Τότε ήμουνα πολύ μικρή και είχα μπερδέψει το σύνθημα, έγκλημα μεν το ακαταλόγιστο της ηλικίας δε. Μεγαλώνοντας είδα ότι στις μέρες μας, τελικά όλοι μας έχουμε μπερδέψει πιο πολλά πράγματα από ένα σύνθημα. Έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές μας ανάγκες και αλήθειες. Τότε υπήρχε η χούντα και ο λαός, δυο αντίθετες ξεκάθαρα δυνάμεις, τώρα έχουμε μπερδέψει ποιος είναι ο εχθρός και προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι εμείς είμαστε ο λαός. Δεν είναι οι Αλβανοί ο εχθρός και εμείς δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες πλοίων με τα κέρδη από τον ΟΠΑΠ. Έχουμε μπερδέψει από ποιον πρέπει να ζητάμε, να απαιτούμε και να διεκδικούμε, όχι από την κινητή τηλεφωνία κύριοι αλλά από την κυβέρνηση! Έχουμε μπερδέψει που ανήκουμε και γιατί παλεύουμε. Δεν παλεύουμε να πάρει η Ελλάδα το χρυσό αλλά η τσέπη μας μισθούς κανονικούς. Τώρα όταν πάμε στις κάλπες έχουμε μπερδευτεί και συμπεριφερόμαστε σαν να διαλέγουμε ring tones.
Η τότε γενιά είχε μάθει αναγκαστικά να βγαίνει στους δρόμους και να διεκδικεί, είχε μάθει να ζει τον αληθινό έρωτα και το δράμα σε υποφωτισμένες γειτονιές, ήξερε την φτώχεια και κυνηγούσε την επιτυχία, έδινε την μάχη και προσδοκούσε την νίκη. Τώρα γέρασε και φοβάται ακόμα και για την πενιχρή της σύνταξη.
Η σημερινή γενιά έχει μάθει να παλεύει με δάνεια, μηχανάκια (τραπεζικά, ακροαματικότητας, ίντερνετ κλπ…) και Αλβανούς. Η σημερινή γενιά πάει ένα στοίχημα που σίγουρα θα χάσει από τον ίδιο της τον εαυτό. Ντρεπόμαστε να ενωθούμε και να αντιδράσουμε, ντρεπόμαστε να φωνάξουμε «Φτάνει πια», έχουμε ξεχάσει να λέμε αληθινά «Σ’αγαπάω», φοβόμαστε να πούμε «Δεν είμαι καλά», φοβόμαστε να ουρλιάξουμε «Δεν πάει άλλο». Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι θα είμαστε μόνοι μας όταν θα το κάνουμε, ότι θα μας βγάλουν στα κανάλια σαν τρελούς, μας έχουν πείσει ότι όλοι κοιτάνε την πάρτη τους και ότι τελικά αν κάποιος από εμάς αντιδράσει θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Μας έχουνε ψήσει ότι όσο τα καταφέρνουμε με πενιχρούς μισθούς και τραπεζοδάνεια να μην βγάζουμε άχνα. Οι πορείες είναι για τους «απένταρους». Σνομπάρουμε τις πορείες και την πολιτική δράση, δεν καταδεχόμαστε να βγούμε να φωνάξουμε, ατομικεύουμε όλα τα προβλήματα μας και εξοικειωνόμαστε με τα αδιέξοδα μας στα μικρά μας διαμερίσματα. Στην μεγάλη απελπισία μας παίρνουμε τις μαμάδες μας και γυροφέρνουμε στα πλατό των καναλιών ή τραγουδάμε, χορεύουμε και βγάζουμε τα εσώψυχα μας σε σπίτια με κάμερες και κάνουμε κολλητούς μας την Τατιάνα και τον Μικρούτσικο.
Τώρα που δεν έχουμε κάποιον να απαγορεύει την κυκλοφορία στους δρόμους με το που σκοτεινιάζει, τώρα που δεν εχουμε δικτατορία, τώρα που όμως η ζωή μας είναι πιο μεταλλαγμένη παρά ποτέ, τώρα που επιβάλλεται να την διεκδικήσουμε, μας πνίγουν τα χρέη στις πιστωτικές, το άγχος, η ανασφάλεια και οι κρίσεις πανικού στους γεμάτους επιγραφές δρόμους της πόλης και τα κορναρίσματα. Τα βράδια αν είμαστε τυχεροί, βουλιάζουμε σφηνάκια τεκίλας στα στομάχια μας, την ημέρα ψωνίζουμε και του πουλιού το μολυσμένο γάλα, της τρελής αγελάδας το χάμπουργκερ και του μπάρμπα Μήτσου τα μεταλλαγμένα ζαρζαβατικά. Βλέπουμε στην τηλεόραση τα χρώματα και τους ήχους της φύσης για να καταλήξουμε να τρώμε σε πλαστική συσκευασία μεταλλαγμένα γιαούρτια, πάμε από χέρι χαμένα στοιχήματα και πλέον ο Γερμανός είναι κακός μόνο για την γιαγιά μου. Το μόνο που μπορούμε να φωνάξουμε ενωμένοι χωρίς ντροπή, είναι «Οέο που είναι η γυάλα» και βγαίνουμε στους δρόμους όποτε γιορτάζουν τα εθνικά μας χρώματα σε πουλημένα γήπεδα.
