Με αφορμή την απόφαση των ξενοδόχων της Θεσσαλονίκης, τους προηγούμενους μήνες, για στοχευμένη καμπάνια σε LGBT τουρίστες και τουρίστριες και την θέληση των επίσημων φορέων να γίνει η πόλη ένας διεθνής γκέι προορισμός, αποφασίσαμε να σας δώσουμε μια inside ματιά του μόνου μέρους της Ελλάδας που είναι τόσο κλειστόμυαλο και τόσο στοργικό ταυτόχρονα!
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στον Βορρά κι αυτό την κάνει σίγουρα κινηματογραφική όσον αφορά το κλίμα και την ατμόσφαιρα. Η ομίχλη του Νοεμβρίου, εκτός από όρεξη για ψητά κάστανα και βόλτα στην παραλία, φέρνει στα πόδια μας και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έναν ιστορικό θεσμό που τραβάει στην πόλη περί τους 70.000 επισκέπτες από όλο τον κόσμο, κάθε χρόνο, με εξαιρετικές παράλληλες εκδηλώσεις και μερικά από τα πιο hot parties που μπορεί να πετύχει κανείς. Με κλασσάτο και πρωτοποριακό πρόγραμμα, το φεστιβάλ φροντίζει να διατηρεί το όνομά του και δίνει στην Θεσσαλονίκη ένα γερό σπρώξιμο στην έναρξη της γιορτινής περιόδου.
Αρκετά όμως με τις σινεφίλ ιδιαιτερότητες, τι γίνεται με τα μαγαζιά και τα μέρη που μας αφορούν;
Τα ξενοδοχεία έχουν πληθώρα τιμών και αστέρων, ενώ αυτά του κέντρου σίγουρα είναι φιλικά σε πελάτες της κοινότητας, ίσως όμως θα πρέπει να αποφύγετε να μείνετε στην περιοχή γύρω από τον σταθμό των τραίνων, για σιγουριά, καθ’ ότι έχουν σημειωθεί ομοφοβικά και τρανσφοβικά περιστατικά, πρόσφατα. Για περιορισμένα budget, στην πόλη υπάρχουν διάσπαρτα, μικρά και πολύ ζεστά hostels σε κεντρικά σημεία, που φιλοξενούν ταξιδιώτες από παντού, ολόκληρο τον χρόνο.
Στην Θεσσαλονίκη η ανεκτικότητα των κατοίκων είναι στα ίδια επίπεδα περίπου με αυτήν της Αθήνας. Η τοπική κοινωνία δεν είναι και τόσο συνηθισμένη σε «εκκεντρικότητες» όπως χαρακτηρίζονται, παρ’ όλα αυτά όμως, σε γενικές γραμμές ο κόσμος που κυκλοφορεί στον δρόμο είναι εξαιρετικά φιλικός και προσεγγίσιμος. Οι περιοχές της πόλης με την περισσότερη κίνηση φιλοξενούν μαγαζιά στα οποία ο ΛΟΑΤ επισκέπτης απολαμβάνει το ποτό, τον καφέ ή το φαγητό του σε μια cozy ατμόσφαιρα, χωρίς να νιώθει εκτεθειμένος. Απ’ τα μπαράκια και τις μπυραρίες στα στενά της Βαλαωρίτου, μέχρι τα κρασάδικα και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια της Καμάρας, η βόλτα είναι ευχάριστη και το κλίμα χαλαρό. Στα Λαδάδικα, το νούμερο ένα casual στέκι με τα all-year-cocktails που φτιάχνονται από τη Λένα και τα αγόρια της, είναι το περίφημο Lena’s Bistro, πάντα με όμορφη μουσική και μια οικοδεσπότρια που σε κάνει αμέσως να νιώθεις άνετα και φιλόξενα.
Κι αν μετά τα cocktails υπάρξει συνέχεια; Σε απόσταση μόλις ενός τετραγώνου το ιστορικό DaDa ακριβώς επάνω στην Τσιμισκή αποτελεί το παλαιότερο λεσβιακό στέκι, με γυναικεία ιδιοκτησία και γυναικεία απεύθυνση (παρ’ όλο που τα Σαββατόβραδα οι θαμώνες είναι mixed) με προτίμηση στο φρέσκο ποπ, ξένο και ελληνικό, πρόγραμμα.
Για τις έντεχνες κυρίες, ένας δρόμος παρακάτω, το ήσυχο αλλά ζωντανό Alma Libre προσφέρει καλή ελληνική μουσική και πραγματική, oldschool λεσβιακή ατμόσφαιρα.
Αν η παρέα σας συμπεριλαμβάνει γκέι αγόρια και είναι Παρασκευοσάββατο μετά τα μεσάνυχτα, το σίγουρο είναι πως κατευθύνεστε στο ;;eNola, στο νούμερο 19 στην Βαλαωρίτου και στον δεύτερο όροφο ενός νεοκλασσικού, το δημοφιλέστερο γκέι κλαμπ της πόλης, ανοίγει πολύ συχνά τις πόρτες του σε διεθνούς φήμης dj sets, drag shows, performers αλλά και residents, προσφέροντας διασκέδαση (με αντάλλαγμα αντιτίμου, βέβαια, μας ζητήθηκε είσοδος το Σάββατο) ευρωπαϊκών προδιαγραφών με super mixed κόσμο, από όλο το ΛΟΑΤ φάσμα με όρεξη για κλάμπινγκ και φλέρτ, ενώ 4-5 αριθμούς παρά πέρα, άνοιξη και καλοκαίρι, βρίσκουμε το Fragile Bar ή σκέτο «Ταράτσα» όπως το ξέρουν οι θαμώνες και πολύ σωστά, αφού είναι όντως η πιο in ταράτσα της συμπρωτεύουσας, με κλασσικές ταινίες στον προβολέα και hipster electro beats για soundtrack. Aδιαμφισβήτητα η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για it τυπάκια.
