Το GAY SHAME είναι ένας Ιός στο Σύστημα.
Έχουμε δεσμευτεί σε μια κουήρ εξτραβαγκάντζα που θα δράσει άμεσα απέναντι στα εκπληκτικά επίπεδα θεατρικότητας.
Δεν ικανοποιούμαστε με την εμπορευματοποιημένη γκέι ταυτότητα που αρνείται την εγγενή σύνδεση ανάμεσα στον κουήρ αγώνα και την αμφισβήτηση της εξουσίας.
Δεν αναζητούμε τίποτα λιγότερο από έναν νέο κουήρ ακτιβισμό που φέρνει στο προσκήνιο φυλή, τάξη, φύλο και σεξουαλικότητα, για να συγκρουστούμε με τις ιδιοτελείς «αξίες» του γκέι καταναλωτισμού και της ολοένα και πιο υποκριτικής αριστεράς.
Έχουμε αφοσιωθεί στην αντίσταση απέναντι στο λυσσαλέο τέρας της αφομοίωσης, με μια καταστροφική κινητοποίηση της κουήρ λαμπρότητας.
Αυτή είναι η εισαγωγική σελίδα-μανιφέστο του κινήματος που ξεκίνησε το 1998 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το Gay Shame ξεπήδησε μέσα από τις κουήρ καλλιτεχνικές κοινότητες, 30 χρόνια μετά την εξέγερση στο Στόουνγουολ, και επιτέθηκε ευθύς εξαρχής στην πολιτισμική αφομοίωση του κουήρ στοιχείου από την συμβατική και εμπορευματοποιημένη, πια, κουλτούρα των Παρελάσεων Υπερηφάνειας (Gay Pride Parades).
Με πρώτο μέλημα την αντεπίθεση ενός αναρχικού και αβάντ γκαρντ κουήρ πυρήνα απέναντι στις pinkwashing τακτικές μεγάλων επιχειρήσεων που ήδη είχαν ήδη διεισδύσει με εταιρική ατζέντα στις διοργανώσεις και τις ημέρες μνήμης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, το Gay Shame καθιερώθηκε σαν ετήσια εκδήλωση, στεγαζόμενη για πολλά χρόνια στον αυτό-οργανωμένο χώρο της κουήρ αναρχικής και αντίθετης με τον ηλικιακό ρατσισμό καλλιτεχνικής κολεκτίβας DUMBA, με την πρώτη χρονιά να έχει καλεσμένες μπάντες όπως οι queercore «Three Dollar Bill» και το ντραγκ καμπαρέ «Kiki and Herb». Στις ομιλήτριες συμπεριλαμβάνονταν οι Penny Arcade, Matilda Bernstein Sycamore και Eileen Myles ενώ ο Scott Berry κινηματογράφησε το υλικό που αργότερα έγινε η ταινία Gay Shame 98.
Στους θεωρητικούς και φιλοσοφικούς κύκλους αναρωτιόμαστε αν η ομοφοβία και η ετεροκανονικότητα, το φύλο, η τάξη, η φυλή έχουν πια ξεπεραστεί ως όροι μοντερνιστικοί και έννοιες μη προσαρμοσμένες στην νέα εποχή της παγκοσμιοποιημένης πρόσβασης στην πληροφορία.
Έτσι θα πρέπει να είναι, αφού πια μιλάμε για σύμφωνα συμβίωσης και κρατικές πολιτικές που διατυμπανίζουν συμπεριληπτικότητα και ανοχή. Έτσι θα πρέπει να είναι αφού δομές και φορείς, επίσημα, αναγνωρίζουν ημέρες μνήμης και παγκόσμιες ημέρες κατά της βίας με προσανατολισμό στην ταυτότητα, την έκφραση του φύλου και την σεξουαλικότητα. Έτσι θα πρέπει να είναι αφού στα πανεπιστήμια εισάγονται μαθήματα για την ισότητα και στα σχολεία προβάλλονται animated ταινίες για το bullying. Αφού οι ΛΟΑΤΚΙ χώροι μας πια είναι ξεκάθαρα ενδυναμωτικοί προς την κουλτούρα μας, έχουμε κλαμπ, φεστιβάλ, σωματεία, σάουνες, κάνουμε γιορτές υπό την αιγίδα δήμων, πρεσβειών και προξενείων, άρα πρέπει να είμαστε εντάξει.
Όταν όμως προσομοιώσουμε αυτή την θεσμική προσέγγιση για τα ΛΟΑΤΚΙ όντα-πολίτες της Ελλάδας στην καθημερινότητα του ομοφυλόφιλου παιδιού στην επαρχιακή (ή όχι και τόσο επαρχιακή) πόλη, ή σ’ αυτή ενός τρανς άνεργου ανθρώπου ή μιας κουήρ μετανάστριας ή των ίντερσεξ εργαζομένων ή των ασέξουαλ ατόμων στην εφηβεία, ας αναρωτιθούμε σε ποιον ακριβώς απευθύνεται αυτή η ενδυναμωτική μας κουλτούρα και κρατική υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας; Ποιος γιορτάζει στις γιορτές υπερηφάνειας και ποιος τιμά στις ημέρες μνήμης χέρι χέρι με τις επίσημες δομές;
Το Gay Shame, με την επιθετικότητα που το διακρίνει από την ονομασία του ακόμα, δεν στάθηκε αντίθετο, προκλητικό και διασπαστικό απέναντι στις κατακτήσεις, τις διεκδικήσεις και τα όργανα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος αλλά στάθηκε με ενεργητικό και αποκαλυπτικό τρόπο απέναντι στην αφομοίωση και την κανονικοποίηση ενός μόνο, μικρού και βολικού ως αναπαράσταση (λευκό, cis, καταναλωτικό υποκείμενο), μέρους της κουλτούρας μας με σκοπό την αποσιώπηση όλων των υπολοίπων. Δήλωσε παραδειγματικά πως δεν θέλει να είναι υποκριτικά συμμέτοχο σε απολογητικές αλλά κενές ουσίας και νοήματος καμπάνιες όπως αυτές κατά της έμφυλης βίας ή της ομοφοβίας όταν αυτή η ίδια βία παράγεται απροκάλυπτα θεσμικά μέσω των οργάνων της (βλέπε δικαστική αρχή, επίσημη νομοθεσία κράτους, πρόσβαση σε παιδεία και υγεία, καταστολή). Εστίασε, δηλαδή, στην διαπλοκή των καταπιέσεων όπως αυτές δημιουργούνται από το ίδιο το κράτος.
