Αγαπημένη αυτή η πόλη με τις άπειρες συναυλίες της και τα φεστιβάλ της, αντιρατσιστικά, ευρωπαϊκό φόρουμ, τις Νύχτες Πρεμιέρας που έρχονται και με την ανατρεπτική Pina Bausch αλλά και την Ηλέκτρα της Άντζελας Μπρούσκου που έρχεται να μας δικαιώσει.
Αγαπημένη αυτή η πόλη που σε ταξιδεύει ηλεκτρονικά μέχρι το Λαύριο, σε παρκάρει δωρεάν με ήχους τζαζ στο Γκάζι και σε φτάνει ροκάδικα μέχρι την Μαλακάσα ή σε αφήνει να πετάξεις, άμα θες, ονειρικά από τους Βράχους στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη.
Φέτος τα κατάφερα και τίμησα πολλές από αυτές τις όμορφες βραδιές μας. Ακούσα την ξεχωριστή φωνή του Antony και ένιωσα ότι μπορούσε να μαλακώσει ακόμα και τα τεράστια επιβλητικά σκληρά κομμάτια πέτρας πισω του που εκείνη την βραδιά έμοιαζαν σαν να ανθίζουν. Όπως έμοιαζε να ανθίζει και να ομορφαίνει το κοινο του. Τόση ευαισθησία, τόσα συναισθήματα, θα μπορούσε εκείνο το βράδυ όλο το θέατρο να αγκαλιαστεί όπως θα αγκαλιαστεί και με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη ένα άλλο κοινό αλλά εξίσου ερωτικό. Πως ενώνουν αυτές οι συναυλίες, πως δείχνουν επιτέλους την συνοχή μας. Γιατί μόνο στις συναυλίες;
Κάθε συναυλία που πήγα ήταν γεμάτη από τέτοιο όμορφο κόσμο και όλες είχαν κάτι από ελεύθερη πνοή, είχαν ξέγνοιαστη, καλοκαιρινή διάθεση και ενέπνεαν ένα εναλλακτικό αέρα αισιοδοξίας. Ο Αττικός ουρανός δεν αφήνει τα αστέρια του ούτε να λάμπουν, ούτε να φαίνονται αλλά ευτυχώς οι μνήμες μας από τη φύση, μας επιτρέπουν ακόμα να ταξιδεύουμε με τις μουσικές που αγαπάμε. Casting Lazy Shadows, ο κόσμος συγκινείτε, ο κόσμος αγαπά, ο κόσμος διψάει, ο κόσμος νιώθει. Νέοι και νεαροί πλημμυρίζουν τους συναυλιακούς χώρους.
Στον Roger Waters ανέβηκε κάπως ο ηλικιακός πήχης και μου φαινότανε πολύ ευχάριστο να βλέπω νεαρά άτομα δίπλα σε παραδομένους μεσήλικες να μοιράζονται ήχους εμπειρίας δεκαετιών. Έφεγγε ένα πλήθος ενωμένο, λες και είχαν πλέον αποκτήσει κοινή γλώσσα, τραγουδάγανε we don’t need no education και ήταν τότε ακριβώς που οι φοιτητές μας βγαίνανε στους δρόμους, δεν ήταν όμως τοσες χιλιαδες όπως στο Terra Vibe. Θα ήθελα πολύ να δω αυτό το πλήθος μαζεμένο στις πορείες των φοιτητών παρά με 60 ευρω εισιτήριο στην χλόη της Μαλακάσας. Τελικα είναι πιο ευκολο να πληρώνεις, να τρέχεις στην εθνική, να παρκάρεις 2 ώρες μακριά με τα πόδια για να μπορέσεις να δεις τα animation στο video wall και ούτε μια τρίχα του Roger waters, παρά να κατέβεις μέχρι το Σύνταγμα. Τι ειρωνεία, να ξορκίζω την επαναστατική μου διάθεση με την πιστωτική μου κάρτα στα μηχανάκια του I tickets.