Τι τρώμε, όμως, εκεί πάνω;
Η απάντηση είναι εύκολη. Τρώμε τα πάντα.
Την Κυριακή, brunch στο La Place Mignonne (απ’ τις 11:00 μέχρι τις 14:00 για τους υπναράδες λιχούδηδες) μια ανάσα απ’ τον Λευκό Πύργο, Εθνικής Αμύνης 4, στα 12 ευρώ το άτομο, με ανοιχτό μπουφέ τεράστιας ποικιλίας, καφέ και φρεσκοστυμμένο χυμό που ανανεώνεται από το ευγενέστατο σέρβις του εστιατορίου κάθε δέκα λεπτά.
Το αυθεντικότερο ινδικό, στη Nargis, με το καλύτερο σκηνικό για μια πολιτισμική βουτιά στις ανατολίτικες γεύσεις αλλά και στη μη δυτική αισθητική, κρυμμένο σ’ ένα κάθετο δρομάκι στη Σβώλου, απέναντι από τον Έσπερο, είναι μια εμπειρία που ενθουσιάζει λάτρεις του ινδικού αλλά και αμύητους. Μόνη προϋπόθεση: παίρνουμε πολύ σοβαρά τις υποδείξεις για την… «καυτερότητα»!
Πίνουμε ούζο στη Λόλα, στην Αγαπηνού 10, τρώμε χορτοφαγικά και vegan στο Roots στην Πλατεία Άθωνος, γλυκά και τρίγωνα στον Ελενίδη στη Γούναρη και σβήνουμε από ξενύχτι με μπουγάτσα απ’ του Γιάννη στο τέρμα της Μητροπόλεως, αν έχουμε φυσικά το κουράγιο να στηθούμε στην ουρά για κάνα τέταρτο και ν’ ακούμε ρέγγε (μην κοροϊδευόμαστε πάντα έχουμε το κουράγιο για μπουγάτσα κρέμα με μπόλικη άχνη-κανέλα ή με απλωμένη μερέντα ή μπουγάτσα κιμά με απλωμένο γιαούρτι ή σουφλέ λουκάνικο με μουστάρδα, ή πίτσα με πασπαλισμένη ρίγανη που κάνει τη διαφορά).
Εννοείται πως άμα έχουμε μεγάλη πείνα και μέσο (με sober οδηγό γιατί πάνω απ’ όλα η ασφάλεια, ναι;) κατευθυνόμαστε οπωσδήποτε στα δυτικά για βρώμικο στον Μαύρο που, μετά από απουσία εξαιτίας της κακιάς γραφειοκρατίας, ξανανοίγει λίαν συντόμως, αρχές Δεκέμβρη, στην Σταυρούπολη, στα καπνομάγαζα. Για όσους και όσες δεν γνωρίζουν, ο Μαύρος είναι θεσμός από το ’65 παρακαλώ, ανοίγει μετά τις 23:00 και κλείνει «όταν τελειώσουν τα κρέατα» που σημαίνει κατά τις 5και το πρωί, το μενού του περιλαμβάνει αυστηρά σουβλάκι, σουτζουκάκι, πανσέτα, λουκάνικο σε ψωμάκι, με ντομάτα, με πολύ μαϊντανο-κρέμμυδο λεμονάτο (όσοι ξέρουν εκτιμούν κι όσοι εκτιμούν ξέρουν), ακόμα περισσότερο μπούκοβο και οπωσδήποτε πολλά φσιτ από το μυστικό συστατικό που δεν αποκαλύπτει ποτέ και το ονομάζει Άζαξ! Γιατί; Γιατί το ψεκάζει μέσα από ένα μπουκάλι Άζαξ, φυσικά. Ο Μαύρος είναι μόνο για θαρραλέες και θαρραλέους ξενύχτηδες με γερά στομάχια. Μην το δοκιμάσετε αν δεν νοείστε από αυτούς!
Γενικά, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που κρύβει πολλές εκπλήξεις. Δεν είναι κλισέ αυτό που λένε, ότι για να τις ανακαλύψεις πρέπει ή να μείνεις εκεί ή να κυκλοφορείς με μυημένους στα μυστικά της.
Οι παραπάνω προτάσεις είναι μια εγγυημένη αρχή, πλην όμως εγκυκλοπαιδική. Είναι ένα ελάχιστο δείγμα από το τι μπορεί κανείς να συναντήσει στους δρόμους και τα μαγαζιά της πόλης. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν αρχίσετε να σουλατσάρετε και να παρατηρείτε προσεκτικά, σίγουρα θα παρασυρθείτε στα στενά, ανακαλύπτοντας δικά σας νέα αγαπημένα στέκια που θα γίνουν οι λόγοι για επιστρέψετε. Όλοι επιστρέφουν.
Συντ.: Β. Λαζαρί
