"2 Έφηβοι στους 20: Γραπτά γκέι και λεσβιών νέων"

Ο εκδοτικός οίκος «Γοργώ»
με περηφάνια
παρουσιάζει το βιβλίο:
«2 Έφηβοι στους 20
Γραπτά γκέι και λεσβιών νέων».

Πρόκειται για τη μετάφραση στα ελληνικά του βιβλίου–σταθμός «2 Teenagers in 20», της ενημερωμένης έκδοσης του πρώτου βιβλίου ποτέ που έδωσε βήμα σε γκέι και λεσβίες εφήβους να εκφράσουν τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της συχνά επίπονης διαδικασίας του φανερώματος της σεξουαλικής τους ταυτότητας.
Γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στην Αμερική, το βιβλίο φιλοδοξούσε να αντικατοπτρίσει τις θετικές επιπτώσεις που υποτίθεται ότι θα είχε η ολοένα αυξανόμενη ορατότητα των γκέι και λεσβιών στην αμερικανική κοινωνία. Αντ’ αυτού η επιμελήτρια της έκδοσης διαπίστωσε ότι «η αίσθηση απομόνωσης και απελπισίας» που εξέλαβε «ήταν στην πραγματικότητα ακόμα πιο έντονη τότε παρά μία δεκαετία πριν».
Στις συγκινητικές, γεμάτες εφηβική αθωότητα, σελίδες του βιβλίου περιγράφονται οι περιπέτειες των παιδιών αυτών σε ένα περιβάλλον που ήταν και παραμένει κατά βάση εχθρικό απέναντί τους.
Το «2 Έφηβοι στους 20» ελπίζει να αποτελέσει στήριγμα για όσους έλληνες εφήβους παλεύουν ακόμα με τη σεξουαλικότητά τους, αλλά και σημείο αναφοράς για όσους έχουν σχέση με τους εφήβους αυτούς: γονείς, φίλους, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ιερωμένους, μελλοντικούς εργοδότες.
Σας προσκαλούμε να διαδώσετε το κάλεσμα αυτό και να βοηθήσετε να έρθουν σε επαφή, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού, έφηβοι που συχνά αντιμετωπίζουν το φάσμα της απομόνωσης και της απόρριψης.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ
ΤΙΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ένα απόγευμα, όταν ήμουν ακόμα ένας νέος ανήσυχος γκέι ακτιβιστής, το e-mail μου αναβόσβησε με ένα νέο μήνυμα. Δεν ήταν ούτε ειδήσεις, ούτε φίλος, ούτε μήνυμα επαγγελματικής φύσης, ούτε spam. Ήταν ένα μήνυμα ανόμοιο με οποιοδήποτε άλλο είχα λάβει ποτέ στη ζωή μου: ένας έφηβος (ας τον πούμε Μιχάλη) που πάλευε με τη σεξουαλικότητα του ζητούσε βοήθεια. Δεν έχω κρατήσει αρχείο από το e-mail αυτό, αλλά η απόγνωση και η απελπισία του εφήβου εκείνου αντηχούν ακόμα στην καρδιά μου. Μην έχοντας ιδέα πού θα μπορούσα να του προτείνω να αναζητήσει μια πιο επαγγελματική βοήθεια, προσπάθησα να κρατήσω την επικοινωνία μαζί του. Έπειτα από ένα μήνα φρενήρους ανταλλαγής μηνυμάτων, προσπαθώντας να του μεταδώσω έστω λίγη, ελάχιστη ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση, έλαβα ένα τελικό αποχαιρετιστήριο e-mail: το απόγευμα θα αυτοκτονούσε με χάπια.

Ένοιωσα για πρώτη φορά το τρομαχτικό συναίσθημα ότι μπορούσα να σώσω μια ζωή αλλά δεν τα κατάφερα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα την αλληλογραφία μας προσπαθώντας να βρω το λάθος μου. Για πρώτη φορά, οι στατιστικές για τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας γκέι και λεσβιών εφήβων δεν ήταν απλά νούμερα καταχωρημένα σε ένα συρταράκι του μυαλού μου ή δημοσιευμένα σε κάποιο τεύχος μιας εφημερίδας: είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια την πραγματικότητα και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.

