μου. Όταν είδα την φωτογραφία του μικρού με την μπλουζίτσα God Save The Queen, σκέφτηκα την συνέχεια του τραγουδιού There Is No Future For You, ρε άτυχε μικρέ. Και ξέρασα πάνω σε κάποια που τόλμησε να πει «γιατί η μάνα του τον άφησε να πάει Εξάρχεια;” Το άρρωστο αυτό-κατασταλτικό μυαλό κάποιων «ανθρώπων» σε κάνει να ξεστομίζεις άσχημα πράγμα. Της φώναξα «έτσι και σε βιάσει κάποιος, θα λέμε ότι πήγες γυρεύοντας». Πως μπορεί κάποιος να δικαιολογεί μια δολοφονία, έναν βιασμό, ένα πόλεμο, μια αδικία. Αγανάκτησα και έτσι με βρήκε η Δευτέρα. Χωρίς μυαλό αλλά με πολύ θυμό.

 

Ήταν γύρω στις 7.30 το βράδυ την Δευτέρα και ήδη η Μαρία Τζανάκη και ο Γιάννης Fragile ήταν στην μεγάλη πορεία και αναμετέδιδαν ζωντανά μέσω κινητού στον αέρα του MindRadio ότι συνέβαινε στους δρόμους. Εμείς ήμασταν στο γραφείο και κάποια στιγμή ακούσαμε τρομερό θόρυβο και βγήκαμε στη βεράντα για να δούμε ότι από κάτω γινόταν χαμός, τρέξαμε να βγούμε έξω να σώσουμε την μηχανή του Βασίλη, αλλά με το που τολμήσαμε να ανοίξουμε την κεντρική πόρτα είδαμε κάποιους με αντιασφυξιογόνους μάσκες και βαριοπούλες να έρχονται κατά πάνω μας και έτσι τρέξαμε με τα πόδια μέχρι τον πρώτο όροφο και από εκεί στον 6ο όπου και παρακολουθούσαμε κάτι πιτσιρίκια να προσπαθούν επί 7 ολόκληρα λεπτά να βάλουμε φωτιά στα σκουπίδια. Ματ και πυροσβεστικές ανύπαρκτες, όποιος ήθελε, έκανε ότι ήθελε. Το απέναντι μαγαζί με κράνη, μηχανές και ανταλλακτικά το λεηλατούσαν. Τα πιτσιρίκια χρειάστηκαν 20 περίπου λεπτά και είχαν τελικά κατορθώσει να βάλουν κάτι υποτυπώδεις φωτιές σε 5 σκουπιδοτενεκέδες και κάποιους από αυτούς να τους σύρουν στην μέση του δρόμου. Το ρεύμα κυκλοφορίας της Καλλιρρόης δεν είχε κοπεί παρόλα τα δρώμενα και μάλιστα κάποια cafe από κάτω ήταν ανοιχτά και παρακολουθούσαν και απολάμβαναν οι θαμώνες τους το θέαμα. Ζευγαράκια αγκαλιά πρόβαλαν από τους καπνούς στα πεζοδρόμια και η ατμόσφαιρα είχε λίγο κάτι από πάρτυ, θα έλεγα παράτολμα, ή από αυτή την αίσθηση της κατεστραμμένης πόλης ή αν θυμάστε την περίοδο των σεισμών που ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα στα πάρκα το βράδυ και κοιμόμασταν σε σκηνές. Τώρα φάνταζε ακόμα καλύτερα γιατί τώρα έχουμε τόσους λόγους να ζητάμε τιμωρία ή δικαίωση ή διέξοδο από την μίζερη ζωή μας και τώρα αδιαμφισβήτητα ο εχθρός είναι ορατός, πιο ορατός από ποτέ.

 

Οι σκέψεις και οι κουβέντες στην βεράντα κυλούσαν ανενόχλητες όπως και οι φασαρίες από κάτω στην λεωφόρο. Φανερά καθυστερημένα εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ, και κυριολεκτικά σε 3 λεπτά κάτω από το γραφείο όλα είχαν σχετικά ηρεμήσει.
Μια μεγάλη παρέα από πιτσιρίκια χωρίς κουκούλες, χωρίς ρόπαλα, στην είσοδο του μετρό-φιξ ούρλιαζε «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» σύνθημα που πλέον κάθε έλληνας το ένιωσε και πήρε σάρκα και οστά επιτέλους, όπως και το πανάρχαιο σύνθημα «όταν σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας».

 

Εμείς ήμασταν στα κινητά, ακούγαμε τα παιδιά στον δρόμο από τον αέρα του Mindradio και αναμεταδίδαμε και εμείς ότι βλέπαμε από τον 6ο όροφο στην Συγγρού.

