Η πάντα ανατρεπτική Άντζελα Μπρούσκου φέτος επανέρχεται στο Εθνικό Θέατρο με "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ" του Φασμπίντερ, ένα έργο για τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα, τα παιχνίδια εξουσίας και την καταστροφική δύναμη του πάθους.
Φέτος ανεβάζετε "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ" του Φασμπίντερ. Τι σας κέντρισε σε αυτό το έργο;
Το θέμα του έργου που είναι πάντα επίκαιρο.Οι σχέσεις.
Ποιος είναι ο άξονας της παράστασης;
Το βασικό θέμα είναι η εξουσία με αφορμή την ερωτική σχέση ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Η γυναίκα ως μη κυρίαρχο φύλο αναζητά μια προσωπική ατομικιστική απάντηση απέναντι σε μια κοινωνία που την καταπιέζει με τις απαιτήσεις της .
Είναι ένα έργο αρκετά προκλητικό, στην εποχή του είχε προκαλέσει αντιδράσεις,πώς το διαχειρίζεστε;
Τελικά ποια είναι τα κίνητρα αυτών των αντιδράσεων; Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από το '70 που γράφτηκε το έργο, αλλά τα πράγματα στο βάθος δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Η εξέλιξη στην τεχνολογία δεν άλλαξε επί της ουσίας τις δομές και τη νοοτροπία ενός πατριαρχικού συστήματος αρκετά εχθρικού πάντα προς την γυναίκα.
Ο Φασμπίντερ ήταν κατά βάσει κινηματογραφιστής, αλλά έκανε θεατρικές ταινίες, θα λέγαμε. Εσείς θα χρησιμοποιήσετε στην παράσταση την κινηματογραφική λογική;
Αγαπώ τον Φασμπίντερ και τις ταινίες του και φυσικά είμαι επηρεασμένη από το έργο του. Αυτή η επιρροή ενυπάρχει σαν σχόλιο.
Τα τελευταία χρόνια σας ελκύουν πολλές καταραμένες ηρωίδες....
Εξαρτάται τι εννοείτε καταραμένες… Ενδιαφέρουσες, διαφορετικές; Τότε ναι.
Η Πέτρα συνθλίβεται από τη μεγάλη της αγάπη. Είναι όμως αυτό τελικά αγάπη;
Η Πέτρα φον Καντ συνθλίβεται από έναν έρωτα που ουσιαστικά αγοράζει. Είναι ιδιοκτήτρια. Ίσως η μεγαλύτερη συντριβή να βρίσκεται στο γεγονός ότι υφίσταται τις συνέπειες αυτής της «συναλλαγής».
Χρόνια έχετε ομάδα, παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια συνεργάζεστε πάντα με μεγάλους οργανισμούς (Εθνικό, Φεστιβάλ κτλ). Λόγω των επιχορηγήσεων που πλέον δε δίνονται;
Ο θεσμός των επιχορηγήσεων ποτέ δε δινόταν πραγματικά στους νέους. Ήταν μια υπόθεση ολίγων. Φυσικά σε καμία προηγμένη χώρα δε διανοείται κανείς να τον αμφισβητήσει, ή να τον καταργήσει και να είναι δεδομένο... Oι μεγάλοι οργανισμοί σε βοηθούν να επιβιώσεις και να έρθεις σε επαφή με ένα μεγαλύτερο κοινό, όμως δεν αντικαθιστούν το θεσμό των επιχορηγήσεων.
Τι καλό και τι κακό έχει το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα;
Το κακό είναι ότι έχει γίνει μια εύκολη υπόθεση για τον καθένα. Έχει γίνει αυτοσκοπός. Το θέατρο χρειάζεται υποστήριξη και προστασία, αλλιώς θα κακοποιείται στα χέρια του joker... Το καλό είναι ότι ακόμα αναπνέει ένα είδος ελευθερίας και δημιουργικότητας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
Πηγή: onlytheater.gr
