Ο Bruce LaBruce είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και φωτογράφος, που ζει στην “εξορία” γνωστή και ως Τορόντο, στον Καναδά. Από μικρός άρχισε να δραστηριοποιείται και πολύ γρήγορα πέρασε στην παραγωγή ομοφυλοφιλικών φανζίν (J.D.s [με την G.B. Jones], Dumb Bitch Deserves To Die [με την Candy Parker]) και ταινιών super 8 (Boy/Girl, I Know What It's Like To Be Dead, Bruce and Pepper Wayne Gacy's Home Movies [με την Candy Parker], Slam!). Όλα αυτά τον βοήθησαν να λανσάρει το επονομαζόμενο κίνημα Homocore ή Queercore, το οποίο διέφθειρε όλο και περισσότερους ομοφυλόφιλους της νέας γενιάς.
Το 1991 ο LaBruce κυκλοφόρησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, No Skin Off My Ass – μία εξερεύνηση της αποκρουστικής σχέσης ενός κομμωτή-αδερφής (ρόλος που έπαιξε ο ίδιος ο LaBruce) και ενός μουγγού, νέου, όμορφου σκίνχεντ – η οποία έγινε παγκόσμια καλτ επιτυχία. Η επόμενη ταινία του, Super 8 1/2 (1994) είναι μία βασανιστική προφητική αυτοβιογραφική ταινία για την ασταθή πορεία του LaBruce στην καλτ κορυφή. Το Super 8 12 έγινε φαβορί στο φεστιβαλικό κύκλωμα, κερδίζοντας μία θέση σε μεγάλης εμβέλειας φεστιβάλ όπως του Sundance, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Δουβλίνου, της Θεσσαλονίκης, του Τορόντο, του Βανκούβερ, του Σαν Φρανσίσκο και του Τόκιο.
Το Hustler White του LaBruce, που έγινε σε συνεργασία με το φωτογράφο στο Λος Άντζελες Rick Castro, κυκλοφόρησε το 1996. Με συμπρωταγωνιστές το διάσημο μοντέλο Tony Ward και τον ίδιο το LaBruce, το Hustler White έκανε πρεμιέρα στο Sundance και έγινε κι αυτό με τη σειρά του καλτ φαβορί στα φεστιβάλ. Το Hustler White κέρδισε το πρώτο βραβείο στο International Trash Film Festival.
To 1998 o LaBruce πήγε στο Λονδίνο για να γυρίσει την πρώτη του γνήσια πορνοταινία. Το Skin Flick, παραγωγή της βερολινέζικης εταιρίας Cazzo Films, δείχνει μία συμμορία όμορφων νεοναζί σκίνχεντ, η οποία κάνει διάρρηξη στο σπίτι ενός ενοχλητικού διαφυλετικού μπουρζουά γκέι ζευγαριού και το τρομοκρατεί σεξουαλικά.
Το 2004 έκανε μία ακραία πορνοταινία με μοντέρνους Γερμανούς αριστερούς οι οποίοι υιοθετούν την κουλτούρα και την πολιτική της ακραίας αριστεράς της δεκαετίας του 70, με το όνομα The Raspberry Reich.
