Πάντα προτιμάω τον αργό τρόπο να φτάσω στο αγαπημένο μου νησί, 12 ώρες στο πλοίο και είναι μέρος της απόλαυσης των διακοπών μου. Επιβιβάζομαι στις 7 το απόγευμα στο λιμάνι του Πειραιά, αφήνω τα πράγματα μου στην κουκέτα και περιμένω να φύγει.
Η θάλασσα που απλώνεται μπροστά μου και ο αέρας της, νιώθω ότι με καθαρίζουν από το κορεσμό της πόλης που εγκαταλείπω. Φτάνω πιο καθαρή και ξεκούραστη, ο καραβίσιος ύπνος είναι πιο βαθύς και γλυκός πάνω στο νανούρισμα των κυμάτων. Νωρίς το πρωί με τον καφέ στο χέρι αντικρίζω το όμορφο λιμάνι της Μυτιλήνης. Πάντα σκέφτομαι ότι λίγα μίλια μακριά είναι τα Μικρασιατικά παράλια και η πρωτεύουσα της Λέσβου το μαρτυράει με την πρώτη ματιά. Η μόνη δύσκολη στιγμή είναι η αποβίβαση από το πλοίο με την αστυνομία και τα σκυλιά της πάντα να περιμένουν καρτερικά για να σε ταλαιπωρήσουν μήπως και ξετρυπώσουν τα παράνομα εφόδια των διακοπών που μπορεί και να κρύβεις.
Βρίσκομαι ήδη στην καρδιά της αγοράς για τα ψώνια μου, είναι σαν από ταινία που ο ευρωπαίος τουρίστας με τα λευκά, διάφανα σαλβάρια χάνει ανέμελος τις σκέψεις του στα στενά δρομάκια. Δίπλα σε εμπορικά πολυκαταστήματα προβάλουν μπαχαρικά και τζετζερέδια και ανακατεύουν την βαθιά ανατολή με την ρηχή δύση. Δεν στέκομαι πολύ στην πόλη της Μυτιλήνης την εγκαταλείπω γρήγορα.
Είναι υπόσχεση και χαρά να βρεθώ στον πολυσυζητημένο μοναστήρι του Αγ.Ραφαήλ. Δεν είναι η πίστη όσο η ενέργεια σε αυτό το μοναστήρι, είναι μέρος της κάθαρσης των διακοπών και της κουλτούρας που αξίζει αβίαστα να κουβαλάμε. Αν η εξωτερική του εμφάνιση σου θυμίζει οργανωμένο πανηγύρι με το που μπεις στον χώρο του σε πιάνει δέος και δεν έχει πλέον σημασία πόσο πιστεύεις εσύ στα θαύματα αλλά πόσο πιστεύουν οι άλλοι. Καμιά φορά η πίστη πολλών ανθρώπων γίνεται συναίσθημα ανακούφισης και λύτρωσης για εμάς τους αποκομμένους «αμαρτωλούς». Έχω την φίλη μου αγκαλιά και πλενόμαστε από τον αγιασμό που τρέχει σε υπόγειες βρύσες, νιώθουμε τις προσευχές των άλλων και αράζουμε στο ήρεμο προαύλιο κοιτάζοντας τις καλόγριες να δουλεύουν με μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ότι εμείς στα γραφεία της βρώμικης πόλης μας.
Έχουμε πάρει τον δρόμο για τα γραφικά χωριά, ορεινά ή παραθαλάσσια με τουρισμό ή μόνα τους, όλα σε κάνουν να αισθάνεσαι πρωτόγνωρα άνθρωπος και τι άλλο να θέλεις στις διακοπές σου. Πραγματικές διακοπές, σαν να τραβάς μια διαχωριστική γραμμή και να διακόπτεις ευγενικά ότι μέχρι τώρα σε ενοχλούσε. Ανεβαίνω ανηφοριές και διασχίζω δρόμους ελεύθερους με ελαιώνες, ξέρω ότι είμαι πολύ κοντά στα αυθεντικά λουτρά στις Θέρμες, ελέγχω και στρίβω ανάποδα για να μπω μέσα, πάνω σε ένα ύψωμα με την θάλασσα κάτω από τα μάτια μου, κατεβαίνουμε από το τζιπ και η υγρασία από το χαμάμ μας βρίσκει γυμνές μέσα στο κρύο ντους πριν χαλαρώσουμε στην αγκαλιά του ζεστού νερού που σε σημεία πέφτει με φόρα και σου κάνει μασάζ. Το φως μπαίνει από μικρά παράθυρα και είναι όλα τοσο συγκινητικά ήρεμα.
