H Κυβέρνηση αφήνει έκθετη την LGBT κοινότητα σε ομοφοβικές επιθέσεις

Τι ακριβώς σημαίνει η απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για την μη άρση ασυλίας του Βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου για τις ομοφοβικές δηλώσεις του, μετά από μήνυση που κατέθεσαν εναντίον του τρεις LGBT οργανώσεις; Πως λειτουργεί επικοινωνιακά, τι μήνυμα μεταφέρει στην κοινωνία και πως μπορεί να αποτελέσει την αρχή για μια μη αναστρέψιμη κατάσταση εκφοβισμού και προπυλακισμού της διαφορετικότητας;

Δυστυχώς, γνωρίζουμε ότι πολλοί από τους Βουλευτές μας προέρχονται από χώρους όχι και τόσο δημοκρατικούς. Η περίπτωση "Νικολόπουλου" και η μη άρση της ασυλίας του δημιουργεί ένα άλλοθι σε καθέναν από αυτούς για να προβούν σε λεκτικές επιθέσεις εναντίον της διαφορετικότητας και της LGBT κοινότητας.

Η αιτιολόγηση που ακούγεται από διάφορους χώρους ότι ο Νικολόπουλος εξέφρασε την άποψη του στα πλαίσια των βουλευτικών του καθηκόντων δίνει το μήνυμα σε κάθε μισαλλόδοξο πολιτικό να θεωρήσει ότι στα πλαίσια των βουλευτικών του καθηκόντων είναι να μεταδίδει στην κοινωνία μηνύματα μίσους στην διαφορετικότητα. Η ανάγνωση της απόφασης αυτής είναι πολύ επικίνδυνη.

Διότι μια τέτοια απόφαση δεν μπορεί από το να μην λειτουργήσει ως παράδειγμα και για παρόμοιες υποθέσεις. Δεν είναι μια απόφαση που λειτουργεί κατά περίπτωση ανθρώπου, είναι μια ιστορία σε σχέση με το βουλευτικό αξίωμα συνολικά.

Το άλλοθι αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από την "άλλη" εξουσία της χώρας, την Εκκλησία, μια "εξουσία" που η ίδια η Κυβέρνηση δείχνει να τρέμει και να σκύβει το κεφάλι μπροστά της, όπως είδαμε με την υπόθεση του μαθήματος Θρησκευτικών στην εκπαίδευση. Οπότε ο κάθε ιεράρχης, που νιώθει πιο μεγάλος, πιο σημαντικός από κάθε Βουλευτή, μπορεί να προβεί σε δηλώσεις ρητορικής μίσους, όπως έχει συμβεί άλλωστε πολλές φορές.

Και καταλήγουμε στο μήνυμα στην κοινωνία. Αν Βουλευτές και ιεράρχες μπορούν, δίχως επιπτώσεις, να επιτίθενται σε ομάδες πολιτών διαφορετικών, γιατί να μην το κάνει και ο κάθε μισαλλόδοξος εκεί έξω; Διότι η δικαιολογία του  μισαλλόδοξου είναι απλές αρχές περί ισότητας, ελευθερίας λόγου και δημοκρατίας...

Η Κυβέρνηση φέρει την ευθύνη σε όλη αυτή την κατάσταση και αφήνει έκθετη την LGBT κοινότητα σε επιθέσεις. Διότι η Κυβέρνηση θα μπορούσε να αναδείξει το θέμα αυτό σε σημαντικό. Ακόμα και αν επέδειξε αδιαφορία, η αδιαφορία αυτή είναι εγκληματική και μας οδηγεί στην οπισθοδρόμιση.

Επιπλέον η στάση αυτή της Κυβέρνησης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις του ίδιου της του κόμματος. Ας θυμηθούμε τι γράφονταν στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ:

"Ο αγώνας για τα δικαιώματα και την ισότητα των ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αποτελεί μέρος του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Διεκδικούμε την άμεση και ακαριαία αντιμετώπιση από την Πολιτεία κάθε πρακτικής διάκρισης από όπου κι αν αυτή προέρχεται, λόγω φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, έκφρασης, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου, καθώς και την απαγόρευση της ρητορικής μίσους, με παράλληλη επιβολή των προβλεπόμενων νομικών κυρώσεων".

Και ας ξαναθυμηθούμε την θέση του σημερινού πρωθυπουργού σε σχέση με την Βουλευτική Ασυλία:

Όλα αυτά αποδεικνύουν την υποκρισία της Κυβέρνησης και ότι η LGBT κοινότητα πια έχει μείνει δίχως συνομιλητή.

Ο Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κωστής Παπαϊωάννου, που έχει υπάρξει συνομιλητής με την LGBT κοινότητα και είναι εκείνος που έστειλε τον Μητροπολίτη Χίου στον εισαγγελέα για ρητορική μίσους, δεν έχει προβεί σε καμιά δήλωση σχετικά με την υπόθεση Νικολόπουλου. Η σιωπή του μας δηλώνει ότι ή πια είναι αποδυναμωμένος από την Κυβέρνηση ή ότι η επιστροφή στον "μεσαίωνα" είναι συνολική. Είναι η ώρα όλοι να πάρουν θέση. Και προφανώς η ελληνική LGBT κοινότητα να καταστρώσει ένα στρατηγικό σχέδιο για να αντιμετωπίσει κάθε επίθεση.

Τα παραπάνω αποτελούν ίσως μια απλοϊκή ανάγνωση. Αλλά ποιος λέει ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά απλά;

 

 

 

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...