Συνέντευξη: Uni.M.
12 Ιουνίου 2016.
Στην Αθήνα γιορτάζουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες την γιορτή δικαιωμάτων της LGBTQ κοινότητας. Στην Αμερική όμως τις ίδιες στιγμές,άνθρωποι με τις ίδιες σεξουαλικές ταυτότητες πέφτουν νεκροί σε ένα αιματοκυλισμένο Club στο Ορλάντο, όταν την μουσική την έχουν καλύψει ριπές όπλου. Δεν θα αναφέρω αριθμό θυμάτων, γιατί αυτό θα τους έκανε έναν ακόμα αριθμό ανάμεσα σε πόσους και ακριβώς αυτό θα στερούσε από τους ανθρώπους αυτούς την πολυτέλεια να έχουν όνειρα, ελπίδες, μειονεκτήματα, πλεονεκτήματα, αδυναμίες, αγάπες και επιτυχίες. Στο τέλος,αυτό δεν είναι δίκαιο για κανέναν. Να φεύγει σαν αριθμός...
Όλοι μας βιώσαμε ένα σοκ στο άκουσμα της είδησης της σφαγής στο Ορλάντο και όλοι μας κάναμε κάποιες σκέψεις. Κάποιες ήταν κοινές και άλλες διαφορετικές, όπως θα ήταν φυσικό. Θέλησα να πάρω μερικές συνεντεύξεις από μερικά άτομα διαφορετικής σεξουαλικής ταυτότητας, έτσι ώστε να φανεί ότι μέσα από τις διαφορές που μπορεί να έχουμε μεταξύ μας, τελικά μοιάζουμε πολύ περισσότερο απ'όσο πιστεύουμε. Έτσι στο παρών άρθρο υπάρχουν οι συνεντεύξεις μίας λεσβίας (η Jom), ενός gay άντρα (o Βασίλης), ενός bi άντρα (ο Γιάννης), μίας bi γυναίκας (η Χριστίνα), μίας trans γυναίκας (η Μελίνα), ενός trans άντρα (Ο Τζακ) και μιας pansexual (η Νικόλ).
1)Ποιά ήταν η πρώτη σου σκέψη στην ακρόαση της είδησης της σφαγής στο Ορλάντο;
Jom: Σοκ. Σοκ και απογοήτευση. Μου είναι αδιανόητο να συμβαίνουν όλα αυτά εν έτη 2016. Εκεί που πιστεύεις ότι ο κόσμος αλλάζει λίγο προς το καλύτερο γίνεται κάτι και το αναιρεί.
Χριστίνα: Ένα στιγμιαίο κοκάλωμα και ένα μούδιασμα από τα άκρα μέχρι το κεφάλι ήταν η πρώτη αντίδραση. Σκέψεις συγχυσμένες, γεμάτες θυμό και απορία μαζί με εικόνες να χτυπούν πρώτα στο στομάχι.Δ εν την άντεχε/αντέχει το μυαλό-η λογική-η ψυχή τέτοια κτηνωδία!!!
Τζακ: Όταν άκουσα τί έγινε ήμουν ακόμα στο Athens Pride. Ένιωσα όλη η χαρά αυτής της ημέρας να εξατμίζεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ήθελα να ουρλιάξω, δεν το περίμενα καθόλου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη την ώρα να σκέφτομαι πως αφού έγινε κάτι τέτοιο εν έτη 2016, όλοι οι πολυετείς αγώνες πήγαν στράφι. Οι γύρω σου να πανηγυρίζουν και να διαδηλώνουν για τα δικαιώματα τους με μία εκδήλωση που θυμίζει πάρτι, ενώ έναν ωκεανό μακρυά,σε μια υποτίθεται πιο πολιτισμένη και ανεπτυγμένη χώρα,να κλαίνε επειδή το μίσος ενός στοίχισε τις ζωές τόσων. Τραγική ειρωνεία θα το έλεγα.