"Το Raspberry Reich είναι μια καλλιτεχνική/πορνογραφική ταινία όπου, όπως και σε όλες τις ταινίες μου, χρησιμοποιείται η πορνογραφία ως αφορμή για να εξετάσω τις σεξουαλικές πολιτικές και τον ομοφυλόφιλο ακτιβισμό. (Για μένα το να δουλεύω στην πορνογραφία είναι σαν να εξασκώ ένα διαφορετικό ύφος). Όπως και στις δυο προηγούμενες ταινίες μου τα ‘Hustler White’ και ‘Skin Flick’, το ‘The Raspberry Reich’ είναι για μια συμμορία αντρών που δεν αυτοχαρακτηρίζονται ως ομοφυλόφιλοι αλλά παρόλα αυτά τα μέλη του είναι σεξουαλικά ενεργά το ένα με το άλλο. Το ‘Hustler White’ αφορά εκδιδόμενους άντρες, το ‘Skin Flick’ μιλάει για νεο-ναζί σκίνχεντς. Κάθε μια από τις ταινίες μου εξετάζει τις πολιτικές της ταυτότητας, δίνοντας έμφαση στην ρευστότητα της ομοφυλόφυλης ταυτότητας και ότι μπορεί να είναι ξέχωρη από μια καθαρά gay πολιτική. Στο ‘The Raspberry Reich’, η Gudrun ξεκινάει τις σεξουαλικές δυναμικές μεταξύ των ετεροφυλόφιλων αντρών που την λατρεύουν...αναγνωρίζει την έμφυτη ακραία δυνατότητα της ομοφυλόφυλης έκφρασης και προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί για τους δικούς της επαναστατικούς σκοπούς. Το γεγονός ότι συνεχώς λέει αποφθέγματα του Reich και του Marcuse δεν είναι τυχαίο: Η RAF(Red Army Faction – Φατρία Κόκκινου Στρατού) και άλλα ριζοσπαστικά κινήματα της δεκαετίας του ’70 πίστευαν στις σεξουαλικές επαναστατικές ιδέες αυτών των μετα-Φροϋδικών σκεπτόμενων, και μάχονταν ενάντια σε κάθε μορφή σεξουαλικής καταπίεσης και περιορισμών του φύλου (Ένα από τα αγαπημένα αποφθέγματα της Gudrun είναι ‘Heterosexuality is the Opiate of the Masses!’ – Η ετεροφυλοφιλία είναι το όπιο των μαζών) Είναι απαραίτητο η ταινία μου να ασχοληθεί με αυτές τις ιδέες με σεξουαλικό περιεχόμενο, γιατί έτσι αντικατροπτίζει όλη τη σεξουαλική αμφιταλάντευση και αμφιβολία κάθε ριζοσπαστικού κινήματος που ήρθαν στην επιφάνεια τη δεκαετία του ’60 και που τώρα έχουν αναγενηθεί σε μορφή τέχνης και μόδας, αλλά που μπορεί να εξελιχθούν σύντομα σε μια νέα κοινωνική και πολιτική δύναμη στη μοντέρνα κουλτούρα." Bruce LaBruce, Σκηνοθέτης
Πριν τελειώσει το Otto; or, Up with Dead People ο Bruce LaBruce γύρισε μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο Give Piece of Ass a Chance.
Συνέντευξη για το Otto; or, Up with Dead People στο Queer Film Review από τον T. Nova
QueerFilmReview.com: Γιατί gay ζόμπι; Ποια ήταν η έμπνευσή σου για την ταινία;
Bruce LaBruce: Γνώριζα συνεχώς παιδιά γύρω στα 20 που μου έλεγαν ότι ένιωθαν νεκροί μέσα τους. Όχι μόνο gay παιδιά, αλλά γενικότερα. Φαινόντουσαν αποστασιοποιημένα από την κοινωνία με ένα αίσθημα απελπισίας στο πρόσωπό τους σε ένα ολοένα και περισσότερο βιομηχανοποιημένο κόσμο. Ίσως έχει κάτι να κάνει με την πλύση εγκεφάλου και την αποξένωση που οφείλεται σε ένα κόσμο γεμάτο από τεχνολογικά gadgets και ικανοποίηση των μίντια. Μπορούμε να δούμε ότι το ποσοστό αυτοκτονιών σε gay εφήβους είναι πάρα πολύ υψηλό και συχνά νιώθουν καταπιεσμένοι από την ευρύτερη κοινωνία. Έτσι ήθελα να κάνω μια ταινία για το εφηβικό άγχος, εκφρασμένο μέσα από ένα μοντέρνο ιδίωμα τρόμου, το οποίο είναι τα ζόμπι. Οι τρόποι εκφράσεως τρόμου στο παρελθόν, όπως οι βρυκόλακες και οι λυκάνθρωποι, αφορούν τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά ενάντια στη κοινωνία, για μη-κονφορμιστές που αρνούνται να ενταχθούν. Το μοντέρνο τέρας, το ζόμπι, είναι ο απόλυτος καταναλωτής και κονφορμιστής. Τα ζόμπι όλα συμπεριφέρονται το ίδιο. Ήθελα να το τροποποιήσω αυτό και να δημιουργήσω ένα ζόμπι που είναι μη-κονφορμιστής και επαναστάτης. Νομίζω ότι πολλά παιδιά νιώθουν έτσι.
