Γεννήθηκα το 1970, όταν έπεσε η χούντα ήμουνα νιάνιαρο, ανεβασμένη στους ώμους του πατέρα μου, στριμωγμένοι μέσα στο πλήθος που φώναζε «δώστε την χούντα στον λαό». Κάθε 17η Νοεμβρίου ο πατέρας μου, μου θυμίζει το ρεζίλι που τότε του ειχα κάνει. Κατά λάθος και ενώ το πλήθος σταμάτησε να φωνάζει ακούστηκε μια παιδική μεν, χοντρή δε φωνή, που ούρλιαζε με πάθος «δώστε στην χούντα το λαό».
Τότε ήμουνα πολύ μικρή και είχα μπερδέψει το σύνθημα, έγκλημα μεν το ακαταλόγιστο της ηλικίας δε. Μεγαλώνοντας είδα ότι στις μέρες μας, τελικά όλοι μας έχουμε μπερδέψει πιο πολλά πράγματα από ένα σύνθημα. Έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές μας ανάγκες και αλήθειες. Τότε υπήρχε η χούντα και ο λαός, δυο αντίθετες ξεκάθαρα δυνάμεις, τώρα έχουμε μπερδέψει ποιος είναι ο εχθρός και προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι εμείς είμαστε ο λαός. Δεν είναι οι Αλβανοί ο εχθρός και εμείς δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες πλοίων με τα κέρδη από τον ΟΠΑΠ. Έχουμε μπερδέψει από ποιον πρέπει να ζητάμε, να απαιτούμε και να διεκδικούμε, όχι από την κινητή τηλεφωνία κύριοι αλλά από την κυβέρνηση! Έχουμε μπερδέψει που ανήκουμε και γιατί παλεύουμε. Δεν παλεύουμε να πάρει η Ελλάδα το χρυσό αλλά η τσέπη μας μισθούς κανονικούς. Τώρα όταν πάμε στις κάλπες έχουμε μπερδευτεί και συμπεριφερόμαστε σαν να διαλέγουμε ring tones.
Η τότε γενιά είχε μάθει αναγκαστικά να βγαίνει στους δρόμους και να διεκδικεί, είχε μάθει να ζει τον αληθινό έρωτα και το δράμα σε υποφωτισμένες γειτονιές, ήξερε την φτώχεια και κυνηγούσε την επιτυχία, έδινε την μάχη και προσδοκούσε την νίκη. Τώρα γέρασε και φοβάται ακόμα και για την πενιχρή της σύνταξη.
Η σημερινή γενιά έχει μάθει να παλεύει με δάνεια, μηχανάκια (τραπεζικά, ακροαματικότητας, ίντερνετ κλπ…) και Αλβανούς. Η σημερινή γενιά πάει ένα στοίχημα που σίγουρα θα χάσει από τον ίδιο της τον εαυτό. Ντρεπόμαστε να ενωθούμε και να αντιδράσουμε, ντρεπόμαστε να φωνάξουμε «φτάνει πια», έχουμε ξεχάσει να λέμε αληθινά «σ’αγαπάω», φοβόμαστε να πούμε «δεν είμαι καλά», φοβόμαστε να ουρλιάξουμε «δεν πάει άλλο». Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι θα είμαστε μόνοι μας όταν θα το κάνουμε, ότι θα μας βγάλουν στα κανάλια σαν τρελούς, μας έχουν πείσει ότι όλοι κοιτάνε την πάρτη τους και ότι τελικά αν κάποιος από εμάς αντιδράσει θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Μας έχουνε ψήσει ότι όσο τα καταφέρνουμε με πενιχρούς μισθούς και τραπεζοδάνεια να μην βγάζουμε άχνα. Οι πορείες είναι για τους «απένταρους». Σνομπάρουμε τις πορείες και την πολιτική δράση, δεν καταδεχόμαστε να βγούμε να φωνάξουμε, ατομικεύουμε όλα τα προβλήματα μας και εξοικειωνόμαστε με τα αδιέξοδα μας στα μικρά μας διαμερίσματα. Στην μεγάλη απελπισία μας παίρνουμε τις μαμάδες μας και γυροφέρνουμε στα πλατό των καναλιών ή τραγουδάμε, χορεύουμε και βγάζουμε τα εσώψυχα μας σε σπίτια με κάμερες και κάνουμε κολλητούς μας την Τατιανα και τον Μικρούτσικο.