 

Κάποια στιγμή η μεγάλη παρέα στην είσοδο του μετρό άρχισε να πετάει κάτι «πράγματα» προς τα ΜΑΤ, προσπαθούσα αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τι ήταν, μέχρι που κατάλαβα και πήρα κατευθείαν τον Μιχάλη που έχει το Paradise Sex Shop τηλέφωνο. Το σηκώνει και του λέω «έχω ένα κακό και ένα καλό νέο» μου λέει να του πω πρώτα το κακό, του είπα «τα dildo σου έχουν φτάσει μέχρι το φιξ και τα πετάνε στους μπάτσους, βλέπω ιπτάμενα dildo (πλαστικα ομοιώματα φαλλού) μέσα απο φωτιές να πέφτουν πάνω στους ματατζίδες οι οποίοι με σιχαμάρα τα απόφεύγαν, το καλό νεό είναι ότι κατεβαίνω να μαζέψω ότι προλάβω»Από κάτω, μας έπερνε τηλέφωνο η Μαρία και ο Γιάννης, είχανε φτάσει και φώναζαν να κατέβουμε να τους ανοίξουμε, συνδέομαι με το κινητό στο MindRadio και αρχίζουμε την αναμετάδοση για την διάσωση των dildo του Μιχάλη και της μηχανής του Βασίλη.

Τρέχω προς τα σκαλοπάτια του μετρό και βλέπω το μισό μετρό μεγέθους μαύρο siliconedildo να το έχουν στηρίξει στην κορυφή στις σκάλες του μετρό, το μόνο που είχε μείνει, το βουτάω σαν λάφυρο, το θεωρώ σημάδι ότι όλα είναι «για τον πούτσο» και αναμεταδίδω ζωντανά. Όσο γελάσαμε με το dildo άλλο τόσο μετά στεναχωρηθήκαμε όταν είδαμε ότι το μαγαζί του Μιχάλη είχε γίνει μια μαύρη τρύπα.

Βάζουμε και το μηχανάκι του Βασίλη μέσα και ανεβαίνουμε πάλι στην βεράντα ενώ ο Βασίλης ουρλιάζει να φύγουμε μην αποκλειστούμε μέσα και ο πανικός έρχεται όταν αντικρίζουμε τους απίστευτους καπνούς στο διπλανό κτίριο από την Eurobank - πρέπει να ομολογήσω ότι όλος ο κόσμος χειροκροτούσε κάθε φορά που καιγόταν μια τράπεζα, ένα απόλυτο δικαιολογημένο συναίσθημα αφού μας έχουν ρουφήξει το αίμα - και το ακριβώς απέναντι που δυστυχώς ήταν το sexshop του Μιχάλη. Στο κτίριο είχε εγκλωβιστεί κόσμος, ωστόσο πυροσβεστικές πουθενά, οι δρόμοι και η κυκλοφορία μια χαρά, στην Καλλιθέα έχει πυροσβεστικό σώμα, θα μπορούσαν να είχαν έρθει αμέσως τίποτα δεν τους εμπόδιζε, όχι όμως. Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα και ενώ αναμεταδίδαμε ακόμα ουρλιάζοντας - ένα ανάμικτο ουρλιαχτό πανικού και χαράς - εμφανίζονται τρία πυροσβεστικά οχήματα και απλώνουν τις μάνικες για να σβήσουν την ήδη σβησμένη φωτιά των σκουπιδιών, αν είναι δυνατόν, εμείς κράζαμε από πάνω να τρέξουν παρακάτω γιατί κινδύνευαν άνθρωποι. Είχαμε πλέον την απόλυτη αίσθηση ότι πρέπει να ήταν εσκεμμένη η κατάσταση της καταστροφής, αν πολλά πιτσιρίκια θέλανε 7 λεπτά να βάλουν φωτιά σε ένα κάδο και να τον κάνουν να κάνει μπαμ, πως γίνεται σε 3 λεπτά όσο κάναμε να ανεβούμε στην βεράντα να έχει πάρει μανιακή φωτιά 5οροφο κτίριο, σίγουρα δεν είναι ικανά τα πιτσιρίκια να προκαλέσουν τέτοια καταστροφή. Όπως και στην φοιτητική πορεία που είχε φτάσει και τότε μέχρι το γραφείο, είδαμε όλοι μας και τότε, ότι πάντα υπάρχει μια ομάδα με καθόλου πιτσιρίκια, σαν να είναι βαλτοί που επιδίδονται σε παράλογες καταστροφές για να αποδυναμώσουν τον αγώνα και την αντίδραση. Ήταν και τώρα τόσο φανερό, μπροστά στα μάτια μας, αυτοί με τις αντιασφυξιογόνους μάσκες και τις βαριοπούλες δεν ήταν σίγουρα η αγανακτισμένη νεολαία. Να είστε σίγουροι ότι όση αγανάκτηση και αν υπάρχει, ο θυμός δεν βγαίνει σε μικρά μαγαζάκια και αθώους πολίτες. Η έλλειψη της αστυνομίας και της πυροσβεστικής είναι συνειδητές επιλογές, όπως συνειδητή είναι και η επιλογή, η καταστολή να τα βάζει με τους ειρηνικούς διαδηλωτές και όχι με τους «γνωστούς-άγνωστους» δικούς τους. Διαβάστε εδώ την ανακοίνωση από την Διεθνή αμνηστία. 