QFR: Ως συγγραφέας που βρίσκεις τις ιδέες σου;
BLAB: Προσπαθώ να πιάσω το πνεύμα της εποχής. Μιλάω σε κόσμο, στο πραγματικό κόσμο και στο κυβερνητικό και προσπαθώ να καταλάβω τι κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα. Ακόμη χρησιμοποιώ μύθους και άλλες ταινίες από το παρελθόν και τις επαναπροσδιορίζω. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ ταινίες σαν ένα είδος κριτικής για να περάσω πολιτικά μηνύματα, αν και προσπαθώ να το κάνω με ένα διασκεδαστικό και παράδοξο τρόπο ώστε να μη φανώ πολύ κυριολεκτικός ή ότι κάνω κήρυγμα.
QFR: Νομίζεις ότι οι χαρακτήρες σου διαφέρουν στο χαρτί και στην οθόνη;
BLAB: Μερικοί ναι και μερικοί όχι, αλλά είναι πιο πολύπλοκο. Στο Otto, για παράδειγμα, ο χαρακτήρας της Μηδείας (Medea) ήταν εν μέρει βασισμένος στην Katharina Klewinghaus, την ηθοποιό που την υποδύεται. Την γνώρισα στο Βερολίνο πριν γράψω το σενάριο, και βάσισα ένα μέρος του χαρακτήρα πάνω της. (Παρόλο που δεν είναι λεσβία, είναι σκηνοθέτης με ισχυρές πολιτικές πεποιθήσεις που λατρεύει τη δουλειά της Maya Deren και άλλων). Έβαλα τον Jey Crisfar, να υποδυθεί τον Otto, αφού τον γνώρισα στο MySpace. Είχε την ποιότητα την οποία έψαχνα, κάποιος τόσο νέος και υπερευαίσθητος. (Έπρεπε να είναι πολύ μικρός επίσης για να φαίνεται ακόμα νέος και χαριτωμένος και μετά την εφαρμογή του make-up) Είχα τον καλλιτέχνη για το storyboard τον, Dr. Wunder, ο οποίος βάσισε τα storyboards του Otto σε φωτογραφίες του Jey που του είχα δώσει. Έτσι αυτούς τους χαρακτήρες είχα στο μυαλό μου όταν τους έβαλα στο χαρτί. Φυσικά ο καθένας τους έφερε κάτι μοναδικό στο ρόλο του, κάτι προσωπικό.
QFR: Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή από την ταινία; Γιατί πρέπει ο κόσμος να δει αυτή την ταινία;
BLAB: Λατρεύω τη σκηνή όπου η Medea και ο αδερφός της ο Adolf θάβουν τον Otto σε ένα τάφο και μετά τον κινηματογραφούν να βγαίνει από τα χώματα καθώς η Medea του δίνει οδηγίες. Λέει η Μηδεία:
“Δράση! Τώρα σήκωσε το χέρι σου από τον τάφο. Έτσι μπράβο. Σήκωσέ το σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια σε όλες τις αδικίες που έχει υποφέρει το είδος σου. Σηκωσέ το σε συμπαράσταση των αδύναμων και των κατατρεγμένων, για τους απόκληρους και τις αδερφούλες και τις αρρωστημένες αδερφές που έχουν θαφτεί και ξεχαστεί από τους άκαρδους, ανελέητους ετεροφυλόφιλους φασίστες της πλειοψηφίας. Σήκω! Σήκω!”. Για μένα έχει μια ποιότητα του Grand Guignol, που λατρεύω, αλλά πέρα από αυτό είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας: ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν στην ιστορία θαφτεί και ξεχαστεί αλλά δεν έχουν εκτιμηθεί ή καταννοηθεί ιδιαίτερα από την πλειοψηφία. Η Medea κάνει μια πολιτική δήλωση, αλλά η σκηνή είναι μελαγχολική και σε στεναχωρεί. Νομίζω ότι πολύς κόσμος ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος ή που έχει gay φίλους μπορεί να σχετιστεί με αυτή τη σκηνή.
