Με αρχηγό τον Joel Gibb, οι The Hidden Cameras έκαναν τον ντεμπούτο τους το 2003 με το κριτικά αγαπημένο τους δίσκο τους "The Smell of Our Own," μια εμπνευσμενη μίξη από pop, classical και gospel συνδυασμένα με πονηρούς στίχους
Το συγκρότημα περιλαμβάνει ένα καστ εναλλασόμενων μουσικών που παίζουν αυτό που χαρακτηρίζει ο Gibb ως "gay εκκλησιαστική folk μουσική". Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι ιδιαίτερες, με μπόλικη ενέργεια και go-go dancers που φοράνε στρατιωτικά κράνη. Μεγάλα banner, δημιουργίες του Joel, κρεμόνται από το ταβάνι και οι στίχοι προβάλονται στον τοίχο. κίτρινα φειγ βολάν σκορπίζονται στο κοινό όταν μπαίνει το τραγούδι "Golden Streams"ένα τραγούδι για την ουρολαγνεία.
Ο Gibb, που μεγάλωσε στο Mississauga, ένα χριστιανικό προαστιακό παράδεισο έξω από το Toronto, εναντιώνεται στις αποπνικτικές κοινωνικές δομές της πόλης καθώς και αυτές της gay κοινότητας. Και οι δύο λέει είναι υποκριτικές και απορίπτουν την ατομικότητα. Ο Gibb κρατάει τα στοιχεία που του αρέσουν από τους δυο αυτούς κόσμους και απορίπτει τα υπόλοιπα.
Συνέντευξη στο Torontoist
O Joel Gibb γεννημένος στο Kincardine, μεγαλωμένος στο Mississauga, βασισμένος στο Toronto και μόλις τελειώνοντας την περιοδεία του στην Γερμανία είναι ο ‘αρχηγός’, η έμπνευση και ο μάνατζερ των The Hidden Cameras, ένα καθερωμένο χίλιο επαινεμένο πολυπληθές gay μουσικό σχήμα. Από το συγκρότημα έχουν περάσει και αφήσει το σημάδι τους πολλοί και διάφοροι μεταξύ των οποίων και οι Owen Pallett (Final Fantasy), Reg Vermue (Gentlemen Reg), Laura Barrett, Maggie MacDonald (Republic of Safety), Dave Meslin (Ιδρυτής του Toronto Public Space Committee), Bob Wiseman, Steve Kado (Ιδρυτής του Blocks Recording Club, μέλος του Barcelona Pavilion and Ninja High School), Ohad Benchetrit (Do Make Say Think), Don Kerr (The Rheostatics).
Οι Cameras έχουν κερδίσει την φήμη τους στο Toronto για τις εκδηλωτικές (και πολύ gay) live shows τους, και έχουν εδραιωθεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή με καταπληκτικούς, επαινεμένους και φυσικά gay δίσκους Ecce Homo, The Smell of Our Own, Mississauga Goddam και όλα με τον Gibb στην πρώτη γράμμη. Πρόσφατα το συγκρότημα περνάει πολλές αλλαγές όμως με τον τριαντάχρονο Gibb να περνάει τον περισσότερο χρόνο του στο Βερολίνο. Αλλαγές που μπορούμε να παρατηρήσουμε στον τελευταίο τους δίσκο, Awoo.
Torontoist: Έχετε ένα τίτλο για το επόμενο album σας;
Joel Gibb: Όχι, όχι. Δεν ξέρω καν πως θα είναι. Δουλεύω ακόμα με νέο υλικό. Είναι διαφορετικό να δουλεύεις με τη μουσική. Ξέρω ποιο θα είναι το πρώτο τραγούδι και ποιο θα είναι το τελευταίο τραγούδι. Οπότε μια γενική ιδέα την έχω αλλά δεν θέλω καν να σκεφτώ για τον τίτλο πριν τελειώσω το υλικό και το μιξάρουμε.
