Τις δύο τελευταίες μέρες τα social media ζουν σε ρυθμούς Eurovision, μετά την νίκη της Πορτογαλίας στο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού. με το τραγούδι «Amar Pelos Dois», που τραγούδησε ο νεαρός τραγουδιστής Salvador Sobral.
Τα γούστα πολλά και η ελευθερία έκφρασης της άποψης του καθενός δεδομένη. Όμως, μήπως, σε αυτή την χώρα το παρακάνουμε σε χαρακτηρισμούς και προσβάλουμε ανθρώπους; Μήπως, τελικά, δεν πρέπει να μένει αναπάντητο κάθε σχόλιο μισαλλοδοξίας και ρατσισμού, ακόμα και αν αφορά το πανυγηράκι, ή και όχι, όπως το βλέπει ο καθένας, της Eurovision;
Διάβασα πολλά αυτές τις μέρες. Πολλοί χαρακτήρισαν το παλικάρι "νεκροθάφτη"! Επειδή φορούσε μαύρο κουστούμι. Αν φορούσε μαύρο σκισμένο κολάν, να φαίνονται τα γόνατα, μαύρο σκισμένο μπλουζάκι, να φαίνεται μια ρώγα βρε παιδί μου, και λίγη μαύρη σκιά στα μάτια, θα άρεσε. Κάποιοι σχολίασαν τα μαλλιά. Αν δεν είχε μπερδεμένα μαλλιά, με τούφες να πετάγονται από δω και κει και ένα κοτσάκι προς τα πίσω, αλλά είχε ξυρισμένο μαλλί στο πλάι και μια φράτζα που να ανοίγει ο τόνος του χρώματος στις άκρες, θα άρεσε περισσότερο. Τρελαίνομαι με αυτά τα χτενίσματα. Σαν παιδί κομμωτών χαζεύω με αυτές τις δημιουργίες. Μερικά κουρέματα είναι πραγματικά έργα τέχνης, κάθομαι και τα παρατηρώ, θέλω να τα αγγίξω, αλλά δεν μου επιτρέπεται συνήθως σε αγνώστους... Αλλά το χτένισμα και η εμφάνιση του νικητή της Eurovision δεν με ενόχλησαν, τα βρήκα χαριτωμένα.
Κάποιοι είπαν για απλοϊκότητα, λες και το απλό είναι κακό. Δεν είναι βρε παιδιά. Δεν κουραστήκατε ακόμα από το πλαστικό και το επιτηδευμένο; Δηλαδή μόνο τα κορμιά σιλικόνης και αναβολικών είναι καλά; Η δική μου εκτίμηση είναι ότι ο βομβαρδισμός πλαστικών κορμιών και πλαστικών ανθρώπων από τα ΜΜΕ πραγματικά έχουν αναγάγει το "απλό" στην σφαίρα του περίεργου και διαφορετικού. Μα και αυτοί που μάχονται για την διαφορετικότητα να καταδικάζουν, τελικά, την διαφορετικότητα του απλού;
Δεν γνωρίζω από μουσική και καλές φωνές. Δεν είμαι ειδικός. Άκουσα το τραγούδι της Πορτογαλίας την Τρίτη, στον πρώτο ημιτελικό, δίχως να γνωρίζω όλα τα υπόλοιπα, ότι δηλαδή ο τραγουδιστής είναι σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς, κτλ. Όταν το άκουσα μαγεύτηκα. Τα πορτογαλικά του Salvador Sobral και η μελωδία του μου θύμισαν τον Caetano Veloso. Mου άρεσαν η συναισθηματική ερμηνεία του τραγουδιστή και οι όμορφοι στίχοι. Εντάξει, εγώ τους κατάλαβα, καθώς ισπανόφωνος, τα ισπανικά και τα πορτογαλικά μοιάζουν, τα καταλαβαίνεις. Αλλά δεν ήταν μόνο οι στίχοι. Ήταν ένα τραγούδι που πραγματικά συγκινεί, σίγουρα αν είσαι έτοιμος να συγκινηθείς και αν το επιτρέπεις στον εαυτό σου...