Μέρες αργότερα άλλο ή το ίδιο πλήθος φώναζε I wanna be your dog, στον ίδιο ακριβώς τόπο που λιώναμε όλοι μαζί στο άκουσμα του στίχου «One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman. One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful girl. But for today I am a child, for today I am a boy» από τη φωνή του απόλυτα queer Antony. Κυριολεκτικά μια σκέψη κατέκλυσε το μυαλό μου, έκανα μια στροφή με το κεφάλι μου, είδα όλο αυτόν τον κόσμο που τραγούδαγε και είχα την απορία αν ήξερε τι λένε οι στίχοι. Πιστεύω πως ξέρανε και πως δεν είχαν πρόβλημα αλλά τότε γιατί δεν πλημμύρισαν την Κλαθμώνος στο Athens Pride;
Αναρωτιέμαι με θαυμασμό, αυτός είναι ο κόσμος της πόλης μας; Τοσο όμορφος, με ανέμελο στυλάκι, ατίθασος ενίοτε, δυνατά συγκινισιακός, καθόλου ομοφοβικός, αφού πλημμύρισαν τον Antony και τραγουδάγανε μαζί του απόλυτα queer στίχους, κόσμος απελευθερωμένος σεξουαλικά που δεν φοβάται να τραγουδήσει δυνατά and now I am ready to close my eyes. Κόσμος ψαγμένος, όχι φτηνός, κριτικός, πνευματώδης κόσμος που σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος. Έτσι φαντάζει ο κόσμος στις συναυλίες τις καλές.
Έκανα έναν γρήγορο υπολογισμό στο κεφάλι μου, μέσο όρος κόσμου που φέτος τίμησε τους Massive, τον Roger Waters, τον Antony, τους Stooges, τους Puressence και πολλούς άλλους και που θα τιμήσει με μεγαλύτερη συνοχή και συμμετοχή τους Depeche. Κόσμος που ακούει τραγούδια και μουσική με άποψη από καλλιτέχνες που πολλοί είναι gay, κόσμος φευγάτος, κόσμος που χαίρεσαι να είσαι μαζί του. Φατσούλες πολύτιμες γιατί ομορφαίνουν όταν αγαπάνε αυτό που ακούνε, φατσούλες χαλαρές γιατί ηρεμούν όταν συγκινούνται. Αυτός είναι ο κόσμος της πόλης μας και δεν μπορώ αριθμητικά να τον υπολογίσω αλλά φαντάζει πολύς, αρκετός και αισιόδοξος σαν κομμάτι ζωντανό που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Αλλά τον βλέπω μόνο σε συναυλίες και φεστιβάλ.
Παρόλο που έμοιαζε ότι όλος αυτός ο κόσμος να έχει πιο πολλά κοινά παρά διαφωνίες. Παρόλο που έμοιαζε ότι με μια μπύρα και ένα επιτέλους πολυπόθητο εθνικό τσιγάρο μπορεί και αδερφοποιείτε κάτω από τον ίδιο ουρανό. Συνειδητοποιώ ότι σε πιο ουσιαστικά πράγματα δεν έχει μάθει να λειτουργεί συλλογικά.
Όλος αυτός ο κόσμος είναι πάνω από δεκαοχτώ χρόνων και τον Οκτώβριο θα κληθεί να ψηφίσει τον Δήμαρχο αυτής της πόλης που την αγαπάμε γιατί ζούμε μαζί της.
Βλέποντας σε κάθε συναυλία όλο αυτόν τον κόσμο, σκέφτηκα ότι έχουμε δύναμη και δεν την ξέρουμε, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να εκλιπαρούν για την ψήφο μας και να μην τους την χαρίζουμε, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να απευθύνονται σε εμάς και όχι μονο στην τσέπη μας στις συναυλίες. Σκέφτηκα ότι δεν ζητάμε πολλά αλλά τα ελάχιστα και μπορούμε να τα έχουμε. Σκέφτηκα πριν τις δημοτικές εκλογές να κάνω λίγες βασικές ερωτήσεις στο κάθε υποψήφιο δήμαρχο και να τις δημοσιοποιήσω, για να ξέρουμε πόσο κοντά ο άρχοντας αυτής της πόλης θα είναι σε εμάς όταν εκλεγεί. Θα ήθελα να τους ρωτήσω όχι ερωτήσεις που κάνουν οι ειδήσεις αλλα ερωτήσεις που θα μαζέψω στο δρόμο από εμάς τους πολίτες που συναντιόμαστε στα φεστιβάλ και στις συναυλίες. Απλά πράγματα, όχι μεγάλες δύσκολες υποσχέσεις.
Ζούμε σε αυτήν την πόλη, την πληρώνουμε, την ανεχόμαστε, την διασκεδάζουμε, την ταΐζουμε, ρουφάμε τον αέρα της, μπορούμε να έχουμε και κάποιες ελάχιστες απαιτήσεις από τον Δήμο μας;
Στις επόμενες συναυλίες και δρώμενα γυρίστε το κεφάλι σας κατά όλο το μήκος του χώρου και δέστε όλο το κόσμο σαν εσάς και νιώστε την δύναμη μας, όλοι μαζί είμαστε πολλοί και μπορούμε να φέρουμε έστω και λίγα αστέρια πίσω στον αττικό ουρανό.
Καλό Καλοκαίρι και μην νιώθετε ποτέ μόνοι σας γιατί έτσι μας νικάνε.
