Δημοσίευση στο BHMADONNA Αύγουστος 2007
«…και μέσα στις γυναίκες της Λυδίας ξεχωρίζει ως η ροδοστέφανη σελήνη όταν ο ήλιος πέσει…» (Σαπφώ, 6ος αι. π.Χ.)
Γυναίκες που σκέφτονται, επιθυμούν, αγαπούν άλλες γυναίκες. Γυναίκες που επί αιώνες υπήρξαν παρεξηγημένες, περιφρονημένες, «αόρατες». Όχι πια. Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν θαρραλέα «προς τα έξω». Διεκδικούν ισότητα, ισονομία, ζουν τη ζωή τους ανοικτά – και όλα αυτά δίχως να απαρνούνται τη θηλυκότητά τους. Το “lesbian chic” είναι πλέον αποδεκτό, έστω και με τη βοήθεια του lifestyle
Η φίλη με «έφαγε» να το δω: “Θα πάθεις πλάκα!”. Και πράγματι, παρακολουθώντας μερικά επεισόδια του τέταρτου κιόλας κύκλου του (τον Μάιο ξεκίνησαν τα γυρίσματα του πέμπτου) εννόησα γιατί το «αιρετικό» αυτό σίριαλ-σαπουνόπερα γνωρίζει πιένες σε Αμερική και Ευρώπη. Είναι καλογυρισμένο, φινετσάτο και πρωταγωνιστούν γυναίκες. Όμορφες, θηλυκές, ανεξάρτητες, δυναμικές. Οι οποίες διασκεδάζουν, ερωτεύονται, κάνουν δεσμούς, οικογένειες, μέχρι παιδιά αποκτούν – και όλα αυτά με τους άνδρες… απόντες! Αν θα το παίξει η ελληνική τηλεόραση; Ελάτε τώρα! Μόνο στα «ψαγμένα» βιντεοκλάμπ είναι διαθέσιμο και από ό,τι μαθαίνω, περιζήτητο.
Ο λόγος για το “The L Word”, μια σειρά για γυναίκες που αγαπούν γυναίκες. Γυναίκες ομοφυλόφιλες, σαπφίδες, λεσβίες, γκέι, «αμφί». Μία ιδιαιτερότητα που μέχρι πρότινος συνιστούσε ακόμα μεγαλύτερο «ταμπού» από εκείνο των ομοφυλόφιλων αντρών. Τόσο ώστε δεν έβρισκες νόμους που να την καταδικάζουν, μια και για τους νομοθέτες ήταν περίπου ανύπαρκτη. Ακόμη και το τόσο προσφιλές στις ανδρικές φαντασιώσεις θέαμα του σεξ μεταξύ γυναικών στις πορνοταινίες θεωρούνταν απλώς προοίμιο του… κυρίως γεύματος.
Όμως οι καιροί γύρισαν. Τις τελευταίες δεκαετίες οι ομοφυλόφιλες βγαίνουν θαρραλέα «προς τα έξω». Διεκδικούν ισότητα, ισονομία, δικαίωμα γάμου για άτομα του ίδιου φύλου, ζουν ανοικτά τη ζωή τους. Στην πορεία το να είσαι «λιγουλάκι» λεσβία έγινε συρμός - ο όρος “lesbian chic” ακούστηκε πολύ αυτή τη δεκαετία. Ακόμα μνημονεύονται το περιπαθές φιλί της Μαντόνα με την Κριστίνα Αγκιλέρα στα βραβεία τού MTV το 2003, η «προκλητική» εμφάνιση των Ρωσίδων Tatu στην Eurovision της ίδιας χρονιάς, τα αφοπλιστικά “coming out” της Μελίσα Έθριτζ και της Κ. Ντ. Λανγκ, το δυναμικό “dyke look” της τηλεοπτικής αμαζόνας “Ζίνα”. Ανάμεσα στις πιο «πιπεράτες» ειδήσεις τού 2007 ήταν η παρουσίαση των Όσκαρ από την ηθοποιό Έλεν Ντι Τζένερις και η εγκυμοσύνη (με τεχνητή γονιμοποίηση) της κόρης του Αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι ο οποίος παρά τρίχα γλίτωσε, λένε, το εγκεφαλικό (οι δύο προαναφερόμενες είναι δηλωμένες λεσβίες και μάλιστα παντρεμένες - με γυναίκες, εννοείται). Το επιστέγασμα ήταν η πρωτιά της Σέρβας Μαρίγια στη Eurovision που συνοδεύτηκε από απροκάλυπτα (έως χυδαία) σχόλια περί της πιθανολογούμενης σεξουαλικότητάς της. Γεγονός είναι ότι ολοένα περισσότερες γυναίκες από το χώρο του θεάματος, των ΜΜΕ, των επιχειρήσεων ακόμα παύουν να ντρέπονται για τις «διαφορετικές» ερωτικές τους προτιμήσεις.