Νικόλ:Την πρώτη φορά που άκουσα για τη σφαγή στο Ορλάντο δεν είχε ακόμα διαρεύσει ότι ήταν σε Gay Club,οπότε ναι μεν λίγος φόβος, αλλά δεν μπορούσα να ταυτιστώ ακριβώς με τα θύματα γιατί δεν είχα κάτι εντελώς κοινό πέρα από το γεγονός ότι είμαστε όλοι άνθρωποι φυσικά. Μετά όμως που άκουσα ότι ήταν σε Gay Club άρχισα να ταυτίζομαι περισσότερο και ο φόβος να γίνεται μεγαλύτερος γιατί συνειδητοποίησα ότι όντως μπορεί να συμβεί ένα έγκλημα μίσους σε ένα Gay Club που ο κόσμος πάει να διασκεδάσει.
Μελίνα: Σίγουρα το μακελειό στο Ορλάντο ήταν κάτι πολύ σοκαριστικό και πολύ στενάχωρο γεγονός.
Βασίλης: Η πρώτη μου αντίδραση θα έλεγα πως ήταν μια απλή έκπληξη,όχι όμως επειδή συνειδητοποιοίησα ακριβώς τί έγινε ή επειδή ήταν επίθεση κατά LGBTQI+ ατόμων. Εξεπλάγην επειδή επρόκειτο για ένα ακόμα μισαλλόδοξο γεγονός όπως αυτά που ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα... κακό πράμα να συνηθίζεις, το ξέρω ,όμως δεν σκέφτηκα κάτι άλλο. Μόνο αρκετά αργότερα (μία με μιάμιση μέρα μετά) άρχισα να κατακλύζομαι από συναισθήματα ανάμεικτα ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της επίθεσης. Θυμάμαι ένα σφίξιμο στο λαιμό και ένα τρέμουλο, χωρίς όμως να έχει να κάνει αυτό απαραίτητα με τη δική μου σωματική ακεραιότητα. Μάλλον επειδή ήταν και αυτά αδέλφια μας...
Γιάννης: Η πρώτη μου σκέψη ήταν γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα gay club και μάλιστα στις ΗΠΑ. Θεωρούσα ότι σε μία χώρα που δίνει το παράδειγμα σε όλες τις χώρες του πλανήτη σχετικά με τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας και την Ελευθερία ένα τόσο τραγικό συμβάν δεν θα μπορούσε να συμβεί. Όμως έκανα λάθος. Δεν έλαβα υπόψη το παράδοξο που κυριαρχεί στην Αμερικανική Κοινωνία,την ελεύθερη οπλοκατοχή που είναι ένα μείζον πρόβλημα και το γεγονός ότι μιλάμε για τον Αμερικάνικο Νότο. Τόσοι εκατοντάδες θάνατοι σημειώνονται ανά τις ΗΠΑ κάθε χρόνο από μανιακούς με όπλα και η LGBTQ κοινότητα δυστυχώς δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στις κοινότητες που επλήγησαν.
2)Πιστεύεις ότι κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συνέβαινε και στην Ελλάδα;
Jom: Φυσικά, δυστυχώς θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα. Ζούμε σε μια πολύ σεξιστική και ομοφοβική κοινωνία και γαλουχιζόμαστε σε αυτή από τη τρυφερή,παιδική μας ηλικία. Γονείς, σχολείο, πολιτεία, εκκλησία, ΜΜΕ κ.α επηρεάζουν την εκπαίδευση γύρω από την σεξουαλικότητα και εντείνουν το πρόβλημα με όλο αυτό το μίσος,την εχθρότητα ή την αποδοκιμασία των ομοφυλόφιλων ανθρώπων και της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς γενικότερα.
Χριστίνα: Δεν θεωρώ πως πρέπει κανείς να πιστεύει ότι είναι αδύνατο να διαδραματιστεί ένα παρόμοιο συμβάν εδώ στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού. Ομοφοβικά περιστατικά καταγράφονται συνεχώς με αυξάνοντα ρυθμό, άλλα τόσα αποσιωπούνται ή περνούν στα ψιλά. Είναι τα καθημερινά σχόλια στη δουλειά, στο δρόμο, στην οικογένεια. Οι απόψεις τύπου ''δεν έχω πρόβλημα αλλά με ενοχλεί να κάνετε ό,τι κάνετε δημόσια'', οι πιο βίαιες καταστάσεις από (ρατσιστικές/φασιστικές συνήθως) οργανωμένες ομάδες. Αυτές που οπλίζουν το χέρι κάθε ομοφοβικού/φασίστα/διεστραμμένου. Είναι η πλάτη που βάζει η κοινωνία στον δολοφόνο και αρκεί ένας για να σπείρει τον θάνατο.