Ο δρόμος έχει πολλές ταμπέλες με ονόματα, είναι τόσο καλή η σήμανση που θα καταφέρουμε εύκολα να πάμε Βατέρα, Πλωμάρι, Καλλονή, Αγιασό και θα καταλήξουμε Ερεσό που θα ξεκουραστούμε για κάποιο καιρό και μετά θα συνεχίσουμε Μόλυβδο, Πέτρα και φυσικά ψαρόσουπα στο Σιγρί.
Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, όπως και οι κεντρικοί δρόμοι και μετά πάντα κάπου στρίβεις και μπαίνεις σε αποκαλυπτικές στροφές που σου ξυπνάνε την χαμένη χαρά του οδηγού που έχεις χάσει στα φανάρια της πόλης. Ένα χωριό σε περιμένει να σε φιλέψει πλούσια χωρίς να σε ξοδέψει. Τα φρούτα και τα λαχανικά μυρίζουν το πραγματικό τους άρωμα και θα πρέπει να είσαι τρανταχτά άτυχος για να φας κάτι πλαστικό στην Λέσβο. Δοκιμάζουμε ολη την παραγωγή από τα ντόπια ούζα και όχι μόνο τα πολυδιαφημισμένα, βρίσκουμε καφενεία μέσα σε πλατάνια και λερωνόμαστε από τα ζουμιά του καρπουζιού. Νομίζουμε ότι τους τελειώσαμε τις σαρδέλες στην μεγαλύτερη πεδιάδα του νησιού που είναι χτισμένη η Καλλονή και παίρνουμε τον δρόμο για την ορεινή Αγιασό. Μόνο στα παραμύθια ανεβαίνεις στις πλαγιές του βουνού Ολύμπου και φτάνεις σε τέτοιο γραφικό, παραδοσιακό χωριό, στεκόμαστε στην κεντρική πλατεία που μυθικά φαντάζει.
Σιγή, λιώνουμε από την ομορφιά των κατοίκων, της πλατείας, της απίστευτης δροσιάς, του αέρα που είχαμε ξεχάσει πως είναι να είναι καθαρός, λιώνουμε από το γλυκό του κουταλιού και βρίσκουμε μια καβατζα να φιληθούμε τρυφερά. Αντιλαμβάνομαι την απόλυτη αδυναμία μου να πιστέψω ότι είναι αληθινό αυτό το σκηνικό, μόνο κινηματογραφικά το έχω βιώσει σε μεγάλη οθόνη, είναι τόσο φυσικό που έχω ξεχάσει ότι μπορεί να υπάρξει σε πραγματική διάσταση.
Κατηφορίζουμε από την πλαγιά και πηγαίνουμε προς Άγρα, Μεσότοπος και Ερεσός. Δεχόμαστε την γιαγιά που μας κάνει ωτοστόπ, πάει να δει τα εγγόνια της στο δίπλα χωριό, με δυσκολία καταλαβαίνουμε την διάλεκτο της. Το σκηνικό γύρω μας είναι μαγικό, περιμένεις να ακούσεις τους ινδιάνους να γεμίζουν το τοπίο και γρήγορους καλπασμούς από το Τζον Γουέιν και το άλογό του να πετάγονται μπροστά σου, αντί αυτού σταματήσαμε γιατί ένα άλογο λιάζεται στην μέση του δρόμου και το τζιπ δεν χωράει, παρακάτω σταματάμε πάλι γιατί ο δρόμος γέμισε πρόβατα. Δεν είναι πάντα το πράσινο που κάνει την απόλυτη ομορφιά, αλλά να διαπερνάς κυριολεκτικά, βράχους που ακουμπάνε τον μπλε ουρανό, κάτι σαν πυργίσκους σε μια στροφή που χαζέψαμε όταν άνοιγε ο δρόμος. Νιώθαμε ότι πετάγαμε και είχαμε να διαλέξουμε ψάρι στο Ταβάρι, ύπνο στην παραλία του Κρούσου ή καφέ τούρκικο στα πλατάνια στην Άγρα. Όλα τα κάναμε τις επόμενες μέρες, αφήσαμε την γιαγιά και πηγαίναμε για Ερεσό.