 

 

Μια ακόμα εν ψυχρώ δολοφονία και η φίλη μου η Μαριλένα να φωνάζει στο τηλέφωνο πανικόβλητη αφού φοβόταν μην καεί ζωντανή στο σπίτι της στα Εξάρχεια, σκέφτηκα ξανά και ξανά….η οικονομική κατάσταση η δική μου και σχεδόν όλων μας, η καταστροφή του πλανήτη, η απειλή του καρκίνου - στα επόμενα χρόνια πάνω από τους μισούς ανθρώπους στον πλανήτη θα έχουν προσβληθεί και ψοφήσει από τον καρκίνο, έτσι λένε οι ειδικοί - βάλε τα σκάνδαλα και την αδικία, την ατιμωρησία και τον τραμπουκισμό. Συγγνώμη αλλά κανένας μας δεν έχει δεχτεί τέτοιο τραμπουκισμό από τα αναρχικά πιτσιρίκια όσο από την εφορία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα αφεντικά, την εξουσία και μένουμε αβοήθητοι απέναντι σε παραλογισμούς που μας αρρωσταίνουν, μας εξαντλούν και δεν υπάρχει καμία μα καμία λύση, ούτε με εκλογές, ούτε με τίποτα γιατί άντε με τέτοια χρέη να κατέβεις σε πορεία, άντε να έχεις μυαλό να σκεφτείς να αντιδράσεις. Η κατάσταση είναι άθλια και παρακάλαγα από μέσα μου αυτά τα πιτσιρίκια να είναι καλά, αλάβωτα και να μπορούν να συνεχίσουν να ουρλιάζουν μπας και φτάσουν μέχρι τα χρεωμένα αυτιά μας οι φωνές τους και ξυπνήσουμε.

 Πήραμε την απόφαση να πάμε με τα πόδια Εξάρχεια από Συγγρού να κάνουμε παρέα στην Μαριλένα και να διασχίσουμε την πυρπολημένη πόλη μας. Περάσαμε μέσα από τα καμένα και τις φωτιές και τα Ματ που πάντα φοβόμουν αλλά αυτήν την φορά αυτούς που πραγματικά φοβόμουν ήταν οι δικοί τους «γνωστοί-άγνωστοι» που είχαν βαλθεί να γυρίσουν και πάλι την κοινή γνώμη με το μέρος της εξουσίας. Θέλω να πιστεύω χωρίς επιτυχία αυτήν την φορά.

 