Τζακ: Θα'θελα να απαντήσω όχι, αλλά είμαι άτομο που δεν χαρακτηρίζεται από τον οπτιμισμό του. Ευτυχώς στην Ελλάδα το θέμα οπλοκατοχής δεν υφίσταται όπως στις Η.Π.Α, άρα δεν πιστεύω πως είναι πιθανό να εισβάλλει κάποιος σε έναν τέτοιο χώρο και να γαζώσει κόσμο. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ διόλου απίθανη την οργανωμένη επίθεση σε κάποιο gay club πχ. Άλλωστε, μετά από την είδηση του Ορλάντο, δεν ήταν λίγα τα σχόλια, επί το πλείστον στον κυβερνοχώρο, τα οποία υποστήριζαν θερμά τον δράστη. Απ'ότι φαίνεται δεν είναι λίγοι οι υπάνθρωποι/φασίστες στον Ελλαδικό χώρο που θα ήθελαν να γίνει κάτι αντίστοιχο εδώ,ώστε να εξαλειφθεί η ''μάστιγα των πούστηδων''.
Nικόλ: Ναι σίγουρα θα μπορούσε να συνέβαινε,αν και λόγω του γεγονότος ότι η οπλοκατοχή δεν είναι νόμιμη όπως στην Αμερική είναι πιο δύσκολο κάποιος να έχει ένα όπλο και να επιλέξει να το χρησιμοποιήσει για συγκεκριμένο σκοπό. Παρ'όλα αυτά βλέπουμε ότι υπάρχουν ακραία στοιχεία μέσα στη κοινωνία που εκεί έγκειται το θέμα αν η τελευταία θα αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο. Αν τα ακραία σκεπτικά αρχίσουν να βλέπουν ότι κερδίζουν έδαφος, ότι δεν είναι μόνοι τους, τότε ενδεχομένως να συμβεί πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο γρήγορα. Ενώ αν δουν ότι περιθωριοποιούνται δεν θα ''τολμήσουν'' να το πράξουν,χωρίς να έχουν και κάποια υποστήριξη από την κοινωνία.
Μελίνα: Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, αλλά όλα είναι πιθανά πια γιατί ο ''άνθρωπος'' με την γενικότερη έννοια είναι ικανός για όλα...
Βασίλης: Για να πω την αλήθεια επειδή ακριβώς στην Ελλάδα δεν είμαστε ιδιαίτερα συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους μακελειά, ποτέ δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μπορούσε να χυθεί τόσο αίμα και εδώ. Ίσως να ζω σε μιά φούσκα, ίσως το μίσος και η ομο/τρανσοφοβία να φουσκώνουν μπροστά στα μάτια μου και να μη το βλέπω... δεν ξέρω! Ωστόσο, δεν μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και εμείς τέτοιες καταστάσεις. Φυσικά,όλα είναι πιθανά.
Γιάννης: Στην Ελλάδα ευτυχώς ή δυστυχώς έχουμε μεγάλη κοινωνική ομοιογένεια ακόμα οπότε είναι πιο δύσκολο για κάποιον παρανοϊκό να περάσει απαρατήρητος ή να δράσει χωρίς να γίνει αντιληπτός μπροστά στα αδιάφορα βλέμματα των γειτόνων και περαστικών. Βέβαια στην Αθήνα με την αποπρωσοποποίηση, τον αμοραλισμό και την ατομοκεντρισμό που βασιλεύουν, ειδικά τα επτά χρόνια της κρίσης, η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ραγδαία.
3)Αυτό το συμβάν σαν γεγονός σ'έκανε να νιώσεις ότι είσαι μέρος μιας παγκόσμιας, εντός και εκτός εισαγωγικών, κοινότητας;
Jom: Όχι ακριβώς. Αλλά επειδή ''βομβαρδιζόμαστε'' καθημερινά από την σεξιστική κοινωνία μας, ψάχνοντας την αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη, βρίσκουμε έναν κύκλο ανθρώπων που να μας υποστηρίζουν και να μας καταλαβαίνουν περισσότερο. Αν αυτό εννοείς με το ''παγκόσμια κοινότητα'',ναι. Θεωρώ ότι είμαι και εγώ ένα κομμάτι της.
