Είχα να πάω ακριβώς 10 χρόνια στο Βερολίνο, τότε είχα φύγει στεναχωρεμένη γιατί τελείωσα μια σχέση αλλά κατενθουσιασμένη γιατί γνώρισα μια πόλη που μου πήγαινε πολύ. Μπήκα στο αεροπλάνο με τον ίδιο φόβο που πάντα μπαίνω σε αεροπλάνο και με την αγωνία όχι μόνο να προσγειωθω αλλά και να δω πόσο αυτή η αγαπημένη μου πόλη έχει αλλάξει. Πήγα πάλι με την στενάχωρη σκέψη του πιθανού τελειωμού μιας σχέσης και περίμενα την στιγμή που θα βρεθώ στους δρόμους του Kreuzberg να περπατάω μόνη μου, γλυκά μελαγχολικά και το κρύο να με κρατάει σε ένταση.
Προσγειώθηκα αισίως στο αεροδρόμιο, πήρα ταξί και πλήρωσα 15 euro για να βρεθώ στην καρδιά του Βερολίνου της Potsdamer Platz, εκεί μένει ο πατέρας μου πλέον. Την πρώτη μέρα είχα την τύχη να δω το καινούργιο Βερολίνο, έτσι φάνηκε στα μάτια μου αυτή η πλευρά της καλογυαλισμένης πόλης, βρέθηκα στο κινηματογραφικό μουσείο, μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι, χάθηκα μέσα σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο που είδα κάθε λογής κόσμο, ακόμα οι punks είναι ίσως οι τελευταίοι της Ευρώπης που έχουν παραδοσιακά απομείνει σε αυτήν την underground πόλη που παρόλο που οικοδομείτε ξανά κρατάει γερά την παράδοση του ανατρεπτικού.
Ευχάριστα αξιοπερίεργο ήταν ότι κυριολεκτικά παντού επιτρέπονταν οι τετράποδοι φίλοι μας και το ακόμα πιο χρήσιμα ευχάριστο ήταν ότι οι τσέπες μου με άνεση άντεχαν τις τιμές στα εμπορικά μαγαζιά. Να ένας καλός λόγος να πας Βερολίνο το Σαββατοκύριακο, το πολυκατάστημα της Nike όπως και όλα τα επώνυμα ρούχα έχουν αξιοσημείωτη διαφορά στην τιμή, το ίδιο και τα ηλεκτρονικά ήδη.
Βράδυ επόμενης μέρας και η στιγμή που θα ξαναγύρναγα μετά από 10 χρόνια στην Oranienstr., το τιμημένο gay underground δρόμο στην καρδιά της μικρής Ισταμπουλ που ονομάζουν οι Τούρκοι, το Kreuzberg, η περιοχή που έμεινα ένα μήνα στα 25 μου.
Μέσα στα 10 αυτά χρόνια που είχαν περάσει, συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα αλλάξει πολύ πιο πολύ, από ότι το Roses bar ή το club SO36 ή ακόμα και η υπέροχη αίσθηση να προχωράς βράδυ στην Oranienstr. Πριν όμως φτάσω εκεί, είχαμε περάσει μια βόλτα από ένα lounge cafe που είχε βραδιά για γυναίκες. Ένα υπέροχο μέρος, για φαΐ, ποτό, μπιλιάρδο και κορίτσια. Στο Βερολίνο τα Lesbian Bars δεν είναι πάρα πολλά αλλά οι λεσβιακές βραδιές είναι άπειρες, κάθε μέρα και σε άλλο μέρος οργανώνονται παρτυ και events για γυναίκες που γουστάρουν γυναίκες.
Δεν υπάρχει νεκρή περίοδος, δεν υπάρχει περίοδος που δεν θα έχεις τι να κάνεις. Άσε που η καρδιά της πόλης χτυπάει πολύ δυνατά όσο αφορά τις απίστευτες παραστάσεις, τις εναλλακτικές συναυλίες και τα sex parties. Παρόλο που είχα καλή παρέα που έμενε Βερολίνο και τα ήξερε, η καλύτερη ενημέρωση για να δούμε τι αξίζει να κάνουμε ερχότανε από το δωρεάν περιοδικό SIEGESSAULE που έβρισκες σχεδόν παντού.
