Θυμάμαι που με συνεπήρε αυτή η εικόνα, γιατί προσπαθούσα να γίνω χορτοφάγος για περίπου την 25η φορά στη ζωή μου(και απέτυχα, μέχρι σήμερα ποτέ δεν το έχω καταφέρει). Με το που μπήκα στο σπίτι έβαλα το καινούριο μου δίσκο να παίξει και έμεινα κόκκαλο με το πρώτο τραγούδι με το οποίο ανοίγει ο δίσκος. ‘The headmaster ritual’ ένα τραγούδι για την κακοποίηση που υποφέρουν τα παιδιά απο τους καθηγητές τους. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μου. Είχε αυτό τον ήχο που θύμιζε δεκαετία του ’80 αλλά λείπανε τα συνηθισμένα synths που διέπονταν σε όλα τα συγκροτήματα του ’80 και είχε ένα νεαρό να τραγουδάει, σχεδόν να κλαίει από μελαγχολία και θλίψη καθώς μας τραγουδούσε για κακοποιημένα παιδιά και για το πως ευχόταν να είχε πεθάνει από την μοναξιά του.
Δεν είχα ξανακούσει παρόμοιους στίχους. Μια πονεμένη καρδιά δεν έπρεπε να πονάει τόσο πολύ. Η αυτοκτονία και η κακοποίηση ήταν θέματα που δεν θίγονταν σε τραγούδια. Για έναν καταθλιπτικο έφηβο αυτό ήταν μάννα εξ’ουρανού. Οι συμμαθητές μου και οι γονείς μου ανησηχούσαν για το γεγονός που έγραφα στα τετράδιά μου τους στίχους ‘Sweetness I wasn’t joking when I said by rights you should be bludgeoned in your bed’ (από το Βigmouth strikes again) και ‘If the double decker bus crashes into us to die by your side, what a heavenly way to die’(από Τhere is a light that never goes out). Απλά δεν καταλάβαιναν. Όχι όπως με καταλάβαινε ο Morrissey.
Δε χρειάζεται να πω πως τους επόμενους μήνες αγόρασα τους υπόλοιπου δίσκους του συγκροτήματος, από το ντεμπούτο τους μέχρι και το Strangeways here we come, που ήταν και το κύκνειο άσμα τους. Μαζί με τους δίσκους έψαξα και για την ιστορία του συγκροτήματος, για το πως 4 νεαροί από το Manchester ενώθηκαν για να φτιάξουν τόσο όμορφη μουσική.
Οι Smiths αποτελούντε από τα μέλη Morrissey(φωβητικά), Johnny Marr(κιθάρα), Andy Rourke(μπάσο) και Mike Joyce(ντραμς). Ο Morrissey γεννήθηκε Steven Patrick Morrissey. Ήταν ένας μελαγχολικός έφηβος από το Manchester που έπαιρνε αντικαταθλιπτικά. Τον ενδιέφεραν girl groups του ’60, λουλούδια και ο Oscar Wilde. Είναι τυχερός που ήταν αθλητικός ως νέος και έτσι κατάφερε να γλυτώσει πολλούς ξυλοδαρμούς μικρός. Μια μεγάλη επιρροή για τον Morrissey αποτέλεσαν οι Φόνοι των Moors, όταν ο Ian Brady και η Μyra Ηindley απήγαγαν, βίασαν και δολοφόνησαν αρκετά παιδιά. Ο Morrissey πάντα έλεγε πως είναι τυχερός πως δεν ήταν αυτός ένα από τα θύματα τους. Τον επηρρέασε τόσο που έγραψε ένα τραγούδι για αυτό στο ντεμούτο άλμπουμ τους ‘Suffer little children’ το οποίο δημιούργησε αρκετές παρξηγήσεις.
Ο Johnny Marr ήταν ακριβώς το αντίθετο του Morrissey. Τον ενδιέφεραν η μόδα, τα τρέντυ κουρέματα και τα κορίτσια. Πάντα ήταν το κουλ παιδί του σχολείου και όλοι ήθελαν να είναι φίλοι του. Είναι περίεργο που συναντήθηκαν αυτοί οι δυο νέοι και ακομα πιο περιέργο που βρήκαν ο ένας στον άλλον κάτι που τους επέτρεψε να γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ντουέτα όλων των εποχών. Ο Marr ήταν καταγοητευμένος από τον Morrissey και ο Morrissey πάντα έβρισκε μια όμορφη μελαγχολία στις νότες του Marr. Σύντομα γνώρισαν και με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και ξεκίνησαν να φτιάξουν μουσική ιστορία. Ο Morrissey διάλεξε το όνομα Smiths να τονίσει το πόσο Εγγλέζοι ήταν, κάτι ιδιότροπο αν σκεφτεί κανείς ότι όλοι τους έχουν Ιρλανδικές ρίζες.