Είπατε στο Eye ότι αυτό το album θα έχει τα πιο σκοτεινά τραγούδια που έχετε γράψει ποτέ [ένα τραγούδι, είπε ο Gibb στην Sarah Liss, είναι "πιο σκοτεινό από οτιδήποτε έχουμε κάνει"], και φαινόταν ότι το Awoo είχε τέτοιες στιγμέςΥπάρχει μια γενική κίνηση προς αυτή τη μεριά;
Ναι. Υπάρχουν αρκετά σκοτεινά τραγούδια. Αλλά...κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό οπότε δε θέλω να το γενικεύσω, γιατί κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό...
Μπορούμε να πούμε ότι τα πολλά από τα παλιά σας τραγούδια μπορούν να χαρακτηριστούν πολύ ευτυχισμένα τραγούδια, όπως το "Smells Like Happiness."
Ναι αυτή η αφέλεια έχει σχεδόν εξαφανιστεί θα έλεγα
Οπότε δε σε ενδιαφέρει αυτός ο τρόπος
αντιπροσώπευσης;
Με ενδιαφέρει, αλλά με ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα...Νομίζω ο καινούριος δίσκος θα έχει μεγαλύτερη ποικιλία. Με ενδιαφέρει να κάνω κάτι παραπέρα
Πιστεύεις ότι με ένα live show μπορείς να επεκτείνεις το αρχικό υλικό;Να το δουλέψεις ξανά και ξανά και μετά απλά να παίξεις μαζί του αφού το έχετε ηχογραφήσει;
Ναι ένα τραγούδι ζωντανά μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δε το καταλαβαίνω κι εγώ ο ίδιος πότε είναι διαφορετικά γιατί ζωντανά είναι άλλο πράγμα...όταν το ηχογραφείς μπορείς να κάτσεις να σκεφτείς λίγο δημιουργικά για το πως συνδέεται με άλλα τραγούδια στο δίσκο, αλλά σε live show, είναι τελείως διαφορετικά γιατί το ανακατεύεις με ένα σωρό άλλα τραγούδια και θες ένα ζωντανό εφέ Οπότε μπορεί να είναι πιο γρήγορα ή αργά ή να έχουν ένα επιπλέον κουπλέ. Παίζουμε πιο γρήγορα ζωντανά συνήθως γιατί είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Μερικές φορές πρέπει να ελατώσουμε την ταχύτητα
Πιστεύεις ότι μήπως δεν είστε πια τόσο αμφιλεγόμενοι, ζωντανά και στο album, τον τελευταίο καιρό; Υπάρχουν λιγότερα τραγούδια για πχ...ουρολαγνίες..
Δε θα έλεγα ότι ηρεμούμε. Δε το έκανα επίτηδες. Απλά κάνω ότι κάνω. Δε κάθομαι να σκεφτώ για τον καινούριο δίσκο ‘Μήπως δεν είναι αρκετά αμφιλεγόμενο; Δε με ενδιαφέρει αυτό. Δε με απασχολεί.
Πάντως υπάρχει πάντα μια οπτική για το πως σας προσεγγίζουν σαν συγκρότημα, όπως ‘Να ένα gay συγκρότημα’. Πιστεύεις ότι είναι κάτι άδικο που σας χαρακτηρίζουν τόσο έντονα έτσι;
Δε με νοιάζει. Εφ’όσον γράφουν για μας, είμαι ευτυχής που γράφουν για μας, δε με νοιάζει. Δηλαδή προσπαθώ να μη το διαβάσω. Αλλά δε με νοιάζει. Απλά σκέφτομαι ότι είναι καλό που οι άνθρωποι ερμηνεύουν κάτι από αυτό. Είναι σημαντικό να είσαι αληθινός στην τέχνη σου και αυτό προσπαθώ να κάνω. Δε προσπαθώ κάτι άλλο
Αλλά νομίζεις ότι αν σας χαρακτηρίσουν σαν υπερβολικά σεξουαλικούς, μπορεί να ζημιωθείτε με...δε θέλω να πω "mainstream" κοινό αλλά...
