Ένας τυπάκος καθισμένος στην πλατεία Εξαρχείων, μου είπε ότι θα ψηφίσει τον Γιώργο Παπανδρέου γιατί πιστεύει και επιθυμεί την αποποινικοποίηση της χρήσης, τον διαχωρισμό των ναρκωτικών σε μαλακά και σκληρά, ονειρεύεται και λιγουρεύεται τα coffee shop του Amsterdam.
Τον ρώτησα άμα αυτό είναι που ουσιαστικά θέλει στην ζωή του, εάν όλα του τα προβλήματα θα λυθούν με το που η Αθήνα γεμίσει coffee shop και το στενό μπαλκόνι του δυο με τρία καλά δεντράκια. Μου είπε ότι δεν ελπίζει σε κάτι καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο, τουλάχιστον να πίνει ελεύθερα για να μπορεί να κάνει ωραία όνειρα.
Εάν εσείς πιστεύετε και θέλετε κάτι ουσιαστικά καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο που ζείτε τώρα, απλά σας ενημερώνω ότι όλοι αυτοί που πρωτοστάτησαν σε όλες τις κοινωνικές πορείες, αυτοί που με δικιά τους πρωτοβουλία κατέβασαν gay block σε όλες τις φετινές πορείες, κατεβαίνουν με ένα καινούργιο εκλογικό σχήμα. Η Πρωτοβουλία Ομοφυλόφιλων Ενάντια στην Καταπίεση κατεβαίνει στο εκλογικό σχήμα της Αντικαπιταλιστικής Συμμαχίας.
Είμαστε υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης αλλά όχι για να αποβλακωθούμε νόμιμα, όλοι μαζί.
Τι να ψηφίσεις; Η να μην ψηφίσεις; Θα αλλάξει κάτι;
Να ξαναπούμε την χιλιοειπωμένη ατάκα αλλά πάντα επίκαιρη,
ότι άμα οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα ήτανε παράνομες;
Από μικρή πίστευα στην επανάσταση, πρώτα της Εργατικής Τάξης και μετά της προσωπικής μου ύπαρξης. Εκεί στάθηκα για πολλά χρόνια. Όπως είχα αρχίσει από μικρή, να μην έχω καμία απαίτηση από τους γύρω μου, έτσι κι από το εργατικό κίνημα, έκανα προσευχές και προσπάθειες να κάνει δυνατούς αγώνες και να κερδίσει αλλά σύντομα κατάλαβα ότι το εργατικό κίνημα είναι πιο πολύ διαταξικο στις συνειδήσεις του από ότι θέλουμε να πιστεύουμε και το καλύτερο που έχω να προσφέρω είναι η προσωπική μου επανάσταση σε όλα τα επίπεδα ζωής μου.
Έκανα λοιπoν την προσωπική μου επανάσταση, όπως εγώ την αντιλαμβανόμουνα μέσα από τις τρομερές αντιπάθειες που αποκτούσα στους εκάστοτε χώρους κοινωνικής αναφοράς που βρισκόμουνα. Ήτανε ένας τρόπος και αυτός να αξιολογώ την επαναστατική μου δράση. Έβαζα δέκα δε στον εαυτό μου άμα τους έβγαζα όλους από τα ρούχα τους και επαναστατούσαν και αυτοί με την σειρά τους, απέναντι μου βέβαια.
Πέρασα παρατεταμένα εφηβικά χρόνια μέσα σε ατελείωτες κόντρες με τους γύρω μου, ανακάλυπτα ότι πιο προκλητικό για τις συνειδήσεις των ανθρώπων και το έφερνα θρασυτατα απέναντι τους και μπορεί να μην είχα απαιτήσεις να καταλάβουν αλλά είχα ένα τεράστιο πείσμα να προσπαθήσουν τουλάχιστον ή να βρεθούν ένα μικρό βηματακι προς την σωστή κατεύθυνση του να καταλάβουν.
Τελικά το μόνο που κατάφερα ήτανε να φάω τα μούτρα μου και να γευτώ πικρές απογοήτευσης σαν μουρουνέλαιο. Αλλά το χάρηκα, δεν το μετανιώνω ούτε μια στιγμή μέχρι τώρα.
Τελείωσε η παρατεταμένη εφηβεία μου αναγκαστικά, γιατί άμα με έπαιρνε ακόμα θα την συνέχιζα και έπρεπε να κατεβώ από το γλυκό βάθρο του επαναστατώ και να μπω ανάμεσα στους κοινούς θνητούς που καταπίνουν τα θέλω τους για να μπορέσουν να ζήσουν.
Τότε ήταν που κατάλαβα ότι τελικά εγώ έπρεπε να καταλάβω τον κόσμος εάν επιθυμούσα να περάσω σε αυτόν το οποιοδήποτε μήνυμα.
Έπρεπε να μάθω να ακούω, έπρεπε να μελετήσω καλά το υποκείμενο που ήθελα να επηρεάσω, έπρεπε να τεντώσω τα αυτιά μου, να καταλάβω την γλώσσα του και ακόμα πιο πολύ τη σκέψη του για να μπορέσω να μπω μέσα σε αυτή και να γίνω ένα καλό του κομμάτι.
Αυτό το απλό πράγμα, να μάθω να ακούω, μου πήρε τόσα χρόνια να το ανακαλύψω. Έχω πλήρη επίγνωση ότι αυτό που με καθυστέρησε ήτανε ότι δεν είχα την υπομονή να ακούω, και που να την βρω την υπομονή στην εφηβεία?