Μετά από ένα σαββατοκύριακο θρήνου για το νεαρό αγόρι, έλαβα ένα νέο μήνυμα από εκείνο. Είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο και είχε κάνει το μεγάλο βήμα: Όταν τον επισκέφθηκαν δύο φίλες του για να τον δουν και να μάθουν τι ήταν αυτό που τον ώθησε σε αυτή την ενέργεια, τους αποκάλυψε ότι ήταν γκέι και, προς μεγάλη έκπληξή του φαντάζομαι, καμιά τους δεν του γύρισε την πλάτη.

Δεν είχα ποτέ ξανά επικοινωνία μαζί του, και φαντάζομαι ότι αυτό είναι καλό σημάδι, αλλά η αίσθηση του χρέους, προσωπικά δικού μου αλλά και όλης της γκέι κοινότητας, απέναντι σε εφήβους και νέους που ανακαλύπτουν ότι έχουν μια διαφορετική σεξουαλικότητα δεν με εγκατέλειψε όσα χρόνια κι αν πέρασαν από τότε.

Το βιβλίο «2 έφηβοι στους 20» έχει μια αφιέρωση μπροστά: «Αν βρήκες το βιβλίο αυτό, τότε είναι για σένα».

Οι εκδόσεις Γοργώ το αφιερώνουν στον Μιχάλη, και σε κάθε Μιχάλη που παλεύει, αναρωτιέται, προσπαθεί.

Αρης Μπατσιούλας

Φτου και βγαίνω!

Την ίδια πάνω κάτω περίοδο, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, η Αν Ερόν και ο Σάσα Άλισον, των εκδόσεων Άλισον, ξεκινούσαν την έρευνα και τη συγγραφή της συνέχειας ενός βιβλίου που ονομαζόταν Ένας έφηβος στους δέκα.

Το βιβλίο θα ονομαζόταν πια Δύο έφηβοι στους είκοσι και ο τίτλος θα αντανακλούσε την πεποίθηση της επιμελήτριας και του εκδότη ότι η νέα γενιά γκέι και λεσβιών, μεγαλώνοντας σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν παντού πιο ορατή, θα έστελνε στον κόσμο ένα μήνυμα αυτοπεποίθησης και περηφάνειας.

Αντίθετα, όμως, «η αίσθηση απομόνωσης και απελπισίας που εξέλαβα το 1993», γράφει η Ερόν, «ήταν στην πραγματικότητα ακόμη πιο έντονη παρά μία δεκαετία πίσω». «Αυτό που έχει σημασία», συμπληρώνει, «είναι ότι εμείς, ως κοινωνία, αποτυγχάνουμε να παρέχουμε κρίσιμη πληροφόρηση και υποστήριξη σε νεαρά άτομα που αισθάνονται ότι ίσως να είναι διαφορετικά. Αυτή η αποτυχία κραυγάζει σχεδόν σε κάθε αφήγηση στο βιβλίο αυτό».

Το βιβλίο Δύο έφηβοι στους είκοσι δεν είναι βέβαια μια απλή καταγραφή θλιμμένων ιστοριών. Μέσα από τη μάχη των νεαρών συγγραφέων του να αποδεχτούν πρώτα οι ίδιοι τη σεξουαλικότητά τους και μετά να κοινωνικοποιηθούν σε ένα περιβάλλον αποδοχής ή, έστω, ανοχής, βγαίνει ένα θετικό μήνυμα: Κάποιοι, οι περισσότεροι, τα κατάφεραν – γιατί όχι κι εγώ;