QFR: Νομίζω ότι οι άνθρωποι δε καταλαβαίνουν το είδος των ζόμπι και γκέι ταινιών: τι νομίζεις ότι κάνει το συνδυασμό αυτών των δυο κινηματογραφικών ειδών μοναδικό;
BLAB: Πάντα λέω στο κόσμο, στα αστεία, ότι αν έχουν κάνει ποτέ ψωνιστήρι σε ένα πάρκο ή σε κάποια δημόσια τουαλέτα ή σάουνα, είναι σαν την Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών! Και δε το εννοώ με κατηγορηματικό τρόπο: υπάρχει κάτι ερεθιστικό σε αυτή τη ανωνυμία, στα απρόσωπα μέλη του σώματος, στην ζάλη που ταξιδεύουν όταν ψάχνονται για σεξ στα σκοτεινά στενάκια. Ήθελα να δημιουργήσω αυτή τη σύνδεση. Αλλά ακόμα πιστεύω ότι πολλοί gay άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίσουν το παράδοξο του αγώνα ώστε να μπορέσουν να τους αποδεχτεί η κοινωνία αλλά και να μπουν στην διαδικασία του κονφορμισμού και να υιοθετήσουν πιο αποδεκτούς τροπους συμπεριφοράς ώστε να γίνουν καλοί καταναλωτές σε μια καπιταλιστική κοινωνία ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι. Είναι λες και πρέπει να θυσιάσουν ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους για να κερδίσουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους. Η Medea λέει, από τον Μαρκούσιο, “Ένας άνθρωπος που λειτουργεί κανονικά σε μια άρρωστη κοινωνία είναι ο ίδιος άρρωστος,” και νομίζω ότι αυτό είναι το σημείο του διλήμματος. Για μένα οι ταινίες με ζόμπι είναι άκρως πολιτικές, όπως και το να είσαι γκέι, έτσι ο συνδυασμός και των δυο κάνει μια δυνατή δήλωση.
QFR: Σου αρέσουν άλλες ταινίες τρόμου και ποιες είναι αυτές;
BLAB: Λατρεύω τις ταινίες τρόμου. Λατρεύω όλα τα είδη του τρόμου, από το splatter και την ωμή βία (Λατρεύω το αυθεντικό Halloween και τις πρώιμες ταινίες του David Cronenberg) στο ψυχολογικό (όπως το The Innocents ή το Repulsion) στο μεταφυσικό (όπως το αυθεντικό The Haunting ή το The Legend of Hell House). Για αυτή τη ταινία όμως έκανα φόρο τιμής στις ταινίες τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού που έχουν ένα πιο φιλοσοφικό ύφος, ταινίες όπως το Night Tide του Curtis Harrington, το Carnival of Souls του Herk Harvey και το Martin του George A. Romero. Κάθε μια περιλαμβάνει ένα χαρακτήρα που μπορεί να είναι ένα πραγματικό τέρας ή απλά είναι ένας μπερδεμένος άνθρωπος που δεν εντάσσεται στη μοντέρνα κοινωνία. Ήθελα να δημιουργήσω ατμόσφαιρα πιο πολύ, κάτι αστείο και νεκροφιλικό σαν τα καρτούν του Charles Addams και του Edward Gorey. Ακόμα ήθελα να προσελκύσω τους στρέιτ σπασίκλες των ταινιών τρόμου με την υπόσχεση μιας ζόμπι ταινίας και μετά να τους βασανίσω με μια μελαγχολική gay ερωτική ταινία με φεμινιστικές αποχρώσεις. Πραγματικά σιχαίνομαι αυτούς τους στρέιτ σπασίκλες των ταινιών τρόμου που καταφέρνουν και ξεφεύγουν με την ομοφοβία τους και το μισογυνισμό τους, που σαλιαρίζουν με αυτές τις αηδιαστικές ταινίες βασανισμού. Ο Otto είναι η γλυκιά μου εκδίκηση ενάντια τους.
