Δεν ξέρω αν θα το δεις ποτέ σου αυτό.Μάλλον όχι.Βασικά,σίγουρα όχι.
Τον Απρίλη άλλαξα φροντιστήριο αγγλικών.Σε έβλεπα όταν έβγαινα από την τάξη που εσύ έμπαινες.Χαιρετιόμασταν.Με ρώταγες "τι γίνεται;" Μαλλί μεσαίου μήκους,σταχτί σκούρο ολόισιο,κρικάκι στη μύτη,κόκκινα allstar...Μου ζέσταινε την ψυχή το χαμόγελο σου,ειλικρινά.Κάτι μου ξύπνησες.Σχόλαγα, και μόνο που με χαιρετούσες ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα με σπίτι,πιέσεις,γονείς,φίλους,γκομενικά...Έφευγα το βράδυ για να πάω σπίτι και χαμογελούσα όλο το δρόμο σαν μαλάκας από ευτυχία,μόνο και μόνο με ένα δικό σου "γεια".Είχε πει η δασκάλα θα μας έβαζε μαζί για το profficiency από Σεπτέμβρη.Έκανα σαν το κακό τις τελευταίες μέρες για να σε δω.Δεν έχεις ιδέα πώς ένιωσα όταν δε σε βρήκα εκεί...Θέλω να ελπίζω πως έχουμε διαφορετικές ώρες και παρ'όλα αυτά θα σε βλέπω.Σε ψάχνω...παντού όμως..έχω κάνει τα πάντα...Ρωτάω φίλους,γνωστούς...Θέλω να έχω επαφές μαζί σου...Όσο τίποτε άλλο...