Και στην Ελλάδα; Εν αρχή ην η μεγάλη λυρική ποιήτρια Σαπφώ, που έζησε στην Ερεσό της Λέσβου αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα – αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός των απανταχού σαπφιδών εδώ και πολλά χρόνια. Έκτοτε καμία επώνυμη Ελληνίδα δεν ρίσκαρε την αποκάλυψη, ακόμα και όταν οι σχετικές φήμες οργίαζαν (ο λόγος για γνωστές καλλιτέχνιδες και όχι μόνο). Μόνη εξαίρεση μια αινιγματική προσωπικότητα, η Ντόρα Ρωζέττη, που το 1929 εξέδωσε το αντισυμβατικό ρομάντζο “Η Ερωμένη Της” για να χαθεί έπειτα από το λογοτεχνικό προσκήνιο (το βιβλίο, που είχε επαινέσει τότε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ξανακυκλοφόρησε το 2005 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).
Οι ανώνυμες παρέμεναν στην αφάνεια ενώ το στερεότυπο της λεσβίας παρέπεμπε σε άγαρμπες, ατημέλητες, νευρικές αντρογυναίκες. Αρχές της δεκαετίας τού ’80 δημιουργήθηκαν οι πρώτες πολιτικοποιημένες ομάδες με ρίζες στο φεμινιστικό κίνημα που παρέμειναν μάλλον περιθωριακές, όπως και τα σχετικά στέκια. Πολλά όμως άλλαξαν τα τελευταία χρόνια, όπως φανερώνει ένα πέρασμα από τα στέκια των «άλλων» κοριτσιών σε Γκάζι, Θησείο, Εξάρχεια και αλλού καθώς και από τις σχετικές ιστοσελίδες στο Internet. Νέες στην πλειοψηφία τους γυναίκες, στιλάτες, μοντέρνες, συνειδητοποιημένες. Δεν καταπιέζουν τις ορμές, ούτε τη θηλυκότητά τους – θα μπορούσαν να είναι το οποιοδήποτε κορίτσι της διπλανής πόρτας. Διοργανώνουν πάρτι, φεστιβάλ, εκδρομές, ενώ αρκετές «τρέχουν» γκέι επιχειρήσεις, όπου τα καταφέρνουν λέγεται καλύτερα από τους άντρες. Τις δυναστεύουν βέβαια ακόμα τα ταμπού, οι ανισότητες και οι προκαταλήψεις – ειδικά στην επαρχία, όπου μια λεσβία “απλώς περιμένει υπομονετικά να μεγαλώσει για να φύγει”, όπως λέει θυμόσοφα η φίλη Δήμητρα -, όμως αρκετές φαίνονται πλέον αποφασισμένες να τις υπερβούν. Ελάχιστες είναι ακόμα όσες τολμούν να μιλήσουν ή να φωτογραφηθούν επώνυμα, αλλά και αυτό μοιάζει θέμα χρόνου – στις εκδηλώσεις της φετινής Athens Pride (24 Ιουνίου), οι «άλλες» γυναίκες έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους για μια ακόμα φορά. Αλλά αρκετά είπαμε εμείς. Ας δούμε τι λένε εκείνες για όλα αυτά:
Μαριανέλλα Κλώκα, 35, εκδότρια
Το να επιλέγεις να ακολουθήσεις ερωτικά το δρόμο που σου λέει η καρδιά σου και το σώμα σου στην Ελλάδα σήμερα είναι πολύ δύσκολο. Υστερούμε σε πολλά πράγματα σε σχέση με την Ευρώπη. Ένα από αυτά είναι η αποδοχή της ετερότητας. Ευτυχώς τα νέα παιδιά μαθαίνουν σιγά σιγά να συνυπάρχουν με ανθρώπους «διαφορετικούς».
