Ένα από τα τελευταία προπύργια ανδροκρατίας στις υποψηφιότητες της Ακαδημίας των Οσκαρ –και όχι μόνο– έπεσε επιτέλους σήμερα με την υποψηφιότητα της Ρέιτσελ Μόρισον για το Οσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας. Η Μόρισον είναι η πρώτη γυναίκα διευθύντρια φωτογραφίας που προτείνεται ποτέ για Οσκαρ στη συγκεκριμένη κατηγορία, ενώ η ίδια έσπασε πριν από δέκα περίπου μέρες το αντίστοιχο ρεκόρ και στις υποψηφιότητες της Ένωσης Αμερικανών Κινηματογραφιστών. Η Μόρισον απέσπασε την υποψηφιότητα για τη δουλειά της στο «Mudbound» της Ντι Ρις, το οποίο παρακολουθεί δύο νεαρούς άνδρες που επιστρέφουν από τον Β’ Παγκόσμιο για να δουλέψουν σε μια φάρμα στον Μισισιπή, όπου θα αναγκαστούν να παλέψουν με τον ρατσισμό και τη δύσκολη προσαρμογή στη ζωή μετά τον πόλεμο. FLIX.GR
Γνωρίστε την 1η γυναίκα κινηματογραφίστρια υποψήφια για το βραβείο Όσκαρ
Ενδιαφέρεται για τη φωτογραφία από παιδί. H Διεύθυνση Φωτογραφίας στις ταινίες όπως το Mudbound, Cake, Dope και το Confirmation του HBO δείχνουν περίτρανα την αγάπη της για την φωτογραφία. Μας λέει η ίδια ότι καθώς χάζευε κάποιες παλιές οικογενειακές φωτογραφίες την προσοχή της τράβηξε μια εικόνα που ελήφθη από μια ιδιαίτερα χαμηλή γωνία. "Ο μόνος που δεν ήταν μέσα στη φωτογραφία ήμουν εγώ, έτσι ρώτησα έναν οικογενειακό φίλο αν θα μπορούσα να είμαι εγώ αυτή που την είχα τράβηξα τη φωτογραφία. Ναι εσύ ήσουν, μου απάντησε! Πρέπει να ήμουν περίπου 5-6 ετών όταν τράβηξα αυτή την φωτογραφία. Από πολύ νωρίς ήμουν ενθουσιασμένη με τη λήψη φωτογραφιών. "
Η πρώτη ταινία που της κέντρισε το ενδιαφέρον για το κινηματογράφο ήταν μια κάπως σκοτεινή καναδική ταινία που ονομάζονταν Léolo. "Ήταν η πρώτη φορά που είδα μια μη mainstream ταινία ’’, λέει. "Εκείνη την περίοδο με ενδιέφερε ήδη η φωτογραφία, οπότε ο κινηματογράφος ήταν ένας φυσικός διάδοχος της τέχνης που ήδη αγαπούσα."
Για την Μόρισον, το μόνιμο θέμα πάνω στην δουλειά της, είναι ο ανθρωπισμός. «Πάντα με συνάρπαζεη υποκειμενική εμπειρία, πως βιώνει κάτι ο καθένας μας χωριστά», λέει. Αυτό γίνεται απόλυτα σαφές στην ταινία ‘’Fruitvale Station’’. Σκηνές και τα συναισθήματα που θα μπορούσαν να έχουν εκμεταλλευτεί διαφορετικά άλλοι σκηνοθέτες, έγιναν εντελώς ανθρώπινες και δυναμικές χάρη στην οπτική της. Η Morrison λέει ότι έχει επενδύσει σε αυτό το στυλ κινηματογράφησης και οπτικής και σκοπεύει να συνεχίσει να δείχνει τους ανθρώπους στην αληθινή τους διάσταση.
"Αυτό που δεν θα υπηρετήσω ποτέ είναι να φωτίσω μόνο την ομορφιά, για χάρη της ομορφιάς. Το να μου λένε να φωτίζω έναν χαρακτήρα με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να μου ζητάτε να το κάνω με το ένα χέρι πίσω από την πλάτη μου. Εάν ένας χαρακτήρας προβάλλεται για να φαίνεται απλά ελκυστικός και όχι για τον ίδιο τον χαρακτήρα του ή ιστορία που υποδύεται, λυπάμαι αλλά είναι ενάντια σε αυτά που θέλω εγώ να κάνω ".
Tο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της Morrison είναι οι δραματικές ταινίες. "Υποθέτω ότι είμαι λίγο διστακτική για τις ταινίες τρόμου. Μπορώ όμως να εκτιμήσω αυτού του είδους τις ταινίες αν οι χαρακτήρες του σεναρίου κι οι προθέσεις τους αξίζουν τον κόπο". Το σημαντικό είναι το σενάριο να είναι ενδιαφέρον με αξιόλογους χαρακτήρες. Η Morrison πιστεύει στην γραφή που έχει κίνητρο για αυτό που θα δημιουργήσει ως σενάριο.
Όταν μια ταινία ολοκληρώνεται και φτάνει η ώρα της προβολής της, η Morrison λέει ότι μερικές φορές εκπλήσσεται θετικά με το τελικό προϊόν και παράλληλα όμως αρκετές φορές απογοητεύεται για τις σκηνές που έχουν κοπεί στο μοντάζ. Κάποιος που ασχολείται με την παραγωγή ταινιών βλέπει τα φιλμ με διαφορετική οπτική. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν γνωρίζετε ότι συνέβησαν για να φτιαχτεί η κάθε σκηνή.
