Η Barbara Hammer, πειραματική σκηνοθέτης, που τιμήθηκε ως πρωτοπόρος του λεσβιακού κινηματογράφου, έφυγε από την ζωή στα 79.
Η αιτία θανάτου ήταν ο καρκίνος των ωοθηκών, σύμφωνα με το ARTnews, με τον οποίο η Hammer είχε διαγνωστεί από το 2006.
Γεννημένη στις 15 Μαΐου 1939 η Αμερικανή σκηνοθέτρια και φεμινίστρια με καριέρα που διήρκεσε πάνω από 40 χρόνια, ήταν γνωστή για τη δημιουργία πειραματικών ταινιών που ασχολούνται με τα θέματα των γυναικών, όπως οι ρόλοι των φύλων, οι λεσβιακές σχέσεις, η διαχείριση της ηλικίας και της οικογένειας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Hammer ήταν ανοιχτός υποστηριχτής του δικαιώματος του ανθρώπου να πεθάνει, μια επιλογή που ήλπιζε να μπορεί να έχει μετά την εξάντληση όλων των μορφών θεραπείας της νόσου της.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η Hammer γεννήθηκε στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια, ήταν εξοικειωμένη με την κινηματογραφική βιομηχανία από νεαρή ηλικία, καθώς ο παππούς της εργάστηκε για τον αμερικανικό σκηνοθέτη D.W. Griffith.
Το 1961, η Hammer αποφοίτησε με πτυχίο ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας του Λος Άντζελες. Πήρε μεταπτυχιακό τίτλο αγγλικής λογοτεχνίας το 1963. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Εκεί συναντήθηκε για πρώτη φορά με την Maya Deren, που την ενέπνευσε να κάνει πειραματικές ταινίες για την προσωπική της ζωή.
Το 1974, η Hammer παντρεύτηκε και δίδασκε σε κοινοτικό κολέγιο στη Santa Rosa της Καλιφόρνια. Εκείνη την περίοδο ανακοίνωσε ότι ήταν λεσβία, αφού μίλησε σε μια φεμινιστική ομάδα. Όταν χώρισε, «πήρε μια μοτοσικλέτα και μια φωτογραφική μηχανή Super-8». Την ίδια χρονιά κινηματογραφούσε το "Dyketatics", το οποίο θεωρείται ευρέως γνωστό ως μία από τις πρώτες λεσβιακές ταινίες. Αποφοίτησε με μάστερ στον κινηματογράφο από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο .
- Η πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους βγήκε στους κινηματογράφους, ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ, το Nitrate Kisses το 1992.
- Ήταν υποψήφια για το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance του 1993.
- Κέρδισε το βραβείο Polar Bear στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και το Καλύτερο Βραβείο Ντοκιμαντέρ στο Internacional de Cine Realizado por Mujeres στη Μαδρίτη.
- Η Hammer έλαβε επιπλέον μεταπτυχιακές σπουδές σε ψηφιακές μελέτες πολυμέσων, στο Αμερικανικό Ίδρυμα Κινηματογράφου το 1997.
- Το 2000 έλαβε το βραβείο Moving Image από την Creative Capital και το 2013 ήταν
συνεργάτης του Guggenheim. - Έλαβε τον πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας Shirley Clarke Avant Garde τον Οκτώβριο του 2006.
- Το Βραβείο Γυναικών στην ταινία από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαιντ Λούις το 2006.
- Το 2009 το βραβείο Teddy για την καλύτερη μικρού μήκους ταινία της "A Horse Is Not a Metaphor" στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
- Το 2010, η Hammer δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της, HAMMER! κάνοντας τις ταινίες που απεικονίζουν την προσωπική της ιστορία και τη φιλοσοφία της για την τέχνη.
- Το τελευταίο της εκπαιδευτικό έργο ήταν στο The European Graduate School του Saas-Fee στην Ελβετία.
- Το 2017, η βιβλιοθήκη σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων Beinecke στο Πανεπιστήμιο Yale απέκτησε τα αρχεία της Hammer.
ΒΡΑΒΕΙΑ
Η Hammer δημιούργησε πάνω από 80 ταινίες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της.
Το 2007, τιμήθηκε με έκθεση και αφιέρωμα στην Ταϊπέι στο Κέντρο Ψηφιακής Απεικόνισης του Κινεζικού Πανεπιστημίου. Στη Νέα Υόρκη το 2010, η Hammer είχε μία μηνιαία έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Επιπλέον, το 2013 της δόθηκε μια υποτροφία Guggenheim για την ταινία της "Waking Up Together". Επίσης έχει κάνει εκθέσεις στο Λονδίνο στο The Tate Modern το 2012, στο Παρίσι στο Jeu de Paume επίσης το 2012, στο Τορόντο για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 2013 και στο Βερολίνο στο Koch Oberhuber Woolfe το 2011 και το 2014. Επιλέχθηκε από το Μουσείο Αμερικανικής Μπιενάλε Τέχνης Whitney στα τέλη του 1985, το 1989 και το 1993. Το 2006, κέρδισε τόσο το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας Shirley Clarke Avant Garde από τις γυναίκες της Νέας Υόρκης στον κινηματογράφο και την τηλεόραση όσο και το κινηματογραφικό βραβείο γυναικών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαιντ Λούις .
