close-up-lesbian-woman-s-hand-holding-cup-coffee-table

Υπάρχω ως ομοφυλόφιλη γυναίκα στην επαρχία.

Γεννημένη και μεγαλωμένη επαρχία, με ένα διάστημα 5 ετών στην Αθήνα, λόγω σπουδών, αποφάσισα το 2003 να ξαναγυρίσω επαρχία, αυτή τη φορά σε ακόμα πιο μικρή περιοχή από τη γενέτειρα μου.

Γιατί;

Γιατί, τότε τουλάχιστον, δεν ήθελα να μείνω Αθήνα. Ένιωθα ότι είχα μπουχτίσει από τη βαβούρα, από τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς της καθημερινότητας.  Και θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι το 2003 το ΛΟΑΤΚΙ+  κίνημα δεν ήταν τόσο ενεργό όπως τώρα, ώστε να έχουμε κάτι πιο safe, οπότε για μένα ήταν το ίδιο και Αθήνα και επαρχία.

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά και συνολικά για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που ζουν στην επαρχία, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα και τα βιώματα μου. 

Έτυχε να συμπέσει η μετακόμιση μου με την αρχή της «επανάστασης» στην ηλεκτρονική επικοινωνία. Οπότε, αναγκαστικά μπήκα στη διαδικασία της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, άρα δεν ήμουν τελείως “ξεκομμένη”. Στην πορεία βέβαια συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο μόνος ομοφυλόφιλος άνθρωπος στην περιοχή σου, οπότε δειλά δειλά αρχίζεις και ξανά κοινωνικοποιείσαι με όρους επαρχίας. Πιο “σιγά”, πιο “διακριτικά”, πιο “προσεχτικά”. 

Η δημιουργία σχέσεων, εκ των πραγμάτων, είναι λίγο πιο δύσκολη στην επαρχία. Μπορεί να μην έχουμε την ίδια ελευθερία κινήσεων όσο θα θέλαμε, όπως ίσως να έχουμε στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη μεγαλούπολη, αλλά οι ερωτικές/συντροφικές σχέσεις είναι ενεργές, δε σταματούν, δε χάνονται. Μιλάμε πιο πολύ – για αρχή τουλάχιστον – με το βλέμμα, με κάποιες μικρές απροσδιόριστες κινήσεις, με κλεφτές ματιές και ως ένα βαθμό και με το ένστικτο. Στην ουσία είναι σα να ξαναζούμε την ηλικία των 15 αλλά με σιγουριά και αποφασιστικότητα.  Στις περιπτώσεις που βγαίνουμε με τη σύντροφο μου, για οτιδήποτε, από καθημερινά ψώνια μέχρι να πάμε για καφέ, φαγητό, ποτό, συνεχίζουμε να λειτουργούμε σαν ζευγάρι και εκτός σπιτιού, αλλά όπως περίπου ένα "διακριτικό str8 ζευγάρι" της επαρχίας . Υπάρχουν αυτές οι μικρές «μαγικές» κινήσεις, τα αγγίγματα, τα χαμόγελα, τα βλέμματα γεμάτα έρωτα αλλά και οι αγκαλιές σε δημόσιους χώρους. Θεωρώ ότι οι πιο παρατηρητικοί από τον περίγυρο – επαρχία αφού – προφανώς και σκέφτονται ότι είμαστε ζευγάρι. 

Προσωπικά είχα το προνόμιο ως cis λεσβία γυναίκα να μην έχω δεχθεί ομοφοβική συμπεριφορά, ούτε επίθεση, ούτε λεκτικό σχόλιο. Και το αιτιολογώ ως εξής: Oι πιο πολλοί κάτοικοι είμαστε είτε φίλοι παιδικοί, είτε συγγενείς, είτε συνεργάτες, με καθημερινή και συνεχή συναναστροφή, με άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα να με έχουν δεχθεί ως προσωπικότητα. Φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω αν με έχουν όλοι δεχθεί μέσα τους και για την σεξουαλική μου ταυτότητα. Στην ουσία όλοι μας με κάποιον τρόπο εμπλεκόμαστε συναισθηματικά μεταξύ μας, οπότε, ακόμα και αν δεν αποδέχονται τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ντρέπονται να έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση. Υπάρχουν βέβαια και τα άτομα που ανεξάρτητα αν σε γνωρίζουν ή όχι δεν είναι ομοφοβικά.

Αν μετάνιωσα που γύρισα στην επαρχία;

Δεκάξι χρόνια μετά, δεν έχω μετανιώσει για το ότι ήρθα, αλλά ότι έκανα επαγγελματικές  επιλογές που αναγκαστικά με καθήλωσαν εδώ. Όσον αφορά την καθημερινότητα μου, την στάση μου, λειτουργώ όπως όλοι οι άνθρωποι. Πρώτα σέβομαι εμένα και το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα και τις ερωτικές επιλογές μου.  Δεν θεωρώ ότι είμαι ενεργή όσο μία ακτιβίστρια, δεν κρύβομαι όμως. 

Θεωρώ ότι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ενδυνάμωσης είναι “εσύ να δέχεσαι τον εαυτό σου”, να πατάς σταθερά, να μην κάνεις καμιά έκπτωση στην αξιοπρέπεια σου, τις επιλογές σου, και τα πιστεύω σου, όλα τα υπόλοιπα είναι συνέχεια της ζωής.

 Χ.Κ.

banner02 (1)

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...