Ο τίτλος τούτου του βιβλίου, ξεκάθαρος, υπόσχεται... Πως να μην μας προσελκύσει; Δεν το διαβάσαμε ακόμα... Ωστόσο αναζητώντας πληροφορίες, πέσαμε, λίγο ανώμαλα πιθανότατα, πάνω στην συνέντευξη του συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλου στο VIEWTAG.GR την οποία αναδημοσιεύουμε αναλογιζόμενοι πόσο λείπει η λεσβιακή λογοτεχνία από την Ελλάδα αλλά και κατά πόσο ένας συγγραφέας, που γράφει την ιστορία μιας λεσβίας, γνωρίζει πραγματικά τις λεσβίες... Όπως και να έχει, διαβάστε την συνέντευξη και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα...
"Μπορεί να προκαλέσει μία λέξη; Μπορεί να προκαλέσει ένα συναίσθημα, ένας έρωτας; Μπορεί ένα βιβλίο να γραφτεί ως αντίδοτο στην απογοήτευση από τις πολιτικές εξελίξεις; Οι απαντήσεις είναι άλλοτε εύκολες , άλλοτε δύσκολες, είναι όμως πάντα ενδιαφέρουσες όταν τις συζητάς με κάποιον που τόλμησε να τις θέσει στον εαυτό του. Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος μιλάει για τη «Λεσβία», το νέο του βιβλίο, το οποίο δημιουργεί την προφανή πρώτη ερώτηση: «Γιατί αυτός ο τίτλος;»
Πρέπει να σου πω ότι έχω συνηθίσει πλέον η συζήτηση να ξεκινά με την ερώτηση αυτή, για τον τίτλο του βιβλίου. Ένας δημοσιογράφος, πριν από μερικές μέρες, μου είπε “Το βιβλίο μου αρέσει, αλλά αυτός ο τίτλος δεν μου αρέσει καθόλου” ή κάποιοι αναγνώστες μου έλεγαν ότι διάβαζαν το βιβλίο στο μετρό και δέχονταν κάποια περίεργα βλέμματα.
Από τις πρώτες στιγμές που το έγραφα σκεφτόμουν τον τίτλο. Άλλωστε από την αρχή το βιβλίο λέει “η Βιβή είναι, η Μελίνα όχι”, το ίδιο το βιβλίο από την αρχή προϋποθέτει την λέξη. Και για να πω την αλήθεια, στους πρώτους ανθρώπους που το είπα όταν τέλειωσα το βιβλίο, στην γυναίκα μου, σε φίλους, ήταν κάθετη η αντίδραση: “Έχεις τρελαθεί” και “θα φας ξύλο” και ότι είναι πολύ χυδαίο. Δεν ξέρω, αυτό που έχω αν είναι αφέλεια. Δεν καταλαβαίνω. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω αν μπορεί να είναι προκλητικό
Απλώς θεωρώ ότι είναι μια αρχαία λέξη, ότι είναι διεθνής όρος, ότι είναι και η λόγια και η κοινή ονομασία της σεξουαλικής αυτής ταυτότητας, άσε που για μένα, εννοώ από την πλευρά αυτού που έγραψε αυτό το βιβλίο, περιέχει και τη λέξη “βία” που παραπέμπει και στον βιαστή
Γι αυτούς που δεν γνωρίζουν, επειδή μπορεί να μην έχουν διαβάσει το βιβλίο, να διευκρινίσουμε ότι δεν είναι απλώς η ιστορία μιας γυναίκας που πήγε με μια άλλη γυναίκα. Δεν είναι τόσο απλή η ιστορία
Ναι, δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχει και ένας βιαστής, ο οποίος έχει την ιδιαιτερότητα ότι είναι χούλιγκαν και εδώ να πω ότι δεν υπάρχει στην ελληνική λογοτεχνία σ’ αυτήν την έκταση, αυτός ο χαρακτήρας, που είναι παράλληλα και ναρκομανής. Και όπως εξηγώ στο τέλος, πήρα την πρώτη ύλη από ένα βιβλίο ψυχιατρικής. Σε ένα σύμπαν, όπου κυριαρχεί η γυναικεία παρουσία, το αρσενικό είναι ή αυτό το απονευρωμένο, διαλυμένο σαν κάτι άλλες αρσενικές φιγούρες που έχει μέσα ή είναι αυτό το κτηνώδες που βιάζει. Στην οικονομία του σύμπαντος του βιβλίου, όπως το είχα στο μυαλό μου, αφού η μία πλευρά παίρνει μία βαρύτητα, την ανάλογη παίρνει και η άλλη
