Ο «Άλεξ» είναι ένας καλλιεργημένος νεαρός άνδρας, γόνος πλούσιας Ιρανικής οικογένειας, που εδώ και επτά χρόνια ζει στην Ελλάδα. Μέχρι και το 1999 ζούσε στο Ιράν όπου διατηρούσε τη δική του επιχείρηση. Μια μέρα, η ιρανική αστυνομία τον συνέλαβε με ασαφή κατηγορία. Μεταφέρθηκε στη φυλακή Jankal όπου κρατήθηκε για 45 ημέρες. Σύμφωνα με την μαρτυρία του, στις μέρες τις κράτησής του υπέστη μαστίγωση σε όλο του σώμα, φάλαγγα, ηλεκτροσόκ σε ευαίσθητα σημεία. Όπου άνοιγαν πληγές, του έβαζαν αλάτι. Επίσης, υποβλήθηκε στο μαρτύριο της εικονικής εκτέλεσης και υπέστη διαδοχικούς βιασμούς.
Μη έχοντας άλλη επιλογή, οι γονείς του δωροδόκησαν τους φύλακες, ο Άλεξ απέδρασε και αφού κατάφερε να φτάσει με τα πόδια στην Τουρκία, πέρασε, από εκεί στην Ελλάδα. Ο Άλεξ δεν είναι φονιάς και η περίπτωσή του δεν είναι η μοναδική στο Ιράν. Ο Άλεξ είναι ομοφυλόφιλος.
Το 2000 μπαίνοντας στην Ελλάδα, ο Άλεξ, όπως όλοι οι πρόσφυγες, κατέφυγε στην Αστυνομία ζητώντας πολιτικό άσυλο. Η Αστυνομία αντί να πάρει επιτόπου, όπως όφειλε, συνέντευξη από τον Άλεξ, για να του δώσει τη δυνατότητα να εξηγήσει τους λόγους που τον αναγκάζουν να ζητήσει άσυλο, του δίνει απλώς, ένα «υπηρεσιακό σημείωμα» προσωρινής διαμονής και τον καλεί για τη συνέντευξη το 2002, δύο χρόνια αργότερα!
Αλλά και στη συνέντευξη, δεν τηρήθηκε καμία από τις εγγυήσεις που προβλέπει ο νόμος. Δεν υπήρχε κατάλληλος μεταφραστής και δεν τηρήθηκε το απόρρητο της συνέντευξης- πραγματοποιήθηκε παρουσία και άλλων Ιρανών μεταναστών. Έτσι, ο Άλεξ αποφεύγει να δηλώσει ότι, ο μόνος λόγος για τον οποίο υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ήταν η ομοφυλοφιλία του. Το 2003 εκδίδεται η πρώτη απόφαση για την αίτηση ασύλου του Άλεξ, η οποία είναι απορριπτική -όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους πρόσφυγες! Κάνει αμέσως προσφυγή και περιμένει να εξεταστεί από τη Γνωμοδοτική Επιτροπή του τότε Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Παράλληλα, ο Έλληνας σύντροφος του στέλνει επιστολή στο Υπουργείο, με την οποία δηλώνει ότι συζεί με τον Άλεξ και ότι τον έχει υπό την προστασία του, θεωρώντας ότι η δημοσιοποίηση της ερωτικής τους σχέσης θα λειτουργούσε θετικά στην έκβαση της υπόθεσής του.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2006, έρχεται η δεύτερη απόρριψη του αιτήματος πολιτικού ασύλου και μαζί, το «σημείωμα» της απέλασης.
«Τότε ήρθε σε μένα», μας λέει η δικηγόρος του, κ. Μαριάννα Τζεφεράκου. «Τον έστειλα στο Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, όπου πιστοποιήθηκε πλήρως η αλήθεια των όσων ισχυριζόταν».
Τα σημάδια από τα βασανιστήρια ήταν ακόμη εμφανή στο σώμα του έστω και αν είχαν περάσει έξι χρόνια από τότε. Το Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, παρείχε στον Άλεξ ιατρική και ψυχολογική βοήθεια, εγχειρητική αποκατάσταση καθώς και μια σημαντική γνωμοδότηση: «Σε περίπτωση που υποχρεωθεί να επιστρέψει στη χώρα του, θα τεθεί σε κίνδυνο η σωματική και ψυχολογική του ακεραιότητα, πράγμα που αντίκειται στις διατάξεις του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των άρθρων 3 και 15 της Διεθνούς Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών, ενάντια στα βασανιστήρια».
«Με τη γνωμοδότηση αυτή στα χέρια», συνεχίζει η κ. Τζεφεράκου, «ζητήσαμε την επανεξέταση του αιτήματος - σύμφωνα με το δικαίωμα που δίνει ο νόμος– προσκομίζοντας συγχρόνως στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι ομοφυλόφιλοι στο Ιράν απαγχονίζονται. Η Γνωμοδοτική Επιτροπή όμως, μολονότι, δεν αμφισβητεί το ότι ο Άλεξ είναι ομοφυλόφιλος έκρινε ότι δεν υπάρχουν κρίσιμοι και σοβαροί λόγοι για να ανοίξει ξανά ο φάκελος. Επιπλέον, δεν θεώρησε σημαντικό στοιχείο την έκθεση του Ιατρικού Κέντρου που πιστοποιεί ότι ο Άλεξ είναι θύμα άγριων βασανιστηρίων! Τώρα πια, περιμένουμε από το Συμβούλιο Επικρατείας να κρίνει την αίτησή μας για την ακύρωση της απορριπτικής απόφασης».
Η υπόθεση του Ιρανού Άλεξ, πήρε δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως χάρη στην κινητοποίηση, μέσω του διαδικτύου, των ελληνικών ομοφυλοφιλικών οργανώσεων και των bloggers. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ κατέθεσαν ερωτήσεις στο Υπουργείο Εσωτερικών. Και η αντίδραση του επίσημου Ιρανικού κράτους σε αυτή τη δημοσιότητα ήρθε μέσω μιας επιστολής που έστειλε, στις 26 Οκτωβρίου, η πρεσβεία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία για να δηλώσει: «εκφράζοντας τη λύπη μας από τη δημοσίευση τέτοιων μη ρεαλιστικών ειδήσεων, διαψεύδουμε το περιεχόμενό τους».
Ακόμη κι αν δεν καταλήξουν στη θανάτωση, η μαστίγωση, η φάλαγγα, το ηλεκτροσόκ και οι βιασμοί είναι μερικά από τα βασανιστήρια που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι στο Ιράν. Στην χώρα αυτή ο δημόσιος απαγχονισμός είναι συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης.
Κατερίνας Χτενέλη (Ελεύθερος Τύπος, 4/11/2007)