Χριστίνα:Ακολουθούσα πάντα την σκέψη ότι η LGBTQ κοινότητα δεν περιορίζεται σε ένα κράτος, έθνος ή χώρα, αλλά αγκαλιάζει όποιο άτομο προσδιορίζεται με τα αρχικά που αντιπροσωπεύει, άρα είναι οικουμενική. Το συμβάν αυτό ίσως να τόνισε την ανάγκη για περισσότερη επικοινωνία μεταξύ του κινήματος και προάσπιση των δικαιωμάτων όπου υπάρχει καταπάτηση κάθε φορά, την εγρήγορση άμεσης δράσης και αφύπνισης.
Τζακ:Όχι, δεν θα το έλεγα ή τουλάχιστον δεν θα το έλεγα με την έννοια της αίσθησης της οικογένειας που προσδίδει πολλές φορές μια κοινότητα. Αυτό που ένιωσα πολύ έντονα,είναι πως ανήκω σε μια ομάδα ατόμων,η οποία μπορεί κάλλιστα να δεχθεί επίθεση λόγω και μόνο της ταυτότητας της.
Νικόλ: Το περιστατικό στο Ορλάντο ναι με έκανε να νιώσω ότι είμαι μέρος μιας παγκόσμιας κοινότητας, μιας κοινότητας μεγαλύτερης εμβέλειας απ'όσο το σκεφτόμουν αρχικά. Γιατί μπορεί θεωρητικά να ανήκουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα, αλλά όμως η μεγάλη κοινότητα με τις πιο μικρές δεν συνδέονται τόσο εύκολα και τώρα συνδέθηκαν λίγο πιο εύκολα γιατί είναι πιθανό να συμβεί και εδώ όπως είπα παραπάνω, γιατί απλά έτυχε να είναι εκεί και όχι εδώ.
Μελίνα: Προσωπικά βλέπω τους ανθρώπους σαν ανθρώπους και δεν μπαίνω στην διαδικασία να τους βάζω σε ''κατηγορίες'' ή κάτι παρόμοιο γενικότερα. Στον κόσμο συμβαίνουν πολλά άσχημα και ένα από αυτά ήταν δυστυχώς και αυτό το συμβάν.
Βασίλης: Εκτός εισαγωγικών όχι θα έλεγα, διότι πιστεύω πως ανεξάρτητα από τα παγκόσμιας εμβέλειας γεγονότα κάθε τοπική κοινότητα, όπως και η ελληνική, δέχεται διαφορετικές προσλαμβάνουσες και αναπτύσσεται μέσα σε διαφορετικές συνθήκες. Οι δυσχέρειες δεν είναι παντού οι ίδιες, ούτε λύνονται κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Εντός εισαγωγικών, όμως, φυσικά, διότι σε κάθε περίπτωση κοινός παρανομαστής είναι ο κοινός αγώνας για διεκδίκηση του χώρου και των δικαιωμάτων μας οπουδήποτε στον κόσμο και αν βρισκόμαστε. Η αλληλεγγύη και το άνοιγμα προς τα έξω είναι αναγκαία για την απελευθέρωση μας.
Γιάννης: Όλη η LGBTQ κοινότητα σοκαρίστηκε με το συγκεκριμένο συμβάν. Ένιωσα άμεσα ότι συμπάσχω με τις οικογένειες και τους συντρόφους των θυμάτων σαν να συνέβη στην Αθήνα και σε δικούς μου ανθρώπους. Πραγματικά τραγικό.
4)Πιστεύεις ότι το συμβάν αυτό θα μπορούσε να αλλάξει κάτι σχετικά με το τι προστασία παρέχεται από την πολιτεία στα άτομα της LGBTQ κοινότητας;
Jom: Όχι.Πότε η πολιτεία έκανε κάτι ουσιαστικό για την LGBTQ κοινότητας; Και όσο θέλω να πιστεύω ότι γίνονται μικρά βηματάκια προς τα εμπρός, τόσο απογοητεύομαι στο άκουσμα επιθέσεων όπως του Ορλάντο.