QFR: Τι νομίζεις ότι ξεχωρίζει τον Otto σαν χαρακτήρα;
BLAB: Ο Otto είναι πολύ μοντέρνος. Έχει τέλειο γούστο στη μόδα ( τα κοστούμια στη ταινία είναι από τον σχεδιαστή Rick Owens), αλλά παρ’όλα αυτά είναι άστεγος και βρώμικος. Είναι ένα ζόμπι με μια κρίση ταυτότητας. Δε θέλει να τρώει ανθρώπινη σάρκα και έτσι τρώει τα σκοτωμένα ζώα στο δρόμο. Τα ζόμπι υποτίθεται ότι είναι κονφορμιστές και καταναλωτές αλλά ο Otto δεν έχει σχέση με αυτά. Είναι εξίσου αποστασιοποιημένος από τους ζωντανούς και τους νεκρούς, οπότε είναι λίγο μοναχικός
QFR: Τι άλλα επιτεύγματα έχεις επιτύχει;
BLAB: Υποθέτω ότι οι ταινίες για τις οποίες είμαι ιδιαίτερα γνωστός είναι το Hustler White, ένας διαλογισμός πάνω στους χάστλερς της Λεωφόρου Santa Monica στο LA, και το The Raspberry Reich, μια πορνοταινία για σεξουαλικούς επαναστάτες. Οι ταινίες μου είναι χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά έχουν καταφέρει να αποκτήσουν ένα διεθνές κοινό. Αυτό είναι ένα πραγματικό επίτευγμα για μένα.
QFR: Πως αντιμετωπίζεις το στρες της παραγωγής;
BLAB: Τα γυρίσματα του Otto ήταν από τις πιο διασκεδαστικές παραγωγές που έχω κάνει γιατί είχαμε περίπου 10 φορές παραπάνω χρήματα όποτε είχαμε καλύτερες κάμερες και μπορούσαμε να είμαστε πιο δημιουργικοί εικαστικά. Αλλά είχα κάθε μέρα γύρισμα για τρεις εβδομάδες, 14 με 16 ώρες την ημέρα, οπότε ήταν αρκετά αγχωτικό. Πρέπει να βάλεις πολύ από τον εαυτό σου στην παραγωγή και να τιθασεύσεις το όραμά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Ταξιδεύεις σε ένα άλλο κόσμο όπου το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να τελειώσεις την ταινία. Είναι ένα είδος μεγαλομανίας.
QFR: Πως ήταν η χημεία στο σκηνικό;
BLAB: Αυτή είναι η τέταρτη ταινία που έχω γυρίσει με το κινηματογραφιστή James Carman, οπότε έχουμε αναπτύξει μια καλή επικοινωνία. Αν και είχα αρκετά περισσότερα χρήματα για αυτή τη ταινία, είναι ακόμα μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, οπότε έπρεπε να ζορίσουμε αρκετά το καστ, μερικές φορές πέρα από λογικά επίπεδα. Ο Jey Crisfar ειδικά υπέφερε αρκετά, που αναγκάστηκε να φάει ωμό κρέας και να περπατάει σε χωράφια με μέλισσες και να θαφτεί σε ένα κρύο νεκροταφείο την ημέρα των 19ων γεννεθλίων του. Αλλά ήταν σωστός στρατιώτης. Το καστ πραγματικά πίστεψε στην ταινία οπότε το πνεύμα στα γυρίσματα ήταν πραγματικά δυνατό.
