ΣΤΙΓΜΕΣ.. ΣΤΙΓΜΕΣ.. ΣΤΙΓΜΕΣ…

ΣΤΙΓΜΕΣ..ΣΤΙΓΜΕΣ..ΣΤΙΓΜΕΣ…

Πριν καιρό, άκουσα μαγεμένη μία μελωδική «σειρήνα» της ζωής μου, να μου μιλάει από καρδιάς, για τις στιγμές!!! «Ελάχιστα χρονικά διαστήματα» σύμφωνα με το λεξικό.

«Απόλαυσα» πραγματικά, την αύρα της-δεν μου έλεγε κάτι που δεν είχα σκεφτεί- απλά ήταν ίσως από τις λίγες φορές που συνειδητοποίησα, ότι δεν ήμουν  «μόνη» σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ότι είχα απέναντι μου ένα έμψυχο ον, και ότι δεν είμαστε απλά δύο παράλληλοι κόσμοι που προσκυνούν τον βωμό της κάβλας.

Καλώς ή κακώς κατάλαβα από νωρίς ότι δεν είμαι το Κοριτσάκι, που μεγάλο του όνειρο, είναι να φορέσει ένα κατάλευκο νυφικό. Ότι «διαφέρω »…. Από τα υπόλοιπα παιδάκια- που πολλές φορές, η ζωή τους μπορεί να φαντάζει προδιαγεγραμμένη. Κι είναι κάτι που ζήλεψα - οφείλω να ομολογήσω.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές, και κυρίως στην εφηβεία που είναι το manual για  μένα; Αρχικά, τρομοκρατήθηκα, συνειδητοποιώντας ότι ανήκω στο 10% του πληθυσμού. Ήδη είχα αρχίσει να παρατηρώ τον «straight» κόσμο, όλοι γύρω μου «αυτό» κι εγώ «τι»;

Με βασάνισε πολύ το γιατί… ακόμα με θυμάμαι να το μονολογώ, κλαίγοντας στον καθρέφτη στα 17 μου. Σιγά, σιγά και περνώντας απ’ όλα τα στάδια της ομοφοβίας - μου έδωσα την απάντηση διότι.. έτσι κι αλλιώς, την «παράδοξη» ερωτική μου ζωή την είχα ξεκινήσει- σχεδόν υποσυνείδητα.

«Εξ’αναπανέκαθεν» αντικείμενο του πόθου μου τα «απόλυτα θηλυκά»…. ακόμα και για μένα, ανεξήγητο το καρμικό δέσιμο που με συνδέει με αυτού του τύπου γυναίκες. Το πόσο… «προχώρησα» με την καθεμία… ήρθε διαδοχικά και σε βαθμίδες… ενδόμυχο παράπονο μου τότε… ότι αυτή  κλιμάκωση επέρχεται ανάλογα με την τόλμη που «επιδεικνύω» … κι όμως νιώθω, τώρα, να διαψεύδομαι - όσες περισσότερες στιγμές πραγματικά τους αφιερώνομαι και δεν ενθουσιάζομαι απλά από τις «ζογκλερικές», κατ’εμέ γαλλικές αλογοουρές τους.

Μην φοβάσαι να νιώσεις τα συναισθήματα σου… είχα ακούσει να μου ψελλίζει κάποια τους… εγώ το «καμάρι» …( και πόσο δίκιο είχε!). Πάντα μ’ ενδιέφερε… να εξελίσσομαι μακροσκοπικά. Μεγάλη μου ανασφάλεια η στασιμότητα… Κι όμως πλέον πιστεύω ότι όποια μοναξιά- έχω βιώσει στη ζωή μου, οφείλεται στο ότι θεώρησα, ότι γεννήθηκα… να παρατηρώ τους άλλους να ζουν…

Τι ευχαρίστηση έχει.. το χαμόγελο που μου προκαλεί αυτή η παραδοχή. Και πόσο ευγνώμονες οφείλουμε να αισθανόμαστε η καθεμιά μας… γιατί αυτή η «σέντρα» όντως μας έχει δώσει προβάδισμα έναντι σ’ εκείνους με τα «κοινωνικά κριτήρια»

Είμαστε  «κελεπούρια» για τον απλούστατο λόγο, ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι διακυμάνσεις της ζωής, ούσες δύσκολες είναι μαθήματα επιβίωσης, κι ούσες ευχάριστες είναι επιβράβευση αντοχής με το αίσθημα περηφάνιας ανεκτίμητο.

Αφιερωμένο στα «καμάρια»

Αλλά, ένα μεγάλο ευχαριστώ στις
γυναίκες της ζωής μου και στα όσα μου δίδαξαν!

VLAMENH

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...