Σχεδόν τελική στροφή και το χωριουδάκι φαίνεται μπροστά μας, τα σπιτάκια της Ερεσού. Αν δεν είχαμε περιπλανηθεί τόσο, θα είχαμε φτάσει σε μιάμιση ώρα, αλλά σχεδόν πήγαινε να σκοτεινιάσει και είχαν ανάψει τα φώτα των σπιτιών. Ανακούφιση, ασφάλεια, ηρεμία, χαμόγελο, μια μεγάλη αγκαλιά σαν να είχες πλούσια ανταμειφθεί που διάλεξες την γενέτειρα της ποιήτριας Σαπφούς για να περάσεις τις διακοπές σου.
Αφήνουμε το χωριό στα δεξιά μας και σε ελάχιστα χιλιόμετρα, μόλις 5 λεπτά οδήγημα, κατεβαίνουμε στην Σκάλα Ερεσού. Άμμος 3 χιλιομέτρων, αυτό είναι η Σκάλα Ερεσού με τον βράχο να σχηματίζει το προφίλ της αρχαίας ποιήτριας και μια μοναδική ενέργεια να αναβλύζει σε κάθε γωνιά της παραλίας. Θάλασσα, αστέρια να πέφτουν, μικρά μαγαζάκια κυριολεκτικά πάνω στην άμμο με εξέδρες, χαλαρές μουσικές για όλα τα γούστα και πολλές γυναίκες από όλα τα μέρη του κόσμου να σου ελκύουν την προσοχή. «Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας την σκέψη που στο βουνό με δύναμη βελανιδιές λυγάει» αυτόν τον στίχο της Σαπφούς θα τον καταλάβετε με πάθος μόνο στον χώρο της.
Όμορφοι ντόπιοι, διαφορετικοί, «ψαγμένοι» τουρίστες, φρικάκια, οικογένειες χαλαρές, μασάζ, σιάτσου, τάι-τσι, καράτε, διαλογισμός, beach parties, φωτιές, κιθάρες, χταποδάκι, ηλιοβασίλεμα, beach volley, βαρκούλες, ο κάμπος, και τα βουνά γύρω. Ξαπλώνεις βράδυ στην παραλία και γυρνάς το κεφάλι σου όσο πίσω χρειάζεται για να δεις τον κόσμο αλλιώς και να ενωθεί ο ουρανός με την θάλασσα ανάποδα. Σ’αγαπάω εσένα, εμένα ή την ζωή έτσι όμορφη όπως φαντάζει εκεί. Κοιμηθήκαμε σε ένα παλιό αρχοντικό πάνω στο χωριό, σε ένα ύψωμα που καθώς κοίταζες από το παράθυρο γινόσουνα ένα με το σύμπαν και τα μικρά φωτάκια του.
Όλα τα πρωινά του κόσμου στην εξέδρα του ξενοδοχείου που φιλοξενεί μόνο γυναίκες στα δωμάτια του. Τα γυαλιά δεν είναι αρκετά για να κόψουνε το φως του δυνατού ήλιου αλλα ήταν ότι έπρεπε για να μην αποκαλύπτουν που κολλάει το βλέμμα μου. Γυναίκες που αγαπάνε γυναίκες, η Σκάλα Ερεσού εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί παγκόσμιο τουριστικό προορισμό για λεσβίες, τα τελευταία δυο χρόνια, μάλιστα, πολλοί gay που έχουν κουραστεί από την κοσμοπολίτικη Μύκονο καταφεύγουν για πραγματικές διακοπές στην γενέτειρα της Σαπφούς. Όλοι οι καλοί χωράνε και αυτό το μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι έχει να επιδείξει αυτήν την απόλυτη, ήρεμη συνεύρεση προς τέρψιν όλων των επισκεπτών της.