Χριστίνα: Κρατώ μεγάλες επιφυλάξεις και είμαι καχύποπτη απέναντι στη δικαιοσύνη ,στους νόμους, στις προθέσεις της όποιας πολιτείας. Χρειάστηκαν χρόνια για να μας αναγνωριστούν τα στοιχειώδη δικαιώματα που ακόμα και τώρα καταπατούνται-αγνοούνται. Πόσο νοιάζεται λοιπόν η πολιτεία για την προάσπιση αυτών; Και για ποιά πολιτεία μιλάμε εξάλλου; Οι Η.Π.Α δεν αποκλείεται να εκλέξουν για πρόεδρο στις ερχόμενες εκλογές τον φασίστα/σεξιστή/ομοφοβικό Τραμπ, στην Ευρώπη τα συντηρητικά/ακροδεξιά στοιχεία όλο και αναδύονται στην επιφάνεια. Μοιάζει πιότερο να διανύουμε μια σκοτεινή εποχή, γι'αυτό δεν θα πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός και ανάπαυλα στις υποσχέσεις και τυμπανοκρουσίες της όποιας κυβέρνησης/πολιτείας. Ωστόσο ακόμη και αν συμβεί βρίσκω βαθιά προβληματικό το ότι χρειάζονται τέτοια περιστατικά,για να υπάρξει η λογική και πρέπουσα προστασία/δικαιοσύνη,που μονάχα σε σκέψεις σε βάζει.
Τζακ: Κοίτα, η ιστορία έχει δείξει πως η πολιτεία δεν νοιάζεται για μας,παρά μόνο όταν ανήκουμε σε κάποια υψηλή κοινωνικόοικονομική τάξη. Σαφέστατα η πολιτεία θα μπορούσε να είχε αλλάξει ήδη τα μέτρα προστασίας της, ειδικά σε μέρη με έντονη νυχτερινή ζωή, αλλά ας μην γελιόμαστε. Θα ήταν πολύ βολικό για την πολιτεία να μην υπήρχανε ή να υπήρχαμε μόνο στην αφάνεια. Ξέρεις πολλά άτομα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα που έχουν μεταχειριστεί καλά από μπάτσους; Γιατί εγώ σίγουρα δεν ξέρω.
Νικόλ:Πιστεύω ότι θα μπορούσε να αλλάξει κάτι, αλλά ότι τόσο θα μπορούσε όσο θα έπρεπε να αλλάξει κάτι στο τί προσφέρει η κοινωνία στα LGBTQ άτομα, γιατί συνήθως η κοινότητα αυτή δεν αναγνωρίζεται τόσο πολύ όσο άλλες και δεν θεσπίζονται ειδικά μέτρα για να προστατευτεί γιατί υπάρχει άγνοια στο τί βιώνεις,στο τί ομοφοβία/τρανσοφοβία βιώνει,οπότε πιστεύω ότι θα έπρεπε η πολιτεία να κάνει κάτι για να προστατέψει περισσότερο την κοινότητα. Εννοώ φυσικά κυρίως νομικά να υπάρχει αυτή η προστασία,αλλά πιστεύω πάλι πως ό,τι και να γίνει με την πολιτεία πρέπει να το αγκαλιάσουν και οι πολίτες και να το εφαρμόσουν, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που οι νόμοι έχουν την τάση να μην εφαρμόζονται.
Μελίνα: Δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι στην προστασία που προσφέρει η πολιτεία γιατί απλά δεν μπορείς να προβλέψεις κάτι τέτοιο.
Βασίλης: Σε ό,τι αφορά την αμερικανική ή της ευρωπαϊκές LGBTQI+ κοινότητες νομίζω πως το συμβάν δεν θα περάσει απαρατήρητο από τις αντίστοιχες πολιτείες. Άλλωστε, βλέπουμε πως τα δικαιώματα μας δεν περνούν απαρατήρητα εκεί, ενώ εδώ προστατεύονται αργά και με τρόπο a la carte. Πάντως,είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται εδώ να ληφθεί ιδιαίτερα υπ'όψιν σε μιά περίοδο μάλιστα που το κράτος καλείται να αντιμετωπίσει άλλα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα πιο "επείγοντα".