Πάντως θεωρώ ότι από το βιβλίο σου περνούν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες των ανδρών, της ανδρικής σεξουαλικής συμπεριφοράς
Από τη μία έχεις δίκιο, από την άλλη όχι. Αυτό που βλέπω εγώ στην κοινωνία είναι μια πιο μπερδεμένη κατάσταση. Με πολλούς ρόλους και στάσεις.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι αυτός γιατί πιστεύω ότι ανανοηματοδοτεί τη λέξη “λεσβία”, όπως την ξέραμε. Μέχρι και τη δεκαετία του ’90 στην Ελλάδα υπάκουε στο στερεότυπο, κοντό μαλλί, “ανδρική” συμπεριφορά. Το βιβλίο μου ανανοηματοδοτεί τη λέξη, αφού από τη δεκαετία του ’90 και μετά μπαίνουμε σε μία πιο unisex φάση. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκείνη την εποχή αρχίζει να μπαίνει στη ζωή των ανθρώπων το internet, η κυριαρχία αυτού του καταναλωτικού μοντέλου, του lifestyle, που επέφερε και μία σύγχυση ως προς τους ρόλους αρσενικών και θηλυκών.
Και δεν είναι τυχαίο ότι η ηρωίδα του βιβλίου, η Μελίνα, δεν είναι ξεκάθαρο τι θέλει τελικά, έλκεται και από άνδρες και από γυναίκες. Αμφιταλαντεύεται σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Αυτό το βλέπω συνεχώς δίπλα μου σε μικρότερες ηλικίες. Είναι νέα τα ήθη.
Ένα μεγάλο μέρος των νέων προτιμάει να είναι μόνο του, παρά ζευγαρωμένο. Εμένα μου φαίνεται θλιβερό. Πολλά παιδιά λειτουργούν πιο εγωκεντρικά, τα αγόρια δεν θέλουν να πάρουν ευθύνες, είναι πιο μαλθακά, οι γυναίκες είναι πλέον πιο ανεξάρτητες, πιο δυναμικές και αυτό φέρνει ένα χάσμα. Έχουν αλλάξει τα πράγματα Στη γενιά μου ήταν πιο εύκολο να κάνεις σχέση, αλλά δυσκολότερο να κάνεις σεξ της μιας βραδιάς, τώρα είναι ευκολότερο το σεξ της μιας βραδιάς, παρά η σχέση, εν ολίγοις τους είναι δυσκολότερο να αφεθούν ψυχικά.
Φοβούνται να εκτεθούν;
Ναι γιατί θα πρέπει να ρισκάρεις, να εκτεθείς, να φας μια απόρριψη. Το άλλο το θλιβερό που επίσης βλέπω είναι αυτό που άκουσα από μία κοπέλα- και δεν ήταν η μόνη- ότι έκαναν σεξ με έναν φίλο γιατί μου λέει «είχα να κάνω σεξ 1,5 χρόνο και είπαμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο σεξουαλική εκτόνωση». Δηλαδή από οίκτο, από λύπηση σεξ. Μια συνέργεια εκτόνωσης. Δηλαδή πώς ζούμε σε μία εποχή με μεταλλαγμένα, απομακρυνόμαστε και σ’ αυτόν τον τομέα από κάτι φυσικό. Και για να επανέλθω στον τίτλο. Μέσα όλο αυτό το σκηνικό λοιπόν ο τίτλος «λεσβία» δεν σημαίνει αυτό που σήμαινε παλιότερα, αλλά είναι κάτι πιο διευρυμένο. Και βέβαια δεν θα έπρεπε να μας σοκάρει. Ζούμε σε μία άλλη εποχή. Πριν από λίγο καιρό, ας πούμε, πέρασε το σύμφωνο συμβίωσης.
Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχει κόσμος που σοκάρεται. Ακόμα και μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος που αντέδρασε στο σύμφωνο συμβίωσης
Ναι κι εδώ συνέβη κάτι παράδοξο. Κάποιοι απ’ αυτούς που συστήνονται ως φιλοευρωπαίοι αντέδρασαν, ενώ ως φιλοευρωπαίοι θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα συμφωνούσαν. Ζούμε σουρεαελιστικές εποχές. Και όχι μόνο σ’ αυτόν τον τομέα, γενικότερα στην πολιτική. Όπως σουρεάλ ήταν και η ιστορία το καλοκαίρι που μας πέρασε, τα μνημόνια των αντιμνημονιακών κλπ
Επίσης σκέψου σε μια ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης, στην Αγγλία ή στην Γερμανία θα έβγαινε ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο και θα έλεγε κανείς ότι σκανδαλίστηκε; Δύσκολα. Εδώ γίνεται.
Είμαστε μια κοινωνία της περιφέρειας, δεν καθορίζουμε τα ήθη. Έχουμε και τα θετικά μας χαρακτηριστικά, αλλά δεν είμαστε μητρόπολη. Είμαστε ουσιαστικά μια μικροαστική συντηρητική χώρα. Εγώ πάντως έχω υποστεί μια επίθεση, εδώ και χρόνια, για τη «Λούλα», από ένα κατεστημένο, ότι είναι πορνογραφία, ότι είναι χυδαίο και επί 20 χρόνια, με αφορμή τώρα και αυτό το βιβλίο, σκέφτομαι ότι στην εποχή της φούσκας, που ζήσαμε τον θρίαμβο της πορνογραφίας, δεν θα έπρεπε να είχαν βγει 5-10 νέοι συγγραφείς να εκφράσουν αυτή την εποχή; Πότε θα το κάνουν;
Εννοείς ότι υπάρχει ένας κομφορμισμός;
Σαφώς και υπάρχει. Εννοώ ότι είναι πολιτικό το θέμα, δεν υπάρχει καμία πρόκληση πραγματικά.
Το μεγάλο ζητούμενο στο βιβλίο σου πάντως είναι η αγάπη.
Ναι όντως και απ’ αυτή την άποψη να το αδικεί ο τίτλος, να μην του δίνει δηλαδή αυτή τη διάσταση. Και το σκέφτηκα. Σκέφτηκα τον τίτλο «τριανταφυλλάκι» γιατί μέσα στο βιβλίο η μία λέει έτσι το μουνάκι της άλλης, ως παρατσούκλι, με τον τρόπο που συμβαίνει στα ερωτικά παιχνίδια, αλλά όσο το «Λεσβία» φαίνεται προκλητικό, άλλο τόσο το «τριανταφυλλάκι» φαίνεται πολύ τρυφερό, σχεδόν χαζό, σαν παιδικό ανάγνωσμα. Ανακάλυψα μάλιστα ότι υπάρχει ένα βιβλίο μιας Αγγλίδας μ΄αυτόν τον τίτλο, που έχει πάει μάλιστα καλά. Και είναι ο ελληνικός τίτλος, δεν είναι του πρωτότυπου. Περιπλανήθηκα, αλλά στο τέλος κατέληξα και είπα «γιατί να μην βάλω τον τίτλο που με εκφράζει;»
Ο τίτλος πάντως δεν ψεύδεται.
Δεν ψεύδεται. Και δεν ψεύδεται και με την έννοια ότι η ηρωίδα αμφιταλαντεύεται σε όλο το βιβλίο «είμαι ή δεν είμαι;» και «τι είναι τελικά αυτό;», η συζήτηση που γίνεται αν υπάρχει πιο αρσενική και πιο θηλυκή πλευρά στις λεσβίες. Τελικά και στον καθένα μας υπάρχουν οι αρσενικές και οι θηλυκές πλευρές. Και υπάρχει μια ολόκληρη νέα θεώρηση, αναφέρω χαρακτηριστικά τη θεωρία της Judith Butler, όπου επιστήμονες, ανθρωπολόγοι, θεωρούν πλέον το φύλο ως μία κοινωνική κατασκευή. Ναι βεβαίως, βιολογικά εφοδιάζεσαι με κάποια όργανα, αλλά από κει και πέρα το ανακαλύπτεις το φύλο σου, το «δημιουργείς», από τα βιώματα, τις συγκυρίες, την προδιάθεση φυσικά. Αλλά δεν είναι προαποφασισμένο αν κυριαρχεί το ένα ή το άλλο.
Αντιδράσεις από τις ίδιες τις λεσβίες υπήρξε; Εννοώ από μεμονωμένες ή από συλλογικότητες.
