14 Μαΐου 2017
Βρίσκομαι στην Πρέβεζα για μια δράση για τον Διαβήτη.
Έχω κατεβεί να πάρω το πρωινό μου και χαζεύω τις αντανακλάσεις μιας λίμνης απέναντι από το μάτια μου. Στο ξενοδοχείο που γίνονται συνέδρια, αυτές τις μέρες, είναι γεμάτο με πιτσιρίκια που δίνουν κάτι εξετάσεις. Στην βεράντα υπάρχει μια απολαυστική ησυχία αφού είναι η ώρα του τεστ και είναι όλα μέσα και γράφουν.
Λίγα τραπέζια πιο δίπλα δυο δασκάλες και ένας δάσκαλος πίνουν τον καφέ τους. Κυριαρχεί η φωνή της μιας δασκάλας η οποία αναφέρει την λέξη "μπούλινγκ" και συνεχίζει με την φράση "δεν θέλουμε να έχουμε κι άλλο Βαγγελάκη", που φυσικά μου τράβηξε την προσοχή. Η ίδια συνέχισε να εξηγεί ότι η συμπεριφορά του συγκεκριμένου παιδιού είναι σε μόνιμη βάση έτσι, τραμπουκίζει, πετάει πράγματα... και επαναλάμβανει την φράση "πρέπει να κάνουμε κάτι". Φυσικά το χάρηκα.
Πως όμως σε λίγα λεπτά η χαρά μου μετατράπηκε σε θυμό όταν ο δάσκαλος, το αρσενικό της παρέας την αναχαίτιζε ολοφάνερα, οι φράσεις του ήταν "μα τι να κάνουμε να τον διώξουμε; Δεν είναι σωστό" ή "οι γονείς του είναι συνεργάσιμοι". Η δασκάλα να επιμένει να προσπαθεί να του δώσει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και αυτός με το κλασσικό ύφος αυτοπεποίθησης και κυριαρχικής ηρεμίας να υποβιβάζει τα λεγόμενά της...
Σηκώθηκα και μετά από σκέψη ήμουν έτοιμη να πάω να τους πω: "Συγγνώμη, άκουσα την κουβέντα σας και, φίλε, όταν μια γυναίκα σου λέει ότι υπάρχει κίνδυνος από την συμπεριφορά του παιδιού η οποία είναι ολοφάνερα επιθετική, ότι ένα άλλο αγόρι κινδυνεύει να γίνει ο επόμενος "Βαγγελάκης", μην έχεις το ύφος "και τι να κάνουνε" αλλά αντίθετα να στύβεις το κεφάλι σου και να λες τι μπορούμε να κάνουμε, παλιομαλάκα)"!
Είχα μεγάλο θυμό με τον τύπο και πήρα βαθιές ανάσες για να αποφύγω την λέξη παλιομαλάκα και κατευθυνόμουνα προς το μέρος τους με αυτές τις σκέψεις. Εκείνη την στιγμή σκάει ένα τσούρμο πιτσιρίκια και τους περικυκλώνει στο τραπέζι που καθόταν. Έτσι δεν κατάφερα να πάω να πω τίποτα. Και τώρα βράζω από θυμό παραπάνω γιατί θεωρώ ότι έστω κι αυτή η μικρή παρέμβαση, αν την είχα κάνει, θα ήταν σημαντική για να σκεφτεί την άλλη φορά (ίσως) τι λέει ο ηλίθιος. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η δασκάλα. Θα ένιωθε πιο σίγουρη για την γνώμη της αφού ο απαίσιος τύπος έκανε ότι μπορούσε για να την αποδυναμώσει!
Σας προτρέπω σε κάθε στιγμή να κάνετε τέτοιες μικρές παρεμβάσεις. Η καθημερινότητα δίνει χιλιάδες ευκαιρίες για ακτιβισμό. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σου δίνεται η δυνατότητα να βάλεις ένα λιθαράκι!
Καλή σας μέρα... Πάω πάλι κάτω, είδα από το μπαλκόνι ότι έχουν φύγει τα πιτσιρίκια και είναι πάλι οι δάσκαλοι μόνοι τους!