Εάν επιζητάς στις διακοπές σου έντονο clubbing, πολλά ναρκωτικά, εάν περιμένεις να κάνεις πασαρέλα φορώντας τα ακριβά σου ρούχα τότε σίγουρα η Ερεσός δεν είναι ο προορισμός για εσένα. Η Ερεσός τα προσφέρει όλα με ασφάλεια και σου θυμίζει πως είναι να αγαπάς. Μπορείς να πάρεις τα ανιψιά σου, τα παιδιά σου, τους οικογενειακούς σου φίλους, την μαμά σου ή την γκόμενα σου, την παρέα σου ή μόνη σου και όλοι θα περάσετε πολύ καλά χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Οι ρυθμοί είναι αργοί και ανθρώπινοι όπως οι τιμές και η ποιότητα των υπηρεσιών. Όλα δένουν φυσικά και είναι το απόλυτο μέρος που ακόμα και ο σκύλος σου θα καταλάβει διακοπές αφού θα είναι συνέχεια ελεύθερος. Κάνεις παρέες σύντομα και αν παίζεις μουσικές ή φωτιές θα βγάλει και μεροκάματο.
Πάμε Antiopi, ενας απόλυτος χώρος χωρίς αντρική ενέργεια, ένα ξενοδοχείο φτιαγμένο από γυναίκες για γυναίκες με ξεχωριστή διακόσμηση και ανέση. Ανεβαίνουμε στην ταράτσα του και εχουμε κανονίσει να βουτήξουμε στο ανοιχτό στην φύση υδρομασάζ, γύρω απλώνεται ο κάμπος και το πράσινο, πίνουμε ένα χυμό και μετά θα δεχτούμε ένα οργασμικό μασάζ από την γερμανίδα επισκέπτρια.
Γύρω στις 4.30 βρισκόμαστε με τις φιλενάδες μας στην παραλία, η θάλασσα κρύα αρκετά για να σε αναζωογονήσει, απόλυτη αίσθηση καθαριότητας στα νερά της και έχουμε διαλέξει εκείνο το κομμάτι που γύρω μας υπάρχουν μόνο γυμνές γυναίκες. Λίγο πιο πάνω μια rainbow flag ανεμίζει από την καντίνα που γίνεται λαϊκό προσκύνημα από φρικακια και ξένες γυναίκες, μουσικές εναλλακτικές να παίζουνε, αιώρες και ξαπλώστρες, μεζεδάκια, χυμοί και μπύρες, ένα απαραίτητο διάλειμμα πριν ξανά εκτεθείς στον ήλιο. Καθόμαστε πάντα στην παραλία μεχρι το ηλιοβασίλεμα που όλοι γίνονται πορτοκαλί σκιές και η ψυχή σου ζωντανή ανακουφίζεται.
Ποιο ταβερνάκι να πρωτοδιαλέξεις, όλα έχουν ψάρια και μαγειρευτά σπιτικά φαγητά, όλα είναι πάνω στην θάλασσα, δεν αδικήσαμε κανένα. Με τα παρεό και τις σαγιονάρες καθαρίζαμε ψάρια και τσουγκρίζαμε μικρά πήλινα ποτήρια. Μετά απολαμβάναμε το γλυκό μας στο Βιεννέζικο γαλάζιο cafe και ίσως να κέρδιζα και στο τάβλι. Το βράδυ κοκκινισμένες από τον ήλιο πίνουμε τα πρώτα σφηνάκια στην Δέκατη Μούσα πάνω στην πλατεία, ένα ιδιαίτερο cafe/bar που αποτελεί γυναικείο και όχι μόνο στέκι και διοργανώνει πετυχημένες women βραδιές για να διευκολύνει την «τουριστική» ανησυχία. Το επόμενο πιο νυχτερινό απόλυτο στέκι για γυναίκες βρίσκεται στην Παναγιούδα, εκεί που τελειώνει η παραλία από την στρωμένη πλευρά, πιο δυνατές μουσικές και πιο clubbing αίσθηση όλα όμως κλείνουν την μουσική στις 2.00 με εντολή του Δημάρχου που θα τον αδικούσαμε αν λέγαμε ότι πράττει λάθος. Ένα τέτοιο υπέροχο μέρος θα ήταν παράταιρο να μετατραπεί εμπορικά από δυνατές μουσικές και να χάσει την ατμόσφαιρα του. Η Ερεσός είναι το μόνο χωριό της Λέσβου που η μουσική εκτός από την disco που έχει, σε όλα τα άλλα στέκια τερματίζει στις 2.00 αλλά εκείνη είναι η ώρα που αρχίζει και η πραγματική νυχτερινή διασκέδαση. Μουσικές, ποτά, μπύρες, πάγος, αυτοσχέδιο μπαρ και όλα τα μαγαζιά ενώνονται σε μεγάλα beach party στο τέλος της παραλίας. Dj.line up από όλα τα μέρη του κόσμου, απαραίτητα εφόδια τα sleeping bags και πετσέτες γιατί το ξημέρωμα θα σας βρει εκεί, δίπλα στην θάλασσα και στις μισοσβησμένες φωτιές.