Ξέρετε κάθε πότε αυτή η χώρα γελάει με την καρδιά της; Στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μου το φως της τηλεόρασης και γέλια τρανταχτά ακούγονται έξω από κάθε πόρτα, μόνο κάθε Τρίτη βράδυ. Η μαμά μου μαζεύει τις φίλες της και μετά τα πρώτα πέντε λεπτά του Λαζόπουλου παραγγέλνουν φαΐ και πίνουνε κρασί. Είναι η μοναδική στιγμή της εβδομάδας που η σκέψη της μαμάς μου, μέσα από γέλια, πολιτικοποιείται έντονα και ουσιαστικά. Αυτός ο άνθρωπος επιτελεί κοινωνικό έργο, μέσα σε μια εκπομπή που ευτυχώς ακόμα το ΕΣΡ δεν έχει κόψει, μας κάνει και συνειδητοποιούμε την φρίκη και τον παραλογισμό των ημερών μας με τον πιο «χαρούμενο» τρόπο. Μήπως θα έπρεπε να κάνει και κάλεσμα για την φετινή πορεία του Πολυτεχνείου μπας και βγάλει την μαμά μου και τις φίλες της αλλλα και τον κόσμο όλο στους δρόμους; Μήπως κιόλας να βρει καινούργια κωμικοπολιτικά συνθήματα να φωνάζουμε στην πορεία γιατί ομολογουμένως τα συνθήματα που ακούγονται είναι βαρετά;
«Αφήστε τις κότες τις μολυσμένες και δώστε συντάξεις πολιτισμένες.»
«Ούτε μπάλα, ούτε το χρυσό εδώ και τώρα έναν μισθό.»
«Δεν φοβάμαι τον Αλβανό, φοβάμαι την Eurovision που θα πληρώνω εγώ!»
«Δυο μέρες μόνο ο λαός στην εξουσία, να δούμε επιτέλους λίγο ευημερία.»
«Ούτε TV, ούτε ραδιοφωνία, είναι το ΕΣΡ όλη η εξουσία.»
Τότε που έριξε το ΕΣΡ πρόστιμο στο Athens Gay & Lesbian Radio Show, είχαμε πει ότι σήμερα εμάς, αύριο όλους μας. Μεχρι που το σήμερα έφτασε πολύ γρήγορα και μετά από εμένα την πλήρωσε και ο Ψαριανός και τελικά κύριοι, όταν υπάρχει μια συντηρητική στροφή σε μια χώρα δεν την πληρώνουν μόνο οι αδερφές. Μπορεί ο Δημοτικός Σταθμός του Νέου Ηρακλείου να έκλεισε την εκπομπή που έκανα ενώ αντίθετα, ευτυχώς το Best Radio δεν έδιωξε τον Ψαριανό, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι είχαμε δίκιο. Όταν σήμερα βλέπεις επιθέσεις σε «μειονοτικές» ομάδες είναι το κόκκινο λαμπάκι, αύριο θα ποινικοποιήσουν ακόμα και τα αυτονόητα κεκτημένα. Για αυτό από τότε φωνάζαμε ότι έπρεπε όλοι μας ενωμένα να αντιδράσουμε. Το ίδιο και στην Γαλλία που οι μάχες και οι φασαρίες θέλανε να πλασάρουν ότι αφορούν μόνο τους μετανάστες, μακάρι η κοινή γνώμη να είχε υποστηρίξει τους «ταραξίες», μακάρι οι μάχες αυτές να είχανε απλωθεί σε όλη την Ευρώπη και να μιλούσαμε τώρα για παγκοσμιοποίηση του κινήματος που αντιστέκεται και όχι του κεφαλαίου που μας καταβροχθίζει. Αυτοί που πάλευαν τόσα μερόνυχτα στα οδοφράγματα δεν διαφοροποιούνται από εμάς γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι αφού έχουμε ακόμα πιστωτικές κάρτες να χρεώνουμε. Η ψαλίδα της κοινωνικής ανισότητας μεγαλώνει και κάθε μέρα όλο και περισσότεροι μένουν άνεργοι. Αν σήμερα δεν πολεμήσουμε στο πλευρό τους, αύριο θα βρεθούμε στην θέση τους και αυτό ισχύει για όλα τα πράγματα.