Γιάννης: Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε gay club του Λονδίνου που πήγαινα το 2013 ότι απ'έξω είχε αστυνομικούς που σου έκαναν σωματική έρευνα ή έρευνα στα πράγματα σου ή υπήρχαν φύλακες που σου έλεγαν ''You are about to enter in a gay club. Are you ok with this? Do you accept LGBTQ people?". Βέβαια στο Ηνωμένο Βασίλειο οι αστυνομικοί και φύλακες είναι ευγενέστατοι και πολύ εξυπηρετικοί. Έχουν μεγάλη παιδεία στην προστασία των δικαιωμάτων LGBTQ πολιτών. Είμαι υπέρ στο να υπάρχει παρόμοιος έλεγχος και προστασία στα gay club από την Αστυνομία στην Ελλάδα, όμως πρώτα θα πρέπει η Αστυνομία να αλλάξει την απαράδεχτη συμπεριφορά της και να δείξει πραγματικά φιλελεύθερο πρόσωπο, σεβόμενη τους πολίτες που έχει υποχρέωση βάσει του Νόμου να προστατεύει.
5)Νιώθεις ότι μετά το μακελειό υπάρχει περίπτωση να σκεφτείς(ή τουλάχιστον να σε απασχολήσει περισσότερο απ' ό,τι προηγουμένως) αν θα διασκεδάσεις σε κάποιο μαγαζί/πάρτι LGBTQ χαρακτήρα;
Jom: Σίγουρα υπάρχει ο φόβος,αλλά όπως έβγαινα πριν και διασκέδαζα, το ίδιο θα κάνω και τώρα. Αν αφήσουμε τον φόβο να μας κυριεύσει το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να ξαναμπούμε στις ντουλάπες απ'όπου βγήκαμε. Γι'αυτό η ορατότητα είναι σημαντική.
Χριστίνα: Καταλαβαίνω τον όποιο ενδοιασμό μπορεί να υπάρχει μετά από αυτό το έγκλημα. Η αβεβαιότητα που υπάρχει για το αν θα είσαι καλά την επόμενη ώρα, σε αναγκάζει να κινείσαι εκ του ασφαλούς. Προσωπικά, όμως θεωρώ πως είναι εκείνοι που πρέπει να χωθούν στις τρύπες τους και όχι εμείς. Όλος αυτός ο πόνος, η οργή, ο θυμός να εκφραστεί με δυναμικότερο τρόπο. Να μην κόψουμε εμείς τις συνήθειες και τις επιθυμίες μας, αλλά αυτοί να σταματήσουν να υπάρχουν. Το ότι η LGBTQ κοινότητα ξεχύθηκε στους δρόμους την επόμενη μέρα είναι ένα δείγμα αψήφησης του φόβου αυτού. Ωστόσο η κατάσταση έχρηζε και χρήζει ακόμα πιο δυναμικές κινηματοποιήσεις-δράσεις. Τα ρεσώ και οι προσευχές γίνονται συμβολικά, άρα κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα δεν έχουν-αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αν σταθεί μονάχα εκεί και ξεπεραστεί ως μια είδηση της επικαιρότητας-αν είναι δυναμόν-το βρίσκω τεράστιο πλήγμα και κρίμα στο λαιμό μας.
Τζακ: Εννοείται. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι μια εβδομάδα μετά το μακελειό ,δέχθηκα και εγώ επίθεση ομοφοβικού χαρακτήρα έξω από ένα μαγαζί lgbtq χαρακτήρα. Βλέποντας και βιώνοντας το μίσος για την ταυτότητα μου, κατάλαβα πως υπάρχει μια πιθανότητα να καταλήξω σε κάνα χαντάκι άμα βγω να διασκεδάσω σε τέτοια μαγαζιά. Κατ'εμέ, lgbtq μαγαζιά πρέπει οπωσδήποτε να έχουν κάποιας μορφής περιφρούρηση για να αποφευχθούν χειρότερα.
Nικόλ: Μετά από το μακελειό στο Ορλάντο θα συνεχίσω να διασκεδάζω στα ίδια μαγαζιά και να πηγαίνω στα Gay Bar που υπάρχουν τουλάχιστον εδώ και σε αυτά που θα ανοίξουν αργότερα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι να πας κάπου απλά και μόνο επειδή κάτι θα συμβεί. Είναι σαν να φοβάμαι να βγω στο δρόμο επειδή μπορεί να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Ναι, μπορεί να συμβεί αλλά αυτό δεν θα με εμποδίσει. Βέβαια ίσως είναι και το νεαρό της ηλικίας μου που με κάνει να το σκέφτομαι έτσι, να μην φοβάμαι τόσο πολύ όσο θα μπορούσα να φοβάμαι ίσως αν ήμουν μεγαλύτερη, αλλά όχι δεν θα το σκεφτόμουν περισσότερο.