QFR: Πως δημιουργήθηκε η ομάδα;
BLAB: Σε μια φάση κάναμε καταμέτρηση και διαπιστώσαμε ότι το καστ και τα μέλη του γυρίσματος προέρχονται από 10 διαφορετικές χώρες! Απλά διαδώσαμε ότι θα κάνουμε μια ζόμπι ταινία και είχαμε άτομα να έρχονται από παντού που να θέλουν να δουλέψουν μαζί μας. Έχω δουλέψει με τον James πολύ, και με τον Diego Reiwald, τον ηχολήπτη. Τον Stefan Dickfeld, τον καλλιτεχνικό διευθυντή ο οποίος έκανε και το σχεδιασμό παραγωγής στο The Raspberry Reich. Ο Soren Salzer, ο υπεύθυνος για την απομαγντοφώνηση έχει δουλέψει σε όλες τις ταινίες μου από το Hustler White. Και φυσικά ο Jurgen Bruning έχει αναλάβει την παραγωγή ή την συμπαραγωγή σε 6 από τις μεγάλου μήκου ταινιών μου. Μερικοί από τους συμπαραγωγούς μου, οι Javier Peres, Terence Koh, Bruce Bailey, προέρχονται από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο Javier με αντιπροσωπεύει ως καλλιτέχνη με την γκαλερί του, Peres Projects. Έφερα και καινούριους παραγωγούς από τον Καναδά, την New Real Films. Οπότε ήταν αρκετά ποικίλο και διεθνές
QFR: Τι Queer θέματα πιστεύεις ότι είναι προφανή στον Otto; or, Up with Dead People;
BLAB: Το κεντρικό queer θέμα του Otto είναι ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένας τρόπος για να είσαι διαφορετικός, και αν συμβιβαστείς ή αποροφηθείς στην κοινωνία χάνεται ο σκοπός σου. Και δεν πρόκειται για την εξωτερική σου εμφάνιση ή για την ταυτότητά σου. Είναι μια φιλοσοφία για να υπάρχεις. Το να είσαι queer σου δίνει μια μοναδική οπτική στον κόσμο, και είναι κρίμα να νιώθεις ότι πρέπει να θυσιάσεις τον εαυτό σου και ότι σε κάνει διαφορετικό για να μπορέσεις να ενταχτείς. Ειλικρινά θα προτιμούσα να ήμουν νεκρός. Ή ζωντανός νεκρός.
Φιλμογραφία
OTTO; OR, UP WITH DEAD PEOPLE
2008
Σενάριο-Σκηνοθεσία
GIVE PIECE OF ASS A CHANCE
2007
Σκηνοθεσία
THE RASPBERRY REICH
2004
Σενάριο-Σκηνοθεσία
GO (Cheerleader)
Μουσικό Βίντεο 2001
Σκηνοθεσία
SKIN FLICK/SKIN GANG
1999/2000
Σενάριο-Σκηνοθεσία
SHAMPOO (Zucherbaby)
Μουσικό βίντεο 1998
Σκηνοθεσία
MRS PETRIE (Glueleg)
Μουσικό βίντεο 1997
Σκηνοθεσία
EMPTY CELL VERSIONS ONE AND TWO (Rusty)
Μουσικό βίντεο 1997
Σκηνοθεσία
Βραβείο MuchMusic: Καλύτερο Concept για Βίντεο
HUSTLER WHITE
l996
Συνσκηνοθεσία-Συνσεναριογράφος
MISOGYNY (Rusty)
Μουσικό βίντεο l995
3 min. 20 sec. l6mm filmvideo
Σκηνοθεσία
Βραβείο MuchMusic: Καλύτερο Concept για Βίντεο
FUN TONIGHT (The Riverdales)
Μουσικό βίντεο l995
Σκηνοθεσία
SUPER 8 1/2
l994
Σκηνοθεσία, Σενάριο
NO SKIN OFF MY ASS
l99l
Σκηνοθεσία, Σενάριο
SLAM
Πειραματική ταινία l989
Σκηνοθεσία
HOME MOVIES
Πειραματική ταινία l989
Συνσκηνοθεσία
I KNOW WHAT IT’S LIKE TO BE DEAD
Πειραματική ταινία l988
Σκηνοθεσία
BOY/GIRL
Πειραματική ταινία l987
Σκηνοθεσία