Μετά από 6 ποτά, αναλυτικά: 2 Μαρτίνι, 1 Καϊρπιρινια, 1 κρασί, 1 Αμαρέτο και 1 μπύρα που μας κόστισαν σύνολο μόλις 19, 50 euro, φυσικά οι μερίδες είναι κανονικές και όχι ελληνικές, πήραμε το πανεύκολο και χρήσιμο Βερολινέζικο Μετρό, κατεβήκαμε στο σταθμό Kottbusser Tor για να βγουμε με λιγα βηματα στην Oranienstr. Και να καταλήξουμε σε ένα HomoOriental Party που γίνεται κάθε μήνα στο πιο γνωστό gay club, SO36.
Έλληνες και Τούρκοι, αδερφές ενωμένοι και Βερολινέζοι να κοιτάνε σε ένα αποθεωτικό παρτυ με υπέροχους τούρκους και θεές τουρκάλες και Βερολινέζους και Βερολινέζες και Έλληνες λίγους, να χορεύουν σε εκκωφαντικούς ήχους που θύμιζαν techno με τσιφτετέλι και που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούσες απλά να καθίσεις να χαζεψεις. Ξέχασα να σας πω ότι πριν το club κάναμε μια γρήγορη στάση 2 δρόμους πιο πίσω μάλλον στο αρχαιότερο και που επιβάλετε να επισκεφτείτε, Roses Bar. Από τότε μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η διακόσμηση του Roses και 10 χρόνια μετά μου έκανε την ίδια έκπληξη.
Έχει μείνει στην εποχή του μεσοπολέμου με κόκκινο βελούδο και εάν υπάρχει ο όρος ανατρεπτικές bollywood εικόνες μέσα σε πολλά λαμπάκια που παραδόξως έκαναν το μέρος σκοτεινό, θα τον χρησιμοποιούσα. Δυνατή αδιάφορη μουσική και κόσμος αλλοπρόσαλλος από γάλλους γιάπηδες μέχρι νέο punk αγοράκια και λεσβίες. Εκεί μέσα κάποτε είχα αντικρίσει όλη την underground σκηνή του Βερολίνου. Περίεργες τραβεστί από βόρειους Αλμοντοβαρικους κόσμους δίπλα σε όμορφες δερμάτινες σκληρές λεσβίες με απαλά αγγίγματα. Είναι τόσο δύσκολο να περιγράψεις το Βερολίνο, τουλάχιστον όσο αφορά το κομμάτι αυτών των παραδοσιακών gay bars. Λονδίνο έχω χιλιοπαει, Παρίσι το ίδιο, Άμστερνταμ, Μαδρίτη, κανένα δεν μοιάζει με το Βερολίνο.
Το Βερολίνο είναι ιδιαίτερο, είναι ακόμα αυθεντικό, εναλλακτικό, υπόγειο, φλογερό, ζεστό μέσα στο κρύο του και η διακόσμηση των μαγαζιών αυτών που διατηρούν το στυλ του, δεν μπαίνει σε κανόνες γιατί είναι όπως τα περιποιημένα ή μη, δωμάτια καταλήψεων.
Εάν θες να πας Βερολίνο για να βάλεις τα επώνυμα ρούχα σου, για να φερθείς σαν νεόπλουτος νομίζω ότι αυτή η πόλη δεν σε σηκώνει. Εάν θες να βάλεις το δερμάτινο μαύρο παντελόνι σου και να ξεχυθείς στην κολασμένη νύχτα του, τότε θα σε ικανοποιήσει απόλυτα.