Και βέβαια υπήρξε. Μια μάλιστα αποφάσισε να με σκυλοβρίσει, γιατί «το έκανα για να βγάλω λεφτά» και ότι θα κάνει μεγάλη επιτυχία γιατί θα κάνει σαματά. Φαντάζομαι κάποιες, που ενδεχομένως να υπηρετούν και το στερεότυπο, δεν μπορούν να ανεχθούν το γεγονός ότι αυτή η κοπέλα αμφιταλαντεύεται. Ίσως επίσης να έχουν και ένα είδος ιδρυματισμού, να θέλουν να επιστρέψουν στην «παλιά κακή εποχή». Ορισμένες θεωρούν ότι έχουν και ένα αίσθημα «ιδιοκτησίας». Έλεγα, ας πούμε, κάτι στην εκπομπή και μου στέλνει μία μήνυμα και μου λέει «από πού κι ως πού ανακατεύεσαι εσύ μ’ αυτά;» ή «με ποιο δικαίωμα ασχολείσαι;». Και λες φαντάσου τύφλωση και εθελοτυφλία, αντί να σκεφτούν ότι κάποιος δημιουργεί χώρο και διευρύνει το πεδίο και μόνο βγάζοντας ένα βιβλίο μ’ αυτόν τον τίτλο προτιμούν να επιτίθενται. Λες και θέλουν να υπερασπιστούν τους διώκτες τους, Τι να πω;
Το βιβλίο που αναφέρεται στον ομοφυλόφιλο έρωτα είναι πολλές φορές που υπακούει σε στερεότυπα. Εγώ στο βιβλίο δεν τα χρησιμοποιώ. Αν ήθελα να περιγράψω λεσβιακές σκηνές με στραπόν κλπ, θα μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν είναι τέτοια η ιστορία μου. Το θέμα μου δεν ήταν αυτό . Ήθελα να κάνω το λεσβιακό έρωτα πιο κατανοητό στους ετεροφυλόφιλους. Με αυτή την έννοια το βιβλίο απευθύνεται περισσότερο σε ετεροφυλόφιλους παρά σε ομοφυλόφιλους, οι οποίοι τα ξέρουν αυτά.
Υπάρχει διεθνώς αυτός ο προβληματισμός, αυτή η προσέγγιση, για την ρευστότητα του φύλου. Βλέπουμε μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές οι οποίες προσεγγίζουν έτσι την ομοφυλοφιλία. Σου λέω χαρακτηριστικά «To μυστικό του Brokeback Mountain” το οποίο συνειδητά συγκινεί ετεροφυλόφιλο κοινό, και μάλιστα χρησιμοποιώντας μια εικόνα του ανδρικού στερεότυπου, του καουμπόυ, για να δείξει κάτι τρυφερό, με το οποίο συγκινείσαι,με το γεγονός ότι δεν έζησαν τίποτα και κατέστρεψαν τις ζωές τους
Υπάρχει όμως και μια τάση να εμπορεύονται αυτή την επιλογή
Ναι βέβαια υπάρχει
Εννοώ ότι υπάρχει, έχει στηθεί ένα εμπόριο που πουλάει “alternative” συμπεριφορές.
Ναι φυσικά υπάρχει και γι αυτό απορώ που ακόμα και σήμερα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Λεσβία» μπορεί να σοκάρει. Ξέρεις ανακάλυψα στην Wikipedia ότι κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρχαν λαϊκά αναγνώσματα με τίτλο “Lesbian pulp fiction”. Εδώ δεν έχουμε. Αν και τα τελευταία χρόνια γράφτηκαν κάποια βιβλία με ηρωίδες λεσβίες. Η άλλη ταινία ήταν «η ζωή της Αντέλ». Και η τρίτη ταινία είναι «Το κορίτσι από τη Δανία» το οποίο είναι μια ακόμα πιο δύσκολη περίπτωση γιατί έχει μέσα μία τρανς, η ιστορία της πρώτης τρανς στη Δανία το ’26 που άλλαξε φύλο, όπως καταλαβαίνεις αυτό σοκάρει φοβερά το πλατύ κοινό. Έχουν σκαρώσει ένα απίστευτο love story, πώς η γυναίκα του τον στηρίζει. Είναι σαφής η πρόθεση να επικοινωνήσει με το πλατύ κοινό. Έτσι λοιπόν ανανοηματοδοτούνται οι σεξουαλικές ταυτότητες. Έχουν μια ρευστότητα.
