Και λοιπόν πήγαμε στο Άμστερνταμ σε μια ετήσια συνάντηση για τον διαβήτη, στο 3ο European Diabetes Exchange «dX Amsterdam. Dream Beyond: You’ve got the power.»
Η εμπειρία των «συνεδρίων» για τον Διαβήτη είναι σαν να είσαι σε άλλο πλανήτη. Οι συμμετασχοντες δεν έχουν περιθώριο να συστηθούνε ή να εκφραστούνε πέρα από τα πλαίσια του εκάστοτε θεματικού course ή των τυχόν ερωτήσεων που σου απευθύνουν οι ομιλητές. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα που σε κάθε ετήσια συνάντηση που έχω λάβει μέρος σε τόσες άλλες θεματικές που δεν είναι για τον διαβήτη, πάντα μα πάντα, όταν συγκεντρωνόμαστε άτομα της όποιας, ίδιας όμως, κοινότητας, έχουμε ένα μικρό χρόνο των 2 λεπτών να συστηθούμε. Και να σημειώσω οτι είμασταν πολύ λίγα άτομα.
Φυσικά δεν άντεξα μετα την ομιλία/παρουσίαση, σηκώθηκα και αυτοσυστήθηκα με τον πλέον γνωστό μου τρόπο: “Καλησπέρα, είμαι η Μαρία, είμαι λεσβία, έχω διαβήτη εδώ και 10 χρόνια και είμαι από την Αθήνα/Ελλάδα και θέλω να μάθω πόσοι από εσάς εδώ μέσα έχετε διαβήτη και από ποια χώρα είστε κλπ.». Φυσικά με κάθισαν κάτω οι διοργανωτές, αλλά ήδη είχαν σηκωθεί τα χέρια και συνειδητοποίησα ότι στην πρώτη μέρα έναρξης, η αίθουσα είχε μόλις 11 διαβητικούς και όλοι οι άλλοι ήταν προσωπικό της οργανώτριας εταιρείας.
Έπειτα ρώτησα χαριτολογώντας και κόντρα στην πανικόβλητη υπεύθυνη διοργάνωσης, «είναι κανένας σας από την lgbtqi κοινότητα». Τότε δυο άντρες διαβητικοί ηλικίας 60 και 50 χρονών αντίστοιχα από το Ηνωμένο Βασίλειο είπανε: «εμένα η κόρη μου είναι λεσβία»! Δυο straight πατεράδες περήφανοι για τις λεσβίες κόρες τους. Από τις πιο όμορφες στιγμές του συνερδίου!
Η διαβητική κοινότητα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό της πολύ συντηρητική όμως εγώ την νιώθω μέρος της ύπαρξης μου και λατρεύω να είμαι κοντά της και να αγωνίζομαι για τα δικαιώματα μας και την ορατότητα μας, πάντα φυσικά ως αυτό που είμαι και χωρίς κάνοντας καμία έκπτωση. Νιώθω σαν να ξαναγράφετε η ίδια ιστορία στην ζωή μου, όπως όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι λεσβία και έψαχνα με λαχτάρα την λεσβιακή κοινότητα στην χώρα μου και όπου αλλού πήγαινα και πάλι πάλευα για την ορατότητα μας, για την ενίσχυση της, για τα δικαιώματα της και ακόμα αγωνίζομαι αδιάκοπα και παντού.
Προσπαθώ εδώ και κάποια χρόνια να «οικοδομήσω» ένα “Queer Diabetics” γκρουπ χωρίς πολύ επιτυχία. Σε ένα Διεθνές app είμαστε μόλις 186 άτομα από όλο τον κόσμο και σε ένα γκρουπ εδώ στο Facebook όσους φίλους από την LGBTQI κοινότητα έχω προσκαλέσει, που γνωρίζω ότι είναι Διαβητικοί, έχουν αρνηθεί να κάνουν join στο γκρουπ και ας είναι σε πολλά άλλα lgbtqi γκρουπ. Φαντάζει σαν να κρατάνε τον διαβήτη τους κρυφό και βασικά έτσι είναι.