Βγαίνουμε από το Roses και πάμε SO36, τιμή ποτού σε club μόλις 6 euro τα special ποτά, όσο για τις μπύρες πουθενά το μεγάλο μπουκάλι δε ξεπέρασε τα 3 euro. Μεγάλος διάδρομος, απαραίτητη στάση στην γκαρνταρόμπα να αφήσουμε πουλόβερ, γάντια, σκούφους και μπουφάν για να χυθούμε μέσα στον κόσμο που σου έκανε το κεφάλι περισκόπιο μέχρι να βρεις που θα σταθεί το βλέμμα σου. Δυο υπέροχοι Τούρκοι, άντρες μελαψοί γύρω στα 30, τσακώνονται ερωτικά για το ποιος θα συνοδεύσει στον έξαλλο ναρκωτικό χορό του, ένα αγόρι πανέμορφο γύρω στα 20. Άλλοι φιλιόνται παθιασμένα και κοπέλες ανατολίτισσες, σου κερδίζουν απόλυτα την προσοχή.
Γερμανιδουλες νεαρές, στολισμένα όμορφα φρικακια προσπαθούν να σταθούν στην κατάμεστη πίστα. Ένας μαύρος με φτερά αγγέλου μου αποσπά την προσοχή στον podioum των go go boys γιατί χορεύει οριενταλ χορούς και αν και η λογική μου το θέλει παράταιρο, τα μάτια μου το έβρισκαν περίεργα αρμονικό. Δυο Τουρκάλες λεσβίες, ακριβώς σαν ερωτευμένο αντρόγυνο ξεχνιόνται από τον κόσμο και ανταλλάσσουν σφιχτές αγκαλιές σαν η μια, η πιο αρρενωπή, να φοβάται να στερηθεί την άλλη, την όμορφη γυναίκα. Από πίσω ακριβώς κοριτσάκια πολλά, όρθια μιλάνε, γελάνε χορεύουν και μπερδεύουν τις εθνικότητες όπως η dj τους ήχους. Ένα παρτυ με πολλούς κόσμους, φυλές, ομορφιές και απίστευτο κέφι. Σίγουρα εάν ήμουνα σε πιο μικρή ηλικία θα είχα γίνει ένα με αυτό αλλά χαιρόμουνα που τα έβλεπα όλα μέσα από τον ηλεκτρονικό φακό της κάμερας μου, άλλωστε το βράδυ ήθελα να γυρίσω μόνη μου στο σπίτι.
Μετά το παρτυ, μετά τα ποτά, η επιθυμία ήταν μια. Λουκάνικα δίπλα από την σόμπα των δρόμων. Τα μεγάλα κιόσκια που μαζεύετε ο κόσμος, το ζεστό κόκκινο δυνατό κρασί, το κρύο σε κρατάει ξεμέθυστο, τα γέλια μέσα από τα πασαλειμμένα με μουστάρδα χείλια, η ελευθέρια στην χώρα που γεννήθηκε ο ναζισμός, ναι αυτό είναι για μένα το Βερολίνο. Την άλλη μέρα τρικλίζοντας ακουμπώ τα πόδια μου στο πάτωμα, ψάχνοντας τις παντόφλες, προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μετά το Οριενταλ παρτυ, κάτι ακόμα τούρκικο όπως ο τούρκικος καφές και τα γυναικεία χαμάμ ήταν απαραίτητα.
Μετρό, δυο τρένα, αλλαγή και ένα καλό μασάζ πριν μείνω αναπαυτικά ακίνητη στο χαμάμ.
Δίπλα στο Schoko (Fabrik) Cafe ένα παραδοσιακό, αυστηρά λεσβιακό μέρος του Βερολίνου, είναι τα γυναικεία χαμάμ. Επιτέλους ότι ζήλευα με τις αντρικές σάουνες που στην Ελλάδα δεν είχαμε για γυναίκες, τώρα μπορώ να το απολαύσω. Όταν έξω έχει μειον7 βαθμούς και εσύ είσαι με ένα γλυκό hangover μέσα σε χαμάμ, εγώ αυτό το λέω χλιδή και μετά τα χαμάμ εάν ακόμα θέλεις γυναικεία παρέα συνεχίζεις στο Schoko bar δίπλα, έτσι και έκανα αλλά όχι για πολύ αργά, γιατί η επομένη ήταν η μέρα που έπρεπε να κάνω τα ψώνια για το Proud Shop της Αθήνας.