Και η ιστορία η δική σου πάντως μπορεί να μην είναι τόσο παλιά, αλλά δεν είναι «σήμερα», πάμε πίσω στην δεκαετία του ‘90
Να σου πω την αλήθεια στενοχωρήθηκα γι αυτό. Ήθελα να γράψω μια σημερινή ιστορία, να βάλω μέσω facebook, να βάλω κινητά. Αλλά δεν ήταν δυνατό για πολλούς λόγους. Και μιας και μιλάμε για τεχνολογία. Λέμε για την ελληνική κοινωνία ότι είναι συντηρητική. Πού να δεις την ελληνική τέχνη Δεν έχει τεχνολογία, δεν έχει σεξ. Βλέπεις αμερικάνικες σειρές και βρίζουν, κανονικά, όπως συμβαίνει στη ζωή. Όταν μιλάς για το πεζοδρόμιο πώς θα μιλάνε; Εδώ βλέπεις ελληνικές ταινίες και μιλάνε με το σεις και με το σας. Τραγικό. Το 98% της ελληνικής λογοτεχνίας λοιπόν δεν λέει τίποτα για τα κινητά, για το internet, για τα σημερινά δεδομένα.
Η ιστορία σου λοιπόν είναι τοποθετημένη σε μια προγενέστερη εποχή
Η πρώτη ύλη που βρήκα για τον χούλιγκαν ήταν για την δεκαετία του ’90, ήταν προσανατολισμένη εκεί, αμφιταλαντεύτηκα πολύ στην αρχή. Να κάνω έρευνα πώς είναι οι χούλιγκαν τώρα. Εδώ υπάρχει και ένα πρόβλημα με την ελληνική δημοσιογραφία, δεν υπάρχουν έρευνες, δεν υπάρχει ρεπορτάζ. Στο εξωτερικό υπάρχει πολύ υλικό. Αλλά εδώ δεν είχα την πρώτη ύλη. Αλλά σκέφτηκα ότι όλο αυτό που περιγράψαμε έχει την αφετηρία του στη δεκαετία του ’90. Πρώιμο μεν, αλλά εκεί είναι η αφετηρία. Γι αυτό και η ηρωίδα δεν είναι αυτό που θα έλεγα κανείς «ορκισμένη λεσβία», την έβαλα να κάνει πίσω, να υπακούει στην κοινωνική νόρμα, μετά την οικογενειακή αντίδραση. Αν η ηρωίδα ζούσε σήμερα ενδεχομένως να είχε μια πιο συγκρουσιακή λογική σε σχέση με τους γονείς της, ας πούμε. Ο χρόνος που το τοποθέτησα θέτει και κάποιους περιορισμούς στην ιστορία. Σε οδηγούν τα πράγματα.
Τώρα άλλωστε ο κόσμος ζευγαρώνει (όταν ζευγαρώνει) μέσω facebook
Ναι, πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι υπάρχουν και application ζευγαρώματος. Κοίτα όλη αυτή η ιστορία προσφέρει στον άλλο και μία ασφάλεια, ένα φίλτρο.