Ο πρώτος άνθρωπος που έμαθε για μένα ήταν ο αδερφός μου, με τον οποίο διατηρούμε μία καταπληκτική σχέση. Στη συνέχεια το είπα στη μητέρα μου. Δεν το πήρε και τόσο στραβά, άσχετα αν ενδόμυχα πιστεύει πώς κάποια στιγμή «θα μου φύγει» και θα επανέλθω στον «ίσιο» δρόμο. Σήμερα εκδίδω τη free press lgbt εφημερίδα «City Uncovered». Οι αντιδράσεις των υπευθύνων marketing των εταιριών που επικοινωνώ δείχνουν σεβασμό. Ο βαθμός αποδοχής δεν έχει να κάνει πιστεύω με το φύλο αλλά με το ποσοστό «εκπαίδευσης με το διαφορετικό» που έχουν οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες.
Δεν είμαι λάτρης τού «one night stand». Έχω συνάψει μακροχρόνιες σχέσεις και το έχω διασκεδάσει πολύ περισσότερο από τις περιπέτειες της μιας νύχτας. Χρειάζονται μεγάλα αποθέματα αγάπης για να το κάνεις και δυστυχώς ο περίγυρος γενικά δεν βοηθά. Ούτε βέβαια οι οικογένειες. Γίνονται γάμοι, γιορτές, τραπέζια και συνήθως πηγαίνουμε χωριστά με τη φίλη μου. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των γονιών είναι αυτό το διαρκές «τι θα πει ο κόσμος»...
Δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω παιδί. Αν όμως έμπαινα στη διαδικασία αυτή θα προτιμούσα να υιοθετήσω ένα, που φυσικά θα το μεγάλωνα είτε μόνη μου (αν ήταν εντελώς προσωπική μου επιλογή) είτε με τη γυναίκα που θα το αποφασίζαμε μαζί. Το παιδί χρειάζεται αγάπη και στοργή. Όσο για τα κοινωνικά πρότυπα, θα είναι πιστεύω πολύ διαφορετικά όταν αυτό ενηλικιωθεί.
Η ανειλικρίνεια είναι σύμπτωμα μίας άρρωστης κοινωνίας. Δε νομίζω ότι όσοι και όσες κάνουν «σχέσεις αλληλοκάλυψης» χαίρονται ιδιαίτερα. Είναι πολύ εύκολο να πεις τον άλλο δειλό. Είναι πιο δύσκολο να προσπαθείς να αλλάξεις τις συνθήκες που τον κάνουν τέτοιο. Με ενδιαφέρει περισσότερο το δεύτερο κομμάτι.
Η μεγαλύτερη παρανόηση για τις λεσβίες είναι ότι είμαστε «νταλικέρηδες», συναισθηματικά ανάπηρες και ερωτικά ατελείς. Το βρίσκω εξαιρετικά αστείο.
Ένιωσα ευτυχής όταν ήδη από την εφηβεία μου αποφάσισα να κάνω την μικρή μου επανάσταση. Μέρος της ήταν και η ερωτική μου επιλογή, μαζί με τα γαλλικά και το πιάνο!
Δεν είμαι λεσβία εκ πεποιθήσεως. Το συναίσθημα και το σώμα μου με έχουν οδηγήσει εκεί. Γενικώς θεωρώ τις γυναίκες πιο ενδιαφέρουσες, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα αν μπορούσα να επιλέξω. Ίσως διάλεγα να είμαι λεσβία σε έναν διαφορετικό κόσμο.
Νεφέλη Παπαδοπούλου, 27 ετών, τηλεοπτική συντάκτρια
Οι γκέι γυναίκες είμαστε ουσιαστικά «αόρατες» λόγω της επικρατούσας αντίληψης ότι σεξ χωρίς διείσδυση δεν υπάρχει. Η μόνη εικόνα που έχουν για τις λεσβίες οι περισσότεροι προέρχεται από ταινίες πορνό. Έτσι οι επιλογές ύπαρξης για μια γκέι γυναίκα είναι πολύ περιορισμένες. Εκτός αυτού υπάρχουν ακόμα φυλετικά στερεότυπα στο πώς αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τη σεξουαλικότητα. Κάποιος ίσως κατανοεί την ομοφυλοφιλία ενός άντρα όταν αυτός είναι θηλυπρεπής καθώς και μιας γυναίκας όταν αυτή είναι αρρενωπή. Η απόκλιση από τη συγκεκριμένη εξίσωση μπερδεύει.