Έμαθα τελικά να ακούω και να μαζεύω χρήσιμη γνώση, να γεμίζω το κεφάλι μου
και να κάνω ευέλικτο τον λόγο μου για να έχει πέραση εκεί που επιθυμούσα.
Έμαθα αργότερα να πηγαίνω με τα νερά τους, λέγοντας διπλωματικά την θέση μου, και έπιασα τον εαυτό μου ακόμα και να πιστεύει αυτά που άκουγε.
Άκουγα και έβλεπα τον κόσμο στους δρόμους, στις πλατειές, στα σπίτια του.
Μέσα στην δουλείες του και μέσα στις σχέσεις του. Αφηνόμουνα στην λογική του
και την κατανοούσα.
Φτάνω αίσιως στα 34 χρόνια μου και πλέον ακούω μόνο κραυγές, απελπισίας, πόνου, άγχους, στριμώγματος, απαισιοδοξίας. Θεατρικές στιγμές πλαστής χαράς και στο βάθος παράπονο, γκρίνια, αγανάκτηση.
Από κούραση και ανάγκη κλείνω τα αυτιά μου σε αυτούς που μπορεί να μολύνουν το κεφάλι μου.
Κλείνω τα αυτιά μου πάλι και γυρνάω πίσω, εκεί που τότε δεν άκουγα, έχω αρχίσει να βάζω ωτοασπίδες, να μην ακούω την δυστυχία, πώς να την αντέξω; Και να αρνούμαι να ακούσω τραγικές μπούρδες των τηλεοπτικών παραθύρων και μάλιστα την προεκλογική περίοδο.
Κλείνω τα αυτιά μου για να μην χαλάσει η δικιά μου σκέψη, κρύβομαι πίσω από το
newsletter και το ραδιόφωνο και γράφω και μιλάω ακούγοντας μόνο τα λόγια μου και γίνομαι επιλεκτική στο τι θα αφήσω να περάσει στον βασανισμένο κεφάλι μου.
Πάω τόσο πίσω, εκεί που ξεκίνησα επαναστατικά στα 15 μου χρόνια και ξανάλεω ότι άμα οι εκλογές άλλαζαν ουσιαστικά τα πράγματα, θα ήτανε παράνομες.
Θυμάμαι πάλι τα λόγια ενός διάσημου Άσημου, του Νικόλα Άσημου, της τότε πλατείας Εξαρχείων «Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα Όνειρο, μια ευφυείς μα ξοφλημένη δικαιολογία, καλλιεργούμε την εσώτερη μιζέρια μας με επαναστατική φρασεολογία.» Αλλά πλέον ούτε η φρασεολογία υπάρχει, ούτε η δικαιολογία.
Τώρα δεν θα κατηγορήσω την Δαμανάκη που πήγε στο Πασοκ γιατί και ο αδερφός μου λέει να πάει για δουλεία σε καλύτερη εταιρεία από αυτήν που είναι. Τώρα δεν θα παλέψω για καμία επανάσταση και δεν θα κατέβαινα σε καμία πορεία άμα δεν ήτανε το gay block που έκανε την διαφορά, αλλά βγάζω ακόμα το καπέλο για αυτούς που κατεβαίνουν. Τώρα θα αρκεστώ σε ελάχιστες καθημερινές βελτιώσεις που διευκολύνουν τις ζωές των ανθρώπων και ίσως να μην ψηθώ να ψηφίσω τον Γιώργο Παπανδρέου για χάρη της αποποινικοποίησης της χρήσης αλλά δεν θα κατηγορήσω κανέναν άμα ψηφίσει οτιδήποτε γιατί πιστεύει ότι κάτι ελάχιστα καλό θα έχει να λάβει από αυτό.
Τώρα θα παροτρύνω τον κόσμο να ψηφίσει με την καρδιά του και εάν η καρδιά του λέει ότι τίποτα δεν αξίζει, τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε στο ελάχιστο μην ψηφίσετε κανένα τους.
Στην κάλπη δε σε βλέπει κανένας, κάντε ότι πραγματικά πιστεύετε.
Άμα ακόμα πιστεύετε στα λόγια τους, ψηφίστε τους.
Άμα όμως δεν έχετε καμία αυταπάτη διαλέξτε ένα μικρότερο κόμμα από τα δυο μεγάλα ή ρίξτε άκυρο.
Δώστε ένα αληθινό μήνυμα σε αυτές τις εκλογές.
Μπορείτε ρίχνοντας με την ψήφος σας σε μικρό κόμμα ή την αποχή σας.
Εάν το ξέρετε ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε κάτι, πείτε τουλάχιστον κάτι με την ψήφο σας, δείξτε όλη αυτήν την αγανάκτηση που υπάρχει, κλείστε τα αυτιά σας να μην μολυνθείτε από τα ψέματα και εάν δεν τολμάτε να ανοίξετε το στόμα σας, κουνήστε το χέρι σας και ρίξτε μια ψήφο που κάτι θα ταρακουνήσει.
Να είστε σίγουροι ότι αυτό το μήνυμα θα είναι το μόνο που θα ακούσουν!
Όπως λέει και μια πιτσιρικά φίλη μου «γιατί να μην μπορούμε να ψηφίσουμε κάτι που πραγματικά να μας εκφράζει;»
Εγώ λέω, σε αυτές τις εκλογές βρείτε κάτι που να σας εκφράζει, εάν όχι ρίξτε λευκό.
Maria Cyber
