Αβραάμ Βροχίδης: νιώθω πολύ τυχερός που βρήκα αυτό το παιδί

Ο νεαρός ακτιβιστής Αβραάμ Βροχιδης, μέλος του Πολύχρωμου Σχολείου και ιδρυτικό μέλος της νέας οργάνωσης κατά της χονδροφοβίας Fat Unicorns, ανέβασε μια τρυφερή και πραγματικά πολύ ανθρώπινη ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο facebook που αξίζει να διαβάσετε...

Ευχόμαστε ότι καλύτερο στην προσπάθειά του αυτή για να γίνει επίσημα αυτός που θέλει ο ίδιος για το παιδί και αυτό που θέλει  το παιδί για εκείνον...

Μια από τις πιο σημαντικές διεκδικήσεις της ελληνικής lgbt κοινότητας είναι η νομοθέτηση παιδοθεσίας για ομόφυλα ζευγάρια και lgbt γονείς. Τέτοιες αναρτήσεις όπως του Αβραάμ μας δηλώνουν την ανάγκη του ανοίγματος του θέματος εκ μέρους της Πολιτείας, με τον καλύτερο τρόπο... Μας συγκήνισε...

"Πέρυσι τον Αύγουστο είχα πάει πρώτη φορά κατασκήνωση ως συνοδός ενός παιδιού με αναπηρία. Δε μπορώ να ξεχάσω ότι στην αρχή είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρω να αντεπεξέλθω στις προσδοκίες του φροντιστή, γιατί μέχρι τότε δεν είχα καμία εμπειρία με ΑμεΑ. Οι ημέρες πριν την κατασκήνωση ήταν εφιαλτικές λόγω του άγχους που είχα. Ωστόσο, είχα ενημερωθεί πλήρως για τις ανάγκες του παιδιού και είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, ότι θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να τα καταφέρω. Και κάπως έτσι έγινε.

Ομολογουμένως, την πρώτη ημέρα είχα φρικάρει, γιατί δεν προλάβαινα να κάνω ούτε ντους, αλλά αφού με ηρέμησαν τα άτομα που ήταν υπεύθυνα εκεί, είδα τα πράγματα με διαφορετικό μάτι, ώσπου τελικά έφτασα στο σημείο να τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να φύγουμε από κει και θα επιστρέψω στο σπίτι χωρίς το παιδί. Οι υπόλοιποι συνοδοί έλεγαν ότι ήμαστε το καλύτερο δίδυμο εκείνης της κατασκηνωτικής περιόδου και κάποια άτομα μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ήταν σαν να έβλεπαν έναν πατέρα με το γιο του, κάτι που μου έδινε όλο και περισσότερη δύναμη. Όπως αποδείχθηκε, ήταν η πιο εύκολη πρόκληση και η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Ο αποχωρισμός μας όμως ήταν κάτι που μου στοίχισε πολύ και με τσάκισε ψυχολογικά και για τις επόμενες 5 ημέρες έκλαιγα συνέχεια και δεν ήθελα να βγω από το σπίτι.

Όταν πια συνήλθα, πήρα μια μεγάλη απόφαση: Να επισκέπτομαι το παιδί δύο-τρεις φορές την εβδομάδα, τις ημέρες και τις ώρες δηλαδή που είχε ανοικτό επισκεπτήριο, μέχρι να περάσουν λίγοι μήνες και να μπορώ κι εγώ να γίνω επίσημα πια εθελοντής του φορέα. Το τήρησα όσο μπορούσα, πήγαινα όταν έβρισκα ελεύθερο χρόνο, τον χειμώνα οι επισκέψεις μου μειώθηκαν, γιατί με το κρύο έξω δεν είχαμε πολλές δυνατότητες για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, περιμένοντας να φτιάξει ο καιρός. Το διάστημα αυτό, πριν πάω οποιοδήποτε ταξίδι, η μόνη μου έννοια ήταν την τελευταία ημέρα να την περνάω πάντα με το παιδί και είναι ένας κανόνας που μέχρι και σήμερα έχω την ανάγκη να τηρώ.

Με το πέρασμα του χρόνου και με τις συχνές επισκέψεις μου στο ίδρυμα, η σχέση μου με αυτό το παιδί άρχισε να εξελίσσεται, το οποίο είναι κάτι που δεν περίμενα να διακρίνω σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το γέλιο που βγάζει μόλις ακούει τη φωνή μου, οι χαρές που κάνει μόλις τον παίρνω αγκαλιά, η ασφάλεια που νιώθει όταν είμαστε μαζί. Έχω κάνει πολλές σκέψεις γι' αυτό το παιδί, αλλά δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Όταν είσαι γκέι άνδρας στην Ελλάδα, όταν ξέρεις ότι υπάρχει ακόμα ταμπού και καμία νομοθεσία για τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, όταν δεν ξέρεις αν θα βρεις ένα σύντροφο για να ζήσετε για χρόνια μαζί και να διεκδικήσετε από κοινού την επιμέλεια του παιδιού, όταν έχουμε τόσα ακόμα βήματα να κάνουμε σε αυτή τη χώρα, απλά ονειρεύεσαι, αποφεύγοντας να σκέφτεσαι τι εμπόδια μπορεί να βρεις μπροστά σου. Ίσως είναι πολύ νωρίς ακόμα για αυτά, όπως πολλά άτομα προλαβαίνουν να μου αναφέρουν, αλλά εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το όνειρό μου πάντα από παιδί, ήταν να φτιάξω μία οικογένεια, να αποκτήσω παιδιά και να δίνω αγάπη σε όσα περισσότερα άτομα μπορώ και νιώθω πολύ τυχερός που βρήκα αυτό το παιδί. Το παιδί που στους γνωστούς μου και στην οικογένειά μου αποκαλώ 'παιδί μου'. Και που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αν είμαι υγιής και έχω μια καλή δουλειά, σε 2 χρόνια από τώρα θα αρχίσω να ψάχνω σοβαρά ποια είναι η διαδικασία για να διεκδικήσω την επιμέλειά του. Προς το παρόν πάντως, δε χρειάζονται ειδικά έγγραφα για να μπορώ να πιστοποιήσω ότι νιώθω πατέρας ενός παιδιού που αγαπώ σαν να ήταν δικό μου.

Αυτό που περιμένω τώρα πώς και πώς είναι να έρθει η αυριανή ημέρα για να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα και σε ένα μήνα να πάμε μαζί ξανά κατασκήνωση.

Υ.Γ. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω δημόσια γι' αυτό και θα παρακαλούσα να επιδείξετε διακριτικότητα και να μην κάνετε ερωτήσεις σχετικά με το ιατρικό ιστορικό του παιδιού".

 

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...