Οι ηρωίδες αν ζούσαν στο σήμερα θα ήταν διαφορετικές;
Ε ναι, μάλλον
Πρώτ’ απ’ όλα θα ήταν δύσκολο να χαθούν
Ναι σίγουρα θα ήταν διαφορετικά πολλά πράγματα, αλλά αυτό που ήθελα να κάνω εγώ ήταν να έχω κάποια κορίτσια της καθημερινότητας, όχι κάτι extreme,
Ναι είναι γεγονός ότι οι ηρωίδες σου είναι απολύτως κανονικά κορίτσια
Γι αυτό κάποια πράγματα που θα δεις, μεταφυσικά, η σκηνή με το όνειρο, την τηλεπάθεια, όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή των κοριτσιών, στην αντίληψη τους για τη ζωή
Ακόμα και ο χαρακτήρας του βιαστή είναι αναγνωρίσιμος, είναι ένας χαρακτήρας πραγματικός, αυτός που θα αναγνωρίσει ο αναγνώστης
Αυτό είναι ένα παράλληλο πορτραίτο ιδιώτευσης. Αυτό το εγχειρίδιο που σου έλεγα το ανακάλυψα το 1996 και μου έκανε εντύπωση η γλώσσα αυτού του παιδιού, είπα «έτσι θα ήθελα να γράψω γι αυτόν τον χαρακτήρα». Η πραγματική γλώσσα, της πραγματικής ζωής. Με αυτήν περιγράφεις τους πραγματικούς ανθρώπους. Τι σημαίνει κάποιες φορές «γράφω καλά»; Γράφω καλά, αλλά ουδέτερα, χωρίς νεύρο, χωρίς να περιγράφω την πραγματική ζωή; Είναι σαν να λέμε ότι η άλλη έχει καλή φωνή, αλλά τραγουδάει σκουπίδια, τραγουδάει Καρβέλα. Τι να το κάνω που έχει καλή φωνή;
Πάντως το έχω συνειδητοποιήσει πολλές φορές και τώρα τελευταία με το facebook. Αν κάποιος πει ένα βίωμα του αυθεντικά έχει δύναμη. Παράγεται λογοτεχνία εξ ορισμού.
Το βιβλίο το είχα αρχίσει το ’14 το σταμάτησα στα 2-3 πρώτα κεφάλαια, δεν είχα γράψει για τον βιασμό και το παράτησα. Μετά πλάκωσαν τα γεγονότα τα πολιτικά, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ η ανάταση αυτή που υπήρξε.
Το ξανάπιασα και άρχισα να το γράφω πολύ γρήγορα όταν άρχισα να απογοητεύομαι απο την διαπραγμάτευση. Δηλαδή ξεκινήσαμε από εκείνη την εποχή της ευφορίας, όπου ο κόσμος είχε ερωτευτεί τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη. Εννοώ ότι άνθρωποι που δηλώνουν ότι θα αλλάξουν τη ζωή τους κόσμου, τους ερωτεύεται ο κόσμος. Βέβαια με το που γίνονται διαχειριστές ο έρωτας φεύγει
Γι αυτό και βλέπουμε κάποιους να αντιδρούν όχι τόσο πολιτικά, να έχουν μια στάση λες και έχουν απατηθεί ερωτικά;
Ναι, γιατί η επιθυμία στη ρίζα της είναι η ίδια. Η επιθυμία να ενωθείς, η επιθυμία να κάνεις τον κόσμο καλύτερο, η επιθυμία να ερωτευτείς και από «εγώ» να γίνεις ένα. Εγώ έχω μια άποψη, μου λένε ότι είμαι πολύ αφελής, ουτοπικό είναι αυτό, αλλά πιστεύω ότι η πολιτική είναι αυτό που προσπαθεί να φτιάξει μια τέτοια κοινωνία ώστε να ερωτεύονται αβίαστα οι άνθρωποι. Μου φαίνεται ότι και στη ρίζα του έρωτα υπάρχει κάτι συλλογικό με την έννοια ότι δύο ενώνονται σε ένα και δεν είσαι ένα θλιβερό εγώ. Έτσι λοιπόν είδα σε εκείνη τη φάση ότι οι επιθυμίες μας δεν ικανοποιουνται και έπεσα με τα μούτρα να γράψω μια ιστορία, όπου μια κοπέλα καίγεται, τσουρουφλίζεται απο την επιθυμία και μετά περνάει των παθών της τον τάραχο με τις αντιδράσεις, υποχωρεί. Υπό μία έννοια λοιπόν η ιστορία αυτή είναι μία προβολή του τι περάσαμε αυτό το διάστημα. Με τον τρόπο του, δεν λέμε ακριβώς. Γιατί βλέπεις το κορίτσι αυτό συμβιβάζεται, αλλά για την άλλη πεταρίζει η καρδιά της. Κι εμείς έτσι είμαστε θέλουμε να ελπίζουμε. Ενθουσιαζόμασταν με μικρά απλά πράγματα, «θα πουλήσουν τις θωρακισμένες μερσεντές» και τέτοια πράγματα. Σ’ αυτή τη φάση είχαμε μπει. Κι εγώ έλεγα μετά από τόσο χρόνια «βρε λες τα πράγματα να γίνουν πιο δίκαια;» και μας έφυγε αυτό μέσα από το στόμα. Δεν είναι ίδιο αυτό με έναν έρωτα;