Αφιερωμένο στις γνωστές Ελληνίδες κυρίες που κρύβονται ακόμα!
Την ρώτησα εάν θα μου έδινε συνέντευξη στο Athens Gay & Lesbian Radio Show και φυσικά μου απάντησε ότι δεν βρίσκει τον λόγο να υπάρχουν τέτοιες ξεχωριστές εκπομπές και μου αρνήθηκε την συνέντευξη.
Τότε της είπα αυστηρά «και εγώ παλεύω για μια κοινωνία που δεν θα χρειάζεται τέτοιες ξεχωριστές εκπομπές γιατί δεν θα υπάρχει και κόσμος που θα πρέπει να κρύβει το τι είναι»
Μετά ήρεμα της είπα ότι με ενδιέφερε μόνο ως καλλιτέχνης και μάλιστα ως καλλιτέχνης που έχει ένα τεράστιο δικό μας κοινό που την ακούει και την θαυμάζει.
Την διαβεβαίωσα ότι καμία πρόθεση δεν είχα για καμία αναφορά στην προσωπική της ζωή εάν αυτό ήταν που την τρόμαζε, της έδωσα να καταλάβει το επίπεδο της εκπομπής γιατί η κυρία Στεφανίδου και το σινάφι της έχει χαλάσει την εικόνα της δημοσιογραφίας και πρέπει να δίνουμε αγώνα για να διαφοροποιούμαστε από το χάλι της. Έκανα κάθε δυνατή και ευγενική προσπάθεια να αποσπάσω μια μίνι συνέντευξη της και τέλος αναρωτήθηκα, ένας καλλιτέχνης που έχει ένα πολύ μεγάλο κοινό από λεσβίες και gay πως θα μπορούσε να αρνηθεί να πει δυο λόγια στο κοινό του;
Η επιχειρηματολογία μου δεν ήταν αρκετή για να την πείσει, γιατί μάλλον ο φόβος της ήταν μεγαλύτερος από την λογική της και το χειρότερο ήταν ότι όσο συνέχιζα να μιλάω μαζί της τόσο χανόταν από μέσα μου ο θαυμασμός μου για το πρόσωπο της.
Θα εκτιμούσα εξαρχής μια απλή άρνηση άνευ λόγου παρά μια «ιδεολογική άποψη» τόσο φτηνή που κατέρρευσε μέσα σε δυο λεπτά .
Ο φόβος των ανθρώπων που κρύβονται, φαίνεται αμέσως πίσω από δηλώσεις «γιατί να πρέπει να το δηλώσεις, είναι κομπλεξικό να θέλεις να το πεις, γιατί μπαρ για gay? γιατί εκπομπές για gay? γιατί περιοδικά για gay?» αυτά σου λένε συνέχεια αντί να πούνε «φοβάμαι να το δηλώσω δημόσια, συγγνώμη».
Πάνε να βγούνε από πάνω και να ισοφαρίσουν με τις τύψεις τους.
Όταν τα ακούω αυτά μου έρχεται να ουρλιάξω « δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε αόρατοι, για αυτό».
Βαρέθηκα τραγικά να είμαστε αόρατοι σε νόμους και δικαιώματα, στις αγάπες μας και στις δουλείες μας, στα σπίτια μας και στους γονείς μας, στα τραγούδια μας και στην ιστορία και αν κάποτε έρθει και λάμψει η αλήθεια και ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ομοφυλόφιλος θα τρέξουν να το ξορκίσουν.
Ευτυχώς που ο Δημήτρης Παπαιωάννου κατάφερε να περάσει περήφανος στην ιστορία ως αυτό που είναι και είμαι σίγουρη ότι πολλοί ζήλεψαν και το έργο του αλλά και την περηφάνια του.
Όλοι οι άλλοι έχουνε μάθει να βολεύονται, να το λένε σε μερικούς φίλους να βρίσκουν συντρόφους και να νομίζουν ότι περνάνε καλά, όταν όμως έρχεται η ώρα να το υπερασπιστούν αποτραβιόνται από τα φώτα και ας τραγουδάνε τόσα χρόνια για έρωτες από γυναίκες για γυναίκες.
Κάποτε στην Ομόνοια είχα δει έναν γεράκο να πουλάει και να μοστράρει τον χάρτη της Ιστορίας της Ανθρωπότητας.
Έναν χάρτης γεμάτος άντρες, εμείς οι γυναίκες λείπαμε από την ιστορία της Ανθρωπότητας και φυσικά απουσιάζαμε και ως λεσβίες και επίσης φυσικά απουσίαζαν και οι ομοφυλόφιλοι άντρες και τελικά ποια είναι οι αλήθεια, ότι η ιστορία ανήκει στους ετεροφυλόφιλους άντρες και ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι απουσιάζουμε ή ότι είμαστε αόρατοι γιατί έτσι ο κόσμος θέλει να πιστεύει?
Η μαμά της κοπέλας μου της φέρνει συνέχεια γαμπρούς ενώ γνωρίζει και ότι είναι λεσβία και ότι έχει σχέση, αλλά η σχέση που έχει δεν μετράει.
Ποτέ όμως δεν θα έκανε το ίδιο στον αδερφό της και μάλιστα μπροστά στα μούτρα της κοπέλας του. Αλλά εμείς είμαστε αόρατοι και εμείς και οι σχέσεις μας και η αγάπη μας που ποτέ δεν πρέπει να εκδηλώνεται δημόσια
Πηδάει απότομα η σκέψη μου από την τραγουδίστρια, στη φίλη μου και από εκεί στην Ομόνοια και προσγειώνεται στο ΚΚΕ
Είμαστε ανώμαλοι για το ΚΚΕ και ενώ ακόμα και η δεξιά έχει χαμηλώσει τους τόνους της για την ομοφυλοφιλία το ΚΚΕ ακάθεκτο πηγαίνει προς τα φασιστικά όρια της «αριστεράς». Στα πογκρόμ θέλουν να μας στείλουν για να βγάλουν από μέσα μας την καπιταλιστική αρρώστια της ομοφυλοφιλίας και σαν να μην τρέχει τίποτα, μπροστά στα έντρομα μάτια μου μια Πέμπτη βράδυ η γνωστή και λαλίστατη βουλευτής του ΚΚΕ έγραφε στον πίνακα της εκπομπής του κύριου Σεργουλοπουλου και της κυρίας Μπακοδημου «Ι Love ΚΚΕ». Της θυμίζω την ελληνική ρήση «άμα δεν υποστηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει» και δυστυχώς στην περίπτωση της πρέπει να διαλέξει σπίτι αφού δεν συμβιβάζετε η αγάπη της για το ΚΚΕ με την αγάπη της για τις γυναίκες, εκτός και αν κάνω λάθος.
Σε λίγο θα αφήσουμε την δικαίωση μας στους ετεροφυλόφιλους αφού όλοι οι gay και οι λεσβίες κρύβονται στην ντουλάπα τους ακόμα.
Θα αρχίσω να μοιράζω τα καινούργια μπλουζάκια του Proud Shop σε όσους φοβούνται να πούνε τι είναι.
“I am not a lesbian my girlfriend is” ή “ I am not gay my boyfriend is”
Maria Cyber