Όταν σε μια από τις καλεσμένες του Outview πήρα συνέντευξη ακριβώς γιατί ήταν Trans και διαβητική, λίγες μέρες μετά μου έστειλε εμαιλ και με παρακάλεσε να μην συμπεριλάβω την συνέντευξη της στο ντοκιμαντέρ που παλεύω εδώ και 4 χρόνια να ολοκληρώσω, με θέμα τον διαβήτη. Η ίδια είναι πολύ δυνατή και γνωστή ακτιβίστρια για τα τρανς δικαιώματα στην χώρα της και όλη την ώρα της συνέντευξη έβγαινε φανερά αυτή η πάλη μεταξύ των δυο τόσο έντονων ταυτοτήτων. Την είχαν πάει 3 φορές στο νοσοκομείο με διαβητικό κώμα, πάντα επαναλάμβανε ότι δεν μπορεί να προσφέρει στην κοινότητα αν πρώτα δεν ρυθμίσει το ζάχαρο της γιατί θα πεθάνει νωρίς αλλά η ταυτότητα φύλου, και συμφωνώ τόσο πολύ, αποτελεί ολόκληρη την ύπαρξη της, αλλά ταυτόχρονα ξανά προσθετέ ότι η ρύθμιση του ζαχάρου της αποτελεί τεράστια προτεραιότητα ζωής.
Έχω προσπαθήσει να κάνω κάποιες συνεντεύξεις που συνδυάζουν το life style της LGBTQI σκηνής και πόσο εκ διαμέτρου αντίθετο είναι με το life style που σου επιβάλει ο διαβήτης. Έχω γνωρίσει και δεν θέλουν να δώσουν «τέτοια» συνέντευξη, κάποια διαβητικά γκέι αγόρια που ζούνε μέσα στο clubbing gay scene, οι ενοχές τους να μιλήσουν καθαρά για το πόσο δύσκολα παλεύεται αυτή η νόσος και οι επιπλοκές της αν της προσθέσεις έντονη νυχτερινή ζωή και «δράση», τους οδηγούν να μου λένε «κλείσε την κάμερα, δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό δημόσια».
Έχω στην κάμερα την περιγραφή ενός γκέι διαβητικού πορνοσταρ που με κάθε λεπτομέρεια μου περιγράφει μια δύσκολη υπογλυκαιμία πάνω στο γύρισμα «καυτής σκηνής» φυσικά με κατανάλωση μπόλικων Viagra.
Παράλληλα έχω φίλους τρανς διαβητικούς και δεν μπορούν να λάβουν ορμόνες αφού η ινσουλίνη είναι ορμόνη η οποία ρίχνει το ζάχαρο και όλες οι υπόλοιπες ορμόνες το ανεβάζουν, με αποτέλεσμα οι ενδοκρινολόγοι που τους παρακολουθούν να τους δηλώνουν ξεκάθαρα ότι μόνο ως «πείραμα» έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτήσουν ορμόνες αλλά ιατρικά δεν υπάρχουν αρκετές έρευνες για το πώς οι "άλλες" ορμόνες επηρεάζουν τον διαβήτη και πόσο γρήγορα σε οδηγεί σε επιπλοκές της νόσου.
Και αν απορείτε με ποια λογική συνδυάζω αυτές τις δυο τελείως διαφορετικές ταυτότητες και μάλιστα η μια είναι νόσος ενώ η άλλη ΔΕΝ είναι, σας παραθέτω μια σοκαριστική εμπειρία. Σε συνέντευξη που πήρα σε έγκυο διαβητική πρόεδρο Συλλόγου για τον διαβήτη, γυναίκα, με την κοιλιά της μεγάλη στον 6ο μήνα, όταν την ρώτησα αν υποθετικά το παιδάκι της που σύντομα θα γεννιότανε, αν με ένα μαγικό τρόπο θα είχε μόνο δυο επιλογές, ή διαβητικό ή γκέι, τι θα διάλεγε; Ξέρω πολύ προβοκατόρικη ερώτηση! Μου Απάντησε και μου ζήτησε και παράλληλα συγγνώμη, γιατί γνώριζε ότι είμαι λεσβία, ότι καλύτερα διαβητικό παρά γκέι.
Εύχομαι μια μέρα να κατορθώσω και να ολοκληρώσω το ντοκιμαντέρ μου και παράλληλα να έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο Queer Diabetics Group.
