Πώς Είναι να Είσαι Γκέι στην Κύπρο;

Πώς Είναι να Είσαι Γκέι στην Κύπρο;

Μεγάλωσα σε μια κλειστή κοινωνία. Το μέγεθος της Κύπρου και τα μικρά κοινωνικά σύνολα δεν επέτρεπαν την απομάκρυνση του μικροαστικού μυαλού από τα «νορμάλ» κοινωνικά πλαίσια. Θυμάμαι έντονα το ξύλο που έδιναν στους ομοφυλόφιλους στο σχολείο και τις βρισιές πούστης και κουνιστός να δίνουν και να παίρνουν. Εγώ από μικρός γνώριζα τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις και με ενοχλούσε αυτή η κοινωνική κατακραυγή, αλλά έμενα σιωπηλός. Καλύτερα να σκάσω παρά να ξεσπάσει εναντίον μου κοινωνικός πόλεμος.

Βέβαια δεν τη γλύτωσα. Στην εφηβεία, όταν η παρέα μου ήταν τα πιο ποθητά θηλυκά του σχολείου και οι ορμόνες έδιναν μια διαφορετική διάσταση στους ιδρωμένους συμμαθητές, ξεκίνησε το κράξιμο. Ντρεπόμουν και με ενοχλούσε, αλλά το ξεπέρασα. Έμαθα να τους αγνοώ. Ίσως βοήθησε που δίπλα μου είχα άτομα που με στήριζαν.

Αυτή η δημόσια κατακραυγή, λοιπόν, μου φύτεψε την ιδέα ότι μια μέρα θα ξεφύγω από την κυπριακή κοινωνία. Μια κοινωνία που μέσα από το μεταβατικό στάδιο εξευρωπαϊσμού της ξεκίνησε να αποδέχεται δειλά-δειλά την ομοφυλοφιλία. Μια «αρρώστια» που ξεκίνησε να αντιλαμβάνεται ο κυπριακός νους.

Κι ως ενήλικας πλέον εντάχθηκα στον γκέι κόσμο. Μια κουλτούρα κρυμμένη σε παρέες και παλιομοδίτικα καμπαρέ που έγιναν γκέι μπαρ. Ένα μεγάλο κρεβάτι, όπου παντρεμένοι, αδελφές, αρρενωποί, τραβεστί, κομπλεξικοί και μη έπαιρναν ασύστολα ότι τους έκανε κούκου. Μια κομπλεξική κατάσταση που πήγαζε από την παράλυτη κοινωνία. Κομπλεξική αλλά μοναδική με το δικό της τρόπο.

Πέρασαν τα χρόνια, έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό, διεύρυνα τη σεξουαλική μου εμπειρία και έζησα την δυτική γκέι ζωή. Μια κουλτούρα που δε με ανάγκαζε να περιορίζω τη σεξουαλικότητα μου στο καλούπι ενός διαφορετικού lifestyle. Και ως πτυχιούχος πλέον επέστρεψα στο νησί της παρανομίας. Όσο εγώ βίωνα έναν άλλο τρόπο ζωής η κυπριακή κοινωνία εξελίχτηκε. Ο κόσμος της έγινε πιο φιλελεύθερος. Όσο καλύτερη, όμως, κι αν φαντάζει η νέα πραγματικότητα, όσο εύκολο κι αν είναι να ανοίξεις το Grindr και να πηδηχτείς με δύο, τρεις τύπους, η κοινωνική κατακραυγή δεν έχει εξαλειφτεί. Ο ομοφοβικός τυπάς (που μάλλον γουστάρει αγοράκια) συνεχίζει να βρίζει την αδερφή στο δρόμο και η εκκλησία (που βασίζεται στην κοινωνική αλληλεγγύη) κάνει πορεία εναντίον του δικαιώματος να είναι κανείς ομοφυλόφιλος.

Ο Κύπριος γκέι δεν έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει την γκέι κουλτούρα που δημιουργεί τον γκέι χαρακτήρα της δυτικής Ευρώπης. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο από κάτι τόσο απλό όπως ένα φιλί. Η απόφαση του να φιλήσει αυτόν που γουστάρει δημοσίως διχάζεται μεταξύ του κοινωνικού αντίκτυπου της πράξης του και της ερωτικής ελευθερίας που θέλει επιτέλους να νιώσει. Αυτό ακριβώς το αίσθημα είναι που σιχαίνομαι. Αυτό που με κάνει να νιώθω ότι η ελευθερία που μου έχει δοθεί είναι ελεγχόμενη και χειρότερη από την περιθωριοποίηση.

Έχουν περάσει 10 χρόνια που αποφοίτησα από το σχολείο και ο τρόπος ζωής στην Κύπρο έχει αλλάξει πολύ. Τόσο πολύ που δεν έχω καταλάβει ακόμη αν είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο.

ΠΗΓΗ: vice.com

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...