Επιπλέον, το 2008 έλαβε το βραβείο Leo από το Flaherty. Η ταινία της "A Horse Is Not a Metaphor" κέρδισε το βραβείο Teddy ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους το 2009 και το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Black Maria. Τα φιλμ της "Generations" και "Maya Deren’s Sink" κέρδισαν το Teddy Award το 2011.
Επίσης, επιλέχθηκε σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου: το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Gay και Lesbian του Τορίνου, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Punta de Vista, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Creteil και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Γυναικών Ντόρτμουντ / Κολν .
Ύφος και Στόχος
Η Hammer ήταν μία πρωτοποριακή σκηνοθέτης και εστίαζε σε φεμινιστικά και λεσβιακά θέματα. Μέσω της χρήσης του πειραματικού κινηματογράφου, η Hammer εξέθεσε στο κοινό τη φεμινιστική θεωρία. Όπως είχε πει:
Οι ταινίες της αποσκοπούν στην προώθηση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας από τον κοινωνικό περιορισμό .
Οι ταινίες της θεωρήθηκαν αμφιλεγόμενες διότι επικεντρώθηκαν σε θηλυκά θέματα ταμπού, όπως η εμμηνόρροια, ο οργασμός από τη γυναικεία οπτική και η λεσβιακή θεωρία. Η Hammer πειραματίστηκε με διαφορετικού μήκους φιλμ στη δεκαετία του 80, ειδικά με φιλμ 16mm. Αυτό το έκανε για να δείξει πόσο εύθραυστο είναι το ίδιο το φιλμ.
Μία από τις πιο γνωστές ταινίες της είναι "Nitrate Kisses" η οποία εξετάζει τρεις ξεχωριστές σεξουαλικότητες - S / M λεσβιασμό, διαφυλετικό gay έρωτα, και σεξουαλικές πρακτικές μεγαλύτερων σε ηλικία λεσβιών.
Η ταινία "Dyketactics" (1974) απεικόνισε τη σημασία του θηλυκού στο έργο της και χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο, η ταινία απεικονίζει μια ομάδα γυμνών γυναικών που συναντιούνται στην ύπαιθρο για να χορέψουν, να κολυμπήσουν, να αγγίξουν η μία την άλλη και να αλληλεπιδράσουν με το περιβάλλον. Στο δεύτερο μέρος, η ίδια η Hammer μοιράζεται μια οικεία στιγμή με μια άλλη γυναίκα μέσα σε ένα σπίτι στο Bay Area. Μεταξύ των δύο αλληλουχιών, η Hammer ήθελε να δημιουργήσει μια ερωτική ταινία που χρησιμοποίησε διαφορετική γλώσσα ταινιών από ότι οι mainstream, ετεροφυλόφιλες ερωτικές ταινίες της εποχής.
Οι πρώτες ταινίες της Hammer χρησιμοποίησαν φυσικές εικόνες, όπως δέντρα και φρούτα, για να συνδεθούν με το γυναικείο σώμα.
Η ταινία "Nitrate Kisses" (1992) ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία της. Η ταινία σχολιάζει το γεγονός ότι τα μέλη της κοινότητας των LGBT συχνά αποφεύγεται να αναφερθούν στην ιστορία και ταυτόχρονα προσπάθησε η ίδια να διορθώσει το πρόβλημα προσφέροντας μερικά από αυτά τα χαμένα ντοκουμέντα στους θεατές .
Από τους κριτικούς ταινιών αντιμετωπίστηκε με μικτές αντιδράσεις. Σε μια ανασκόπηση των ταινιών "Women I Love" (1976) και "Double Strength" (1978), ο κριτικός Andrea Weiss σημείωσε: "Έχει γίνει η μόδα για τα γυναικεία σώματα να αντιπροσωπεύονται από κομμάτια φρούτων" και επικρίνει την Hammer ότι "υιοθετεί την αρσενική - ρομαντική άποψη για τις γυναίκες"!
Το 2017, η πρώτη βραβευμένη ταινία πειραματικής ταινίας Barbara Hammer απονεμήθηκε στο Fair Brane .
Μέσα από το έργο της, η Hammer θεωρείται πρωτοπόρος του queer cinema. Ο στόχος της μέσω του κινηματογραφικού της έργου είναι να προκαλέσει συζήτηση για την διαφορετικότητα, και πιο συγκεκριμένα, τις λεσβίες οι οποίες συνήθως περιθωριοποιούνται.
Θεωρεί ότι η παραγωγή ταινιών που δείχνουν την προσωπική της εμπειρία με το να προσδιορίζεται ως λεσβία, θα βοηθήσει στην έναρξη διαλόγου σχετικά με τις λεσβίες και θα οδηγήσει τους ανθρώπους να σταματήσουν να αγνοούν την ύπαρξή τους.