Αυτό που ζω εγώ λοιπόν είναι ότι ενώ γενικά υπάρχει αποδοχή από το περιβάλλον μου, συχνά υπάρχει και αμφισβήτηση. Διότι για πολλούς η εμφάνιση και η συμπεριφορά μου «δεν δικαιολογούν» τη σεξουαλικότητά μου. Πολύ συχνά με ρωτούν «είσαι σίγουρη πως είσαι γκέι;». Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως είναι πως, όσο αυθόρμητη και καλοπροαίρετη και αν είναι, η συγκεκριμένη ερώτηση ουσιαστικά ακυρώνει τη ζωή ενός ανθρώπου. Στο κάτω κάτω οι άνθρωποι είμαστε τόσο περίπλοκα όντα που, αν το καλοσκεφτούμε, θα δούμε ότι μπορούν να υπάρξουν άπειροι συνδυασμοί φύλου, εμφάνισης, συμπεριφοράς και σεξουαλικότητας.
Είχα τη μεγάλη τύχη να έχω δυο «χαλαρούς» γονείς. Έτσι μεγάλωσα αντιμετωπίζοντας τις ερωτικές μου προτιμήσεις ως μια ακόμα πλευρά της προσωπικότητάς μου και όχι σαν ένα πρόβλημα ή ένα ένοχο μυστικό. Οι φίλοι μου το ήξεραν εξαρχής αφού πάντα μοιραζόμουνα μαζί τους τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου. Αλλά και στη δουλειά μου γρήγορα σταμάτησα να κρύβομαι. Όχι, δεν θεωρώ απαραίτητο να ανακοινώνεις δημόσια τη σεξουαλικότητά σου, πιστεύω όμως πως όταν σχετίζεσαι στενά με κάποιον άνθρωπο (φιλικά, συγγενικά, επαγγελματικά) θα πρέπει να γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Είδα ότι, σε προσωπικό επίπεδο, κανείς δεν είχε ουσιαστικά πρόβλημα. Ακόμα και άντρες που είχαν μια συμπεριφορά αρκετά «μάτσο» το αποδέχτηκαν. Φαίνεται τελικά πως όταν εμείς δεν βλέπουμε κάτι σαν πρόβλημα, δεν το βλέπουν ούτε οι άλλοι.
Δεν συνέβη ως τώρα να συνάψω μακροχρόνιες σχέσεις. Όμως οι περισσότερες γκέι γυναίκες που γνωρίζω διατηρούν τέτοιες. Παλιότερα το λεσβιακό μοντέλο σχέσης απλώς αντέγραφε το ετεροφυλοφιλικό. Αυτό σταδιακά αλλάζει και σήμερα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συνδυασμοί προτύπων και ρόλων. Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, τώρα, είναι μια σοβαρή απόφαση είτε είσαι γκέι είτε στρέιτ. Δεν είναι θέμα μόνο επιθυμίας αλλά και συνθηκών. Αν ποτέ θελήσω παιδί, πάντως, θα το επιδιώξω μέσα από μια ουσιαστική και ισορροπημένη σχέση. Και θα ήθελα τον πατέρα φίλο ώστε να συμμετέχει στη ζωή του παιδιού.
Νομίζω πως πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε την ύπαρξή μας όσο πιο ορατή γίνεται. Όχι μόνο διότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή που θέλει αλλά και γιατί κρατώντας κρυφή τη σεξουαλικότητά μας τη μετατρέπουμε σε ένοχο μυστικό, συντηρώντας έτσι την άποψη ότι οι γκέι είναι άτομα «περιθωριακά».
Μία κλασική παρανόηση για τις λεσβίες είναι το περίφημο «δεν βρήκες ακόμα τον κατάλληλο άντρα», στο οποίο θέλεις να απαντήσεις «ούτε εσύ», μπας και καταλάβει ο άλλος ότι μια τέτοια ατάκα ουσιαστικά ακυρώνει όλη σου την ύπαρξη!
Δυστυχώ όταν σκέφτομαι πως το ποσοστό των ανοιχτά γκέι γυναικών στην Ελλάδα είναι αρκετά περιορισμένο και πως μέσα σ’ αυτό ίσως να μη βρω ποτέ τη γυναίκα με την οποία θα ήθελα να μοιραστώ τη ζωή μου. Ευτυχώ όταν υπάρχουν στιγμές μέσα σε μια σχέση που με τον άλλο γίνεσαι ένα. Και τότε η μοναξιά που μας ακολουθεί από τη γέννησή μας μοιάζει για λίγες στιγμές να χάνεται.
