A Place to Live: The Story of Triangle Square
Το 23ο Φεστιβάλ Λεσβιακών και Γκέυ ταινιών του Λονδίνου άνοιξε τις πύλες του και φέτος στο Βρεττανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Οι ταινίες πολλές άλλες καλές άλλες όχι και τόσο ενδιαφέρουσες αλλά δεν βρίσκομαι εδώ για να κάνω πλήρη κριτική του Φεστιβάλ και των συμμετοχών. Δεν είναι πρόθεσή μου αυτή ούτε άλλωστε και η ειδικότητα μου.Θα σταθώ μόνο σε αυτό που είδα σήμερα που πραγματικα με συγκίνησε και με έκανε να σκεφτώ. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που ώς φαίνεται αποφεύγουμε να δούμε είναι αυτό της τρίτης ηλικίας, και δή της ομοφυλόφιλης μερίδας. Αυτό ακριβώς πραγματεύεται η εξ Ηνωμένων Πολιτειών Carolyn Coal στα 88’ του ντοκιμαντέρ της.
Τι γίνεται λοιπόν όταν σβήσουν τα φώτα και το γκλίτερ ξεθωριάσει από τα άλλοτε σφριγηλά μέλη των χορευτών και των drag; Αυτοί οι άνθρωποι έζησαν μέσα στην απαξίωση, στο χλευασμό και στην περιφρόνηση γιατί δεν μπορούσαν να ταιριάξουν με όσα τους επέβαλε η κοινωνία τους. Αρκετές δεκαετίες μετά αξίζουν επιτέλους έναν χώρο όπου θα αισθάνονται πραγματικά ευπρόσδεκτοι και ασφαλείς.
Η πολιτεία του Λός Αντζελες αποφασισε να εγκρίνει την κατασκευή ενός συμπλέγματος κατοικιών για ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους που αντιμετωπίζουν τεραστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Το ντοκιμαντέρ δείχνει την δαιδαλώδη προσπάθεια 6 ηλικιωμένων αντρών και γυναικών προκειμένου να συμπεριληφθούν στου 150 πρώτους που θα κατοικήσουν αυτά τα νέα σπίτια.
Αν λοιπόν θέλετε να μάθετε τί άλλο συμβαίνει στην πολιτεία του Λός Αντζελες εκτός από το L Word, και έχετε αρχίσει να σκέφτεστε το μέλλον σας πέρα από το επόμενο Σαββατόβραδο δείτε αυτή την ταινία. Δεν θα σας “ρίξει”, είναι όλο αισιοδοξία και ελπίδα, αλλά σίγουρα θα σας κάνει να σκεφτείτε σοβαρά για ορισμένες επιλογές σας. Μιά ατάκα μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη. Όλοι και όλες ανεξαιρέτως είπαν το εξής:
Δε φανταζόμουν ποτέ πώς θα μπορούσα ΕΓΩ να είμαι έτσι σε αυτή την ηλικία…