Μελίνα: Προσωπικά, όχι δεν θα το σκεφτώ να βγω σε κάποιο μαγαζί ή πάρτι λόγω αυτού και αυτό δεν είναι λόγω του ότι αυτό το συμβάν έγινε κάπου μακρυά αλλά επειδή δεν γίνεται να ζεις με τον φόβο να πας κάπου...
Βασίλης: Όχι,σε καμία περίπτωση. Μπορεί να έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο ενός σοβαρού συμβάντος, ωστόσο αυτό δεν θα με αποτρέψει από το να διασκεδάσω σε LGBTQI+ χαρακτήρα μαγαζιά. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον τρόμο να μας επηρεάζει τόσο πολύ νομίζω. Έχω ζήσει πολύ όμορφες στιγμές με άλλα LGBTQI+ άτομα σε τέτοιους και άλλους χώρους και συνεπώς η απόσυρση από αυτούς μόνο κακό θα μπορούσε να προξενήσει στην ψυχολογία μου. Εν τέλει, πιστεύω πως σε τέτοια σοβαρά ζητήματα είμαστε όλα ενωμένα.
Γιάννης: Δεν θα σκεφτώ γι'αυτόν τον λόγο αν θα πάω σε μαγαζί/πάρτι LGBTQ χαρακτήρα.
6)Τέλος,νιώθεις κάπως διαφορετικά από τότε που εκτυλίχθηκε αυτό το γεγονός; Νιώθεις σε κάποιο βαθμό πιο αμήχανα στο να δηλώσεις την σεξουαλικότητα σου σε σχέση με το παρελθόν;
Jom: Όχι,σε καμία περίπτωση. Με στεναχωρούν αφάνταστα τέτοιου είδους περιστατικά, αλλά ούτε διαφορετικά νιώθω, ούτε σκοπεύω να αλλάξω κάτι στον τρόπο που εκφράζομαι.
Χριστίνα: Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αμηχανία στο να δηλώνω την σεξουαλικότητα μου, στο να είμαι δηλαδή αυτό που είμαι. Αντιθέτως νιώθω μεγαλύτερη επιθυμία τώρα να εκφράζομαι και να μιλάω γι'αυτό. Δεν πρέπει να τους επιτρέπεις να σου επιβάλλουν τον φόβο, την διαστροφή, τον πουριτανισμό, τον σεξισμό τους κλπ ως λογικά και αποδεκτά. Οι σκέψεις που στριφογυρίζουν στο κεφάλι είναι μην και πέσουμε σε μοιρολατρίες, μην ξεχάσουμε, μην γίνει αυτό άλλη μια επέτειος, μην χάσουμε/θρηνήσουμε και άλλους ανθρώπους μας, μην αφεθούμε στον μικρόκοσμό μας. Έχει ο καθένας την δική του ευθύνη και η LGBTQ μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο αν επιθυμήσει, αλλάζοντας πολλά πράγματα συθέμελα, να γίνει πιο λειτουργική και να λάβει τη δράση που οφείλει να λάβει επιτέλους.
Τζακ:Ξέρεις αυτήν την αίσθηση του κενού και της αρρώστιας που νιώθεις αφού έχεις ξεράσει; Αυτό είναι το πιο κοντινό πράγμα που νιώθω. Έχω θυμώσει βέβαια απίστευτα με την αντιμετώπιση του συμβάντος από τα ΜΜΕ, κυρίως επειδή γύρισαν το περιστατικό στο φαινόμενο ''Το Ισλάμ φταίει για όλα''. Όσο για τη σεξουαλικότητα μου, ανέκαθεν δεν μίλαγα πολύ γι'αυτό, ειδικά αν δεν ήξερα αν ο άλλος απέναντι μου διακατέχεται από ομο/αμφι/τρανσοφοβικές απόψεις. Όντας trans άτομο που δεν έχει ξεκινήσει ορμόνες ,το σκέφτομαι πάρα πολύ να βγω έξω στον δρόμο με τέτοιο τρόπο που προδίδει το trans-status μου. Αλλιώς θεωρώ ότι γίνομαι εύκολος στόχος. Σίγουρα τώρα σκέφτομαι πολύ παραπάνω πριν μιλήσω τόσο για την σεξουαλικότητα, όσο και για το φύλο μου.