Αν μπορούσα θα άλλαζα την κοινωνία, όχι τη σεξουαλικότητά μου. Διότι σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε απλά ό,τι είμαστε. «Το τι ρισκάρεις αποκαλύπτει το τι θεωρείς σημαντικό» καθώς γράφει η Τζανέτ Γουίντερσον στο «Πάθος».
Ευαγγελία Βλάμη, 46 ετών, φωτογράφος
Οι ομοφυλόφιλες γυναίκες είμαστε πιο κλειστές από τους γκέι άντρες κυρίως εξαιτίας της διαπαιδαγώγησης μας. Η πλειοψηφία παραμένει αόρατη, ενοχική, διαιωνίζοντας τις διακρίσεις. Βεβαίως στα μεγάλα αστικά κέντρα η ζωή έχει καλυτερεύσει σε σχέση με το παρελθόν. Υπάρχουν περισσότερες νέες, κυρίως, γυναίκες που βγαίνουν «προς τα έξω». Επίσης το Διαδίκτυο προσφέρει πολλές δυνατότητες για επικοινωνία και πληροφόρηση. Μπορεί να έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ως την πραγματική απελευθέρωση αλλά τουλάχιστον πάψαμε να νιώθουμε πως είμαστε οι μόνες στον κόσμο.
Στην οικογένεια και στους φίλους «δηλώθηκα» στα 16 μου χρόνια, στη δουλειά στα 21. Οι γονείς μου ήταν αρχικά αρνητικοί αλλά με την πάροδο των ετών «εκπαιδεύτηκαν». Ο εργασιακός χώρος ήταν πιο σκληρός στις διακρίσεις και χρειάστηκε προσπάθεια να μην με σχολιάζουν, τουλάχιστον μπροστά μου. Αλλά τα υποτιμητικά αστεία με την μορφή πειραγμάτων ή ανεκδότων δεν σταμάτησαν ποτέ. Οι γυναίκες, άλλες με απέφευγαν και άλλες με αντιμετώπιζαν σαν εξωτικό φρούτο. Οι δυσκολίες ήταν περισσότερες από την μεριά των ανδρών. Μάλιστα με παρενοχλούσαν σεξουαλικά συχνότερα από ό,τι τις ετεροφυλόφιλες συναδέλφους.
Οι «έξωθεν» πιέσεις για την ύπαρξη και μόνο μιας σχέσης μεταξύ γυναικών είναι μεγάλες. Για τον κοινό νου «οι λεσβίες δεν κάνουν σχέσεις, απλώς βρίσκονται περιστασιακά», πράγμα που μεταδίδεται και σε μας τις ίδιες. Το πιο δύσκολο νομίζω είναι το πώς θα συντηρήσουμε μια σχέση αφού κανείς θεσμός δεν την αναγνωρίζει, ούτε την υποστηρίζει.
Δεν θέλησα να κάνω παιδί. Αν όμως το επιχειρούσα θα το έκανα με την στήριξη τόσο της συντρόφισσας μου όσο και της οικογένειας και του φιλικού μου περιβάλλοντος. Εικονικές πραγματικότητες δεν χρειάζεται κανένα παιδί, μόνο αγάπη, καθημερινή επαφή και επικοινωνία.
Το χειρότερο που έχω ακούσει για τις λεσβίες είναι ότι είμαστε ανδρογυναίκες, τόσο στην εμφάνιση όσο και την συμπεριφορά. Ότι δεν έχουμε κριτήρια και την «πέφτουμε» σε οποιαδήποτε γυναίκα. Μια οπτική καθαρά ανδρική, ωστόσο…
Ποτέ δεν ένιωσα άσχημα για την ερωτική μου ταυτότητα. Η μόνη δύσκολη περίοδος ήταν η εφηβεία και αυτό λόγω έλλειψης ενημέρωσης. Κατά τα άλλα, δεν βρήκα ποτέ κανένα λόγο να απαρνηθώ ό,τι είμαι.