Το 2012 στο site του ινστιτούτου Williams, του UCLA, δημοσιεύθηκε μια στατιστική έκθεση που έδειχνε πως στην Αμερική το 94% των νέων άστεγων ανθρώπων που απευθύνονταν στις ειδικές υπηρεσίες πρόνοιας είναι ΛΟΑΤΚΙ νεολαία, με εφτά στα δέκα άτομα να έχουν φύγει ή διωχθεί από το σπίτι λόγω της σεξουαλικότητας ή της ταυτότητας φύλου τους.
Την ίδια στιγμή, το site out-standing.org δημοσιεύει κάθε χρόνο λίστα με τους πιο inspirational γκέι και λεσβίες σε ανώτατες εταιρικές θέσεις (corporal και administrational) ως role models. Η λίστα του 2014 περιλαμβάνει στην εκκωφαντική πλειοψηφία της, λευκούς άντρες, μόλις περί τις 20 λευκές γυναίκες και 2-3 men of color που βρίσκονται σε υψηλά διοικητικά πόστα οικονομικών κολοσσών και θυγατρικών τους όπως οι BP, Bloomberg, HSBC, Facebook, NBC, Google, JP Morgan, Dow Chemicals, British American Tobacco, M&S Bank, AirBnB, Telegraph Media Group, Deutsche Bank, Microsoft, The Economist, Lufthansa, Yahoo!, Fujitsu, EDF Energy, BNB Paribas.
Ποια υποκείμενα και τις ταυτότητες που φέρουν, απ’ τα δυο παραπάνω παραδείγματα, είναι πιθανότερο να δούμε, χαρούμενα και ξέγνοιαστα, σε εκδηλώσεις υπερηφάνειας και σε after pride πάρτυ σε κλαμπ με λεσβία ιδιοκτήτρια ή γκέι ιδιοκτήτη; Σε ποιους καταναλωτές απευθύνεται το ακτιβιστικό franchise;
Κι αν αυτά μοιάζουν μακρινά ως μεγέθη και τόποι, δεν είναι καθόλου δύσκολο να μεταφραστούν ταπεινά στην ελληνική χωροχρονική πραγματικότητα.
Δεκάδες τα περιστατικά, σύμφωνα με το Δίκτυο Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, με πάνω από 100 θύματα. Σε 46 από αυτά στοχοποιήθηκαν άνθρωποι λόγω χρώματος ή εθνικής προέλευσης, σε 32 περιστατικά στοχοποιήθηκαν γκέι, λεσβίες, αμφί και τρανς άτομα (σε 3 από αυτά, τα ΛΟΑΤ θύματα δεν ήταν έλληνες) ενώ υπήρξαν και 3 αντισημιτικές ρατσιστικές επιθέσεις με στόχο χώρους και σύμβολα.
Οι αριθμοί αυτοί αφορούν μόνο περιστατικά που καταγγέλλονται. Όπως επισημαίνει ο ψυχίατρος και μέλος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, Σταύρος Μπουφίδης, σε συνέντευξή του στην Γ. Ρουμελιώτη: «πολλά περιστατικά επιθέσεων δεν καταγγέλλονται απ’ τα θύματα, είτε γιατί φοβούνται την αντιμετώπιση της αστυνομίας που πολλές φορές είναι ιδιαίτερα κακή με προσβλητικές συμπεριφορές, είτε λόγω οικονομικών δυσκολιών ώστε να προβούν σε μήνυση εναντίον των δραστών».
Βλέπουμε λοιπόν πως όσες παρελάσεις υπερηφάνειας προασπίσει η εκάστοτε κρατική αρχή και οι οργανισμοί που σχετίζονται με αυτήν, όσο οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι δεν έχουν όλοι και όλες ανεξαιρέτως τα ίδια δικαιώματα, πρόσβαση σε θεσμούς και υπηρεσίες και την ίδια και απαράλλαχτη θεσμική αντιμετώπιση με τους αντίστοιχους ετερο-cis, ημεδαπούς πολίτες, κινήματα όπως το Gay Shame θα ξεπηδούν ως απάντηση στην αποσιώπηση των λιγότερων βολικών για το σύστημα ταυτοτήτων φύλου και εκφράσεων της σεξουαλικότητας, καταδεικνύοντας την υποκρισία του «συμπεριληπτικού» και «ακτιβιστικού» rebranding της θεσμικής εξουσίας.
Συντ.: Β. Λαζαρί