Στάση μετρό Nollendrofplatz και από πάνω βλέπεις το τεράστιο rainbow για να φτάσει το τρένο και να κατεβείς, να τρέξεις να μπεις σε ένα μεγάλο gay πολυκατάστημα με ότι ποθεί η καρδιά σου σε δώρα, φωτογραφίες και gadgets. Χάθηκα μέσα εκεί για ώρες, χάζευα τα πράγματα και τον κόσμο μέχρι που αποφάσισα να πάω την επόμενη μέρα με τον πατέρα μου για να μου κουβαλήσει τα πράγματα που θα αγόραζα.
Μετρό πάλι και αμέσως επόμενη στάση το Wittenbergplatz, ξεχύνετε ένας τεράστιος δρόμος με εμπορικά και εκεί πιο κάτω το KaDeWe που μπορείς να ψωνίσεις ότι δεν μπορείς να φανταστείς.
Πείναγα και επειδή είχα βαρεθεί τα λουκάνικα, απόφυγα να ενισχύσω το rainbow περίπτερο με τα hotdogs που ποζάρει με το που κατεβαίνεις στο σταθμό και προτίμησα σαμπάνια και γεύσεις που την συνοδεύουν, σε έναν από τους χλιδατους ορόφους του πολυκαταστήματος που πραγματικά αξίζει να δείτε γιατί ξεπερνάει και τις γκαλερί Λαφαγιετ.
Το Βερολίνο δεν έχει gay περιοχές όπως το Σοχο στο Λονδίνο ή την Τσουεκα στην Μαδρίτη ή το Μαρε στο Παρίσι, το Βερολίνο παρόλο που οι gay οδηγοί του, αναγράφουν κάποιες περιοχές όπως το Schoneberg, Kreuzberg, το Mitte και άλλες, ως gay, δεν είναι αυτό που συναντάς στις άλλες χώρες.
Δεν κατεβαίνεις σε μια μικρή περιοχουλα με όλα τα καφέ μαζεμένα και γεμάτα rainbow σημαίες. Στο Βερολίνο πρέπει να κοιτάς στο SIEGESSAULE που θες να πας και όχι να ξεναγηθείς στις κατά συνθήκη επονομαζόμενες gay περιοχές.
Το Βερολίνο είναι τεράστιο, σκεφτητε ότι αριθμει 367 gay σημεια από saunas, cafe, bars, clubs, culture centers.
Το Βερολίνο είναι σχετικά φτηνό εκτός από το ταξί που είναι υποφερτό και το μετρό που συμφέρει κατευθείαν με το που πας να βγάλεις κάρτα ημέρας ή εβδομάδας.
Σε αυτό το κείμενο που γράφω δεν θα βρείτε πουθενά πληροφορίες για τα επώνυμα αξιοθέατα της πόλης και τα μουσεία, εκτός από το Μουσείο των Πούστηδων (Schwules Museum: Η λέξη Schwulen στα γερμανικά σημαίνει πούστης, αδερφή και το gay κίνημα την έχει υιοθετήσει, την έχει οικειοποιηθεί και την χρησιμοποιεί απενοχοποιημενα, θα την συναντήσετε περισσότερες φορές από την λέξη ομοφυλόφιλος), το Αρχείο Γυναικών και κάποιες άλλες χρήσιμες πληροφορίες που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου.
Schwules Museum και πήγαινα με τον πατέρα μου και μάλλον για αυτό το λόγο ήταν κλειστό και γλίτωσε ο άνθρωπος αυτήν την εμπειρία που προσευχόταν να αποφύγει.
Την επόμενη όμως μέρα η τύχη του επιφύλασσε κάτι που η μανιάτικη ταυτότητα του δυσκολεύτηκε να χωνέψει. Μετά από επίμονη άρνηση του και αναγκαστική αναμονή του 40 ολόκληρα λεπτών στο τσουχτερό κρύο, βλέπεις δεν έμπαινε στο gay πολυκατάστημα, το οποίο απέξω εκοσμειτο με τεράστιες αφίσες όμορφων αγοριών, στο τέλος αναγκάστηκε να κουβαλήσει κουτιά και τσάντες που όλα γράφανε πάνω την λέξη ΗΟΜΟ, ευτυχώς την στιγμή που έκανε τον συνειρμό και κοίταζε μια τα κουτιά και μια αυτόν, ήταν η στιγμή που φτάναμε σπίτι.