Εκτός από τον κινηματογράφο η Morrison έχει επίσης σκηνοθετήσει για την τηλεόραση. Λέει ότι απόλαυσε αυτή την εμπειρία αλλά δεν σχεδιάζει να εγκαταλείψει τον κινηματογράφο τόσο εύκολα. Τον αγαπά πιο πολύ. Αισθάνεται ότι όταν πρόκειται για σκηνοθεσία στην τηλεόραση υπάρχει μια ρουτίνα για τα πάντα. "Μελετάμε τα προηγούμενα επεισόδια για να αποκτήσουμε μια συνοχή φωνής της εκπομπής ή της σειράς." Σε αντίθεση με τη σκηνοθεσία στο σινεμά, η τηλεοπτική κατεύθυνση είναι να αναμειγνύεται, όχι να ξεχωρίζει. "Ο στόχος είναι να αφήσεις το σκηνοθετικό σου σημάδι, αλλά να ταιριάζει στο σύνολο, με αυτό τον τρόπο το να σκηνοθετείς για την τηλεόραση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια όπως και με τις κινηματογραφικές ταινίες αλλά στην τηλεόραση δεν έχεις τον ολοκληρωτικό έλεγχο."
Καθώς συζητάμε για κινηματογραφικά φεστιβάλ, μας μιλά για την εμπειρία της στο Sundance Film Festival. "Την πρώτη φορά που πήγα στο Sundance ήταν ένας ανεμοστρόβιλος. Θυμάμαι ότι αισθάνθηκα ότι δεν μετράω τόσο. Οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί έβρισκαν περίσσια αναγνώριση, ενώ το υπόλοιπο προσωπικό ήλπιζε να προσληφθεί για την επόμενη ταινία."H Morrison πλέον ως 'βετεράνος" στα φεστιβάλ, καθώς έχει συμμετάσχει σε ομιλίες και panels λέει ότι δεν νοιάζεται τόσο πολύ τη κατάσταση των πραγμάτων που επικρατεί.
"Στην Ευρώπη οι άνθρωποι που κάνουν την Διεύθυνση Φωτογραφίας σε μια ταινία λαμβάνουν αναγνώριση. Εδώ στην Αμερική θεωρείσαι από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης και παρόλο που μπορεί να νιώσεις λίγο της αίσθηση της ιδιοκτησίας για μια ταινίας γιατί το δουλέψατε μαζί και με αγάπη, τελικά η ταινία δεν είναι καθόλου δική σου ".
Όσον αφορά τη μεταχείριση των γυναικών στον κλάδο, η Morrison λέει ότι ορισμένα πράγματα βελτιώνονται. Μιλάμε για το θέμα των εκστρατειών hashtag όπως #DirectedByWomen, οι οποίες στοχεύουν να τονίσουν το ρόλο των γυναικών σκηνοθετών σε μια βιομηχανία που κυριαρχείται από άνδρες.
Η Morrison θεωρεί αυτές τις καμπάνιες χρήσιμα εργαλεία, αλλά λέει ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο από αυτό. "Σωστά μιλάμε για έλλειψη γυναικών σκηνοθετριών, μην αναφέρουμε καν για Διευθύντριες Φωτογραφίας στις ταινίες, γιατί είμαστε ακόμα λιγότερες". Συνεχίζει, λέγοντας ότι όσο αφορά το σύνολο του προσωπικού που εργάζεται για τον κινηματογράφο τα νούμερα των στατιστικών μιλάνε από μόνα τους, δεν μπορώ να σκεφτώ περισσότερες από μία γυναίκα για διάφορα πόστα στην παραγωγή των ταινιών, είναι καταθλιπτικό το γεγονός ότι δεν υπάρχουν καν αρκετές επιλογές για να επιλέξεις γυναίκες "
Κατά την πρόσληψη νέων ατόμων για μια κινηματογραφική παραγωγή, η Morrison προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία. "Είμαι πάντα σε λίγο άβολη θέση επειδή έχω ως αρχή να προσλαμβάνω κάποιον όχι μόνο επειδή είναι γυναίκα, αλλά επειδή είναι το καλύτερο άτομο για τη εκάστοτε δουλειά. Στη δική μου ομάδα, θέλω ανθρώπους που είναι οι καλύτεροι στη δουλειά τους». Παρ 'όλα αυτά, στην αρχή της καριέρας της, θυμάται και αναγνωρίζει ότι στο ξεκίνημα, οι γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες γι’ αυτό και προσπαθεί να δίνει περισσότερες ευκαιρίες σε γυναίκες που κάνουν την πρακτική τους ως κινηματογραφίστριες.
Από τα θετικά του χώρου, μας λέει: "Αυτό που αγαπώ τελικά περισσότερο στον κινηματογραφικό είναι η τεράστια ποικιλία, ποτέ δεν καλείσαι να κάνεις δυο φορές την ίδια δουλειά και η κινηματογραφική βιομηχανία εξελίσσεται συνεχώς. Όσον αφορά την επιλογή ταινιών, μας είπε "είμαι ξεκάθαρη ότι δεν με ενδιαφέρει να λέω σοβινιστικές ιστορίες χωρίς γυναικείες φωνές". Αν και η πορεία της έχει πάρει αρκετές στροφές, η Rachel Morrison εξακολουθεί να είναι σταθερά προσηλωμένη στην αφήγηση ανθρώπινων ιστοριών.
πηγή: https://www.afterellen.com