Μαρία Cyber, 37 ετών, ιδιοκτήτρια διαφημιστικής εταιρίας
Διοργανώνοντας εδώ και χρόνια φεστιβάλ, εκδηλώσεις, πάρτι κ.λπ. μπορώ να πω ότι σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα από ποτέ. Το βλέπω και στις επαφές μου για την Proud Services και το lesbian.gr με διαφημιστές, χορηγούς, καλλιτέχνες κ.λπ. Σε τέτοιους επαγγελματικούς χώρους τουλάχιστον η σεξουαλική ταυτότητα δεν στέκεται πλέον εμπόδιο στη δουλειά ή την καριέρα σου. Δεν ξέρω αν άλλαξε η ηθική ή αν τα νούμερα των πωλήσεων επέβαλαν την αλλαγή νοοτροπίας, μπορείς όμως πλέον να διαπραγματεύεσαι ισότιμα.
Πάνε 22 χρόνια από τότε που το είπα στους δικούς μου ανθρώπους. Τους πήρε μία δεκαετία να το αποδεχθούν πλήρως. «Περνάς φάση», επέμεναν. Καλύτερα να βγαίνεις προς τα έξω σε μικρή ηλικία γιατί τότε είναι ευκολότερο και για σένα και για τους γονείς. Σε σχολείο, παρέες κ.λπ. δεν συνάντησα πρόβλημα. Όσο πιο ευθύς και ειλικρινής είσαι τόσο πιο εύκολα σε αποδέχονται. Τα κρυφά μυστικά είναι που δημιουργούν θέμα. Σήμερα έχω τις ίδιες δυσκολίες που έχει κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου σεξουαλικότητας – ασφάλειες, δάνεια, εφορίες…
Ο γκέι γάμος δεν αποτελεί για μένα προτεραιότητα. Περισσότερο με απασχολεί να γυρίσω τον κόσμο, ας πούμε. Μπορεί και να ήθελα ένα παιδί. Το σκέφτομαι πολύ τελευταία, ίσως είναι και ορμονικό, έχω όμως τις ίδιες αναστολές με κάθε ανύπαντρη μητέρα. Θα ήθελα βέβαια να το μοιράζομαι με κάποιον ή κάποια γιατί είμαι ευθυνόφοβη και πολυάσχολη – να μην έχω όλο το «πρότζεκτ» πάνω μου! Τώρα το αν θα κατέφευγα στην υιοθεσία, την τεχνητή γονιμοποίηση ή αν θα πλάγιαζα με κάποιον γκέι φίλο, μου είναι αδιάφορο. Με στρέιτ άντρα πάντως θα το απέφευγα διότι θα ζήταγε πράγματα στην πορεία - είναι ο τρόπος που ένας άντρας πιστεύει ότι σε «δένει».
Χαριτολογώντας θα πω ότι οι σχέσεις με άντρες είναι ευκολότερες διότι αυτοί δεν έχουν περίοδο, δεν τραβούν υστερίες κ.λπ. Αν και οι στρέιτ φίλες μου μακαρίζουν εμάς τις λεσβίες που έχουμε να κάνουμε μόνο με γυναίκες! Διατηρώ μια σχέση ένα χρόνο τώρα και νιώθω υπέροχα. «Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη που στο βουνό με δύναμη βελανιδιές λυγάει», καθώς γράφει η Σαπφώ…
Θεωρώ ψύχωση να κρύβει κάποιος σήμερα τη σεξουαλική του ταυτότητα και μάλιστα τόσο άγαρμπα. Εκτός και αν ζει στο Ιράν ή το Αφγανιστάν. Είναι σαν να κρύβεις διαρκώς ένα σακουλάκι καραμέλες κάτω από το μαξιλάρι σου. Ε δεν μπορεί, κάποτε ή θα τις φας ή θα σου χαλάσουν.
Τα παίρνω άσχημα όταν ακούω τη φράση «δεν έχεις βρει ακόμα τον κατάλληλο άντρα» ή όταν σου λένε ότι χρησιμοποιείς τα διάφορα sex toys – όσες τα χρησιμοποιούν - ως «υποκατάστατο». Όχι ευχαριστούμε, τα καταφέρνουμε και μόνες μας. Τίποτε δεν μας λείπει.
Η χειρότερη εμπειρία που είχα ως λεσβία ήταν όταν στα 15 μου χρόνια πήγα σε μία μάζωξη πολιτικοποιημένων λεσβιών που τη βρήκα πολύ μίζερη. Η καλύτερη, το πρώτο φιλί που αντάλλαξα με γυναίκα.