Τώρα που δεν έχουμε κάποιον να απαγορεύει την κυκλοφορία στους δρόμους με το που σκοτεινιάζει, τώρα που δεν έχουμε δικτατορία, τώρα που όμως η ζωή μας είναι πιο μεταλλαγμένη παρά ποτέ, τώρα που επιβάλλεται να την διεκδικήσουμε, μας πνίγουν τα χρέη στις πιστωτικές, το άγχος, η ανασφάλεια και οι κρίσεις πανικού στους γεμάτους επιγραφές δρόμους της πόλης και τα κορναρίσματα. Τα βράδια αν είμαστε τυχεροί, βουλιάζουμε σφηνάκια τεκίλας στα στομάχια μας, την ημέρα ψωνίζουμε και του πουλιού το μολυσμένο γάλα, της τρελής αγελάδας το χάμπουργκερ και του μπάρμπα Μήτσου τα μεταλλαγμένα ζαρζαβατικά. Βλέπουμε στην τηλεόραση τα χρώματα και τους ήχους της φύσης για να καταλήξουμε να τρώμε σε πλαστική συσκευασία μεταλλαγμένα γιαούρτια, πάμε από χέρι χαμένα στοιχήματα και πλέον ο Γερμανός είναι κακός μόνο για την γιαγιά μου. Το μόνο που μπορούμε να φωνάξουμε ενωμένοι χωρίς ντροπή, είναι «οοοοεεεεοοοο που είναι η γυάλα» και βγαίνουμε στους δρόμους όποτε γιορτάζουν τα εθνικά μας χρώματα σε πουλημένα γήπεδα.
Ξέρετε κάθε πότε αυτή η χώρα γελάει με την καρδία της; Στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μου το φως της τηλεόρασης και γέλια τρανταχτά ακούγονται έξω από κάθε πόρτα, μόνο κάθε Τρίτη βράδυ. Η μαμά μου μαζεύει τις φίλες της και μετά τα πρώτα πέντε λεπτά του Λαζόπουλου παραγγέλνουν φαΐ και πίνουνε κρασί. Είναι η μοναδική στιγμή της εβδομάδας που η σκέψη της μαμάς μου, μέσα από γέλια, πολιτικοποιείται έντονα και ουσιαστικά. Αυτός ο άνθρωπος επιτελεί κοινωνικό έργο, μέσα σε μια εκπομπή που ευτυχώς ακόμα το ΕΣΡ δεν έχει κόψει, μας κάνει και συνειδητοποιούμε την φρίκη και τον παραλογισμό των ημερών μας με τον πιο «χαρούμενο» τρόπο. Μήπως θα έπρεπε να κάνει και κάλεσμα για την φετινή πορεία του Πολυτεχνείου μπας και βγάλει την μαμά μου και τις φίλες της στους δρόμους; Μήπως κιόλας να βρει καινούργια κωμικοπολιτικά συνθήματα να φωνάζουμε στην πορεία γιατί ομολογουμένως τα συνθήματα που ακούγονται είναι βαρετά;
Αφήστε τις κότες τις μολυσμένες και δώστε συντάξεις πολιτισμένες.
Ούτε μπάλα, ούτε το χρυσό εδώ και τώρα έναν μισθό.
Δεν φοβάμαι τον Αλβανό, φοβάμαι την Eurovision που θα πληρώνω εγώ!
Δυο μέρες μόνο ο λαός στην εξουσία, να δούμε επιτέλους λίγο ευημερία.
Ούτε Tv, ούτε ραδιοφωνία, είναι το ΕΣΡ όλη η εξουσία.
Η ψαλίδα της κοινωνικής ανισότητας μεγαλώνει και κάθε μέρα όλο και περισσότεροι μένουν άνεργοι. Αν σήμερα δεν πολεμήσουμε στο πλευρό τους, αύριο θα βρεθούμε στην θέση τους.
Την ώρα που κινδυνεύουμε όλοι μας από βόμβες να βρεθούνε ζωντανά θαμμένοι σαν τα «μολυσμένα» κοτόπουλα, την ώρα που δεν θα έχει πλέον νόημα να γιορτάζουμε την 1η Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα Κατά του aids) γιατί θα ψοφήσουμε από καρκίνο (τα κρούσματα έχουν αυξηθεί δραματικά και σε ηλικίες τραγικά μικρές), την ώρα που όλο και περισσότεροι ζωντανοί άνθρωποι γίνονται θανάσιμες βόμβες σε πολυσύχναστα κέντρα, αυτήν ακριβώς την ώρα ποινικοποιούνται τα πάντα, οι αδερφές, οι μετανάστες, οι μουσουλμάνοι, η αλήθεια, το σεξ, η ζωή και εμείς πάμε στοίχημα για να κερδίσουμε τι;
Αν η 17η Νοεμβρίου στο κεφάλι σας είναι απλά μια βαρετή επέτειος ή μια ηττημένη τρομοκρατική οργάνωση, θυμηθείτε ότι η 17η Νοεμβρίου στην πραγματικότητα ήταν μια μεγάλη νίκη του ενωμένου λαού απέναντι στον πραγματικό εχθρό.
Έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί μια μάχη για πραγματική ζωή και μην ψήνεστε με την πεταλούδα στην διαφήμιση που ζει μόνο μια μέρα, ούτε με τις δυο μέρες του Παπακαλιατη. Δεν θέλουμε να ζήσουμε μόνο μια ή δυο μέρες αλλα πολλές και καλές!
Maria Cyber