Θα μπορούσα να γράφω πολλά για τον πατέρα μου και εμένα στο gay Βερολίνο, ήταν πολύ πιο κουμπωμένος από την Αθήνα, ένιωθε πιο απειλούμενος και συνεχεία μουρμούραγε ότι εάν έβλεπε ο παππούς τι αναγκάζεται να κάνει για χάρη μου, θα ήταν η ντροπή της Μάνης, φαντάζομαι όμως ότι το κείμενο το διαβάζετε για το Βερολίνο και όχι για την σχέση με τον πατέρα μου στο Βερολίνο.
Φοράω τις Martins αρβύλες και μου λείπει το μπουφάν μου το δερμάτινο που άφησα στην Αθήνα, οι μπότες μου ακουμπάνε το πεζοδρόμιο της οδού των καταλήψεων, Kastanienallee.
Εκεί γυρνάω χρόνια πίσω, στην Αθήνα των σκληρών όμορφων Εξαρχείων, μπαίνουμε με μια φίλη σε ένα καφέ για ποτό, εναλλακτικό καφέ, ετσι φάνταζε η περιοχή, κόσμος, μουσική, αναπαυτικά χανόμαστε σε κάτι καθίσματα γύρω από μεγάλα τραπέζια και παρέα μαζεύετε γύρω μας.
Ο δρόμος της Kastanienallee βρίσκεται στην περιοχή Πενσλαουρμπεργκ που από τότε με τις καταλήψεις μέχρι σήμερα, έχει αναβαθμιστεί και βρίσκεις όλο υπέροχα cafe και bars, μην φανταστείτε όμως ότι η ενέργεια και η αισθητική που σου αφήνει το μέρος είναι διαφορετική από εκείνη της περιοχής των παλιών Εξαρχείων. Όταν οι Βερολινέζοι μιλάνε για αναβάθμιση γνωρίζουν ότι αυτός ο δρόμος ήταν πραγματικά όλο καταλήψεις και punks όποτε για αυτούς είναι μια αναβάθμιση η σημερινή μορφή της περιοχής που θεωρείτε πολύ μοντέρνα, ανερχόμενη και απαραίτητο σημείο να επισκεφτείτε.
Εμένα με συγκίνησε πολύ που βρισκόμουνα πάλι εκεί όπως με συγκίνησε και ο κόσμος που δεν ήταν δήθεν, για αυτό είχα λατρέψει και τότε στο Βερολίνο. Φεύγοντας από Αθήνα και τρώγοντας στην μάπα λεσβίες που άκουγαν τετριμμένη μουσική και όντας εγκλωβισμένη σε λεσβιακούς χώρους επιπέδου αδιανόητου για τα γούστα μου, είχα βρεθεί σε μια πόλη που μπορούσα απόλυτα να είμαι εγώ και να βρω και άλλες σαν και εμένα. 10 χρόνια μετά είχα αλλάξει πολύ αλλά τα γούστα μου πάνω κάτω ήταν τα ίδια και το Βερολίνο τελικά ένα κομμάτι του είχε μείνει ίδιο να με ικανοποιεί.
Ακόμα και με ένα ποτήρι κόκκινο ζεστό κρασί, καταφέρνεις να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να τον ανεβάσεις σε μια μεγάλη μαύρη σαμπρέλα, να τον καθίσεις και να αφήσεις τα πόδια και το σώμα σου να κατρακυλήσουν σε μια μεγάλη κατηφόρα με στρωμένο χιόνι για να σκάσεις πάνω σε ένα πουπουλένιο τοίχο και μετά με ανοιχτά τα χέρια στο λευκό έδαφος και όλα αυτά δίπλα στο εμπορικό κέντρο, με χιλιάδες να σε κοιτάνε και τους φίλους σου να σε παίρνουν φωτογραφία. Πολλές στρωμένες πίστες σε περιμένουν σε διάφορα σημεία του Βερολίνου για να σε κάνουν να νιώσεις για λίγα λεπτά σαν παιδί, να αγαπήσεις την προβληματική σχέση σου και να γελάσεις χωρίς να σκεφτείς εάν θες να χωρίσεις.