Σε λίγες μέρες ο Βαλιανάτος ετοιμάζεται να δώσει άλλη μια μεγάλη μάχη στα Ελληνικά δικαστήρια. Θα προσπαθήσει να αποδείξει σε έναν κύκλο δικαστών ότι ο χαρακτηρισμός «ομοφυλόφιλος» δεν είναι βρισιά. Και αν σας φαντάζει χαζή μάχη να σκεφτείτε ότι αύριο κάποιος άλλος από εσάς που δεν είναι αδερφή, θα χρειαστεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Ο Βαλιανάτος και οι δικηγόροι του πρέπει να πείσουν τους Έλληνες δικαστές ότι το να λες ότι κάποιος ίσως είναι ομοφυλόφιλος δεν είναι σαν να λες ότι κάποιος ίσως είναι «μαστροπός» ή έμπορος ναρκωτικών. Το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι ποινικό αδίκημα, είναι μια διαφορετική σεξουαλική προτίμηση. Και πλέον εκεί που ο άνθρωπος είχε να κερδίσει μια δίκη για την βιαιοπραγία του Κούγια εναντίον του, αυτό περνάει σε δεύτερο πλάνο και βρίσκεται υπόλογος στις δικαστικές αρχές γιατί άφησε υπονοούμενο ότι ο Κούγιας ίσως να είναι ομοφυλόφιλος. Δηλαδή άμα ο Κούγιας άφηνε αιχμές ότι ο Βαλιανάτος ίσως είναι straight θα ήταν ποινικό αδίκημα;
Την ώρα που κινδυνεύουμε όλοι μας από βόμβες να βρεθούνε ζωντανά θαμμένοι σαν τα «μολυσμένα» κοτόπουλα που προσπάθησαν να περάσουν τα αλβανικά σύνορα, την ώρα που δεν θα έχει πλέον νόημα να γιορτάζουμε την 1η Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα Κατά του aids) γιατί θα ψοφήσουμε από καρκίνο (τα κρούσματα έχουν αυξηθεί δραματικά και σε ηλικίες τραγικά μικρές), την ώρα που όλο και περισσότεροι ζωντανοί άνθρωποι γίνονται θανάσιμες βόμβες σε πολυσύχναστα κέντρα, αυτήν ακριβώς την ώρα ποινοικοποιουντε τα πάντα, οι αδερφές, οι μετανάστες, οι μουσουλμάνοι, η αλήθεια, το σεξ, η ζωή και εμείς πάμε στοίχημα για να κερδίσουμε τι; Μέρισμα της κατεστραμμένης φύσης;
Δευτέρα βράδυ και στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο ξεκίναγε το Gay Pornographic Art Film Festival. Ο ιδιοκτήτης του σινεμά μας είπε την ίδια μέρα ότι είχε έγκυρες πληροφορίες για εισαγγελική παρέμβαση και μας ανακοίνωσε ότι θα ακυρώσει το Φεστιβάλ. Από τις 5 το απόγευμα σήκωνε το τηλέφωνο του κινηματογράφου και ενημέρωνε τον κόσμο ότι το Φεστιβάλ αναβλήθηκε. Ενώ στις 9.30 το βράδυ ουρά κόσμου είχε μαζευτεί απέξω. Εξώδικα, δικηγόροι, άγχος, στις 10.00 το βράδυ εφόσον υποχώρησε μας είπε ότι δεν είχε καν ηχητική κάλυψη γιατί φοβότανε για κατάσχεση και την απομάκρυνε. Τελικά το φεστιβάλ ξεκίνησε με 2 ώρες καθυστέρηση και διαβάσαμε δυνατά τον υπέροχο επαναστατικότατο λόγο του άξιου Κωνσταντίνου Γιανναρη. Η όλη φάση φάνταζε ότι στο άμεσο μέλλον από την πολύ τρομοκρατία δεν θα χρειάζεται πλέον να επεμβαίνουν οι δικαστικές αρχές αλλα από μόνοι μας σαν τρομαγμένα πειθήνια ανθρωπάκια θα μπαίνουμε σε τάξη. Δεν θα χρειαζόμαστε το ΕΣΡ αλλά θα ξέρουμε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πούμε και να δείξουμε. Όπως φέτος αυτολογοκρίθηκε ο Παπακαλιάτης και έκοψε το λεσβιακό φιλί. Σε λίγο θα μπορούνε πλέον πολλοί Κούγιες να χειροδικούν και εμείς θα φοβόμαστε να αντιδράσούμε. Το μόνο που θα κάνουμε είναι να παρακαλάμε ταπεινά για χρήματα για να πληρώσουμε τα χρέη μας και θα εξευτελιζόμαστε στα κανάλια για αυτά.
Αν η 17η Νοεμβρίου στο κεφάλι σας είναι απλά μια βαρετή επέτειος ή μια ηττημένη τρομοκρατική οργάνωση, θυμηθείτε ότι η 17η Νοεμβρίου στην πραγματικότητα ήταν μια μεγάλη νίκη του ενωμένου λαού απέναντι στον πραγματικό εχθρό. Βγείτε μαζικά στους δρόμους και αντιδράστε, μην περιμένετε την Τρίτη το βράδυ να σας διασκέδασει ο Λαζόπουλος , ούτε να έχετε την αυταπάτη ότι μόνο η αδερφές την πληρώνουν. Έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί μια μάχη για πραγματική ζωή και μην ψήνεστε με την πεταλούδα που ζει μόνο μια μέρα, ούτε με τις δυο μέρες του Παπακαλιάτη. Δεν θέλουμε να ζήσουμε μόνο μια ή δυο μέρες αλλά πολλές και καλές!