Το πρώτο τους άλμπουμ που είχε τον τίτλο του συγκροτήματος περιείχε τραγούδια όπως τα ‘Suffer little children’, ‘Hand in glove’, ‘Pretty girls make graves’, ‘This charming man’ τραγούδια με έντονο το στοιχείο της ομοφυλοφιλίας και ‘The hand that rocks the cradle’ ένα τραγούδι που έκανε νύξη στην παιδοφιλία, μεταξύ άλλων. Περιττό να πω ότι το άλμπουμ προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και όλα αυτά χάρις στον στιχουργό τους τον Morrissey. Ο Morrissey πάντα έλεγε ότι εκείνη η περίοδος που έγραφε μουσική στους Smiths ήταν σαν να έγραφε ένα ημερολόγιο όποτε δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι ο Morrissey είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν έχει ποτέ παραδεχτεί ο ίδιος αλλά ούτε αρνηθεί. Δήλωσε την αγαμία του την δεκαετία του ’80 και αυτό είναι κάτι που στηρίζει ακόμα. Είναι ένα από τα μυστήρια που τον κάνουν τόσο αγαπητό στο κοινό του.
Άλλες κυκλοφορίες του συγκροτήματος ήταν οι συλλογές ‘Louder than bombs’, ‘Rank’ τα άλμπουμ ‘Meat is murder’, η καλύτερη στιγμή τους το ‘The queen is dead’, και το κύκνειο άσμα τους ‘Strangeways here we come’. Τα άλμπουμ κάλυψαν ήδη γνωστά από το συγκρότημα θέματα όπως κακοποίηση, ομοφυλοφιλία, αναρχία, τον φόβο για την βόμβα θρησκεία και άλλες σκοτεινές πτυχές της ψυχής μας. Οι Smiths έγιναν ένα καλτ φαινόμενο για τα indie παιδιά. Επιτέλους κάποιος που μπορούσε να μιλήσει στην ψυχή τους αντι να τραγουδάει για άλλο ένα αδιάφορο σουξεδάκι. Το να μην είσαι κουλ ήταν το καινούριο κουλ. Υιοθέτησαν τα χοντρά σπαστικά γυαλιά του Morrissey, έβαζαν γλαδιόλες στις πίσω τσέπες του παντελονιού τους, χόρευαν επιδεικτικά και ασπάζονταν την χορτοφαγία.
Δυστυχώς για όλους μας η επιτυχία των Smiths δεν εμελλε να διαρκέσει. Τσακωμοί και διαφωνίες μεταξύ του Marr και του Morrissey οδήγησε στον τελικό χωρισμό του συγκροτήματος. Οι φαν ήταν σοκαρισμένοι και πληγωμένοι. Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος συνέχισαν και έκαναν σόλο καριέρες άλλοι πιο επιτυχημένοι από τους άλλους(ειδκά ο Morrissey) αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να ξαναπιάσουν αυτο το παλμό που έβγαζε ο ένας στον άλλο.
Διαβάζοντας την ιστορία τους ζηλεύω που δεν ήμουν αρκετά μεγάλος τότε για να παρακολουθήσω την καριέρα τους, να τους ‘ανακαλύψω’ για πρώτη φορά όταν ήταν ακόμα μαζί, να κλάψω και να στεναχωρεθώ όταν έμαθα ότι διαλύθηκαν. Αλλά άφησαν μια κληρονομιά ανόμοια με κανενός άλλου. Μέσω των επιρροών του Morrissey ανακάλυψα και εγώ τους ανδρόγυνους πανκ του ’60 New York Dolls, την παγοκολώνα τραγουδοποιό μούσα του Warhol, Nico(μια από τις πιο αγαπημένες μου τραγουδίστριες), την Sandie Shaw, την αγάπη μου για τον Oscar Wilde. Είναι πολύ πιθανό ότι θα τους ανακάλυπτα κάποια στιγμή μετέπειτα στη ζωή μου αλλά χαίρομαι που έγινε τότε και μέσω του Morrissey.
Ο Morrissey μας καταλάβαινε όπως κανένας τότε δε μπορούσε. Για αυτό και μόνο του είμαι αιώνια ευγνώμων.