Βερολίνο μακριά από την Αθήνα και μόλις 3 ώρες πτήση.
Προχωράω σε ένα βιβλιοπωλείο με περισσότερα λεσβιακά gadgets, γνωρίζω την υπάλληλο που συμμετέχει στις Drag Kingz του Βερολίνου, με εξυπηρετεί τέλεια και φεύγω με λίγες τσάντες για να πάω να τσιμπήσω κάτι απέναντι σε ένα gay cafe/bar.
Μπαίνω μέσα και με βοηθάνε δυο γερμανίδες λεσβίες να παραγγείλω και μου πιάνουν την κουβέντα με σπαστά αγγλικά και πολλές χειρονομίες σωματικής συνεννόησης.
Το Βερολίνο ήταν η πόλη που αναγκάστηκα στο σουπερμαρκετ να κακαρίσω σαν κοτόπουλο, να δείξω το μπούτι μου στην υπάλληλο και όλα αυτά στην προσπάθεια μου να τους εξηγήσω ότι ήθελα να αγοράσω ένα μπούτι γαλοπούλας και μετά έκανα εικονικό ντους στους διαδρόμους του σουπερμαρκετ ψάχνοντας για σφουγγάρι και κατέληξα στα αφρόλουτρα γιατί αυτό είχαν καταλάβει μετά την παράσταση μου.
Ας πάμε όμως πίσω στο gay cafe/bar που με περίμενε το τοστ και η μπύρα μου και οι καινούργιες γερμανίδες φίλες με τις οποίες μιλάγαμε μεγαλωφώνος στην απόσταση της μπάρας και να τους λέω ότι είμαι από Ελλάδα και ήρθα να δω τον μπαμπά μου, εκείνη ήταν η στιγμή που άκουσα ένα ελληνικό "Μαρία" και είδα ένα γνώριμο προφίλ από έναν καθρέπτη. Η Μαίρη από τη gay οργάνωση ΟΛΚΕ έκανε διακοπές στο Βερολίνο.
Tο ίδιο περίπου και άκρως χρήσιμο μου συνέβη όταν με έστειλαν να πάω για σιδέρωμα τα πουκάμισα του μπαμπά μου στο καθαριστήριο, έκανα ώρες να της εξηγήσω ότι απλά ήθελαν σίδερο και όχι πλύσιμο και αυτή μου μίλαγε την γλώσσα την βαριά που ποτέ δεν έμαθα και προσπαθούσε να μου πει ότι θα πρέπει να τα βρέξουν για να τα σιδερώσουν και εγώ τα τράβαγα τα έβαζα κοντά στην μύτη μου, τα μύριζα παραστατικά και τις επαναλάμβανα τις λέξεις που ήξερα "άλλες γκουτ" όλα καλά και μετά στα αγγλικά επαναλάμβανα "you don't need to wash them".
Χτυπάει το κινητό μου μέσα στο καθαριστήριο και είναι η καλή μου που ήμασταν στα κακά μας από την μέρα που έφυγα από την Αθήνα και όλο νεύρα της λέω "άσε με ρε γαμώτο θα ξαναπλυνουν τα πουκάμισα" και της το κλείνω χωρίς να καταλάβει εκείνη τίποτα αλλά η σιδερώτρια από πίσω, μου λέει "ελληνίδα είστε;" και δεν χάρηκα ποτέ μου περισσότερο στο άκουσμα ελληνικών.
Ακόμα μεγαλύτερη χαρά πήρα που είδα την γνωστή μου, ελληνίδα, σε ένα άσχετο gay cafe στο Βερολίνο εκείνο το μεσημέρι. Ένιωσα ότι έμενα σε αυτήν την πόλη και ένιωσα οικεία σε ένα άγνωστο καφέ να μιλάω με γνωστή μου.