Πιάσαμε τη Σόλωνος από Χαριλάου Τρικούπη, περνάγαμε σαν αόρατοι μέσα από παντού, μέχρι που φτάσαμε στην πυρπολημένη πλατεία και είδαμε τον Κάβουρα ανοιχτό, τον Κάβουρα δεν τον πειράζει κανένας, είναι το άβατο της πλατείας, καθίσαμε ήρεμα και φάγαμε σουβλάκια και πήραμε και μαζί μας και μερικές μπύρες και κρασιά και έτσι χτυπήσαμε το κουδούνι της Μαριλένας, περνώντας πάλι μέσα από τα ματ και το πυρπολημένο τοπίο και ανεβήκαμε στην δική της βεράντα. Από πάνω τα πράγματα έμοιαζαν πιο επικίνδυνα, ίσως και να προλάβαμε στο τσακ. Όροφος 5ος Μπόταση και Στουρνάρη, ακουγόνταν εκρήξεις, ίσως έφταιγε η τόλμη του κρασιού που φτάσαμε μέχρι εκεί αλλά κανένας μας δεν τόλμούσε να ξανακατέβει κάτω, είχαν αρχίσει οι χοντρές φασαρίες. Ότι μπαταρία είχε μείνει στα κινητά μας την εξαντλήσαμε για να αναμεταδίδουμε ζωντανά, να λέμε γνώμες, πόσο θα ήθελα να είχα την τόλμη να κατέβω κάτω και να στήσω πηγαδάκια και να αρχίσω να τους ρωτώ πράγματα, θα μου πεις ο καθένας με τον χαβά του αλλά πραγματικά μετά την μια ώρα απόλυτης λεπτομερούς παρακολούθησης ήθελα αν μπορούσα να άλλαζα κανάλι, έτσι ένιωθα βλέποντας τον κλεφτοπόλεμο και δεν άντεχα άλλο με αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τα μικρά στο πολυτεχνείο ουρλιάζανε συνέχεια για τον πούτσο τους, όλη την ώρα μια μόνο φορά και ένα μόνο παιδί φώναξε προς τα Ματ: «ντροπή σας που σκοτώσατε το παιδί» όλοι οι άλλοι φώναζαν εκκωφαντικά «σου πηδώ την μάνα στα τέσσερα, έλα να τον γλείψεις, παλιόπουστα που τον παίρνεις, σου γαμάω την αδελφή» πραγματικά ήταν θλιβερό αλλά την ίδια μέρα είπα δυο φορές «όλα για τον πούτσο είναι» και κυριολεκτούσα, λες και είναι αντρική υπόθεση, λες και ο καβγάς γινόταν ποιος τον έχει πιο μεγάλο, λες και όλη η φασαρία είναι γύρω από μια ψωλή. Ίσως να ήταν και έτσι ο αστυνομικός που πυροβόλησε τον μικρό, να ήθελε να αποδείξει ότι τον έχει πιο μεγάλο και είναι πιο άντρας, όπως ο Κούγιας που γρονθοκόπησε τον Βαλιανάτο για να δείξει πόσο άντρας είναι και φυσικά είναι ο μόνος, ποιος άλλος, που θα αναλάμβανε την υπεράσπιση ενός δολοφόνου. Με κράτησαν οι υπόλοιποι φίλοι μου με φωνές  μέσα στο σπίτι γιατί είχα αρχίσει να κράζω και εγώ από ψηλά, βέβαια ως κότα δεν κατέβαινα κάτω γιατί μεταξύ αντρών δεν είχα πολλές ελπίδες όχι πηγαδάκια να στήσω αλλά ούτε να υπάρχω. Θυμήθηκα τα γυναικεία κινήματα που λέγανε ότι σε περίοδο πολέμου, θυμήσου Γιουγκοσλαβία, οι γυναίκες είναι τα λάφυρα πολέμου, οι γέροι άνθρωποι είναι άχρηστοι και άρα τους πετάνε στα σκουπίδια και οι πούστηδες είναι προδότες αφού δεν είναι αρκετά άντρες και άρα τους σκοτώνουν.

 

 

Δεν πάει άλλο, το ξέρουμε όλοι μας. Να απαιτήσουμε αυτήν την φορά από το κράτος να πληρώσει όλες τις ζημιές των μικρομεσαίων, να απαιτήσουμε όλα όσα δικαιότατα αξίζουμε, τα φάρμακα μας, τις συντάξεις μας. Να απαιτήσουμε μισθούς κανονικούς, χεστηκαμε για την κρίση που δημιούργησαν. Καμία έκπτωση στα δικαιώματα μας, καμία άλλη δολοφονία, καμία ανοχή στις διεκδικήσεις μας. Ας ξυπνήσει το πιτσιρίκι μέσα μας που είναι ακόμα πιο άνθρωπος από αυτό που μας έχουν καταντήσει.

Ο Νίκος ο γραφίστας μας που έκανε την έξυπνη καμπάνια του MindRadio όταν πρωτοβγήκαμε (η καμπάνια είχε τίτλους τραγουδιών στολισμένους με εικόνες που αλλοιώνουν ή ενισχύουν το μήνυμα του τραγουδιού) χθες με πήρε τηλέφωνο και μου έστειλε καινούργια τραγούδια βαλμένα σε καινούργιες εικόνες που αφορούν τόσο την εν ψυχρώ δολοφονία όσο και την στάση μας. Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες να τις δείτε μεγαλύτερες και δείτε τι πλέον ταιριάζει με το The End των Doors, το Sweet 16 του BillyIdol, το Ooops I Did it Again της BritneySpears, το All tomorrow parties των Velvet Undergound και το Youth Against Fascism των SonicYouth.

 

Αύριο 11.00 – 13.00 ακούστε την αγαπημένη μας Ναταλι Σάμπας και 13.00 - 15.00 την Μαρία Τζανακη στο lesbian.gr,  ένα υπέροχο γράμμα θα διαβαστεί για να σας θυμίσει ποιοι πραγματικά είμαστε, βγείτε και εσείς μαζί μας στον αέρα από τους δρόμους, τα σπίτια σας, από όπου θέλετε και εκφραστείτε. Δεν πάει άλλο!

 

 

Καλή σας «ακρόαση», καλή μας συνέχεια!