Οι αφηγήσεις των εφήβων του βιβλίου, δεν αποβλέπουν στη θυματοποίηση των νεαρών γκέι και λεσβιών. Είναι, πρώτα απ’ όλα, ένα σημάδι, ένα μήνυμα προς τους υπόλοιπους εφήβους ότι μπορούν να τα καταφέρουν, ότι δεν είναι μόνοι, ότι το συναίσθημα της απελπισίας δεν είναι το μόνο που τους αξίζει. «Σήμερα, είμαι βασικά ένα περισσότερο χαρούμενο άτομο», γράφει ο Ντ. Μπ. από τη Νέα Υόρκη. «Φαντάζομαι ότι οι άσχημες εμπειρίες μπορούν να σου διδάξουν πολλά – είτε για καλό είτε για κακό», καταλήγει.
«Η διαδικασία του φανερώματος στον εαυτό σου και τελικά στους άλλους είναι τρομαχτική. Το ξέρω. Ήμουν εκεί», γράφει ο Ρόι από το Σαν Ντιέγκο. «Είμαι δεκαεννιά κι ακόμα με τρομάζει του θανατά μερικές φορές. Έχεις φτάσει μέχρι εδώ κι αυτό χρειάζεται κότσια. Θα έπρεπε να είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου. Με κάθε τρόπο συνέχισε να προχωράς. Μήτε να το σκεφτείς να τα παρατήσεις. Οι υπόλοιποι από εμάς ζητωκραυγάζουν για σένα. Κρατήσου γερά.»

Ο Γκάρι Ντόουντ γράφει: «Κοιτάζοντας πίσω είμαι πολύ ευχαριστημένος που φανερώθηκα και στους δύο φίλους μου και στην οικογένειά μου. Υπήρξαν δυσκολίες και ήταν σίγουρα ρίσκο, αλλά η ανταμοιβή και η ελευθερία που προέκυψαν έκαναν όλο το σχεδιασμό και την αναμονή να αξίζουν. Τώρα η ζωή μου είναι μέσα στον κόσμο, και μόνο τα ρούχα μου βρίσκονται στην ντουλάπα».

Τι δουλειά, όμως, έχουμε εμείς με τις αφηγήσεις κάποιων παιδιών που προσπαθούν ακόμα να βγουν απ’ την ντουλάπα;

Για εμένα η απάντηση είναι πως έχουμε πολλή, πάρα πολλή δουλειά. Με γκέι βιβλιοπωλεία, με ομάδες στήριξης, με τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας και συμβουλευτικής, με την γκέι και λεσβιακή κοινότητα υπαρκτή και ορατή σχεδόν σε κάθε μικροκοινωνία των αφηγήσεων του βιβλίου της Ερόν, ο κάθε νεαρός και η κάθε νεαρή συγγραφέας συνεχίζει μεν να διανύει το δρόμο της αυτογνωσίας ουσιαστικά μόνος του και μόνη της – αλλά πόση βοήθεια και ερεθίσματα του προσφέρονται απ’ έξω.

Στην ελληνική κοινωνία όπου τα περισσότερα από αυτά απουσιάζουν, σε μια πόλη που ουσιαστικά για πρώτη φορά οργάνωσε τόσο επίσημα ένα ανοικτό gay pride, στην πραγματικότητα του internet που προσφέρει απλόχερα τόσο πολύ σεξ αλλά τόση λίγη βοήθεια και ακόμα λιγότερη στήριξη ή και φιλίες, είναι επίκαιρο το δεύτερο μήνυμα αυτού του βιβλίου: η γκέι κοινότητα δεν ορίζεται μόνο παθητικά, μέσα από πάρτι, μπαράκια, περιοδικά, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, ιστοσελίδες και τουριστικούς προορισμούς. Ορίζεται και ενεργητικά, μέσα από την προσφορά βοήθειας και ενημέρωσης σε όσους το έχουν ανάγκη, είτε πρόκειται για μια νεαρή λεσβία έφηβη είτε για έναν οροθετικό άντρα.

Οι Δύο έφηβοι στους είκοσι δεν απευθύνεται μόνο σε εφήβους. Είναι μια πολύτιμη πηγή πληροφόρησης για κάθε έναν που έρχεται σε επαφή μαζί τους: γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ιερωμένοι, προπονητές. Ας προβληματιστούμε.

κεντρικά σημεία διάθεσης:

ΑΘΗΝΑ
Πολύχρωμος πλανήτης

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ιανός

Gorgo Publications
www.gorgo.biz
[email protected]

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...