Barbie Bar, δεν έχετε δει "επαναστάτριες" Barbie, εξελιγμένα φανζιν από το 80 που αξίζει να αγοράσεις, άψογη μουσική σε ένα queer xmas party στο Barbie Bar. Καθόμασταν σε ζέβρα υφάσματα και χαζεύαμε το φορτωμένο σε διακόσμηση bar, την λαλίστατη και ευγενέστατη barwoman, την δημιουργό των Barbie που ήταν σαν την οικοδεσπότησα εκεί, το ζευγαράκι δίπλα μας που ήθελε την ησυχία του και αναρωτήθηκα δυνατά στην Ελληνίδα φίλη "σε πόσες ελληνίδες λεσβίες θα άρεσε αυτό το μέρος;".
Ξέρω λίγες, αλλά είμαι σίγουρη ότι ότι αυτό το μέρος στην Αθήνα δεν θα χώραγε, στο Βερολίνο όμως φάνταζε ταιριαστό με την πόλη του και σε έκανε να νιώθεις άνετα με την αισθητική του που δυσκολευόμουνα να πω ένα είναι ξεπερασμένη ή προχωρημένη.
Ακριβώς αυτό είναι που δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω. Αυτήν την αντίθεση, αυτήν την απορία που ακόμα δεν μπορώ να την απαντήσω. Εάν θεωρήσετε το Λονδίνο προχωρημένο για την προσωπική μου άποψη είστε μπανάλ, το Λονδίνο είναι κορεσμένο, εάν ήσασταν σε αυτό το Barbie bar και σκεφτόσασταν το Sodade στην Αθήνα, σίγουρα θα λέγατε ότι είναι πιο αρμονικά διακοσμημένο και πιο ευπρεπές το Sodade, τι ήταν όμως αυτό που δεν με έκανε να δώσω την απάντηση "ντεμοντέ, ξεπερασμένο" και να ηρεμούσε έτσι το ανήσυχο μυαλό μου.
Ήταν ότι εγώ δεν ήθελα να περάσω στο παρελθόν εμένα? Ήταν ότι εκτιμούσα την αυθεντικότητα του και η αυθεντικότητα δεν είναι ποτέ ξεπερασμένη? Μήπως ήταν ότι η τέχνη μιας κουλτούρας που σέβομαι και θέλω να λέγομαι κομμάτι της, δεν εμπορευματικοποιειτε αλλά εξελίσσεται?
Δυο euro ο καφές, 4 euro το σπέσιαλ το Johnnie και ο Dj να μιξαρει καθιστός απίστευτα tunes, ήμουνα πολύ κοντά στον να τον καλέσω Αθήνα άμα πίστευα ότι οι ελληνίδες λεσβίες θα μπορούσαν έστω και λίγο να εκτιμήσουν.
Επειδή στο κείμενο μακρηγορώ και ξέρω ότι φτάσατε να διαβάζετε μέχρι εδώ με την ελπίδα να βρείτε τα σημεία και στέκια από τα οποία θα ξεκινήσετε την περιήγηση σας στο Βερολίνο, κλείνω πιστεύοντας ότι σας έχω περάσει την αισθητική και του τι να περιμένετε σε αυτήν την πόλη.
Σας παραθέτω παρακάτω ένα μικρό κατάλογο με χρήσιμες διευθύνσεις από ελάχιστα gay & lesbian σημεία της πόλης, αφού σκεφτείτε ότι το Βερολίνο αριθμεί εκατοντάδες gay σημεία.
Μην περιορίσετε την εξόρμηση σας στο Βερολίνο σε αυτό τον μικρό κατάλογο, τον παραθέτω μόνο ως σημείο εκκίνησης.
Χρήσιμες Πληροφορίες :
1. Αποκτήστε δωρεάν μέσα στο μετρό, ένα χάρτη του εύκολου μέτρο
2. Βγάλτε εισιτήριο μετρό ημέρας ή εβδομάδαςείναι πολύ ακριβό το μετρό αν βγάζετε ανα διαδρομή.
3. Διαλέξτε ένα από τα σημεία στον ΟΔΗΓΟ και προμηθευτείτε ένα περιοδικό SIEGESSAULE, το gay & lesbian περιοδικό και οδηγός πόλης με χάρτες για όλα τα σημεία, ολα τα events της περιόδου που θα βρίσκεστε Βερολίνο, πολύ χρήσιμος, δωρεάν οδηγός.
Maria Cyber
20 Δεκεμβρίου 2004
