Συχνά με ρωτάνε γιατί γράφω τόσο ανοιχτά για την σεξουαλική μου προτίμηση, μια που στην Ελλάδα έως σήμερα, ιδίως γυναίκες, ελάχιστες έχουν τολμήσει να το κάνουν, ή έστω γιατί δε χρησιμοποιώ ένα ψευδώνυμο. Γιατί παίρνω πάνω μου αυτό το «βάρος».
Μα για μένα βάρος είναι να πρέπει να ζω κάθε μέρα μέσα σ’ ένα ψέμα.
Για μένα βάρος είναι να προδώσω τους ανθρώπους που με ξέρουν και ξέρουν πολύ καλά ότι είμαι ομοφυλόφιλη.
Για μένα βάρος είναι να μη μπορώ να είμαι ελεύθερη και αληθινή μέσα σ’ αυτό που αγαπάω όσο τίποτα άλλο, το γράψιμο.
Γι’ αυτό άλλωστε γράφω. Για να με ελευθερώσω… Για να έχω μια πτήση δική μου…
Με Αγάπη
Σταυρούλα Πετρέλλη
Μήδειες και Κλυταιμνήστρες
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Σταυρούλα Πετρέλλη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Πολύχρωμος Πλανήτης
Μάρτιος 2008
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Η Μήδεια, η Κλυταιμνήστρα, οι γυναίκες της Λήμνου, οι πενήντα κόρες του Δαναού... Γυναίκες στιγματισμένες μέσα στο χρόνο, παρεξηγημένες για τα κίνητρα τους. Τα ονόματα τους δεν κληρονομήθηκαν ποτέ ξανά, στιγματισμένα κι αυτά.
Γυναίκες δυναμικές, εκρηκτικές, που δεν άντεξαν να τις ταπεινώσουν, να μην τις υπολογίζουν. Έθεσαν τους δικούς τους όρους. Διάλεξαν το τίμημα της δράσης από την αδράνεια, από τον αργό θάνατο των συμβιβασμένων ζωών στις οποίες οι άλλοι τις καταδίκασαν.
Η ιστορία γράφτηκε χωρίς εκείνες, εξοστρακίζοντας τες στις καταραμένες μορφές που στοιχειώνουν το Χρόνο και τις Τέχνες.
Πώς να νιώθανε άραγε; Τι να σκέφτονταν; Ποιά θα ήταν η ιστορία αν την ακούγαμε απ’ τα χείλη τους; Πώς είναι να περπατάς στη πίσω πλευρά του φεγγαριού, μαζί τους και μαζί με τόσες άλλες, σύγχρονες τους και σύγχρονες μας, που αν θέλαμε να αφουγκραστούμε την αλήθεια τους, θα κατέρρεε σαν πύργος στην άμμο, ο «ευπρεπής», «ηρωικός» και αντρικά πλασμένος κόσμος γύρω μας.
Η Σταυρούλα Πετρέλλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη της Λέσβου τον Ιούλιο του 1969. Από εφτά ετών όμως ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Στατιστική στο πανεπιστήμιο Πειραιά και εργάζεται σε εταιρεία έρευνας αγοράς. Οι Μήδειες και Κλυταιμνήστρες είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή. Η πρώτη της, φέρει τον τίτλο Άγρια Ηρεμία, που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις «Αστάρτη».
τιμή: 11.00 Ευρώ
… σήμερα 16:53 μ.μ
-Μόλις σήκωσε γι’ άλλη μια φορά το χέρι του πάνω σου, για να σε χτυπήσει. Έχει επανειλημμένα συμπεριφερθεί και με χειρότερο τρόπο. Σε ζηλεύει παθολογικά, αν και είσαι διαρκώς κλεισμένη μες το σπίτι.
-Φύγε! Φύγε!
-Αύριο μπορεί να σε χτυπήσει πολύ χειρότερα.
-Φύγε! Φύγε!
-Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού σου και τρέξε μακριά.
-Φύγε! Φύγε!
-Χωρίς αποσκευές αν χρειαστεί! Μη νοιάζεσαι! Θα φτιάξεις μόνη σου την τύχη σου. Μπορείς να το κάνεις!
-Φύγε! Φύγε!
-Δεν έχεις κανέναν «αφέντη» ανάγκη! Δεν είσαι υποχείριο κανενός! Το σώμα σου και η ψυχή σου ανήκουν μόνο σε σένα.
-Φύγε! Φύγε!
-Μην κοιτάξεις πίσω! Ξέρω, είναι φορές που είναι καλός μαζί σου. Δείχνει μετανοιωμένος που σε χτύπησε. Ζητάει συγνώμη. Μοιάζει δυστυχισμένος μακριά σου. Κλείσε τα αυτιά σου στις Σειρήνες της συγνώμης!
-Φύγε! Φύγε!
-Μη δίνεις άλλη ευκαιρία σε κάποιον που σε έχει ήδη κακοποιήσει. Η υποχωρητικότητά σου ενισχύει και στο τέλος εδραιώνει τη συνήθεια της βιαιοπραγίας πάνω σου. Μη δίνεις εξουσία στη βία που σου ασκείται. Μη συγχωρείς ποτέ τη βία στο κορμί σου!
-Φύγε! Φύγε!
-Μην μπερδεύεις την Αγάπη με την εξάρτηση. Η Αγάπη ελευθερώνει. Η Αγάπη έχει πόρτες ανοιχτές. Σου ανοίγει δρόμους καινούργιους για να πορευτείς και να αναπτυχθείς. Δε σε φυλακίζει σε 4 τοίχους! Δε φοβάται τις επιθυμίες σου! Δεν ποδοπατά την ύπαρξή σου!
-Φύγε! Φύγε!
-Μην μπερδεύεις την Αγάπη με την αδυναμία και την παθητικότητα. Η Αγάπη είναι δύναμη. Είναι δημιουργία. Είναι χωράφι εύφορο, να σπείρεις τα όνειρά σου.
-Φύγε! Φύγε!
-Σεβάσου το σώμα σου. Σεβάσου την Ψυχή σου. Σώσε την αξιοπρέπειά σου τώρα!
- ΦΥΓΕ! ΦΥΓΕ!
Το όνομά σου Αγγελική, Αλίκη, Μαργαρίτα, Μαρία, Νέλη, Νίτσα, Ειρήνη, Αρετή, Άσπα, Ματίνα, Ρούλα…
ΕΞΑΨΗ
Αγγιχτήκαμε τυχαία
κάτω απ’ το τραπεζάκι του καφενείου,
γόνατο με γόνατο
κι αναριγώ ακόμα από το φίλημα αυτό,
το φευγαλέο, των ρούχων.
Τα χέρια μου δειλά..
Δεν την αγγίζουνε.
Δεν το τολμούν…
Αν και ιδρώνουνε στη σκέψη αυτή,
πορφυρά ροδοπέταλα επιθυμίας
γεμίζοντας τις χούφτες μου.
Αχ! Το άρωμα απ’ το δέρμα της
να τρύπωνε στις παλάμες μου για λίγο.
Για λίγο μόνο…
Όσο η γουλιά του καφέ κάνει να κατρακυλήσει
στον άφωνο από αμηχανία λάρυγγά μου.
Όσο το βιαστικό από ντροπαλότητα βλέμμα μου
τολμά στο λευκό της κόρφο,
στον αχνιστό της μπούστο επάνω,
λίγο να σκαρφαλώσει.
Τα χείλη μου τραγάνισε η έξαψη…
Ανάβω τσιγάρο
για να καλύψω το κόκκινο απ’ το δάγκωμα.
Νοιώθει το ίδιο;