Νικόλ: Νιώθω διαφορετικά με την έννοια ότι πλέον υπάρχει ζωντανός ο κίνδυνος να γίνει κάτι και στην Ελλάδα και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στην οποία δεν έχει συμβεί ακόμα κάτι τέτοιο και στην οποία θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ, οι φίλοι μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ο οποιοσδήποτε, αλλά δεν νιώθω μεγάλη αμηχανία να δηλώσω την σεξουαλικότητα μου ίσως γιατί ακόμα δεν έχω έρθει αντιμέτωπη με ακραία περιστατικά βίας.
Μελίνα: Όχι, ποτέ δεν ένιωθα αμήχανα για την σεξουαλικότητα μου και νομίζω ότι απλά αυτό που συνέβη ήταν πολύ κακό για την ανθρωπότητα, ειδικά εν έτει 2016,αλλά δεν γίνεται να ζεις κρυμμένος ή να φοβάσαι να βγεις έξω. Δυστυχώς αυτό που συνέβη ήταν πολύ άσχημο γιατί χάθηκε κόσμος άδικα. Ελπίζω και εύχομαι να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο σε όλο τον κόσμο γενικότερα.
Βασίλης: Νομίζω πως τα αρχικά έντονα συναισθήματα από τα γεγονότα των ημερών εκείνων με σημάδεψαν αρκετά όχι επειδή επρόκειτο για ένα αιματοκύλισμα απλά, αλλά επειδή διέρρευσαν τόσες ιστορίες γύρω από τα θύματα, καθώς και η αγωνία των τελευταίων τους στιγμών. Εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι ίσως, κάποια στιγμή μπορείς να βρεθείς και εσύ σε αυτήν την κατάσταση ακόμα και αν, όπως είπα, συνεχίζεις να συχνάζεις σε τέτοιους χώρους. Όποτε ανακαλώ, δηλαδή,στην μνήμη μου τα γεγονότα δεν μένω στο αιματοκύλισμα αλλά στη φρίκη και την αγωνία... Πιο αμήχανα; Όσο καλά και αν νοιώθω με το να φλερτάρω ανοιχτά σαν οποιοσδήποτε άνθρωπος, πάντα είχα κατά νου τον κίνδυνο και πως θα πρέπει να είμαι σε επιφυλακή. Αυτό φυσικά δεν άλλαξε,ωστόσο δεν επεκτάθηκε κιόλας. Απλά μου επιβεβαιώνει πως όσο και αν προοδεύει η κοινωνία πάντα θα υπάρχει το ακραίο μίσος και ο κίνδυνος. Και δυστυχώς αυτά βρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους να παρεισφρέουν στις ζωές μας τη στιγμή, που δυστυχώς έχουμε την ελπίδα πως δεν θα ξαναβιώσουμε ή ξαναδούμε τέτοιες καταστάσεις. Λίγο απαισιόδοξο, αλλά ρεαλιστικό... και σαφώς είναι κάτι που νοηματοδοτεί τους αγώνες, τις εκδηλώσεις μας και την ίδια την παρουσία μας στο χώρο...
Γιάννης: Θυμάμαι σε ένα queer party στο Nosotros στα Εξάρχεια που είχα πάει με κάποιες φίλες μου τον Μάρτιο του '16, ότι ήταν ένας μεθυσμένος κοντά στο μπαρ και είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε όλους γύρω του σε βαθμό που γινόταν επικύνδινος π.χ θα μπορούσε να φέρει μαχαίρι. Εκτίμησα πολύ τα παιδιά του Nosotros που τον έβγαλαν με αποφασιστικόητηα έξω και έτσι προστάτεψαν τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και τον χώρο. Πάντοτε πρόσεχα σε μαγαζιά και πάρτι, όσο και αν χόρευα ή είχα πιει. Αμήχανα νιώθω στο να δηλώσω την σεξουαλικότητα μου μόνο όπου υπάρχει Ομοφοβία/Αμφιφοβία/Τρανσοφοβία.