Η Ερεσός βρίσκεται σε σημείο κλειδί για να είναι η έδρα σου και να κάνεις καθημερινές ξεναγήσεις σε γύρω χωριά και παραλίες. Σίγουρα μια βόλτα στην Μονή Πιθαρίου, λίγο πιο έξω από την Ερεσό θα σε μαγέψει, η άκομψη διαδρομή καταλήγει στον βιότοπο, μια λίμνη με όλα τα είδη των πουλιών να ηχούν στα αυτιά νωρίς το πρωί και η θέα της Μονής να σε καθηλώνει γιατί από εκεί πάνω ενώνεσαι με τον θεό που εσύ πιστεύεις. Αργά το απόγευμα αν σε κρατάνε τα πόδια σου κάνεις ορειβασία πάνω από τον βράχο με το προφίλ της Σαπφούς, από κάτω φαντάζεις σαν μικρό ανθρωπάκι, εκεί ψηλά βρίσκεται ένα εκκλησάκι που αγγίζει σεμνά τον ουρανό και βλέπεις την βασιλεία του ηλίου όπως αυτός δύει. Αν φύγεις με μεταφορικό σε μικρή απόσταση βρίσκεται ένα ανενεργό πλέον λιμάνι, το Σίγρι με το παλιό του Κάστρο και τα κελιά. Στον δρόμο προς το Σίγρι είναι το Απολιθωμένο Δάσος. Όταν φτάσεις μέχρι κάτω το λιμάνι δοκίμασε ανεπιφύλακτα την κακαβιά στην ψαροταβέρνα.
Αποφασίζουμε να παρατείνουμε τον χρόνο διαμονή μας στην Ερεσό αλλά να αυξήσουμε τις εξορμήσεις μας. Βρισκόμαστε στον κεντρικό δρόμο της Πέτρας και επιλέγουμε την βόρεια κατεύθυνση, μέσα από μια καταπληκτική διαδρομή δίπλα στις βραχώδεις ακτές, καταλήγουμε στην Μήθυμνα ή Μόλυβδο, προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύπτουμε ένα παραδοσιακό αιγαιοπελαγίτικο λευκό «νησάκι» στην αγκαλιά του Μόλυβου. Ένας από τους γραφικότερους και καλοδιατηρημένους Μεσαιωνικούς οικισμούς της Μεσογείου. Ο δρόμος που οδηγεί στο Μεσαιωνικό Κάστρο συνεχίζει προς την παραλία της Εφταλού, μια υπέροχη ακρογιαλιά, και εκεί συναντάμε και τις ιαματικές πηγές της περιοχής. Καθόμαστε μέχρι αργά το βράδυ και βλέπουμε το φεγγάρι από το Κάστρο ενώ καταλήγουμε να πίνουμε σε ένα από τα υπαίθρια club της περιοχής.
Είναι αργά το πρωί και βρισκόμαστε πίσω στην Ερεσό, εκεί που θα βγάλουμε και τα υπόλοιπα καλοκαίρια μας, εκεί που θα ξεκουραστούμε και φέτος. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το μέρος πάντα ξαναγυρνάς και ποτέ δεν μένεις όσο έχεις υπολογίσει. Τα χρώματα της φύσης εκεί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό τον Σεπτέμβριο, μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις.
Maria Cyber