Ωραία, σιχαίνομαι το γαμημένο mainstream. Ποιος θέλει να έχει απήχηση σε mainstream κοινό; Αλλιώς θα έπρεπε να είναι. Δε προσέχουμε το mainstream κοινό. Δε μου αρέσει να μου το ρωτάνε αυτό γιατί μετά νιώθω, "Τι κάνω λάθος; Δε θα ‘πρεπε να κάνω αυτό που κάνω." Δε το σκέφτομαι. Μου αρέσει να κάνω μοναδική και αυθεντική τέχνη. Πως γίνεται να σκεφτώ ένα mainstream κοινό;
Χαίρεσαι που έχεις ξεφορτωθεί το Mississauga; (Στίχοι από το album έχει φράσεις όπως "Mississauga people / carry the weight of common evil / and go about their lives with a whisper and a whine about Mississauga Goddam." – Οι άνθρωποι από το Mississauga/ έχουν το βάρος του κοινού κακού/ και συνεχίζουν τις ζωές τους με ένα ψίθυρο και ένα παράπονο για το Mississauga γαμώτο)
Δε ξέρω αν μπορείς ποτέ να ξεφορτωθείς από που είσαι. Δε το έχω ξεφορτωθεί. Το Mississauga θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε, ξέρεις; Αλλά το Mississauga είναι, πιστεύω, ένα καλό παράδειγμα με το τι κακό έχει η κοινωνία μας. Από το φασιστικό ηγέτη, Hazel McCallion, που είναι δήμαρχος για 30 χρόνια - που είναι η δημοκρατία εκεί; - μέχρι και στο λειτουργικό της πόλης, δεν υπάρχουν ποιοτικά μέσα μαζικής μεταφοράς, ή οποιοσδήποτε δημόσιος χώρος της προκοπής ούτε η αίσθηση της κοινότητας. Και στο λύκειό μου στο Meadowvale––προσφανώς είναι το πρώτο σχολείο στον κόσμο νομίζω, που έχει τηλεοράσεις σε κάθε τάξη που δείχνουν διαφημίσεις. Είναι άρρωστο! Αυτές οι καπιταλιστικές εταιρείες. Οι εταιρείες λέγανε ‘Θα σας πληρώσουμε τους υπολογιστές αν μας αφήσετε να βάλουμε τηλεοράσεις στις τάξεις να παίζουν διαφημίσεις’. Είναι απλά μια ατέλειωτη λίστα με το πόσο χάλια είναι το Mississauga. Και από ότι έχω καταλάβει είναι μια αρκετά πλούσια πόλη αλλά με τι κόστος; Πρέπει να γράψω κάτι πιο θετικό, κάτι πιο ειδυλλικό για το Kincardine, γιατί εκεί γεννήθηκα... Είναι μια συμπαθητική μικρή πόλη με ένα φάρο και μια παραλία.
Οι δισκογραφικές σου έχουν στερήσει καθόλου την ελευθερία της δημιουργίας; Έχεις νιώσει ποτέ στριμωγμένος από τις δισκογραφικές;
Όχι καθόλου
Οπότε τελειώνεις ένα album, το στέλνεις σε μια εταιρεία και τους λες αυτό είναι όπως το θέλουμε;
Ναι––ο πρώτος δίσκος μας στην Rough Trade. Ήθελαν να το μιξάρουν διαφορετικά, αλλά απλά είπα όχι. Και ήταν εντάξει με αυτό. Αλλά θα είχε πλάκα να ακούσω πως θα το θέλανε. Φτιάχνω τη μουσική για τον εαυτό μου.
Το Mississauga Goddam μιξαρίστηκε με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Δεν ακούγεται σαν μοντέρνα μουσική, σαν την εμπορική μουσική του ραδιοφώνου. Ήταν ακριβός δίσκος, πολλά tracks, αρκετά πολύπλοκο και στο τέλος είναι σαν να το ακούς από ένα μονοφωνικό ηχείο. Δε νομίζω να ταιριάζει με τα εμπορικά
