Τον τελευταίο καιρό οι είδησεις από τον λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ είναι λυπηρές. Ειδήσεις για σεξουαλικές παρενοχλήσεις αποκαλύπτουν τον ακραίο σεξισμό που επικρατεί και στον χώρο των διασήμων. Φανταστείτε πόσο μάλλον περισσότερο στην καθημερινότητα απλών γυναικών που δεν έχουν στην διάθεσή τους τους τηλεοπτικούς φακούς για να τον καταγγείλουν. Στο πλαίσιο αυτό θυμηθήκαμε την είδηση αυτή από το 2015, όταν η αγαπημένη ηθοποιός Μέριλ Στριπ μιλούσε σχετικά.
Συγκεκριμένα στο φεστιβάλ της Tribeca, η Μέριλ Στριπ εξήγησε μέσα σε 2 λεπτά πόσο βαθειά ριζωμένος είναι ο σεξισμός στον κόσμο μας και στον κόσμο του Χόλιγουντ. Και πόσο απαραίτητο είναι να βγούμε από τις συνήθειές μας και να αλλάξουμε την ιστορία - όπως έχουμε μάθει να την αφηγούμαστε κι όπως έχουμε μάθει να την ακούμε.
Στο φεστιβάλ της Tribeca ανακοινώθηκε κι επισήμως η χρηματοδότηση που προσέφερε η Μέριλ Στριπ (εξ ολοκλήρου) για να στηρίξει ένα εργαστήριο σεναριογραφίας για γυναίκες άνω των 40 ετών. Και σε πάνελ που παρουσίαζε γυναίκες δημιουργούς (με συντονιστή τον Τζον Στιούαρτ), η Μέριλ Στριπ συζήτησε με τις συναδέλφους της τα προβλήματα που ακόμα σταματούν τις γυναίκες να παρουσιάζονται έξω από στερεότυπα και να εργάζονται εντός του συστήματος ως ισότιμοι παίκτες.
Σε ερώτηση του Τζον Στιούαρτ για το αν η Στριπ χρειάστηκε να αποδείξει τον εαυτό της ισάξιο με άντρες πρωταγωνιστές, ώστε να της δοθεί η ευκαιρία να παίξει σε ταινίες του επιπέδου που την ενδιέφερε (κι αν αυτό το θεωρεί μία μικρή «νίκη») η 66χρονη πρωταγωνίστρια πήρε μια βαθιά ανάσα και, με απλό, ουσιαστικό τρόπο εξήγησε γιατί το πρόβλημα ξεκινά πολύ πιο πριν, γιατί τα κορίτσια μεγαλώνουμε άνισα - κι αυτό πηγάζει ακόμα και από τις ιστορίες που ακούμε από παιδιά και καλούμαστε να αναπαράγουμε ως ενήλικες.
«Κι εμείς με τον Τομ Σόγιερ ταυτιζόμαστε. Παίζουμε τον Πίτερ Παν, όχι την Τίνκερμπελ!» είπε, κάνοντας ένα εύστοχο σχόλιο: από μικρές, διαβάζουμε ιστορίες, βλέπουμε ταινίες, ακούμε τραγούδια όπου οι ήρωες είναι οι άντρες. Οταν αυτό ζυμωθεί στην προσωπικότητά σου, μετά μεγαλώνεις έχοντας ήδη βολευτεί στην κατώτερη/άνιση/«άλλη» θέση σου.
Φυσικά υπάρχει κι ο αντίλογος - για κάθε Τομ Σόγιερ, υπάρχει μία Σκάουτ («To Kill a Mockingbird», Χάρπερ Λι). Και για κάθε άνδρα ήρωα στην αγγλοσαξωνική κλασική παιδεία, υπάρχουν οι δυνατές ηρωίδες της αρχαίας τραγωδίας. Σύμφωνοι λοιπόν, υπάρχουν εξαιρέσεις. Ομως η Στριπ έχει δίκιο: από τα παιδικά σου παιχνίδια ακόμα, οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Οταν φτάσεις να διεκδικήσεις λοιπόν ρόλους ως ενήλικας ηθοποιός σ' ένα σύστημα όπως το Χόλιγουντ πόσο πιστεύεις εσύ η ίδια ότι αξίζεις ολόκληρο τον πρωταγωνιστικό προβολέα;
Ακόμα σημαντικότερο, ακόμα πιο ουσιώδες και πολύ πιο ανθρώπινο είναι το δεύτερο μέρος του σχόλιού της. Αν συνεχίζουμε να γράφουμε τόσο κλισέ ρόλους για γυναίκες, πώς περιμένουμε τους άντρες να καταλάβουν πώς πραγματικά νιώθουμε εμείς οι γυναίκες; Ποιες είμαστε; Τι θέλουμε; Ολα τα στερεότυπα συνεχίζουν να ανακυκλώνονται, μαζί και οι συλλογικές αντιλήψεις των φύλων, των ρόλων, των ψεύτικων επιδερμίδων.