Και φτάνω στην τηλεκριτικό κυρία Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, που ο τίτλος της "κριτικής" της με έκανε να ανατριχιάσω! Η Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου γράφει free: «Την επόμενη φορά στη Eurovision να στείλουμε κάποιον με πατερίτσες και τεχνητό νεφρό»
Προφανώς υπονοεί αυτό που κάποιοι λένε ξεκάθαρα, ότι δηλαδή ο τραγουδιστής χρησιμοποίησε το θέμα της υγείας του για να συγκινήσει και να κερδίσει. Για εμένα δεν λειτούργησε έτσι πάντως, και νομίζω δεν θα είμαι ο μόνος σε ολόκληρη Ευρώπη... Το άκουσα, συγκινήθηκα και ήθελα αυτό το τραγούδι να κερδίσει. Αλλά και να έγινε αυτό, δηλαδή αν κάποιοι άκουσαν το τραγούδι και την ιστορία του τραγουδιστή και, ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή, τον ψήφισαν για να επικροτήσουν την προσπάθειά ενός ανθρώπου που παλεύει για την υγεία του αλλά δεν το βάζει κάτω σε και άλλους τομείς της ζωής του ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ;
Το κακό, κυρία Λυκιαρδοπούλου, είναι ότι σε αυτή τη χώρα δεν θα δίναμε ποτέ την ευκαιρία σε έναν τραγουδιστή με πατερίτσες, σε αμαξίδιο, με τεχνητό νεφρό να φτάσει να μας εκπροσωπήσει στην Eurovision ή όπου αλλού. Όπως δεν θα δίναμε ποτέ την ευκαιρία αυτή σε κάθε τι διαφορετικό, σε έναν ανοιχτά γκέι (γιατί κρυφογκέι πολλά έχουμε στείλει), σε μια ανοιχτά λεσβία, σε μια ή έναν τρανς, σε μια κοπέλα που τα κιλά της δεν ταιριάζουν με το πλαστικό που λέγαμε. Δεν θα δίναμε την ευκαιρία σε κανέναν που να είναι αυθεντικός και απλά διαφορετικά απλός. Αυτό είναι το κακό και η κριτική σας που είναι κακόβουλη, ρατσιστική και που δυστυχώς κάποιοι την ασπάζονται. Διαφορετικά, ναι, θα στέλναμε στην Eurovision κάποιον με παρετίτσες, σε αμαξίδιο, με τεχνητό νεφρό! Και θα ήταν πολύ όμορφο.
Την κυρία Λυκιαρδοπούλου ενόχλησε και η πρόθεση του τραγουδιστή να φορέσει μπλουζάκι με το μήνυμα «S.O.S Refugees» που ευτυχώς δεν του επέτρεψαν να φορέσει γιατί αποτελεί πολιτικό μήνυμα! Κακώς δεν του το επέτρεψαν. Οι καλλιτέχνες έπρεπε να είναι στρατευμένοι. Δεν είναι, σήμερα τελικά, η τέχνη για την τέχνη. Δηλαδή επιτρέπεται σε κάθε δίποδη Μαρία (γιατί της κουτσής της το απαγορεύουμε) να βγαίνει στην τηλεόραση και να λέει την αποψάρα της για κάθε τι που δεν την αφορά, από το με ποιον κοιμάται ο καθένας στο κρεβάτι του, αν θα κάνει παιδιά ή όχι ή αν θα παντρευτεί και με ποιον, και σε αυτόν τον τραγουδιστή όχι; Για ένα θέμα που αφορά όλους μας γιατί όλοι μαζί ζούμε εδώ;
Εμένα πάντως, προσωπικά, με ενοχλούν οι απόψεις μόνο της "κουλής" Μαρίας, "κουλής" στις απόψεις, γιατί η άλλη, η κουλή στο χέρι, μια χαρά κορίτσι είναι, να βγει και να μιλήσει. Ή να τραγουδίσει.
Ας κλείσουμε με τις στίχους του τραγουδιού που φέτος κέρδισε στην Eurovision, μεταφρασμένους στα Ελληνικά:
"Εάν μια μέρα κάποιος ρωτήσει για εμένα
Πες πως έζησα για να σε αγαπάω
Πριν από εσένα, μόνο υπήρχα
Κουρασμένος και χωρίς τίποτα για να δώσω
Αγάπη μου, άκου τις προσευχές μου
Ζητώ να γυρίσεις, να με αγαπήσεις ξανά
Ξέρω πως κανείς δεν αγαπά μόνος
Ίσως σιγά σιγά μπορέσεις να μάθεις ξανά
Αν η καρδιά σου δεν θέλει να δωθεί
Να νιώσει πάθος, δεν θέλει να υποφέρει
Χωρίς να κάνει σχέδια για το τι θα συμβεί αργότερα
Η καρδιά μου μπορεί να αγαπά και για τους δύο"
Γράφει ο Xaris Torto(relis)